Kamilu, jestem tu nowa, przypadkiem- a może nie przypadkiem trafiłam na Twoje słowa. Poczułam się tak, jakbym słyszała mojego męża sprzed 20 lat... On też zafascynowany był Hitlerem. Też uważał się za wyjątkowo nieatrakcyjnego (miał podstawy, od urodzenia ma zdeformowaną twarz wskutek wady genetycznej) - jednak dla mnie i dla naszych dwóch pięknych córek jest najlepszym mężczyzną na świecie
Łączy Was coś jeszcze: on też uważał, że osoby zepsute moralnie powinny zginąć w jakimś holocauście. Uważał. W czasie przeszłym.

Przez długie lata - mimo, że miał oddaną żonę, cudowne dzieci, całkiem wygodne mieszkanie i satysfakcjonującą pracę - czuł się nieszczęśliwy. Rozumiał, że ma powody do zadowolenia, lecz wydawało mu się, że nie jest godny tego co otrzymuje. Odtrącał nas.

Próbowałam pomóc mu różnymi sposobami (sama jestem terapeutką dziecięcą), lecz nic nie dawało wymiernych, trwałych rezultatów.

Potrzebował czegoś więcej: sensu życia. Zrozumienia, skąd na świecie zło i dlaczego Bóg je dopuszcza.

Jeżeli chciałbyś z nim porozmawiać, napisz do mnie na priv- przekaże mu jak wróci z pracy.

Pozdrawiam serdecznie
Mila

Taki mam światopogląd i nic nie jest w stanie zmienić mojego przekonania, że nigdy nic znaczącego w życiu nie osiągnę. Nie osiągnę też sukcesu życiowego takiego, jak przeciętny człowiek. Nie potrafię być zadowolonym z życia i nie mam z niego żadnych przyjemności. Nie mam też celu w życiu. Przeżyje swoje życie w nieszczęściu, bez żadnych przyjemności, nie osiągając nic wartościowego ani dla siebie ani dla kogokolwiek innego.

To tchórzostwo życiowe, może depresja, nie światopogląd. Masz wolną wolę i nikt nie przeżyje za Ciebie życia. Są tacy, którzy walczą, są i przegrani...Jak wybierzesz tak bedziesz żył. A co z otrzymanymi talentami? Zakopiesz?

Kamil, wysłałam Ci pw

ej bez takich. pamiętaj, że to my kreujemy swoje życie. zmień nastawienie (wiem, łatwo mówić) i razem z nastawieniem zmieni się Twoje życie. polecam Ci książki Dale'a Carnegie. wspierają na duchu. można znaleźć w necie, jak coś to pisz na PW, to pomogę w znalezieniu.

Spragniony, Lizo, czy Kamil nie ma prawa czuć tego, co czuje? Czy nie ma prawa myśleć o sobie tego, co myśli?... Przecież to Jego życie, Jego historia, Jego uczucia, Jego myśli - a my wiemy tylko tyle, ile On zechce nam pokazać...

Ma prawo. Tyle, że ludzie zdrowi kombinują jak rozwiązać problemy, stąd dostał tyle rad. Chorzy na depresję (i nie tylko na nią) natomiast tylko rozmawiają o problemach. Czy nie powinien opowiadać o tym na forach dla chorych na depresję? Oni się rozumieją i wzajemnie wspierają. Jeżeli otrzymał skuteczną pomoc od Ciebie to chwała Bogu za to, że tu przyszedł.

Lizo, nie gniewaj się proszę, nie chciałam Cie urazić... Rozmowa z kimś przygnębionym może przecież być trudna, przygnębiająca... Osoby wrażliwe jak Ty nie potrafią przejść obojętnie obok cierpiącego człowieka i starają się mu pomóc jak tylko potrafią, a to nie jest łatwe.

