To ma pecha... Niestety, nie potrafię krótko odpowiedzieć na Twoje pytanie. Myślę, że najpierw należałoby zastanowić się, co rozumiemy przez "warto" i czy ograniczamy się do opcji "świat bez Boga".
Jeśli jednak kogoś zabijanie innych nie uszczęśliwia, to nie będzie tego czynił, nawet jeśli nie grozi mu żadna kara. Podobnie jeśli nie smakuje mi np. pietruszka, to jej nie jem, chociaż mógłbym to czynić zupełnie bezkarnie.

Na to pytanie życie znalazło odpowiedź. Żyli ludzie którym zabijanie sprawiało przyjemność, więc zabijali. Dla niektórych nie było ważne kogo i dlaczego. Kompletna ignorancja życia. Skutek? Cierpienie, które także dotknęło zabijających.

Nastepnym razem, zanim zdecydujesz napisać podobne bzdury sięgnij do książek.
W tym przypadku polecam dwie:
Nietzsche - "Z genealogii moralności" oraz
"Poza dobrem i złem" - jest w niej ciekawy rozdział pt. "co jest dostojne".
Przeczytaj je potem pisz o Nietzsche'm, moralnosci "panów" oraz moralności "niewolników"



Taką osobę można wykorzystać w armii, wysłać na front i niech tam sobie morduje...

Nitsche był demonizowany, opluwany i niezrozumiany wiele razy, myślę, że jego nazwisko obrosło tyloma przesądami i strachem, że nigdy nie będzie "wybielone" w powszechnym odczuciu.




Rzeź woli, mówi ci to coś?
36 Dywizja Grenadierów SS Dirlewanger jak ją określił SS-Brigadeführer Ernst Rode:
"była to raczej gromada świń ["Schweinehaufen"] aniżeli żołnierze".

Jak możesz doszukiwać się takich rozwiązań?
Pomijając to, że taki żołnierz ma znikomą wartość bojową...

Co racja, to racja

Dosyć znacząco uprościłam tutaj teorię Nitzschego, bo właściwie nie o niego mi chodziło, a o to, że jeśli odrzuci się istnienie jakiejś formy pośmiertnej sprawiedliwości to nic nie stoi na przeszkodzie uzasadnionemu przeprowadzeniu takiego rozumowania jakie przedstawiłam.

wracajac do pytania hektora, ja bym ci podrzuciła parę słów z "samego Źródła":
"Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie.”(Mt 5, 13-16)
Myślę że tu jest clue, człowiek który broni wiary ale nie żyje wiarą zrobi więcej złego niż dobrego (nie mówię tego do ciebie, ale ogólnie). Stąd mamy też sporo agresji, niezrozumienia innych itp w środowiskach ludzi wierzących.
Moje zdanie jest taki że najważniejsze to żyć wiarą. Ale też nie bać się prostej odpowiedzi na pytanie skąd bierzesz motywację, aby tak żyć.
Hektor, to jest tak, że jeżeli jesteś ogólnie w życiu człowiekiem mającym jakiś autorytet z racji tego co robisz, swojej postawy życiowej, swojej uczciwości, ale też swoich osiągnięć itp. ludzie będą cię słuchać. I to co mówisz i robisz będzie miało na nich wpływ. I czasem niewiele trzeba, bo jeśli ty w gronie znajomych nie będziesz się wstydził poprostu powiedzieć "przepraszam was ale muszę już iść bo wybieram się na Mszę", jeżeli na zdziwione pytanie kolezanki "co to za dziwne spotkania macie i co tam robi ten ksiądz?" odpowiadam spokojnie i z uśmiechem "to są spotkania Domowego Kościoła, pomagają nam żyć coraz lepiej jako małżeństwa i rodziny"- i wiesz hektor, ona wtedy niby się dziwi, ale ja widzę coś pod tym, bo wiem że jej małżeństwo było porażką, że nie było w nim żadnej podbudowy wiary, że z hukiem się rozpadło- i widzę gdzieś jakiś błysk myśli że może coś ważnego w życiu straciła, coś pominęła, czegoś zabrakło- to jest takie ziarno które zostanie.
Tylko ludzie muszą widzieć nas jako dobre małżeństwa, kochające się, muszą to najpierw dostrzegać, muszą widzieć nas jako uczciwych, kompetentnych, życzliwych dla innych- najpierw muszą widzieć nasze dobre uczynki.... bo samymi argumentami nikogo nie przekonasz...

