Firma ma własne struktury które ciągle się rozrastają.
Nie widzę analogii w kościele, który jest stały od setek lat.

Korporacja i nie tylko
Korporacja i nie tylko
ks. Artur Stopka

Uważam, że w dzisiejszym świecie Kościół nie tylko może, ale powinien sięgać po najlepsze korporacyjne wzorce.

Mówiąc kolokwialnie trzeba przyznać, że Kościół nie ma w ostatnim okresie dobrej prasy. Raz po raz coś mu się wytyka, za coś jest krytykowany, o coś się go oskarża, a nawet bywa, że jest stawiany pod pręgierzem i wręcz potępiany. Czasami za to, co robi aktualnie, czasami za to, co robił kiedyś. Bywa, że chodzi o odległą przeszłość.

Krytyczne głosy dotyczące Kościoła nie pochodzą tylko z zewnątrz. Również w samym Kościele raz po raz ktoś występuje z krytyką, wskazuje błędy, piętnuje zło, wzywa do naprawy.

Kościół to potężna instytucja. Przede wszystkim ma swoich członków. I to niemało. Ich członkostwo ma charakter trwały (no, względnie trwały) i uregulowane jest wewnętrznym prawem. Kościół ma strukturę, ma władzę, ma własne zasady i mechanizmy funkcjonowania. Ma przełożonych i podwładnych. Ma plany i programy, które realizuje. Obejmuje swoją działalnością ogromną sferę. Wypełnia mnóstwo mniejszych i większych zadań. Podejmuje bardzo wiele inicjatyw o zróżnicowanym zakresie. Posiada osobowość prawną.

Jak widać, Kościół spełnia wszystkie wymogi, jakie stawia się w dzisiejszym świecie korporacjom. Niektórzy bardzo się obruszają, gdy mówi się w ich obecności, że Kościół jest korporacją i powinien stosować w swym działaniu zasady, jakie stosują wielkie światowe korporacje. Ja do tej grupy nie należę. Uważam, że w dzisiejszym świecie Kościół nie tylko może, ale powinien sięgać po najlepsze korporacyjne wzorce. Ponieważ jest instytucją, która powinna jak najlepiej funkcjonować, po to, aby jak najlepiej realizować swoje zadania. Aby jak najlepiej wypełnił swoją misję.

Zadania? Misję?

„"Odwieczny Ojciec, najzupełniej wolnym i tajemniczym zamysłem swej mądrości i dobroci, stworzył cały świat, postanowił podnieść ludzi do uczestnictwa w życiu Bożym", do którego powołuje wszystkich ludzi w swoim Synu: "Wierzących w Chrystusa postanowił zwołać w Kościół święty"” - wyjaśnia Katechizm Kościoła Katolickiego, odwołując się do soborowej Konstytucji „Lumen gentium”.

Kościół wypełnia swoje zadanie w tym świecie, w tym czasie, w historii. Jak korporacja. I jak każda korporacja w tym wymiarze może i powinien być krytykowany, analizowany, poprawiany, reformowany.

Ale zabierając się za krytykowanie Kościoła z jego wnętrza, trzeba pamiętać, iż nie jest on tylko korporacją. „Kościół jest w historii, ale równocześnie ją przekracza”. Mało tego. „Jedynie "oczami wiary" można w jego rzeczywistości widzialnej dostrzec również rzeczywistość duchową, będącą nośnikiem życia Bożego”. Bo Kościół jest równocześnie „społecznością wyposażoną w strukturę hierarchiczną i Mistycznym Ciałem Chrystusa”. Jest „zgromadzeniem widzialnym i wspólnotą duchową”. Jest „Kościołem ziemskim i Kościołem obdarowanym już dobrami niebieskimi”. Do jego istoty należy, że „jest on... ludzki i jednocześnie Boski, widzialny i wyposażony w dobra niewidzialne, żarliwy w działaniu i oddany kontemplacji, obecny w świecie, a jednak pielgrzymujący. Wszystkie te właściwości posiada w taki mianowicie sposób, że to, co ludzkie, jest podporządkowane Bożemu i skierowane do Bożego, widzialne do niewidzialnego, życie czynne do kontemplacji, a to, co doczesne - do miasta przyszłego, którego szukamy”.

