<<Wyrwać z piekła??? Przepraszam że to mówię ale to jakiś absurd! >>
kwestia wyrwać z piekła.... a zakonnica o której pisze siostra Faustyna - pisze w dziennicziczku ze ta siostra byłą w piekle ale ze ona gorąco prosiła Pana Jezusa i On te siostre z piekła wybawił. Pisze wyraźnie ze była w piekle a nie w czyśćcu a dzienniczek ma imprimatur.

Bardzo prosze Braci Prawosławnych aby mi wytłumaczyli dlaczego nie uznają grzechu pierworodnego bo nie mówiono nam na hatytologiii nic o podejsciu do tej kwestii prawosławia... mówiono natomiast ze wschód od poczatku miał szkoły teologiczne (jerozolima, antiochia, aleksandria) a zachód nie i ze dlatego wschód lepiej prawdy wiary ppojmował od zawsze

Przepraszam, że się wtrącam

O pochodzeniu Ducha Świętego i formule filioque proponuję poczytać np. tutaj:

http://www.kosciol.wiara.pl/doc/489484. ... -Swietym/3
http://swiety.krzyz.org/filioque.htm
http://prasa.wiara.pl/doc/460916.Kto-wy ... jce-Swieta
http://zapytaj.wiara.pl/pytanie/pokaz/8352f (cytuje katechizm KK, w tekście są odnośniki do dalszych wyjaśnień, również prawosławnych)

W tym kontekście mówienia o błędzie i herezji pozwolę sobie nie komentować...

Natomiast w drugiej kwestii: Kościół Chrystusowy jest JEDEN, POWSZECHNY i APOSTOLSKI. Tyle, że jego granice nie pokrywają się z granicami poszczególnych denominacji. Jeden, bo jego Głową jest jeden Chrystus, jedyna Droga, Prawda i Życie. Chrystus nie jest podzielony między denominacje.

Jednocześnie pozwolę sobie przypomnieć, że Kościołem partykularnym jest każda diecezja ze swoim biskupem i nie niszczy to jedności Kościoła Chrystusowego, mimo że diecezji na całym świecie jest multum...

Dominus Iesus wskazuje, że miano Kościołów przysługuje tym wspólnotom chrześcijańskim, które sprawują Eucharystię, czyli mają zachowaną sukcesję apostolską. Sprawują Eucharystię w której obecny jest JEDEN, NIEPODZIELONY CHRYSTUS. Dokładnie TEN SAM. Nawet jeśli ostatecznie nie sprawują jej w jedności z Piotrem. Tam, gdzie nie ma Eucharystii nie ma Kościoła, choć jest wspólnota chrześcijańska. I choć nikt nie neguje, że Duch wieje kędy chce.

***

Co do Faustyny: wydawało się jej, że owa siostra była w piekle, ale ponieważ nie ustąpiła w modlitwie, została wybawiona. I nie ma tu nic dziwnego ani niewłaściwego: Kościół modli się za wszystkich, zatem: a) uważa, że każdy może zostać zbawiony, czyli piekło może być puste /mam na myśli ludzi i proszę zauważyć, że mówię "może" a nie że "jest"/; b) z samego faktu, że piekło jest możliwe jako opcja dla każdego z nas wynika, że modlitwa za osoby potępione nie jest niczym złym.

Pytanie jakie przyniesie owoce proponowałabym zostawić Bogu, dla którego nie ma czasu, zatem modlitwa 1000 lat po czyjejś śmierci może być powodem, dla którego Bóg da jej jeszcze jedną i skuteczną łaskę nawrócenia. I w tym sensie wybawi ją nie "z piekła" ale "od piekła".

Czyli jednak granice Kościoła - wg Krk - pokrywają się dość dokładnie z granicami poszczególnych denominacji.

Pojęcie "Kościół" ma w tym momencie dwa znaczenia. I myslę, że je rozróżniasz.

Ale też widzę miedzy nimi nierozerwalny związek, któremu nie chyba nie zaprzeczasz?

