Mam 28 lat i straciłam nadzieje, że poznam męzczyzne, który będzie kochał Boga. Za soba mam związki, ale.. no własnie, ale.. związki z mężczyznami, którzy nie są blisko Pana Boga, którzy deklarują wiarę, a robią i myślą zupełnie coś innego. Związki z powodu róznic swiatopoglądowych zakańczałam. Straciłam nadzieje, że są mężczyźni silni, wierzący w Boga, dla których czystość to coś pięknego. Albo inaczej.. Może są, ale jest ich tak mało, że.. dziewczyna wierząca, ma procentowo marne szanse na znalezienie takiego.. Nie chce być sama. Modle sie do Pana Boga o mężczyzne odpowiedzialnego, dojrzałego, wierzącego i nic.. Czy wiekszosc kobiet samotnych zatem jest skazana na życie jako singielka?

Uchodze za dziwaczke, że mam tyle lat i nie mam faceta. Koleżanki mnie sie dziwia, że tyle wytrzymuje bez seksu. W pracy nie wiedzą że jestem wierząca. Czuje sie jak trędowata, wytykana palcami. Uchodze na osobe, która szuka ideału- ale czy to tak wiele? Czy marzenia o męzu wierzącym to rzeczywiscie zbyt wysokie wymagania?

Boje sie ze zostane sama, ze nie będę miała dzieci.. Zapewne napiszecie- módl sie módl sie, a Bóg da Ci męza. Ale nie każdemu jednak daje.. Moze ja własnie jestem ta osoba której nie da?

Częśc kolezanek z mojego otoczenia bedace w podobnej sytuacji wybrało zakon- na zasadzie- chce rodzine, chce byc żona, ale skoro Bóg mi tego nie daje, a jestem osobą wierząca, modlącą się to pójde do zakonu. Często taki scenariusz da sie zauważyc. Chętnie posłucham co o tym sądzą osoby duchowne.

Nic z tego nie rozumiem.
Kobiety wierzące, podobnie jak, inni ludzie, nie są na nic skazane.

Wiara, jako cecha odróżniająca wierzących od niewierzących jest Darem Bożym, pewnego rodzaju talentem, z którego powinno się korzystać dla chwały Bożej, dla dobra swojego i innych ludzi.

Dopóki nie poznasz mężczyzny, z którym zechcecie się związać małżeństwem, będziesz w pewnym sensie samotna. Tylko w pewnym sensie, bo przecież możesz się w tym czasie, a i później, przyjaźnić z różnymi osobami.

O dobrego męża, trzeba się modlić jak najbardziej.

I ufać Bogu, że Twój los będzie czymś, co dla Ciebie jest najbardziej potrzebne.

28 lat współcześnie odpowiada wiekowi 21-23, mówię o czasach 15-20 lat temu
Więc sądzę, że znajdziesz odpowiedniego partnera.
Wybór zakonu jako tylko aternatywa staropanieństwa, wydaje mi się złym krokiem - bez powołania jest to wchodzenie w jarzmo, często nie do udzwignięcia.

Chyba, że dziewczyn wierzących, dla których czystość to coś pięknego, też jest niewiele. Wówczas szanse nie są takie małe, a główna trudność polega na tym, aby "trafił swój na swego". Jeśli jednak proporcje są zaburzone, to część "nadmiarowa" albo zostanie singlami/ singielkami albo znajdzie kogoś z innego zbioru. Innej możliwości nie widzę...

http://www.przeznaczeni.pl/

Może sprobuj tutaj? Ja nie korzystam bo swoja "połówkę" już dawno znalazłem, ale słyszałem, ze to dosyc dobry portal.
Oczywiście to internet, a więc należy byc baaaardzo ostrożnym.
Polecam równierz wakacyjne wyjazdy na jakies rekolekcje (np. do Taize), a ponadto jakies grupy parafialne. Oczywiście takie dla młodych.

