Kościołowi wydaje się że zgorszenie działa w ten sposób:
Są sobie zaprzyjaźnione pary A i B, obie wierzące. Para A zamieszkuje razem bez ślubu. Para B, widząc to, zaczyna współżyć bez ślubu, wzorując się na parze A.

Dla mnie jest to absolutnie nierealistyczne.

Na środku placu wypełnionego ludźmi jeden człowiek zabija drugiego. W odpowiedzi na to każdy, zgorszony, zabija swojego sąsiada. Po dwóch dniach fala zabójstw pochłonęła wszystkich ludzi na świecie.
Och, zaprawdę powiadam wam, wielka jest siła zgorszenia.

A tak bardziej na poważnie. Podzielam sceptycyzm MeneMeneTekelUpharsin w tej sprawie. Czy tym ludziom w czarnych sukienkach wydaje się, że sąsiedzi nie mają własnego zdania i robią to co inni? Szkodzę komuś mieszkając z narzeczoną? Boli ich to? Popycha do złego? Szczerze wątpię. Argumentacja kościoła w tej i wielu innych sprawach jest tak absurdalna, że nie warto z nią polemizować. To przysłowiowe rzucanie grochem o ścianę.

Nierealistyczne, jeśli para B ma silne postanowienia. Ale jeśli balansuje "na granicy", to przykład pary A może być istotny. I słowa Jezusa na temat zgorszenia:

Jeżeli para B balansuje "na granicy" to z jakiej racji para A ma dopasowywać pod nich swoje życie?

Kto tak twierdzi? Para A ma dopasowywać swoje życie pod nauczanie KK/ wolę Bożą. Jeżeli wolą Boga jest, aby nie gorszyć maluczkich, to para A powinna się starać tę wolę wypełniać.

Dążenie do łączenia się w trwałe pary jest jak najbardziej naturalne. Takie pary stanowią małżeństwo. Kiedyś wystarczyło, ze się kobieta (najczęściej) z błogosławieństwem rodziców przeprowadziła do męża, potem wraz z coraz większą ingerencją państwa nastąpiły warunki dodatkowe.


Substytut rodziny można stworzyć. Bo nie chodzi tylko o relacje w zwiazku ale takze o odbiór społeczny.
Dla chrześcijanina to niekorzystna sytuacja i właśnie szersze spojrzenie to wyjaśnia - patrz posty następne.

Po części zaszkodzi i dziecku - patrz choćby problemy prawne. Państwo wyróżnia i chroni szczególnie rodzinę opartą o związek małżeński. Jeżeli para nie chce zawrzeć małżeństwa, to jest to nielogiczne lub niesie dodatkowe, niekoniecznie dobre intencje (bo co złego w dodatkowej ochronie prawnej związku?).
Zostanę przy swoim zdaniu, że wolności należy używać z rozsądkiem i umiarem.

Nie wiem co wydaje się KK (nie moja broszka) ale socjologicznie wygląda to tak: sa pary, jedne wierzące inne nie, większość z nich mieszka razem stwarzając normę społeczną co najmniej możliwości mieszkania razem (jak nie wręcz zwyczaju, co łatwo już znaleźć w Europie). Różnica zewnętrzna między niewierzącymi, a wierzącymi parami z zewnątrz jest żadna więc wstrzemięźliwość schodzi na dalszy plan i dla tworzy się norma co najmniej małżeństwa na próbę (też już nieobce w Europie). Tworzy się wręcz środowisko w którym postawę dla chrześcijanina co najmniej nieodpowiedzialną (sex pozamałżeński) łatwo uznać za naturalną.

Czyżby? Załóżmy, że chłopak jest organistą, a dziewczyna uczy katechezy. Czy teraz sa anonimowi? Czy nalezy traktować ich inaczej? Dlaczego?
A może to właśnie cała reszta powinna postępować tak jakby nie była anonimowa? Będąc anonimowym łatwiej grzeszki chować ale przed Bogiem i tak stajemy nadzy i nic się nie ukryje.
Powiedzmy, ze obok mieszka małżeństwo zainteresowane chrześcijaństwem i widzi młoda parę mieniącą się chrześcijanami a niczym się nie wyróżnia od chłopaka/dziewczyny mieszkającego z drugiej strony i co parę lat żyjącego w innym związku nieformalnym.