Społeczność jest Kościołem dlatego, ze w niej urzeczywistnia się "una sancta" z Credo; nie jest Kościołem, jeżeli nie ma tego urzeczywistnienia. Jak rozpoznać to urzeczywistnienie?
Tradycja reformy potrydenckiej i protestanckiej dają nam tu inne odpowiedzi, jeszcze inne tradycja chrześcijaństwa przebudzeniowego czy ewangelikalnego. W odpowiedzi tej tradycji, którą kontynuuje Twój Kościół, kryterium niezbywalnym jest sukcesja urzędu - tylko tam jest Kościół (tzn w tej społeczności urzeczywistnia się "una sancta"), gdzie taka historyczna sukcesja urzędu ma miejsce. W jakim więc sensie można mówić o braku granic?
Natomiast w tym się chyba zgodzimy, ze Bóg jest Bogiem suwerennym, i może działać tak jak chce i tam gdzie chce; ale to działanie nie podlega już osądowi Kościoła. Obietnice zostały dane Kościołowi, lecz prawdą jest, że zostały dane nie ze względu na niego samego, lecz ze względu na Boży zamysł zbawienia całego świata.

Poczekaj, nie tak.

1. Kryterium pozwalającym określić pewną określoną widzialnymi ramami wspólnotę jako Kościół jest Eucharystia, której warunkiem jest sukcesja. Weź pod uwagę, że tak naprawdę każda diecezja ze swoim biskupem jest Kościołem. I nie burzy to jedyności...

2. Istnieje jeden Kościół Chrystusowy, którego Głową jest jeden Chrystus. Niepodzielony. Poza tym Kościołem nie ma zbawienia, bo zbawienie jest możliwe tylko przez Chrystusa i w Chrystusie. Granice tego Kościoła znane są tylko i wyłącznie Bogu, bo tylko Bóg zna ludzkie serca, wybory i możliwości.

1. Oczywiście, ze nie burzy jedyności, dlaczego miałaby burzyć? W lokalnym (Twój Kościół powie: partykularnym, czyli diecezji lub eparchii) Kościele urzeczywistnia się jeden, święty, apostolski i katolicki Kościół. Masz rację, ze należy odróżnić oba znaczenia Kościoła, widzialny i niewidzialny (tradycja Reformacji powie tu o Kościele ukrytym, a nie widzialnym i niewidzialnym), ale równocześnie zachować związek między nimi. W obu przypadkach mówimy wciąż o jednym i tym samym Kościele.

NB. Z naszego punktu widzenia istnieje wiele Kościołów lokalnych, każda kongregacja jest Kościołem, każda z nich jest Kościołem dlatego, że w niej rozpoznajemy znamiona jedynego, świętego, apostolskiego i katolickiego Kościoła. Tym znamieniem jest w naszej tradycji przede wszystkim (choć nie wyłącznie) zwiastowanie Ewangelii w słowach i sprawowaniu sakramentów.

2.Jeden Kościół Chrystusowy, - jak piszesz - którego Głową jest jeden Chrystus, który jest niepodzielony, to jest ten sam Kościół, gromadzony przez Ewangelię, na całym świecie.
Jeżeli kryterium tego czy społeczność jest Kościołem, czyli realizacją w konkretnej historii i miejscu "jednego Kościoła Chrystusowego, którego Głową jest jeden Chrystus", jest w ostateczny sposób sukcesja urzędu (nie sukcesja, ale konkretnie sukcesja urzędu), to ta sukcesja dokonuje się w ramach historycznej instytucji, nieprzerwanego historycznie gestu "nałożenia rąk". Nie można więc powiedzieć, że "jego granice nie pokrywają się z granicami poszczególnych denominacji". Pokrywają się.

