W porządku, ale czy w takim razie taka "instrukcja " wydana przez episkopat nie wymaga jakiegoś zatwierdzenia Watykanu?

Bo np.wymogi formalne, które stawiają w tej instrukcji polscy biskupi w punkcie 7,wg tego co podają na stronie "wystąp" są( były)niezgodne ze stanowiskiem kardynała Herranza z 16 grudnia 2006 (pkt 2 listu do episkopatu hiszpańskiego, co stało się podstawą „formalnych wystąpień” w Irlandii). Chodzi o możliwość wystąpienia korespondencyjnego.
Po drugie niemiecki episkopat w ogóle nie przyjął "watykańskich zasad"na co Kard Herranz się zgodził,ale zarówno w tym przypadku , jak i w przypadku "sprawy hiszpańskiej" poszczególne episkopaty otrzymywało zgodę Watykanu na stosowanie takich , a nie innych zasad.

I w końcu co jeśli polscy biskupi postawili by jakieś w ogóle "zaporowe" wymagania co do aktu wystąpienia? ( np. nie 2 świadków( z których znalezieniem już teraz wiele osób miewa problemy), a 100 świadków)? Przecież list okólny Papieskiej Rady nie nakładał na przyszłego apostatę konieczności posiadania świadków apostazji?

apriori - zwyczajowo przyjmuje się, że potrzeba dwóch świadków i przy ślubie i przy chrzcie... więcej nie potrzeba. W Ewangelii jest napisane, by wziąc dwóch lub trzech świadków, gdy się ma coś przeciw bratu. Apostazja winna być publicznym wyparciem się Chrystusa i jego Kościoła, stąd potrzebni są świadkowie. To nie jest tylko kwestia prywatna, ale opuszczenie wspólnoty zbawionych.

Chyba nie rozumiesz o mi chodzi.Mnie interesuje strona prawna "instrukcji". Bowiem w świetle prawa kanonicznego być może, nie miała ona nigdy statusu prawnego, a polski episkopat kłamał.Jasne teraz?
To, że do chrztu, czy ślubu potrzeba dwóch świadków to wynik " nakazów watykańskich", a nie prywatne wymagania polskich biskupów...

No właśnie w okólniku, który nie nakazuje posiadać świadków, ani też nie wyklucza możliwości wystąpienia korespondencyjnego, więcej Kard.Herranz , który podpisywał ten okólnik, uznał taką mozliwość. Wobec tego możemy chyba powiedzieć,że Polscy biskupi stanowią sami sobie pewne "nowe prawo", nie pytając o zgodę Watykanu i nie stosując się do punktu 4 kan 455, który by obowiązywał w takiej sytuacji. Wskutek tego, poza biskupem łomżyńskim, łamią prawo kościelne i okłamują wiernych-mówiąc, że instrukcja kep obowiązuje....

Można by zacytować ten okólnik i miejsce, gdzie Kodeks definiuje apostazję? Albo chociaż linki do tych definicji?

KKK 817
Istotnie, "w tym jednym i jedynym Kościele Bożym
już od samego początku powstały pewne rozłamy, które Apostoł surowo karci jako godne potępienia.
W następnych zaś wiekach zrodziły się jeszcze większe spory,
a niemałe społeczności odłączyły się od pełnej wspólnoty (communio) z Kościołem katolickim,
często nie bez winy ludzi z jednej i drugiej strony" (Sobór Watykański II, dekret Unitatis redintegratio, 3).
Rozłamy, które ranią jedność Ciała Chrystusa
(wyróżnia się herezję, apostazję i schizmę (Por. KPK, kan. 751.), nie dokonują się bez grzechów ludzi:

Gdzie jest grzech, tam zjawia się wielość, tam schizma, tam herezja, tam niezgoda.
Gdzie natomiast jest cnota, tam jest jedność, tam wspólnota,
która sprawia, że wszyscy wierzący mają jedno ciało i jedną duszę (Orygenes, Homiliae in Ezechielem, 9, 1).