Wyobraź sobie Lizo, że straciłaś kogoś, kogo bardzo kochałaś... Twoje serce pęka z bólu, nie możesz złapać oddechu, nogi uginają się pod tobą, krzyczysz z rozpaczy i zalewasz się łzami... Czego potrzebujesz w tej chwili? Czy potrzebujesz, żeby ktoś krzyczał na Ciebie: >opanuj się! Nie histeryzuj! Nie przesadzaj!< ? Co czułabyś, gdyby ktoś tak Cię potraktował? Gniew? Strach? Bezradność? Czy to by Ci pomogło?
A gdyby w takiej chwili ktoś podszedł do Ciebie, objął ramieniem, przytulił, szepnął: >tak mi przykro, tak mi przykro...<

Ludzie cierpiący na depresję tak właśnie się czują: jakby ich serce rozpadło się na milion kawałków...

Przepraszam Cię, Lizo, jeśli moje słowa sprawiają Ci przykrość, nie mówię tego aby Cię zranić - przeciwnie - aby zbudować... lecz masz prawo czuć co czujesz
I masz prawo czuć się nieswojo w obecności przygnębionego, i nie wiedzieć jak mu pomóc, mimo że bardzo chcesz... Lecz masz wielkie serce. Masz miłość. Bo chcesz pomóc. Jak dobry Samarytanin nie potrafisz przejść obojętnie obok kogoś, kto potrzebuje pomocy. Czy nie o ludziach takich jak Ty Lizo napisano w księdze Aggeusza 2:7?

Pozdrawiam
Mila

MilaMi: w żaden sposób mnie nie uraziłaś. To była tylko rada : uważam, że fora skupiające chorych ludzi przynoszą wiele dobrego. Tam dowie się o podobnych problemach innych ludzi, otrzyma też z pewnością potrzebne mu wsparcie i rady jak radzić sobie z depresją. Prawdą jest jednak i fakt, że depresja będzie tylko epizodem w życiu, jeśli dopuści myśl, że życie może być i piękne. Jeśli nie uwierzy w sukces może dołączyć do niektórych wojujących ateistów pragnących w necie znaleźć spełnienie swych życiowych aspiracji. Oni przenieśli życie w wirtualny wymiar i żyją złudzeniami. Rezynacja z wiary jest czasem próbą przeniesienia odpowiedzialności z siebie na Boga...jak On mógł dać nam takie życie. To, co czuje autor wątku może minąć, to tylko objaw choroby...musi jednak w to uwierzyć. To nie fatum, to moje skrzwywione chorobą postrzeganie rzeczywistości. Znam bliską mi osobę, która wyszła z depresji oraz inne, które z niej wychodzą i zaczynają postrzegać świat i siebie w jaśniejszych kolorach.

Bóg nie stworzył nas po to, byśmy cierpieli. Przeciwnie: chciał, abyśmy byli szczęśliwi. Pierwsi ludzie odrzucili świat, który im zaoferował - woleli znać zło / doświadczać zła - niż żyć w zgodzie z Bogiem. Od tej pory stwórca "naprawia" to, co popsuli. Przygotowuje nową społeczność, uczy ludzi, którzy Mu się oddali łagodności, życzliwości, odpowiedzialności, cierpliwości oraz niezachwianej odwagi. Nie zajmuje się rozwiązywaniem problemów każdego człowieka z osobna, nie jest świętym mikołajem ani płatnym lekarzem. Jest Stwórcą, Bogiem, Panem panów. W Piśmie Świętym dał ludziom, którzy chcą być blisko Niego pewne zasady. Dał też obietnice, które realizuje zgodnie ze swoim zamierzeniem. I naprawdę opiekuje się troskliwie tymi, którzy kochają Go całym sercem. Życzę Ci fa1l abyś odnalazł Drogę do Niego i sam się przekonał, kim jest naprawdę.