Co do ostatniej części drugiego punktu:
"Poza Kościołem nie ma zbawienia" - ta maksyma, początkowo parenetyczna, może być poprawna tylko wtedy, jeżeli umieścimy ją w kontekście całej tradycji, a wiec także uwzględniając przeciwne wypowiedzi o Ecclesia ab Abel czy doktrynę o votum.
Nie rozumiem też związku "Poza tym Kościołem nie ma zbawienia, bo zbawienie jest możliwe tylko przez Chrystusa i w Chrystusie." Kościół nie jest Chrystusem, akcentując różne elementy, nasze tradycje w odmienny sposób opisywały ich związek - jako "instrumentum salutis" w rzymskiej tradycji czy "creatura verbi" - ale żadna tradycja nie utożsamia Kościoła z Chrystusem. Kościół jest Ciałem Chrystusa, ale nie jest Chrystusem. Zbawienie, to samo, które zostało dane w Kościele, Bóg dokonuje także poza granicami Kościoła - jeśli zechce, bo jest Bogiem - ale to nie podlega już rozeznaniu Kościoła.

Ja nie napisałam o utożsamieniu. Napisałam, że Głową Kościoła jest Chrystus. To nie jest utożsamienie.
A poza tym spór tkwi w pojęciu, nie w rzeczywistości. A raczej w pewnej podwójności pojęcia w Kościele katolickim.

Masz Kościół jako wspólnotę partykularną w której w Eucharystii uobecnia się Chrystus. Tę powiązaną wiarą z Piotrem i tę oddzieloną, ale zachowującą Eucharystię. Ale na tym Kościół Chrystusa - wspólnota ludzi dążących do zbawienia - się nie kończy. Jego moc i władza przekracza granice denominacji i wyznań. Spodobało się Bogu zbawić nas we wspólnocie - nie pojedynczo. Do tego Kościoła należą też wszyscy zbawieni - zmarli od początku świata. Kościół "ziemski" i Kościół "niebieski" jest jednym Kościołem. Jest jedna owczarnia i jeden pasterz.

Kogo Bóg włączył/ włączy do swojej wspólnoty zbawionych, nie wiem. Może wszystkich.

Dopiszę, bo zaraz ktoś wymyśli mi herezję.

To nie jest wszystko jedno, czy jest jedność wiary czy nie. I to nie jest tak, że dopiero wszystkie Kościoły (wspólnoty) stanowią Kościół. Pełnia wiary i sakramentów, pełnia Kościoła Chrystusowego trwa we wspólnotach pozostających w jedności z Piotrem. W przypadku niektórych Kościołów ta jedność jest zraniona, ale dalej w nich - w swoim Ciele i Krwi - działa Chrystus. I Jego ofiara nie pozostaje bezowocna dla tych, którzy Go przyjmują. Jeśli chodzi o wspólnoty, w których nie zachowała się Eucharystia, istnieje w nich jednak Chrzest włączający do Kościoła i Słowo Boże, które nigdy nie pozostaje bezowocne. A jeśli tak, to w nich również działa Boża łaska.

Kościół istniejący w świecie jest znakiem dla tego świata. Jego istnienie zmienia świat. Zmienia myślenie, kulturę, antropologię. Niezależnie od działania poszczególnych osób. To wszystko - nawet przy pominięciu działalności stricte misyjnej - wpływa na ludzi nie znających Chrystusa. Czy naturalne poznanie i Boża łaska doprowadzi ich do zbawienia, jeden Bóg wie. Wiadomo tyle, że On tego pragnie.

A Kościół Chrystusowy jest i będzie jeden. Jedna owczarnia i jeden Pasterz.

No to to jest w końcu błąd, czy nie Twoim zdaniem?

4. Święty

To oznacza, że jeżeli jest na świecie kilka Kościołów, to jeden z nich jest Kościołem, a reszta nie jest.

Mój jest.

Czyli to też Wasz błąd, który nie jest błędem?

Grzech pierworodny jest grzechem tylko i wyłącznie Prarodziców. Reszta odczuwa tylko jego skutki.

Prawda.

Tutaj mamy bardzo ciekawy przykład pseudoprawosławnego baptyzmu.

Jeżeli mamy Rosyjski Kościół Prawosławny, Grecki Kościół Prawosławny, Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny, Autokefaliczny Kościół Prawosławny Czech i Słowacji itd.. to tylko jeden z nich jest Kościołem, a reszta nie.... ciekawe.

15 autokefalicznych Kościołów lokalnych tworzy jeden Kościół Chrystusowy.

Czyli żaden z nich nie jest Kościołem, dopiero razem tworzą Kościół? ciekawe...