Przeróżnych zależności budujących nieporozumienia można mnożyć w nieskończoność, a wszystkich mozna uniknąć w jeden sposób: nie mieszkając razem przed ślubem.
Chrześcijaństwo nie jest sprawą prywatną, nie wiem dlaczego tak często pomija się sprawę bardzo istotna : powszechne kapłaństwo (katolików tego nie uczą??). Wszyscy chrześcijanie sa kapłanami Jezusa i sobą świadczą nie tylko o swojej osobie ale także o Nim.

Nie mam pojęcia, czy są anonimowi. Teza o anonimowości nie była moja i nie podejmuje się jej bronić. Natomiast jeśli ta teza byłaby prawdziwa, to wówczas nie byłoby mowy o zgorszeniu. Tak jak nie można mówić o zgorszeniu w przypadku pary mieszkającej razem na bezludnej wyspie.


Może, ale to inny problem.


Weź pod uwagę, że nie wszyscy negujący wagę zgorszenia w tym wątku muszą być katolikami.

A co to ma do rzeczy czy sa katolikami, czy innego wyznania?

To wcale nie jest inny problem! Człowiek nigdy nie jest anonimowy (może poza pojedynczymi skrajnymi przypadkami) - nawiązuje kontakty w szkole, w pracy, w miejscu zamieszkania i wiele innych.

Skoro piszesz

to jest to kluczowe.


I co z tego? Tytuł wątku nie brzmi "Czy i na ile człowiek jest anonimowy?". Ja akurat zgadzam się z Tobą, że poza pojedynczymi skrajnymi przypadkami człowiek nie jest zupełnie anonimowy, ale oponenci "teorii zgorszenia" mogą mieć inne zdanie. Zgodzisz się chyba jednak, że obecnie w wielkich miastach ludzie są w dużo większym stopniu anonimowi niż byli kiedyś w małych wioskach?

To był sarkazm. Katolików również uczą o powszechnym kapłaństwie, choć często w innej formie - słyszałem sformowanie "świadkowie Jezusa".

Tak, z tym się zgodzę. A jednak ów brak anonimowości jest kluczowy dla "teorii zgorszenia" zarówno z punktu widzenia pojedynczych osób jak i grupy.

powiem wprost, mieszkałam w jednym mieszkaniu z narzeczonym, adresy mieliśmy takie same i to nie przeszkodziło nam zaliczyć zajęcia przedmałżeńskie i WCALE nie unieważniło ślubu! a niby z jakiej racji wspólne mieszkanie przed ślubem ma być grzechem ?

Jak to dlaczego?
Po pierwsze, stwarzasz niezliczone okazje do okropnego, strasznego i wołającego o pomstę do nieba grzechu jakim jest współżycie z osobą, którą kochasz i z którą masz zamiar wziąć ślub.
Po drugie, siejesz niesamowite zgorszenie u nieumiejących myśleć samodzielnie osób, które podejmują nagminnie decyzje o swoim życiu na podstawie obserwacji twoich (grzesznych, bo jak?) zachowań.

Kozioł:



No, mogą stanowić małżeństwo. Ale nie muszą. I nic się z tego powodu nie stanie.



Oj boli Cię to, boli. Otóż znów nie masz racji - taka rodzina to normalna rodzina. Odbiorem społecznym i PR to niech się politycy martwią, rodzina nie jest od tego.



Widzisz, Ty patrzysz na świat subiektywnie okiem chrześcijanina, ja patrzę obiektywnie okiem wszystkich ludzi. Tym się różnimy.



No toć można wziąć ślub cywilny i już wszystko prawnie jest uregulowane. Ale dla KK sam ślub cywilny nic nie zmienia, nadal nie jest się małżeństwem więc nie bierzemy go pod uwagę w dyskusji. Rozmawiamy o ślubie kościelnym, który nie jest potrzebny by stworzyć rodzinę.