Ja nie wspominam nic o anomaliach psychicznych. Anomalia to odstępstwo od normy, tymczasem NORMĄ JEST, że staruszkowie dziecinnieją i stają się łatwowierni i naiwni (vide: http://wiadomosci.gazeta.pl/Wiadomosci/ ... okolo.html). Można więc skorelować (choć nie jest to do końca oczywiste, bo istnieją i inne czynniki) znacznie większy niż przeciętny poziom religijności ludzi starszych z ich pogarszającym się stanem umysłu, czyż nie? W końcu jeśli wierzą oszustom "na wnuczka", to łatwo dadzą się też przekonać innym, nie?

Pudło. Pomyśl jeszcze raz. Może w tym celu musisz przypomnieć sobie więcej z naszej rozmowy.

No to może żeby w ten sposób nie obrażać poprzez pisanie że to bzdety?

Hmm z tego co ja mogę o sobie powiedzieć, to tylko tyle, że kiedyś wierzyłem, ale zawsze miałem wątpliwości. Po rozmyślaniach zdecydowałem się na ateizm. Wizja świata bez boga mnie nie przeraża, choć na początku była nieco poruszająca. Ogólnie wiara w to co nadprzyrodzone jest tym czynnikiem którego u mnie brak. Wiem, że jest to wymóg bycia chrześcijaninem. Co do szacunku, że tak powiem miłości do bliźniego, nic się nie zmieniło w moim systemie wartości. Po prostu przeanalizowałem fakty i porzuciłem wiarę w całą nadnaturalną wizję świata, włącznie z istnieniem duszy, nieba, piekła, diabła, boga itp. Przestałem praktykować z tego właśnie powodu. Nie czuję, że mi tego brakuje, ale czasem zdarza mi się popisać z wierzącymi o religii. Niestety przeważnie prowadzi to do momentu w którym każdy stara się udowodnić mi, że on wie lepiej, że cuda widział na własne oczy i podobne wyznania, a to przecież nie w tym rzecz, bo wiara to nie wiedza i nie zrozumienie, ani tym bardziej wiara w to co się widzi, bo wzrok to przecież nie wszystko i nie wyczerpuje sposobów na zbadanie zjawiska. "Fides" z "ratio" nie ma nic wspólnego, tak samo jak swobodna interpretacja faktów i doznań osobistych z badaniami naukowymi. Przecież nie przez przypadek mówi się "branie czegoś na wiarę". Najważniejsze to wymieniać się doświadczeniami i analizować je, bez powoływania się na niestabilność umysłową itp. Ja rozumiem, że ktoś lubi wierzyć w to co chce i jeśli nie robi tym nikomu krzywdy, to wspaniale. Rozumiem, że człowiek jest istotą jaką jest, i musi posiłkować się metodami translacji w poznaniu zjawisk. Uważam się za człowieka myślącego, ale też tylko kogoś kto znalazł się na rozdrożu. Ja wybrałem tak, ktoś tam wybrał inaczej.

Czy zaskutkowało to tym, że przestałeś być praktykującym (bo o tym jest temat)?

Napisałem o tym dalej w poprzednim poście. Tak, skutek był taki, że przestałem praktykować. Trudno jest praktykować coś czego sensu się już absolutnie nie widzi, nie wierzy w skutki. W zasadzie zawsze miałem wątpliwości co do skuteczności praktyk religijnych, modlitwy, itp.

Przepraszam - czytałem pobieżnie i umknęło mi to jedno zdanie.Trudno, ale praktykujący katoliccy ateiści się zdarzają.

By praktykować trzeba mieć chociaż odrobinę wiary! Z Twoich postów wnioskuję, że nie miałeś jeszcze okazji odkryć chociaż w minimalnym stopniu czym jest chrzest św. dla chrześcijanina lub nie uświadomiłeś sobie po co przynieśli Cię rodzice do Kościoła.

