Nie rozumiem po co pisać coś o czym się niczego nie wie.
Zacząłem argumentację od Tomasza i będę kontynuował. W ST I-IIae, questio 94, ten teolog zadaje pytanie: Czy święci w niebie będą widzieć kary potępionych?
Odpowiada opierając się między innymi na Iz 66, 24:
A gdy wyjdą, ujrzą trupy ludzi,
którzy się zbuntowali przeciwko Mnie:
bo robak ich nie zginie,
i nie zagaśnie ich ogień,
i będą oni odrazą
dla wszelkiej istoty żyjącej
oraz komentarz do tego wersu Haimona, biskupa Halberstadtu: Wybrani wyjdą, widząc lub poznając wyraziście, aby tym bardziej zapalać się do chwalenia Boga

Twierdzi, że:
Rozwija tę myśl:


Co do współczucia zbawionych dla potępionych. Tomasz wyjaśnia:

Kościół nie przedstawia konkretnych sytuacji tamtego świata, bo - ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, co przygotował Pan - czyli pełnie prawdy poznamy właśnie po drugiej stronie.
Nasze ziemskie pojmowanie jest dobre tu i teraz - czy będzie ono miało przełozenie po przejściu na drugą strone ? - zapewne, zdecydowanie - nie.


Zapewnie ten nie był katolikiem
- Szalom!
Głębia i bogactwo naszego współnego dziedzictw otwierają się dla nas przede wszystkim w nastawieniu na dobro dialogu i w pełnej zaufania współpracy.
Pierwszym wymiarem tego dialogu - a mianowicie spotkania między ludem Bożym nie odwołane przez Boga Starego Przymierza (Rz 11,29) a ludem Nowego przymierza - jest zarazem dialogiem wewnatrz naszego Koscioła, jakby między pierwszą i druga częścia Biblii.
Drugim wymiarem naszego dialogu - istotnym i centralnym - jest spotkanie miedzy dzisiejszymi Kosciołami chrzescijańskimi i dzisiejszym ludem tego Przymierza, które Bóg zawarł z Mojżeszem.
Trzeci wymiar naszego dialogu: Żydzi i chrzescijanie jako synowie Abrahama, są powołani do tego, by byli błogosławieni dla świata (Rz 12,2) i wspólnie przyczyniajac sie do pokoju i sprawiedliwości miedzy wszystkimi ludźmi i narodami.
Ale on był tylko błogosławionym papieżem posoborowym....dla Endeka odszczepieńcem, heretykiem.

Byłoby bezbożnością wątpić w słuszny Boży ostateczny sąd.

Alus, jak możesz powyżej przeczytać, medieval_man (opierając się na jakichś cytatach z Biblii i nauczania średniowiecznego teologa), przedstawia jednak bardzo konkretną wizję tego co czeka nas na tamtym świecie, twierdząc, że los potępionych będzie zbawionym znany oraz:

Zgodzisz się z taką interpretacją, Alus? Zgadzają się z nią inni katolicy?

A tak na marginesie:


I mówią to ludzie, którzy mają na okrągło na ustach Ewangelię i Jezusa z Jego przykazaniem miłości. Ciekawe jak z przykazania miłości wynika tropienie Żydów na „Polskiej ziemi” i to przeraźliwe poczucie wyższości nad potępionymi, którym nawet nie wypada współczuć? To jest właśnie religia…

Ty uważaj lepiej, żebyś sam z tego sądu cało wyszedł.

A potępieni pijąc, paląc i wciągając najprzedniejszy koks z ud ślicznych grzesznic, będą patrzeć na świętych w Niebie... z politowaniem

Szczerze?....nie potrafię odpowiedzieć.
Św. Tomasz i domniemywam, że miedieval_man nie posiadali dzieci.
Z innej perspektywy patrzy matka, z innej osoby bezdzietne.
Ale to tylko ziemska perspektywa.....rzeczywistośc tam po drugiej stronie jest narazie dla nas żyjących na ziemi zagadką, a wierzę, że Bóg miłosierny, kochający tak sprawi, że zbawieni unikną wszelkiego cierpienia.
Nie mnie kalkulować w jaki sposób, jaką metodą, ale wierzę....i dlatego modlę się za moje dzieci, aby nigdy nie uczyniły nic takiego co pozbawi je zbawienia.

