Witam!
Zdaję sobie sprawę iż pytanie które zadaję jest jednym z trudniejszych pytań dotyczących naszej wiary.
Jak wszyscy dobrze wiemy inaczej pojmowane są najwyższe wartości w starym i nowym testamencie. Przez cały stary testament najważniejszą problematyką jest wierność i posłuszeństwo człowieka wobec istoty Boga. Wielokrotnie sprawy te przenoszą się z płaszczyzny człowiek-Bóg na stosunek naród wybrany- Bóg. Starotestamentowy Jahwe jest Bogiem konsekwentnym i sprawiedliwym. Za wierność odpowiada miłością i szacunkiem. Jednak w swoim gniewie bywa wręcz brutalny. Niejednokrotnie stosuje odpowiedzialność zbiorową. Najwznioślejszą postawą w oczach Pana, w starym testamencie jest więc bezgraniczne zaufanie i oddanie Bogu(Hiob, Abraham).
W dziejach narodu wybranego pojawia się punkt kulminacyjny.

Rodzi się mesjasz, Jezus Chrystus. Swoim działaniem i nauką niejednokrotnie polemizuje/wręcz odrzuca wzorce starotestamentowego oddania sprawie, którą to postawę przyjmowali Faryzeusze. W moim osobistym odczuciu zarzuca im hipokryzję, która ma grunt właśnie w postawie starotestamentowej. W swojej nauce Jezus przekształca prawo przymierza. Postawa wobec bliźniego staje się najważniejszym przykazaniem. Pojęcie bliźniego zostaje rozszerzone na ludzi z poza Izraelitów. Miłuj Boga, miłuj bliźniego, reszta wynika z tego. Zbawiciel idzie dalej, wybaczając grzechy już popełnione, i nakazując przebaczać. Jest to postawa inna niż ta przedstawiona w ST. W nowym przymierzu nie ma miejsca na idee która poświęca istoty ludzkie(co miało miejsce w ST).

Jeżeli w moim toku myślenia pojawiają się nieścisłości/błedy proszę o zwrócenie mi uwagi.
A teraz pytanie. Jak teologia wyjaśnia przyczyny zmian między działaniem Boga w ST i NT? Z upływem czasu Bóg zmienił swe działania?