Zastanowiło mnie jednak jedno zdanie w Twojej wypowiedzi


Dlaczego??? Wstydzisz sie wiary?

Znasz wiecej niz jeden taki przypadek ? Co za patologia.

Zresztą większość osób idących do zakonu to właśnie ludzie uciekający przed swoimi życiowymi problemami. I kryzys w kosciele się pogłębia.

Brałaś pod uwagę związanie się z kimś niewierzącym albo słabo wierzącym? Oni też mogą kochać. Ale jeśli prowadzi się segregację.. W wieku 28 lat raczej długo już się na ślub nie czeka, więc nie musiałabyś latami mężnie (żężnie?;p) chronić swojej cnoty.
Czekanie na księcia na białym koniu z krzyżem na szyi może doprowadzić Cię niekoniecznie do dobra.

Podejrzewam, że najłatwiej wierzącego mężczyznę znaleźć w wierzącym środowisku, więc np.:
- we wspólnotach
- w internetowych portalach dla wierzących
- w organizacjach chrześcijańskich.

A ja myślę że dla znalezienia partnera warto zaprzestać koncentrowania się na sobie. Spójrz, Monika na swój post, jak dużo piszesz o tym czego chcesz, czego oczekujesz... a raczej żądasz.

Rojza..choć raz się z tobą zgodzę --tu nie chodzi o to co ty sobie wymarzysz..ale o to,co tobie chce dać Bóg ( a moze dać Ci i niewierzącego ;p)..może zacznij naprawdę pytać o Jego wole?

W moim otoczeniu widzę wiele wierzących małżeństw. Odnaleźli się. Wspólne wartości wiele ułatwiają w małżeństwie, nie chciałabym mieć męża- ateisty. Cierpiałabym.

a miłość ? lizo--miłość góry przenosi..z ateisty może być gorliwy wierzący,jak i z wierzącego zagorzały ateista--wszyscy jesteśmy Jego stworzeniami,i każdego z nas kocha,szuka,nawołuje..czasem takie właśnie dostajemy zadanie życiowe,i drogę do uświęcenia

Reniu, bardzo mnie to cieszy
Ja zwróciłabym też uwagę na to, co można dać od siebie drugiemu człowiekowi, czym go obdarować, co wnieść w związek.

Myślę ze nie, bo jesli by tak było to ludzie, którzy zawarli związek małżeński byliby niewierzącym -- i po co w tedy ślub kościelny

A co z tym mezczyzna Piszesz, ze spotykałaś sie z mężczyznami, którzy wierzyli w Boga, ale czystość przedmałżeńską nie chcieli przestrzegać. To może twoim takim zadaniem jest następnego mężczyznę, który będzie myślał jak poprzednicy, a będziesz go kochała wytłumaczyć mu, ze jestes osoba wierzącą i chcesz zachować czystość przedmałżeńską, w niedziele wziąć go za rękę, chodzić razem na Mszę Święta, namówić go może na wspólna modlitwę, a myślę że z biegiem czasu on to zrozumie że jest to dla Ciebie coś bardzo ważnego i będzie wytrwale czekał.

Wiec głowa do góry i napewno tam jakis na Ciebie czeka

Może, ale podobno najczęstszym błędem kobiet jest nadzieja na to, że po ślubie mąż się zmieni (a najczęstszym błędem kobiet jest nadzieja na to, że po ślubie żona się nie zmieni ).
Oczywiście każdy ma prawo do własnego podejścia, bo to on będzie ponosił konsekwencje swoich wyborów. Ja akurat jestem zdania, że dobrze jest wiedzieć, kogo/ czego się szuka, a nie zdawać się na ślepy los (nie mylić z Bogiem, jeśli ktoś potrafi dowiedzieć się, jaka jest Boża wola wobec niego, to można a nawet należy się na nią zdać).

To się zdarza, ale rzadko, nie można oczekiwać, że ktoś się zmieni. Trzeba znać swoje oczekiwania i "kryteria wyboru" i nie dać się omamić zauroczeniu.