nie krępuj się, spróbuj

źle domniemywasz... i nie chodzi bynajmniej o świętego Tomasza

słusznie


To zdanie świetego Tomasza wynika z przesłanek Objawienia i czystej logiki.
Żeby się nim nie bulwersować wystarczy poznać definicje współczucia wg logiki arystotelesowskiej.
Zbyt jesteś przywiązany do ziemskiego, materialistycznego oglądu rzeczywistości, żeby w ogóle dopuścić możliwośc istnienia wyższej, duchowej rzeczywistości.
Twoje myślenie o sprawach ostatecznych jest zwykłą projekcją futurologiczną nie dopuszczająca zmiany okoliczności (już nie ziemia a niebo).
Podobnie w XIX wieku poczatkujący futurolodzy sądzili, że za 100 lat, wskutek postępu i rozwoju komunikacji Paryż będzie zasypany końskim nawozem, ktorego nikt nie nadąży usuwać.
Takie są pułapki linearnego myślenia.


Po co wypisywac takie niemerytoryczne stwierdzenia?
Tylko po to, żeby podkreslić brak jakichkowiek argumentów?

Nie zgadzam się ze św. Tomaszem. Współczucie jest według mnie jednym z filarów człowieczeństwa. Wypraszam sobie odbieranie mi go. Poszukałbym innego rozwiązania. Normalnie, w życiu, nieraz spotykamy się z cierpieniem innych. Można jednak pogodzić się z tym cierpieniem, odnaleźć w pewnym stopniu spokój ducha, jednocześnie nie gasząc naszego współczucia i głęboko to przeżywając. Bóg też posiada współczucie, jesteśmy przecież stworzeni na Jego podobieństwo. Może po prostu w niebie, poprzez zjednoczenie z Bogiem, osiągamy w tym boską doskonałość.

Cytat z homilii Benedykta XVI nt nieba: "Istniejemy w całej naszej rzeczywistości, a nie tylko we własnym «cieniu». Nasza pogoda ducha, nasza nadzieja, nasz pokój opierają się właśnie na tym: że u Boga, w Jego myśli i w Jego miłości, nie tylko może przetrwać nasz «cień», lecz w Nim, w Jego stwórczej miłości jesteśmy strzeżeni i w Niego włączeni z całym naszym życiem, z całym naszym istnieniem w wieczności".
http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP ... 82010.html

Nie przeczytałem od razu całości, a dalej jest fragment jeszcze lepiej pasujący do tego, co napisałem: "I Bóg przyjmuje do swej wieczności to, co teraz, w naszym życiu — na które składają się cierpienie i miłość, nadzieja, radość i smutek — wzrasta i się urzeczywistnia."

Wygląda na to, że moje przemyślenia poszły w podobnym kierunku, co Benedykta XVI. To całkiem budujące. A wszystkiemu winien atheist. Dzięki, stary

Dzięki Soul za ten link. I kto powiedzial , że na tym forum nie mozna sie nic pozytecznego dowiedziec

humor mi sie poprawil.

O. J. Salij w temacie, a zwłaszcza o braku współczucia świętych dla potępionych
http://mateusz.pl/ksiazki/js-pww/js-pww_20.htm

Ojciec Jacek, jak zwykle, nie odpowiada bezpośrednio na pytanie, tylko umieszcza je w szerszym kontekście zmuszając czytelnika do samodzielnej refleksji. To postawa kaznodziei i duszpasterza a nie teologa.
Kiedyś na temat takiego sposobu odpowiadania rozmawiałem z ojcem Jackiem. Wyznał, że pragnie przede wszystkim zarazić swoich czytelników czy słuchaczy postawą samodzielnego poszukiwania z nastawieniem wynikającym z pewności doboroci i miłości Bożej a nie z nastawieniem drążenia i szukania dziury w całym.
Tak więc jeszcze raz: nie jest to odpowiedź teologiczna, ale duszpasterska.
Powstaje pytanie: jakiej odpowiedzi bardziej oczekują osoby typu atheist? I drugie: kóra z nich rzeczywiście lepiej do nich dociera?

