apatii towarzyszy obniżenie aktywności psycho-fizycznej,brak zainteresowań,zmniejszenie liczby kontaktów społecznych.
Kris65,ja WIERZĘ,myślisz,że powyższe do mnie sie odnosi?

Cierpiętnik cierpi ponieważ to dla niego jedyny sposób na podbudowanie własnego ego. W ten sposób we własnych oczach uchodzi za lepszego od innych (tych mniej cierpiących, tych którym się bardziej powodzi w życiu). I naturalnie oczekuje w przyszłości większej nagrody od innych za swoje cierpienia. Kiedyś spotkałem się na tym forum z opinią właśnie jednego z takich piewców chrześcijańskiego cierpiętnictwa, który uważał, że owe osoby, które z taką gorliwością celebrowały własne cierpienie dostąpią w niebie największych rozkoszy (oczywiście dużo większych od tych, których cierpienia dotknęły w stopniu umiarkowanym). Ktoś inny jeszcze napisał mniej więcej tak: gdybyście wiedzieli, jakie rozkosze w niebie przygotował dla was Bóg, sami prosilibyście o jeszcze więcej krzyży. No cóż, czy można jeszcze coś dodać do takiego stwierdzenia? Jak widać dla rozchwianych emocjonalnie umysłów popadanie z jednej skrajności w drugą to rzecz naturalna.

apatii towarzyszy obniżenie aktywności psycho-fizycznej,brak zainteresowań,zmniejszenie liczby kontaktów społecznych.
Kris65,ja WIERZĘ,myślisz,że powyższe do mnie sie odnosi?

Ty po prostu łączysz przyjemne z pożytecznym. Myślisz trochę bardziej racjonalnie jak typowi cierpiętnicy,literalni badacze Pisma świętego.Jak większość naszego społeczeństwa.

jest takie ryzyko,że przyjmując cierpienie w taki sposób jak napisałam, uznając ten sposób za najlepszy,najbardziej zgodny z wolą bożą-jak to określiłeś-podbudowuję swoje ego,lub -po mojemu-mogę ulec pysze...ale równie dobrze można to powiedzieć o ateiście-uznaje swoje widzenie świata,wszystkich jego aspektów,za jedynie słuszne,to też może mile łechtać jego ego,bo on wie lepiej...

Ale Ty przecież musisz wiedzieć w co masz wierzyć-no ile razy mam jeszcze to powtarzać

To nie ma nic wspólnego z metaforyzacją. Po prostu w języku polskim jest tak,że jedno słowo może mieć kilka znaczeń-to wszystko.Ponadto pojedyncze słowa nie stanowią metafor.Metafora polega za zestawieniu dwóch lub większej liczby słów w celu uzyskania tzw."znaczenia obrazowego".

ateiście-uznaje swoje widzenie świata,wszystkich jego aspektów,za jedynie słuszne,to też może mile łechtać jego ego,bo on wie lepiej...

I nie boi się konsekwencji po śmierci.Tak,tak to swoisty heroizm.

Tak, zwłaszcza ta część Prawa, która nakazywała zabijanie pracujących w Szabat, homoseksualistów, kobiet, które straciły dziewictwo przed ślubem, czy też mordowania innowierców i ich dzieci, za wyjątkiem dziewczynek, który dobry Bóg chrześcijan nakazywał porywać Izraelitom, jako swoje seks-niewolnice.

Apatię to ja dostrzegał zgoła w innym.....choćby leniwe łaskawe przyjmowanie kosztów utrzymania od starej matki.

Tylko czemu ten heroizm dziwnie w 90% przypadków ateistów traci swój walor w terminalnych stanach choroby......

Myślę, że wszyscy od czasu do czasu potrzebujemy „ mile połechtać własnego ego” . Każdy sam musi zdecydować (choć czasami decydują za nas okoliczności zewnętrzne) czy woli budować poczucie własnej wartości poprzez odkrywanie prawdy o świecie i utwierdzaniu się w słuszności własnych przekonań czy poprzez szukanie bólu i cierpienia w nadziei na pośmiertną ekstazę w krainie wiecznej szczęśliwości.

Apatię to ja dostrzegał zgoła w innym.....choćby leniwe łaskawe przyjmowanie kosztów utrzymania od starej matki.

I bądź tu człowieku szczery w swoich wypowiedziach.A nie chciałem kłamać.

Tylko czemu ten heroizm dziwnie w 90% przypadków ateistów traci swój walor w terminalnych stanach choroby......

No to ja się identyfikuję z tymi 10%

Poza tym ja naprawdę chciałbym pracować.Bo człowiek jak ma za dużo czasu to zaczyna za dużo myśleć

W wieku dwudziestukilku lat to heroizm. O śmierci zaczynamy myśleć znacznie później, a w przypadku usłyszenia diagnozy lekarskiej o stanie terminalnym przewartościowujemy życie lub pozostajemy na etapie wypierania. Zawsze mamy kilka % bohaterów.

Ja mam 46 ,a to już trochę większy heroizm.
Gdybym sie dowiedział,że jestem chory np. na raka ,w poważniejszym stadium,to po etapie zażywania morfiny,skłonny byłbym poddać się dobrowolnej eutanazji,a ciało kremacji.I wtedy wszystko w rękach ....
Osobiście stawiam na dalszy byt w niebycie.

Gdybanie, gdybanie....wszyscy na ogół w gdybaniu jesteśmy dobrzy.
Ale dopiero gdy przyjdzie okrutny real - choroba, niemoc, cierpienie - zaczynamy dostrzegać ile w nas fanfaronady a ile rzetelnej odwagi, heroizmu.

biały karzeł,droga mleczna,czerwony olbrzym