Powoli zaczynam wariować!
Juz na poważnie zaczynam myśleć o smobójstwie.
A wszystko zaczeło sie tak:
Brat jest chory, rodzice bardzo często sie kłócą, mama sie martwi o zdrowie 1,5 rocznego brata, a tata ma dosyć panikowania mamy wszyscy się o niego martwimy czasem rodzice wyzywaja mnie bez potrzeby, czuje się samotna, nie mam z kim pogadać już tego nie wytrzymuję!
Acha i jestem Ateistką to też mnie wykańcza, że muszę co niedzielę chodzić do kościoła, udawać przy rodzicach, że jestem wierząca bo oni nic o tym nie wiedzą.
Nie mam komu się wyżalić, więc piszę tu, muszę komuś o tym powiedzieć.
Pytanie: jak wyjść z tej depresji?

A czemu akurat tu, skoro jesteś Ateistką?

Proponuje psychologa lub dobrego znajomego do pogadania . Sa też bezpłatne infolinie psychologiczne gdzie można się wygadać i uzyskać porade . Proponuje powiedzieć , że jesteś ateistką mamie i nie chodzić do kościoła. Powiedz mamie , że zmuszanie do religi , to grzech ciężki .

A no może dlatego ,że jest to podobno forum ludzi otwartych... Czy może się mylę?
Być może są tu na forum takie osoby ,którym fora się pomyliły, ale na pewno nie jest tą osobą autorka tematu.


A jesteś pewna,że masz depresję?
Jeśli tak, to może w tej sprawie lepiej skontaktować się z kimś kompetentnym.
Próbować przeczekać..człowiekowi czasem w życiu się wydaje ,że problemy , które ma w danej chwili, są nie do przezwyciężenia. Dodatkowo, zły nastrój emocjonalny potęguje nieprzyjemne doznania.
Jednak z perspektywy czasu, gdy spojrzy na to z dystansem, okazuje się ,że nie było tak źle jak się nam wtedy wydawało.

Musisz im wyłożyć "kawę na ławę", bo się faktycznie wykończysz.Czy to jakiś problem wyjaśnic tę sprawę?

Chyba przesadzasz,albo jestes osobą przewrażliwioną.Nie wiem na co jest brat chory ale z kontekstu wynika ,że może powrócic do zdrowia. Tato twój nie jest chyba alkoholikiem ,nie teroryzuje rodziny.Jeżeli jesteś przekonana co do swojego ateizmu, nie musisz chodzić na "siłę do Koscioła."W życiu bądź dobrym człowiekiem. Nie czyń bliźniemu swemu tego,co tobie niemiłe.O resztę się nie martw

Po prostu się dziwię, dlaczego autorka nie szuka pomocy np. na forum ateistów. Albo psychiatrów. Czy gdybyś usłyszał od znajomego ateisty, że ma problem z depresją, rodzicami itp. doradziłbyś mu: "wejdź na forum katolickie, tam ci pomogą"? A jeśli tak, to dlaczego? Baaardzo ciekawe.

Mam szukać pomocy u ludzi którzy myślą, że tak już jest i koniec, a tu już byłam zarejestrowana, więc nie będę szukać pomocy na innych forach skoro wiem, że tu mnie przynajmniej spróbują zrozumieć.
A boje się powiedzieć rodzica że jestem Ateistką, albo żeby ich bardziej denerwować powiedzieć że jestem niewierząca, bo na 100% będzie wielki szlaban wyzywanie i nawracanie na siłe.

Sądzę, że znajdziesz bratnie ateistyczne dusze. Powodzenia.

ja111 - z Twoich postów wynika, że jesteś bardzo młodą osobą.
I jesteś przekonana, że jesteś ateistką?....a nie jest to forma buntu?
Może stresuje Cię sytacja w domu, może czujesz się mniej kochana, odsunięta, bo rodzice więcej uwagi poświecają bratu.
Ale przecież gdy nie było jeszcze braciszka, Ty byłaś oczkiem w głowie rodziców.
Ale czy akurat ta sytacja ma aż tak negatyny wpływ, że piszesz o samobójstwie

dziewczyno co ci mogę powiedzieć? Ja gdybym była ateistką też bym pewnie na pewnym etapie zycia myślała o samobójstwie. A teraz- gdybym myślała że moje życie nieuchronnie zmierza do starości, niedołężności, a potem pstryk- i wszystko się skończy też by mnie załamka dopadła...
zadawałaś sobie pytanie skąd ta pewność że nie ma Boga? Że nic nie ma poza nami, że ty sama i wszystko wokół jest dziełem tylko przypadkowych procesów biologicznych? Jesteś tego pewna...?

No i co z tego?Owszem możliwe, że będą krzyki, wyzwiska, itd..ale jeśli jesteś pewna swoich przekonań to masz prawo żyć zgodnie z nimi. A jeśli nie tak-to co?- masz zamiar do końca życia udawać kogoś kim nie jesteś i spędzać to zycie na dogadzaniu innym? W życiu nigdy wszystkim nie dogodzisz.Kiedyś- mam nadzieję- to zrozumiesz...

myślę, że większy powód do depresji i zmęczenia ma Twoja mama: troska o zdrowie chorego dziecka (to naturalny odruch) a do tego brak wsparcia od strony męża; no i dorastająca córka, która nie potrafi odnaleźć się w nowej roli.

Masz rację, jestem bardzo młoda, mam 12 lat.

Piszę o samobójstwie, bo już parę razy próbowałam się zabić (jakieś 6 razy w tym roku), ale zawsze, gdy już zamachnęłam się aby wbić nóż nie mogłam tego zrobić, jakby coś trzymało rękę, potem przychodziły myśli o rodzicach dziadkach moim małym braciszku, że nie mogę ich zostawić, i tak znowu na końcu mówiłam sama do siebie "Nie dam rady". Teraz, gdy znowu się załamuję idę do garażu i tne się po ręce nożem do tapet, to przynajmniej mi pomaga, a rodzice myślą, że znowu kot mmnie podrapał.

ja111 osobiści polecam Panią Paszkowską. Jej e-mail to ipaszkowska@malygosc.pl. Ma doświadczenie w rozmowach z młodymi ludźmi. Poprawi naprawdę dobrze odpowiedzieć na zadane pytania.

Twoje próby samobójcze to próba zwrócenia na siebie uwagi. Nie możesz agresji skierować na zewnątrz to okaleczasz się. Potrzeba Ci pomoc psychologiczna, nie ateizm. Prosiłaś Boga i nie pomógł, prawda?