Albo do niektórzych wierzących, którzy w przestrzeni wirtalnej, stworzyli obraz siebie pełnych cnót i prawiacych o miłości wobec bliźniego. Chociaz w życiu realnym są nieszczesliwi i zgorzkniali a ich serca zżera zawiść i negatywne emocje. Oni przenieśli życie w wirtualny wymiar i żyją złudzeniami.

Gdybyż to było takie proste... dopuścić do siebie myśl, że życie może być i piękne. Niestety, człowiek w depresji nie jest w stanie kontrolować swoich myśli.To choroba, wynikająca z zaburzeń równowagi chemicznej - lub je powodująca. Prawdziwa depresja wymaga leczenia. Dopiero przy chemicznym, sztucznym wyrównaniu nastroju można oczekiwać/spodziewać się, że chory zacznie myśleć logicznie, świadomie planować, wyciągać wnioski. Jest tylko jedna rzecz, która może pomóc wcześniej - nie: wyleczyć - ale podjąć i kontynuować proces leczenia. Receptę dał sam Stwórca, w trzynastym rozdziale 1 Listu do Koryntian. Recepta skuteczna nie tylko w przypadku depresji, ale wszelkiego smutku, rozgoryczenia, poczucia bezradności, zgorszenia...

To wszystko sprowadza się do jednego - sądzicie, że jestem chorym psychopatą. A ja czuje bezsilność tu już nawet nie jest rozpacz to jest totalna rezygnacja brak sił. Nikt nie jest w stanie tego stanu zrozumieć nawet ja nie jestem w stanie tego pojąć. Czuję jak bym miał zaraz od środka eksplodować. Totalna beznadziejność szarość i smutny świat. Mnie nic nie cieszy i nawet nie smuci.

Nie mogę normalnie spać chodzę spać o 3 w nocy kładąc się o 1 dwie godziny rozmyślając o tym czy życie ma sens zastanawiam się codziennie nad sensem ludzkiej egzystencji i dochodzę do wniosku, że to wszystko jest tak beznadziejne i nic nie warte i lepiej było by się nie urodzić. Nasza egzystencja nie różni się zasadniczo niczym od egzystencji zwierząt. Spłódź dziecko z potencjalnie jak najbardziej atrakcyjną partnerką i zdechnij. Silniejsi przetrwają słabsi zginą i nikt o nich pamiętać nie będzie. Zdechną jak ten pies pod płotem. Pójdą w niepamięć w nic nieznaczącym pustkowiu.


Nie lubię ludzi gdybym miał tylko kasę to już dawno bym stąd spier***** zaszył się w drewnianej chatce i doczekał końca swoich dni. Tak bardzo chciał bym umrzeć ale boje się popełnić samobójstwo lepiej upozorować własną śmierć albo zginąć w wypadku samochodowym tak żeby to nie wyglądało na samobójstwo.

Kamil, depresja to nie psychopatia! To nawet nie choroba psychiczna- to choroba uczuć... Psychopata to ktoś, kto znajduje przyjemność w zadawaniu cierpienia innym, udając przy tym niewinnego.
Ty jesteś po prostu młodym chłopcem obdarzonym niezwykłą wrażliwością. To dar, jeżeli wrażliwość jest pielęgnowana miłością. Jednak gdy osoba wrażliwa spotyka się z niezrozumieniem czy obojętnością, czy z krzywdą - a o to w tych czasach nietrudno - narażona jest na chroniczny smutek, stany obniżonego nastroju, depresję... U ciebie dochodzi jeszcze nierównowaga hormonalna spowodowana dojrzewaniem. Do tego strach przed dorosłością, która zbliża się nieuchronnie. I wynik jest jaki jest.
Pamiętaj, depresja to nie choroba psychiczna ani nie choroba umysłowa. To po prostu wyjątkowa trudność w radzeniu sobie z życiem. Wyjątkowa, ale do przezwyciężenia. Jak najbardziej do przezwyciężenia.

I nie umieraj Kamil. Nie rób mi tego, proszę...