Wiec nie kierowac sie sercem, tylko rozsądkiem.....Kurcze jak ja mogłam sie tak pomylic. Jeszcze do tego mam tam pracowac to dopiero bedzie... sila rzeczy bede sie z nim widywac.

Będziesz balansowac pomiędzy uczuciem a rozsądkiem.....
Czy ty prowadziłaś z tym człowiekiem jakieś szczere, poważne rozmowy?
Moim zdaniem taka rozmowa powinna(była) zaistniec, abyś dokładnie wiedziała na czym stoisz i ewentualnie nie robiła sobie niepotrzebnych złudzeń co do przyszłości.

Nie rozmawialiśmy na tak poważne tematy, ale widać było ze cos sie kroi. To były tylko dwa tygodnie, nie zdązyłam go tak dobrze poznac - nie wiem nawet jak to dokładnie wytłumaczyć, a nie chciałam go pytac o telefon czy cos takiego, bo by wyszło ze sie narzucam. Mowi mi w ostatnim momencie ze ma kogos. Jakie to wszystko dziwne jest...

Nie wiem, ale może chciałaś widziec, że coś się kroi?
Pytanie, jak ważna jest dla niego tamta osoba, o której mówił.

Powinno to zostac wyjaśnione do końca w szczerej rozmowie.

Tak sobie czytam rozmowę Pań i się zastanawiam: 'czy to może być opętanie?'

Jeśli tak, to zaraźliwe

Tak, czy inaczej, warto skontaktować sie z egzorcystą - który jest jedyna kompetentną osobą do stwierdzenia tego.

http://www.effatha.org.pl/pomoc/egzorcysci_pl.htm
Na w/w stronie znajdziesz adresy egzorcystów diecezjalnych w Polsce.

Napisałam o tym w tym temacie, bo po powrocie z tej rehabilitacji te lęki mnie opuściły, jestem zupełnie inną osobą. Jednak to była depresja i podłamana psychika, a nie opętanie. Teraz dopiero widze jak ważną role w życiu człowieka odgrywa psychika i jak mozna pokonac wszystkie przeszkody.

Witam!
Trafiłam tutaj z nadzieją i prośbą o pomoc.
Od paru miesięcy zaczęłam odczuwać ogólne złe samopoczucie co w sumie brałam za objaw przemęczenia i delikatnej wady serca ale coś zaczęło się dziać gorszego...częste bóle głowy,kołatania serca,duszności,ogromny niepokój i każde badanie jakie robiłam wychodziło w porządku więc odesłano mnie do psychiatry.Lekarz zapisał tabletki i miało być dobrze ale nie było...Moje życie (nie będę opisywać szczegółowo) ale był tam długoletni romans z księdzem,później prostytucja,spowiedzi i komunie świętokradzkie,tabletki wczesnoporonne też się zdarzyły i tak tkwiłam w grzechu ale chodziłam od czasu do czasu do Kościoła...Jakiś miesiąc temu trafiłam do księdza u którego dokonałam spowiedzi z całego życia i przyjęłam Komunię św. i kiedy zaczęłam mu o sobie opowiadać o swoim złym samopoczuciu,o tym,że mam lęki w Kościele i że od dłuższego czasu uczestniczę na Mszy św.ale na zewnątrz,o tym,że w nocy mam okropne koszmary i budzę się z uczuciem jakby mnie ktoś przyduszał i bardzo źle czuje się jak się modlę postawił diagnozę ,że to może być zniewolenie i miałam nawet udać się do egzorcysty ale trochę się tego obawiam i nawet nie wiem czy to faktycznie zniewolenie.Proszę o pomoc...

Jeżeli rozeznał to kapłan, to posłuchaj i zrób to jak najszybciej.

Idź i spokojnie. Egzorcystów naprawdę nie trzeba się bać, dwóch znam i to przemili ludzie
Druga rzecz: często przed wizytą u egzorcysty trzeba iść na wizytę u psychologa który wykluczy przyczyny naturalne i skieruje do egzorcysty. Tak jest np. w Warszawie w Ośrodku Pomocy Psychologicznej na Bednarskiej - jeśli człowiek chce się zapisać do egzorcysty najpierw jest kierowany do psychologa. I jeśli nie jesteś pewna czy to zniewolenie to psycholog będzie mógł to wstępnie ocenić.

odpusc sobie psychologów, którzy napakują w Ciebie prochy/chemię i nic ponadto,
tylko Bóg może uleczyć Twoje niepokoje i dręczenia - modlitwą kapłana egzorcysty..

