Trafiłam na te forum, bo miałam dziś kolędę. Sama nie wiem czemu ją przyjęłam, tłumaczę sobie, że z powodu wierzącej mamy, która niedawno się wyprowadziła i głupio było powiedzieć: ja nie chcę.
Sama nie wiem z resztą, czy nie chcę.
Boga opuściłam dawno. Już do bierzmowania szłam z zachwianą wiarą, nie chodząc regularnie do kościoła. Odkąd tylko pamiętam - chodziłam, bo musiałam, bo mama kazała i krzywo patrzyła na dąsy, że nie chcę. Bojaźń przed jej krytyką - czynnik zmuszający. W końcu przestałam chodzić do kościoła. Nudziły mnie msze, nic nie wnoszące, ciągle te same, odklepanie i do domu. Jednak do dziś mam wyrzuty sumienia i ciężko mi się mówi o swojej niewierze mojej rodzinie, która wierzy. Prawda jest taka, że boję się piekła, mam w głowie myśli typu: jeśli jednak Bóg istnieje, tą będę potępiona, a nie chcę być. To pycha i wyrachowanie? Staram się być dobrym, moralnym człowiekiem.
W dodatku mam niewierzącego narzeczonego. Mnie to nie przeszkadza. Chyba. Mamie tak, marudzi, że powinnam go nawracać.On mówi, że sam się od Boga odwrócił, mimo tego, że w niego wierzy. Czytał Biblię, tłumaczył mi, że obrazki świętych na ścianach to tak na prawdę bałwochwalstwo. To samo komercyjna choinka zapożyczona z wierzeń w boga słońca. Sama już nie wiem. Czuję, że nie wierzę. Nie podoba mi się nauka kościoła, zakazy i nakazy. Nie zgadzam się co do seksu bez małżeństwa (nie mówię o seksie frywolnym z kim popadnie - bo to mnie razi) czy antykoncepcji. Mdli na myśl o spowiedzi, bo nie czuję i nigdy nie czułam by z czegokolwiek mnie oczyszczała.

A mimo to czuję, że w moim życiu czegoś brakuje. Nie wiem czy to kwestia przyzwyczajenia do życia w wierze z dzieciństwa. A może po prostu jestem leniwa teraz, by podporządkować się wierze i pracować nad sobą. A może tylko boję się piekła. To głupie, męczy mnie i czuję, że całe to rozmyślanie mnie unieszczęśliwia.
Mam tyle pytań, zahaczających o naukę i wiedzę a wiarę. I wciąż mam nieodparte wrażenie, że religia to sposób kontrolowania ludzi. Zrzeszania ich w celu trzymania ich w ryzach. Z drugiej strony boję się potępienia. Nie cieszę się już rzeczy małych, nie kocham jak kiedyś. W moim życiu jest chaos, choć pozornie jest ład.

Co o tym myślicie, co robić? Chcę być szczęśliwa. Znaleźć swoje miejsce i przestać się bać.

Zapytałam narzeczonego czy pobierzemy się w kościele.
Powiedziałam: ja wierzę, Ty wierzysz, po co się przed tym bronić? Nie chcę żyć bez Boga.

Nie odpowiedział nic. Spytałam znów i nic. Milczenie. Potem znów spytałam, a on poszedł i zmienił temat.

Nie odmówił, ale też nie potwierdził. Co robić?

Bóg chrześcijan obiecał im ponoć cud, miód i orzeszki za wypełnianie jego woli. O intencjach Boga ALE kompletnie nic nie wiadomo.

Zapytałam narzeczonego czy pobierzemy się w kościele. Powiedziałam: ja wierzę, Ty wierzysz, po co się przed tym bronić? Nie chcę żyć bez Boga.

Nie odpowiedział nic. Spytałam znów i nic. Milczenie. Potem znów spytałam, a on poszedł i zmienił temat.

Nie odmówił, ale też nie potwierdził. Co robić?

Tak twierdzą jego wyznawcy. Natomiast w ich religii nie dokonało się żadne objawienie, nie mają żadnej świętej księgi. Czyli nie ma nic, co mogłoby wskazywać, że ich wierzenia mają jakąkolwiek podstawę.

Pakiet socjalny na życie po śmierci wzięli od chrześcijan. Co jest oczywiście podyktowane wyłącznie wygodą. Mieli go przecież podany na talerzu. Wystarczyło sięgnąć.

Nie przejęli natomiast zobowiązań w życiu doczesnym. Przywilejom nieodłącznie towarzyszą obowiązki. Z reguły jest tak, że im większe przywileje, tym większe obowiązki. Przekładając to na wiarę w ALE, na zbyt wiele przywilejów bym nie liczył. Tak zdroworozsądkowo na to patrząc.

weźcie ślub " cywilny" ..Bóg i tak jest świadkiem waszego zobowiązania ....a "kościelny" znaczy tyle co wg prawa Watykańskiego......a jak poznacie lepiej czego wymaga od was Bóg to wtedy podejmiecie stosowną decyzję.....w oczach Boga ślub wg prawa w danym państwie jest ważny .... a na środku oceanu na okręcie udzieli wam ślubu Kapitan statku.... i też to będzie miłe w oczach Boga... ważne co po ślubie ...czy będziecie żyć wg prawych Bożych mierników one są zapisane w słowie Bożym i powinny być w waszych sercach ....dasz głowę że akurat to wyznanie jest jedynie słuszne..... .

weźcie ślub " cywilny" ..Bóg i tak jest świadkiem waszego zobowiązania ....a "kościelny" znaczy tyle co wg prawa Watykańskiego......

.....w oczach Boga ślub wg prawa w danym państwie jest ważny ....

a na środku oceanu na okręcie udzieli wam ślubu Kapitan statku.... i też to będzie miłe w oczach Boga...

ważne co po ślubie ...czy będziecie żyć wg prawych Bożych mierników

....dasz głowę że akurat to wyznanie jest jedynie słuszne..... .

musisz się modlić za swego narzeczonego
znam taki przypadek ze maż modlił się za swoja żonę i sie nawróciła
a dzieki tej kobiecie ja sie nawróciłem bo za jej namowa przyjąłem szkaplerz