W początkowych wiekach, kto chciał zostać chrześcijaninem przechodził wieloletni okres przygotowawczy (przeżywał wtajemniczenie chrześcijańskie). Okres ten jest znany pod nazwą katechumenat. Po przejściu katechumenatu kandydat przyjmował sakramenty inicjacji chrześcijańskiej (chrzest, bierzmowanie i Eucharystię). Będąc chrześcijaninem gwarantował przekaz wiary swoim dzieciom. A dzisiaj...?

Dzisiaj dorośli "chrześcijanie" chrzczą dzieci a jako rodzice chrześcijańscy i proszeni przez nich rodzice chrzestni biorą na siebie obowiązek prawidłowego wtajemniczenia chrześcijańskiego ochrzczonego. Biorą obowiązek wychowania u nich wiary. Czy ten obowiązek jest wypełniany? - w wielu przypadkach - nie. Podejrzewam, iż w twoim przypadku jest podobnie - nie nastąpił proces wychowania wiary (zabrakło autentycznego wtajemniczenia chrześcijańskiego). Nie jesteś prawdopodobnie tylko Ty sam jeden tego przykładem. Na tym forum jest wielu, którzy wypowiadając się dają temu świadectwo!

Dzisiaj Kościół próbuje wypełnić tę lukę dając możliwość każdemu już ochrzczonemu odkryć na nowo wartości chrztu św. Jedną z form wtajemniczenia chrześcijańskiego jest w Kościele Droga Neokatechumenalna.

Warto zainteresować się tą formą ewangelizacji młodzieży i dorosłych!

Pozdrawiam serdecznie!
zsoborniki

Commander dobrze pisze. Kiedyś trzeba było wysiłku, poświęcenia, pracy, by dostąpić zaszczytu. Dziś sakramenty rozdawane są jak popadnie i komu popadnie. Stopień przygotowania dzieci do Komunii jest żałosnie niski (przynajmniej w klasie mego syna). Dzieciaki nie bardzo orientują się w czym rzecz. No ale jest presja, rodzice jak zaczadzeni. No i pchają te swoje niewiele rozumiejące pociechy przed ołtarz.
Co innego w niektórych Kościołach protestanckich czy u świadków Jehowy albo mormonów. Tam trzeba sobie zasłużyć na sakramenty, podobnie jak to było przed wiekami. No i wiek udzialania Komunii jest wyższy niż 8 lat, kiedy to dziecko naprawdę niewiele rozumie i idzie na rytuał nie z własnej szczerej chęci, ale bo wszyscy idą, bo rodzice każą, bo katechetka mówi, że tak trzeba, no i przede wszystkim, bo będą fajne prezenty....

A kto temu winien.....czy aby właśnie nie rodzice????
W każdej dzedzinie życia dziecko edukację, normy zachowań, winno poznać w domu.
Szkoła, Kościół to nadbudowa, nigdy nie zastąpi rodziny.

Rodzice nie są winni temu, że Kościół rozdaje sakramenty. Niemowlę nie jest w stanie pojąć znaczenia chrztu, a 8-latek Komunii. W innych Kościołach robi się to ze szczerego pragnienia i ze zrozumieniem, a nie z automatu i bez pojęcia.

Nic nie stoi na przeszkodzie, aby rodzice - o ile osobiście nie zadbali o chrześcijańską edukację własnego dziecka - zgłosili do kapłana, że ich dziecko nie jest jeszcze przygotowane do Sakramentu Komunii.
W akcie chrztu nieświadomego dziecka, sami pełni świadomie przyrzekali Bogu, że wychowają dziecko w wierze katolickiej.
Nie wina dziecka i Kościoła, że ludzie są nieodpowiedzialni, niewiarygodni i mają gdzieś swoje własne słowa.

Nie wina banku, że udziela kredytu ludziom niewypłacalnym, bo obiecali, że spłacą?

Wina - tylko psudo bank, czyli agencja finasowa typu Prowident, nie sprawdza kredytobiorców.
Ewidentna wina rodziców, którzy nie zadbali o wychowanie swego dziecka, a winę usiłują zrzucić na Kosciół, szkołę.

Kościół rzymsko-katolicki też nie sprawdza. Chrzest, a zwłaszcza Komunia są rozdawane jak leci.