KKK 2089
Niewiara jest lekceważeniem prawdy objawionej lub dobrowolną odmową dania przyzwolenia na nią.
"Herezją nazywa się uporczywe, po przyjęciu chrztu, zaprzeczanie jakiejś prawdzie,
w którą należy wierzyć wiarą Boską i katolicką, albo uporczywe powątpiewanie o niej;
apostazją - całkowite porzucenie wiary chrześcijańskiej,
schizmą - odmowę uznania zwierzchnictwa Biskupa Rzymu lub wspólnoty z członkami Kościoła uznającymi to zwierzchnictwo"
(KPK, kan. 751.).

Okólnik "actus formalis" w tłumaczeniu na j.polski:
Komunikat w związku z tak zwanym actus formalis defectionis ab Ecclesia catholica

KOMUNIKAT PAPIESKIEJ RADY DS. TEKSTÓW PRAWNYCH
Prot. N. 10279/2006


Jego Ekscelencja Najdostojniejszy
Ksiądz Abp Józef Michalik
Metropolita Przemyski
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski
Skwer Kard. Stefana Wyszyńskiego 6
0l-015 Warszawa (Polska)



Eminencjo/Ekscelencjo,

Od dłuższego czasu liczni Biskupi, Wikariusze sądowi i inne osoby działające na obszarze Prawa Kanonicznego, przedstawiali Papieskiej Radzie wątpliwości i prośby o wyjaśnienia w związku z tak zwanym actus formalis defectionis ab Ecclesia catholica, o którym mówią kanony 1086, § l, 1117 i 1124 Kodeksu Prawa Kanonicznego. Chodzi bowiem o pojęcie w prawodawstwie kanonicznym nowe i różne od innych sposobów bardziej „wirtualnych" (to znaczy opartych na zachowaniach) „notorycznego" czy prościej „publicznego" odejścia od wiary (por. kanony 171, §1,4°; 194, §1, 2°; 316, § 1; 694, §1,1°; 1071, § 1,4° oraz §2), w których ochrzczeni w Kościele katolickim czy też do niego przyjęci podlegają ustawom czysto kościelnym (por. kanon 11). Problem został uważnie zbadany przez kompetentne Dykasterie Stolicy Apostolskiej dla sprecyzowania przede wszystkim treści teologiczno-doktrynalnych takiego actus formalis defectionis ab Ecciesia catholica, a następnie wymogów czy też formalności prawnych niezbędnych do tego, by stał się prawdziwym „formalnym aktem" odstąpienia. Po uzyskaniu, gdy chodzi o pierwszy aspekt, decyzji Kongregacji Doktryny Wiary i po zbadaniu całego zagadnienia w trakcie posiedzenia Sesji Plenarnej Papieskiej Rady Tekstów Prawnych, Rada komunikuje najdostojniejszym Przewodniczącym Konferencji Episkopatów co następuje:



1. Odłączenie się od Kościoła katolickiego, aby mogło być uznane za prawdziwy actus formalis defectionis ab Ecclesia, także w przypadku wyjątków przewidzianych we wcześniej przywołanych kanonach, musi urzeczywistnić się poprzez:

a) wewnętrzną decyzję odstąpienia od Kościoła katolickiego;
b) wykonanie i zewnętrzną manifestację tej decyzji;
c) przyjęcie do wiadomości tej decyzji przez kompetentną władzę kościelną.

2. Treścią aktu woli powinno być zerwanie tych więzi wspólnoty - wiary, sakramentów, władzy pasterskiej - które pozwalają wiernym otrzymywać życie łaski w Kościele. Oznacza to, że taki akt formalny odstąpienia nie ma wyłącznie charakteru prawno-administracyjnego (wypisanie się z Kościoła w sensie metrykalnym, z idącymi za tym konsekwencjami cywilnoprawnymi), lecz staje się prawdziwym oddzieleniem od konstytutywnych elementów życia Kościoła: zakłada więc akt apostazji, herezji lub schizmy.

3. Prawno-administracyjny akt opuszczenia Kościoła sam z siebie nie może stanowić formalnego aktu odłączenia się w sensie zakładanym przez KPK, gdyż może mu towarzyszyć wola trwania we wspólnocie wiary.