O tym wszystkim nie może zapominać człowiek Kościoła w zapale dostrzegania, wytykania, oskarżania, naprawiania, reformowania. I nie chodzi o to, aby uświadamiając sobie ten dwoisty charakter Kościoła milknąć i zaniechać wskazywania tego, co w nim, jako korporacji, grzeszne i złe. Wręcz przeciwnie.

http://info.wiara.pl/doc/722565.Korporacja-i-nie-tylko

Kościół to jest firma, której nie dotycza zwykłe przepisy i kategorie przedsiębiorczości. Nie płaci podaku dochodowego, od darowizn, od wzbogacenia, nie prowadzi rejestrów - w Polsce.

ToMu
Co do przedruku artykułu ks. A.Stopki to myślę, że jest on (artykuł) dowodem na to, że w Kościele zachodzi takie zjawisko, które ja nazywam desakralizacją.

W prosty sposób tłumaczę ją w ten sposób, że jest to zanikanie znaczenia "sakrum" w Kościele. Kościół poprzez kultywowanie tego do czego został powołany (powołany do głoszenia Dobrej Nowiny o misji Jezusa Chrystusa) w swym zapędzie misyjnym i chęci głoszenia wszem i wobec Jezusa Chrystusa uległ "z katechizowaniu" przez tych, którzy mają z chrześcijaństwem już niewiele. Kościół przyjmuje struktury i metody funkcjonowania ze świata świeckiego. Zaczyna wchodzić w nauki teologiczne, psychologię, psychoanalizę czyli w to, co nie było u podstaw pierwotnego Kościoła. Kształci prezbiterów na naukowców, teoretyków, biznesmenów, budowlańców i zaprzęga naukę, technikę do przekazu wiary. Zaczyna bardzo mocno opierać się na moralizowaniu a nie na przepowiadaniu. Stąd wierni już w dużej mierze do końca nie wiedzą, co jest tak naprawdę istotnego w wyznawanej wierze, w której w centrum powinien być zawsze Jezus.

Czytając Dzieje Apostolskie dostrzegam, że dzisiejszy Kościół odszedł już dość daleko od tego, co było istotą rozszerzania się chrześcijaństwa na cały świat. Efektem odchodzenia od pierwotnych wzorców w dniu dzisiejszym jest zwiększanie się ilości tzw. "chrześcijan ale", do czego moim zdaniem może przyczynić się przedstawiony przez Ciebie artykuł.

I tutaj temu panu(zsoborniki) musze przyznac racje. Tylko jednego nie rozumiem:
1.chrzest niemowlat, jako zaprzeganie ludu polskiego i nie tylko w struktury organizacji!?
2.brak ewangelicznego napominania braci wierzacych i w razie nie usluchania wylaczenie ich ze wspolnoty i traktowania jak pogan i celnikow. Co za tym idzie,materialistyczna koncepcja trzymania wierzacych w celu utrzymania dochodu- bo inaczej tego nie zrozumiem.Chyba ze mowimy o czyscu i takich tam sredniowiecznych koncepcjach marketingowych.
Zauwazylem tez panskie podkreslenie roli kosciola do przepowiadania, wiec mam nadzieje ze w tym duchu dostane odpowiedz.
Pozdrawiam

... Chrzest nie jest obowiązkowy, ale jeśli faktycznie rodzice nie chcą się "wstydzić" za dziecko, że nie ma chrztu usilnie próbują załatwić ten sakrament. Przy tym obiecują że wychowają dziecko w wierze, ale jak może nauczyć dziecka wiary jak sam jej nie praktykuje? Jedno wielkie nieporozumienie! Wracając do meritum sprawy: chrzest jest usługą za którą pobiera się opłatę:)