Gadasz głupoty. Po pierwsze psycholodzy nie "pakują w nikogo chemii" a po drugie ja pisałam o psychologu chrześcijańskim który wypisuje skierowanie do egzorcysty.

Przede wszystkim psycholog to nie lekarz - nie może napakować nikogo chemią, bo nie wolno mu wypisywać recept... to robi lekarz psychiatra.
I nie ma czego się bać, ani psychologa ani psychiatry. I to normalne, że coraz częściej egzorcyści z nimi współpracują, bo człowiek jest jednością psycho-fizyczno-duchową. W tym wszystkim chodzi tylko o to żeby pomóc człowiekowi, a żeby to zrobić trzeba mieć pełny obraz.
Tak jak napisałam wyżej, skoro ten kapłan tak to rozeznał, skontaktuj się z egzorcystą, jeżeli on najpierw każe Ci się stawić o psychologa lub psychiatry, zrób to.

Głupio mi o tym pisać. Nie chce byc "nawiedzoną",ktora sobie cos wmawia.W wielkim skrócie:
W wieku kilkunastu lat pierwszy raz zetknełam sie z okultyzmem (wtedy nie wiedziałam,że to co robimy jest własnie tym). Czytalam z koleżanką ksiązki o regresingu,autohipnoznie,poszerzaniu swiadomosci i z pasja "ćwiczyłyśmy". Po drodze była joga,zen, aikido, homeopatia,bioenergoterapia, dużo tarota i co tam jeszczecie chcecie,o połowie juz pewnie zapomniałam. Przez kilka lat totalna negacja Boga i zasad zycia chrześcijańskiego. Modlitwa do szatana,oddanie mu swojego zycia (bo skoro Bógu nie jestem potrzebna i mnie nie kocha,to niech szatan działa,byle mi było dobrze) Z czasem koszmarne sny,ktorych grozy nie da sie opowiedzieć.Tłumaczyłam je stresem zycia codziennego.Stan kulminacyjny,kiedy stwierdziałam,ze cos nie gra,to chwila,gdy w poczuciu panicznego strachu usiłowałam sie pomodlic słowami "Ojcze Nasz" i ...nie mogłam sobie przypomnieć słów modlitwy,zaczynam i nie mogłam skończyc. To mi dało do myslenia,bo skoro pamietam wierszyki z przedszkola,jakim cudem zapomniałam modliwy ,która znam od zawsze?

Starczyło jedno "Jezu pomóż" i naokoło mnie zaczeli pojawiac sie ludzie,którzy prowadzili do Boga. Po wielu latach przystapiłam do spowiedzi. Oczywiście jest to ciągła walka i upadki,nie jest tak,że już nie mam watpliwosci i jestem swięta.Ale od około trzech lat jestem blizej Boga niz kiedykolwiek.

Natomiast zauwazyłam jedna rzecz: gdy idę na Mszę nie będąc w stanie łaski uświęcajacej,nie moge na niej wysiedzieć. Robi mi sie duszno,mam wrażenie,ze zaraz zemdleję,jest mi bardzo ,bardzo źle,musze się ewakuowac w strone drzwi koscioła i Msze spędzam w przedsionku,modląc sie o jej rychły koniec.

Podobnie było na Mszy o uzdrowienie (trafiłam przypadkiem), gdy czułam,że moje zachowanie moze zwracac uwage i az było mi niezręcznie. Nie mogłam sie uspokoic i cała Msza to wielkie pragnienie wyjscia stamtąd,cudem wytrzymałam. Zupełnie inaczej było po spowiedzi.

Teraz pytanie: pomimo nawrócenia,spowiedzi, starania sie,by życ wiarą,czy to mozliwe,ze jest to jakas forma zniewolenia? Czy moze tego wszystkiego w moim zyciu było tak dużo,ze "zwyczajne srodki" nie wystarczą? Dlatego "objawy" wracają,gdy tylko na pare kroków odejde od Jezusa?

Potraktujcie prosze powaznie moje pytania

Mogą to być objawy nerwicy natręctw.