Z drugiej strony herezja formalna ani (tym bardziej) materialna, schizma i apostazja same nie stanowią formalnego aktu odstąpienia, o ile nie zostaną zewnętrznie urzeczywistnione i jeśli nie zostaną w wymagany sposób ujawnione władzy kościelnej.

4. Poza tym, musi chodzić o ważny akt prawny, dokonany przez prawnie zdolną do tego osobę i zgodnie z regulującymi go normami kanonicznymi (por. kanony 124-126). Akt taki musi zostać dokonany w sposób osobisty, świadomy i wolny.

5. Wymaga się, poza tym, aby akt został ujawniony przez zainteresowanego w formie pisemnej kompetentnej władzy Kościoła katolickiego: własnemu Ordynariuszowi lub proboszczowi, który jedynie jest kompetentny, by stwierdzić, czy zaistniał akt woli o treści wyrażonej w p. 2. W konsekwencji jedynie zbieżność tych dwóch elementów - profilu teologicznego aktu wewnętrznego oraz jego manifestacji w sposób powyżej zdefiniowany - stanowi actus formalis defectionis ab Ecclesia catholica, pociągający za sobą odpowiednie sankcje kanoniczne (por. kanon 1364, § l).

6. W tych przypadkach kompetentna władza kościelna winna zadbać, aby w księdze ochrzczonych (por. kanon 535, § 2) została umieszczona adnotacja wyraźnie mówiąca o zaistnieniu „defectio ab Ecclesia catholica actu formali".

7. Pozostaje jednakowoż jasnym, że sakramentalna więź przynależności do Ciała Chrystusa, którym jest Kościół, zważywszy charakter sakramentalny chrztu, jest trwałą więzią ontologiczną i nie zostaje umniejszona z powodu jakiegokolwiek aktu lub faktu odstąpienia.

W przekonaniu, że Wasz Episkopat, świadom zbawczego wymiaru wspólnoty kościelnej, dobrze zrozumie powody duszpasterskie sformułowania tych norm, korzystam z okazji by zapewnić o swoim braterskim szacunku

oddany w Panu

Julian Kard. Herranz
Przewodniczący

Bp Bruno Bertagna
Sekretarz

Niniejszy komunikat został zaaprobowany przez Ojca Świętego Benedykta XVI, który zarządził podanie go do wiadomości wszystkich Przewodniczących Konferencji Episkopatów.
Watykan, 13 marca 2006 r.


Od redakcji:
Tekst w języku polskim otrzymaliśmy z Sekretariatu Konferencji Episkopatu Polski


Jak widać w "prawie stanowionym-actus formalis" do którego odnosiła sie "polska instrukcja", nie ma pół słowa o konieczności posiadania świadków.Ani o tym ,że nie można przedstawić Kosciołwi tego aktu korespondencyjnie.Wręcz przeciwnie kardynał Julian Herranz, który podpisywał przecież "actus formalis" w swoim liście, w odpowiedzi na zapytanie episkopatu hiszpańskiego dopuścił taką możliwość:http://wystap.pl/2010/page/10/

Apriori, dziękuję za wyczerpujące informacje. Tylko dalej nie rozumiem, czemu apostazja nie jest wystąpieniem z Kościoła, skoro wyraźnie mówi się o "akcie formalnym odłączenia".



Albo już nie nadążam za dyskusją, albo ktoś twierdził, że apostazja nie skutkuje "konsekwencjami cywilnoprawnymi"?

Apostazja jest wystąpieniem, ale to wystąpienie w sensie cywilno prawnym( w sensie prawa swieckiego) nic nie daje.

Dlaczego?

W sensie cywilnoprawnym nic nie daje dlatego , bo takie mamy prawo...

Czyli, że np takie przejście na prawosławie podlega ekskomunice ?

Tak.

A szkoda, bo schizma miała bardziej polityczne podłoże niż religijne. Oba Kościoły powinny jakoś wreszcie dojść do porozumienia i się połączyć na nowo.

Czy mógłby mi ktoś wyjaśnić sformułowanie :" własne zadania Kościoła"?