Czyli mamy dwie zupełnie skrajne wizje:
1) Św. Tomasza i przytoczona przez medieval_man, w której rodzice nie będą czuli żalu po potępionej córce, gdyż Bóg wybawi ich z ziemskiej miłości ale wraz z mordercą tej córki będą się cieszyć z jej potępienia, gdyż będzie to zgodne z Boża sprawiedliwością.
2) BXVI i przytoczona przez Soula, w której nasze ziemskie troski, w tym cierpienie i smutek „zabierzemy” ze sobą w zaświaty. Domniemam, że smutek po utraconej córce, cierpienie z powodu jej potępienia także. Trudno wyobrazić sobie, aby wobec powyższego mieć jakieś pozytywne wobec ucztującego w Panu mordercy…

Pytania wobec powyższego rodzą się dwa:
1. Czy nie nazbyt odległe wizję jak na tę samą religię? Czy nie pokazuje to, że katolicyzm ma zasadniczy problem z tym jak to „życie po życiu” zdefiniować? Zesztą nie tylko katolicyzm.
2. Co do pierwszej wizji już się wypowiadałem. Teraz pytanie co do drugiej. Skoro w niebie mielibyśmy cierpieć tak jak na ziemi, skoro miałyby nami miotać te same uczucia smutku a pewnie i rozpaczy, samotności to co to za Raj? Będzie się różnić tym, że będziemy nieśmiertelni? Nie za mało? Co więcej, jeżeli będziemy cierpieć i tam, to cierpienia będą tym większe, że za ziemskiego życia wielu ludzi wierzy w lepszy świat po śmierci. Dla ludzi „tam” lepszego świata już nie będzie. Cierpienie rodziców po utraconej córce będzie tym większe, że obarczone świadomością nieskończoności jej cierpień i braku możliwości na wybawienie w jakimś innym, lepszym świecie. Stąd wątpliwości wobec ludzkiej egzystencji i Bożej sprawiedliwości byłyby tam nieskończenie silniejsze niż na ziemi. Chyba, że jak pisałem poprzednio, Bóg „ogłupi” naszą jaźń jakimiś psychomanipulacyjnymi sztuczkami. To możliwe, wszak potrafi wszystko, tylko czy o to chodzi?


Oczywiście: spójnej logicznie. Żadna z tych dwóch nie jest.

atheist, wygląda na to, że popełniasz pewien błąd. Nigdy nie byłeś wierzący, z tego, co czytałem, więc nie spoglądasz na wiarę z pozycji osoby wierzącej. Dla mnie to akurat żaden problem i tak patrzyłem na ten wątek.

Natomiast Twój błąd polega na tym, że gdy rozwiązujemy zadanie matematyczne, musimy przyjąć jakieś podstawowe aksjomaty. W przypadku chrześcijaństwa jeden z najważniejszych dogmatów (albo najważniejszy) brzmi: "Bóg jest miłością". Jedynie wychodząc z tego założenia można interpretować Biblię. Choćby trzeba było niektóre fragmenty wykręcić w chińskie osiem. I jest tak, że albo potrafisz to zrobić, albo... po prostu Ty tego nie potrafisz. Ewentualnie błąd w tłumaczeniu, kontekst historyczny, autor tylko człowiekiem itp. Oczywistym jest też fakt, że człowiek nie może w pełni zrozumieć wszystkiego, choćby tylko z jednej dziedziny wiedzy, więc tym bardziej nie odpowie doskonale na każde jedno pytanie o Bogu.

Dodałbym też tutaj, że Piekło to jest stan odrzucenia Boga (znowu BXVI; zresztą w ogóle nie ma co porównywać dzisiejszej teologii do XIII-wiecznej - św Tomasz nigdy nie zdobył takiej wiedzy o świecie, jak my zdobyliśmy mimochodem).

Dlaczego te same? Po osiągnięciu doskonałego rozwoju duchowego? Napisałem wcześniej:Buddyzm np. opisuje różne sposoby osiągania osobistego szczęścia przy jednoczesnym rozwoju współczucia.