Dziękuję wszystkim za swoje refleksje. Bardzo za bardzo cenne rady i źródła. Zgadzam się z wami. Wiem, że upływ czas robi swoje, ludzie dojrzewają uczą się i poznają. Ale jakby tak trochę mam wątpliwości. No bo widzicie Pan Jezus mówi: nawracajcie się i wierzcie w ewangelię! Fatima: nawróćcie i czyńcie pokutę! Jezus do Fausytyny: rozgłaszaj światu o Moim Miłosierdziu.

Czy tu nie ma przynaglenia?
Czy jeśli rodzina nie ma zemną kontaktu bo jestem w UK ma szanse przyglądać sie jak ja się zmieniłem?
W każdej chwili może komuś się coś stać, a ja mam cicho siedzieć i czekać aż mnie pośród swoich trosk dostrzegą.
Czy apostołowie nie nauczali? Wiem, ja nie apostoł, ale wiecie o co chodzi.

Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni?" On rzekł do nich: "Usiłujcie wejść przez c i a s n e drzwi; gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie będą mogli.
Łk 13

A jeżeli sprawiedliwy z trudem dojdzie do zbawienia, gdzie znajdzie się bezbożny i grzesznik?
(1 Piotr 4,18)

Czy ktoś z rodziny jest niewierzący? Mąż, żona, brat, matka? Jak sobie z tym radzicie? Troszczycie się o ich zbawienie?

Powiem więcej: ostatnim poleceniem Jezusa było "Idźcie i nauczajcie wszystkie narody!". Czy to nie jest wystarczająco jasne polecenie?

moja rodzina akurat jest wierząca, ale mam bliską osobe która nie jest. A przynajmniej nie praktykująca. Jak sobie z tym radzę?
Jestem sobą. Żyje (staram się żyć) tak jak nakazuje mi Ewangelia. W sytuacjach spornych staram się nie ukrywać swojej opinii (np co myślę o spędzeniu świąt Bożego Narodzenia jako wyłącznie imprezy z dużą ilościa alkoholu i wiele innych). Z drugiej strony nie krytykuję go (ich) wprost nigdy jako ludzi a jedynie odnoszę się do jakichś konkretnych sytuacji. Staram się podtrzymywać naszą przyjaźń i zawsze być dla nich życzliwa, dostrzegam ich wiele pozytywnych stron. Oni wiedzą że my staramy się żyć wiarą. Mam wrażenie że czasem daje im to do myślenia. Modlę się za nich (za mało... powinnam więcej...). Wierzę że modlitwa za te osoby sprawi że Bóg da im szansę nawrócenia (może tuż przed śmiercią, nie wiem, może wcześniej). Ale wierzę że da.

Dokładnie mam podobną sytuację.
Z tym, że moja koleżanka-sąsiadka stale uważa się za osobę wierzącą, choć nawet w święto Bozego Narodzenia, Wielkiejnocy nie ma potrzeby pójścia do kościoła.
Często w ogólnych dyskusjach wchodzi temat Koscioła - historii, Tradycji, aktualności - więc często przy tych okazjach pożyczam jej książki, prasę.
Ale zdecydowanie nic na siłę.

Kościołowi szkodzą nie jego przeciwnicy, ale "letni" chrześcijanie - stwierdził Benedykt XVI przemawiając do niemieckiej młodzieży podczas wieczornego czuwania modlitewnego we Fryburgu.
"Chrystus interesuje się nie tyle tym, ile razy w życiu się potykacie, ale ile razy powstajecie na nowo"

Do tych letnich nalezałoby również dodać nadgorliwców o mentalności neofity.