Coś Ty taki/taka złośliwa? Poświąteczne frustracje?! ; P

A u Ciebie? I co Wy z tymi świętami?

Święta całkiem przyjemny czas, zwłaszcza dla... Moich kubeczków smakowych. Zostały nieźle wypieszczone przez te wszystkie makowczyki, rybki etc. Twoje najwyraźniej nie...

Off-top raczej niemile tu widziany przez "władze", prawda?

A ja sie trochę nudzę więc dla rozrywki nabijam sobie posty.
A co do off=topa -to prawda

Swieta Bozego Narodzenia sa dla wierzacych. Ateisci powinni zapychac do roboty i swietowac rocznice rewolucji pazdzernikowej

To naprawdę nie temat o świętach Bożego Narodzenia...

Bzyk: nie musisz przyznawac mi racji, bo nie wymagam tego od ciebie. Od ciebie zależty czy wierzysz w boga i czy "rozmawiasz" z nim podczas modlitwy. Co do dzieci to powiem tyle, że one przede wszystkim wierzą w to co rodzice im mówią! A co do chorych umysłowo to samo. Nie są zdolni do myślenia o życiu codziennym więc skąd wiadomo, że wierzą w boga? Że to nie osoby, które się nimi opiekują im wmawiają? Ja też wychowałam się rodzinie katolickiej, w której wmawiano mi, że bóg istnieje, że mam w niego wierzyć i inne steki bzdur ( z perspektywy czasu uważam to za bzdury). Przestałam się zmuszać kiedy sama zaczęłam myśleć o życiu.
norman43: Będę perfidnie szczera i bezczelna. Możesz uznac to za obraze, ale to powiem: Jesteś głupi. I niezdecydowany. W jednym poście szydzisz z nauki określeniem pseudonauka, a w następnym powołujesz się na tą pseudonaukę! To jak rozumiem z leków i metod zwalczania chorób też szydzisz (to też jest "pseudonauka"), ale z nich korzystasz. No chyba, że mieszkasz w jakieś zapchajdziurze i leczysz się samymi metodami biblijnymi? Bez telefonu, radia, telewizji, a internet? Korzystasz z tego pseudonaukowe wymysłu?! Niemożliwe. A może nie chcesz być gorszy od innych, ale chyba musisz się z tym strasznie czuć!


apriori oni nie mają pewniaków! Oni wierzą w coś co uważają za prawdziwe. Mitomani też tworzą sobie świat iluzji a z czasem zaczynają wierzyć w kłamstwa, które sobie wymyślają. Ich świat staje się dla nich prawdziwy. To w nim sa bohaterami własnego wspaniałego życia ale to nie znaczy, że dla innych ten świat też jest prawdą.


i tym postem potwierdzasz tylko tytuł tego tematu. Jesteś oderwany od rzeczywistości. Jakbyś nie zauważył w tym kraju rządzi większość czyli katolicy (ile z nich jest prawdziwych a ile tych od święta to inna sprawa), więc to twoje oburzenie jest śmieszne. Może życzyłbyś sobie żeby ateistów i innowierców nie traktować na równi z tym, ale to nie koncert życzeń.

Niestety na tym forum jest już 111 postów, ale żaden nie udzielił mi odpowiedzi na moje pytania, ani nie zachęcił do tej wiary, a wręcz przeciwnie. Mam wrażenie, że nie potraficie udzielić odpowiedzi na konkretne pytanie, a jedynie kluczyć wokół tematu nadinterpretując wszystko co napiszę. Nie poruszacie tego co ważne!

Przykro mi, z doświadczenia wiadomo, że ktoś, kto dyskusję zaczyna w taki sposób: Nie rozumiem tej wiary jak i zachwytu nad nią. Dla mnie to jedna wielka bzdura, ale chętnie bym porozmawiała z kimś kto uważa inaczej. zwykle nie oczekuje "zachęt", tylko nowych okazji do nawrzucania wyznawcom tej wiary. W praktyce najczęściej wygląda to tak, że ów ktoś za dyskusję uważa zadawanie mnóstwa "trudnych" pytań, a następnie demonstracyjne okazywanie dezaprobaty/lekceważenia/pogardy/rozbawienia dla wszelkich otrzymanych odpowiedzi.



Nie przejmuj się, każdy musi przejść swój okres buntu przeciwko temu, co przeżył, kiedy był dzieckiem i musiał słuchać rodziców. Gorzej jak mu to na całe życie zostanie.

Ja też tej wiary nie rozumiem, bo nie da się jej rozumieć, ona nie neguje rozumu, ale przewyższa rozum. A zachwyt? Jak się człowiek jej przygląda, to jest się czym zachwycić. Droga wiary to przygoda na całe życie. To nie takie "pstryk". Ale droga. Na początku tej drogi dobrze, gdy ktoś zadaje takie pytania, jak Ty. Bo szuka. Mówi się, że w świat wiary wprowadza człowiek - świadek. Teraz młode pokolenie ma z tym chyba największy problem. Dawniej dla wielu to był Jan Paweł II. Autorytet wiary i modlitwy. Zatopiony w Boga. Czy patrząc na Jego życie można powiedzieć, że nie był zachwycony wiarą? Że nie był zachwycony Bogiem? Można było Mu zaufać, że znalazł w życiu to, czego wszyscy szukamy. Prawdę.

Z wiarą jest tak, że czasem możemy z radością kąpać się w światłości iluminacji wiary, a czasem będąc opuszczonym i wygnanym, skazanym na śmierć, wziąć swój krzyż i iść na Golgotę, nie kierując się już niczym innym, jak wzbudzoną przez wiarę, miłością.

A jeśli ktoś podczas poszukiwań zdobędzie inną wiedzę, dojdzie do innych wniosków niż Grupa Mająca Zawsze Rację i przy nich pozostanie, bo są logiczne - to znaczy, że zamknął się na "Prawdę", specjalnie nie próbuje GMZR zrozumieć i w ogóle będzie potępiony?

Grzmot,
między innymi dlatego, ze zestaw danych, sposób ich zbierania, indywidualne cechy zbierających dane i analizujących je są po prostu obarczone zmiennością, to nie można mówić o jednej jedynek prawdzie tylko o różnych poglądach i odcieniach prawdy.

Nie ma w tym nic dziwnego. Ponadto, prawdziwsza od prawdy tzw. racjonalnej, jest prawda z odczuć. I w tej dziedzinie jest dokładnie tyle prawd ile osób odczuwających w danej sprawie.

Z faktami się nie dyskutuje, więc co do drugiego zdania, przyznam Ci rację. Na tym forum doskonale widać mnogość sprzecznych prawd wyznawanych przez ludzi należących teoretycznie do tej samej, dość wyrafinowanej i rozwiniętej religii.

Ale, że uczucia są prawdziwsze od prawdy racjonalnej - to znaczy od czego? Od zarejestrowanych faktów, teorii naukowych, spójnych wywodów logicznych? To już wniosek zaskakujący (może inaczej rozumiemy słowo prawda), zwłaszcza po popatrzeniu na zmienność uczuć i ich często chemiczny, dość banalny charakter.

Bo widzisz, z odczuciami się nie dyskutuje, one są jakie są i często maja charakter zupełnie irracjonalny. Odczuwamy to samo boleśnie, albo obojętnie. Ktoś kto ma wizje, odczuwa jakieś Anioły, duchy, samego Boga, czego inni nie odczuwają zupełnie. Jednocześnie nie można zaprzeczyć prawdziwości odczuć czy takich wizji, bo nie ma na to żadnych argumentów.

Tylko, że chyba większość myślących wierzących szukało wcześniej swojej prawdy. U mnie zaczęły się puzle układać, gdy zaskoczyłam. I wcale nie jest tak, że wie się wszystko. O nie! Najpierw jest dziwne uczucie, uważam, że rewelacyjne, że wszystko, co uważało się za słuszne, jest dokładnie do góry nogami. To tak odsłania się etapami. Zaskakuje człowieka. I przychodzi myśl... noż kurcze, to właśnie tak jest, a nie tak jak myślałam wcześniej. To nie jest przeczytane, ale doświadczone. To wędrówka od pytania do pytania. Czyli - człowiek wierzący znajduje w sobie cały czas obszary niewiary.

Może to jeszcze mój obszar niewiary - nie wiem - ale póki co ufam, że nie będzie potępiony.