Powinieneś zwracać się do Boga o uzdrowienie duszy a także chodzić do psychiatry. Nauka też jest dobra w oczach Boga stworzył ją aby nam pomagała. Z Bogiem uda ci się to pokonać ale musisz w to uwierzyć że Cie kocha jakim jesteś. Módl sie o uzdrowienie duszy, Bóg chce nas wyleczyć całych potrafi wyrwać z korzeniami wszystkie słabości. Jezus potrafi cie uzdrowić. Myślisz że robi to na nim wrażenie twoje grzechy. Jego miłosierdzie jest milion razy silniejsze niż grzechy wszystkich ludzi razem wzięte a kiedy grzeszysz jest tak samo blisko Ciebie jak wtedy gdy tego nie robisz. Upadaj sobie ile chcesz ale wstawaj od razu i idź do spowiedzi i wierz w miłość Boga i jego łaskę dla ciebie. Jezus już wszystkie twoje grzechy wykupił. Miałam natrętny grzech z którym walczyłam zaciekle i bardzo siebie za niego nienawidziłam. Dopiero jak sobie odpuściłam nienawiść zaczęły opuszczać mnie natrętne myśli i owszem grzeszyłam ciągle z tysiąc razy ale łaziłam do spowiedzi jak automat. Po czasie po roku gdzieś czuje że zaczynam sie uwalniać coraz słabsze i rzadsze mam ataki wygrywam z tym grzechem. Cierpliwości i wiary w Bożą miłość.Bóg zaciekle walczy o ciebie a ty nie wiesz jak cenny jesteś dla niego. Jeżeli terapia nie pomoże może odpowiedz dadzą egzorcyzmy, szatan lubi udawać choroby psychiczne. Módl sie także o rozpoznanie twojego powołania, w tym stanie jakim jesteś nie podejmowałabym decyzji. Pytaj Boga on uspokoi twoje serce i da ci zrozumieć wiele rzeczy. Ps Mam męża z lekkim aspargerem ,nie ma natręctw ale jest powiedzmy mało praktyczny.

Egzorcysta najpierw wysyła na badania i dopiero po wykluczeniu choroby może się kimś zająć.

Ja uważanm, że osoby w takim stanie nie powinny być małżonkami, tym bardziej osobami konsekrowanymi i kapłanami, gdyż nie spełniają warunków zdrowotnych (w przypadku małżonka największym problemem jest zdrowie potomstwa, a nie poziom funkcjonowania). Ja tylko stopnie dostaje dobre a poza tym jestem bardzo powolny i niepraktyczny, jak najbardziej (niestety). Dziewictwo jest idealne dla takich osób.

Dla mnie nigdy nie będzie jakiejś żony czy potomka, może i przyjaciela, tylko rodzice i siostry (może). Nie oznacza to ucieczki od obowiązków, ale przekierowanie więzi na Trójcę Świętą, której nie potrafię zrozumieć. Mi żona nie pomoże, bardzo sprzeciwiam się obdarzeniu stworzenia taka miłością (w moim przypadku). Potzreba mi raczej Matusi, która będzie się opiekować niczym niemowlęciem. Wobec pewnej kobiety zawsze będziemy jak niemowlęta. Nie wyobrażam sobie życia jako kapłan, osoba konsekrowana (chyba). Nie wiem, jak będzie.

Chce być osobą niewarunkującą istnienia jakiejkolwiek osoby (człowieka, anioła). Nie chcę, żeby się okazało, że gdyby nie ja, to nie byłoby jakiegoś dziecka bądź anioła. TO POTĘGUJE DOBROWOLNE, BEZINTERESOWNE DZIEWICTWO.

Wydaje mi sie, ze niewazny12 ma powazny problem natury psychicznej i seksulanej, ktory nalezy leczyc klinicznie. Przyznales, ze coraz trudniej Ci jest kontrolowac poped. Nawet w rozmowie z kolezanka masz problemy ze skoncentrowaniem sie, poniewaz dostrzegasz w niej obiekt seksualny.

Czy nigdy nie pomyslales o tym, ze w pewnym momencie mozesz stracic panowanie nad popedem seksulanym i dopuscic sie gwaltu? Moim skromym zdaniem Twoje chore podejscie do seksualnosci - nieistotne czym motywowane - powoduje, ze stanowisz potencjalne zagrozenie dla spoleczenstwa.

Dlaczego chore podejście? To, ze nie chcę odczuwać popędu seksualnego oznacza, że chcę ofiarować czystość Panu. Nie tyle co same czyny trudniej mi kontrolować, tylko myśli, fantazje. Dziwactwo sięga tego, że fakt, iż dziewczyna ma geny, jej ciało składa się z atomów, produkuje ślinę, ma wnętrzności, płyny ciała, ma imię może być źródłem odczuć seksualnych, czego nie chcę. Głęboka parafilia. Nie chcę mieć tych pokus. Libido zaciemnia prawdziwe piękno seksualności. Nie stanowię zagrożenia dla społeczeństwa (tak mi się wydaje), nawet studiuję, co chyba nie służy zdrowiu... Gwałtu nie chcę. Odczuć seksualnych nie chcę. Może mógłbym chcieć (bez erotyzmu) pić smaczne mleko z nagiej piersi ładnej kobiety (najlepiej dziewicy lub matki) aby być jak niemowlę, doświadczyć piękna macierzyństwa. Niektórzy święci wspominali, że pili mleko z piersi Maryi. Może w Niebie każdy będzie miał tę możliwość i każda kobieta będzie traktować nas jak mamusia? Może to nie żony mi brakuje, lecz mamusi. Dziecko wtulone w mamusię, głaskane przez nią, karmione piersią - czy to nie jest przeurocze?

Poczekaj...

Po pierwsze, nie jesteś nieważny. Po drugie, myślę, że kontakt z psychologiem czy psychiatrą mógłby Ci pomóc. Wyzdrowienie czy choćby zmniejszenie galimatiasu w Tobie to nie jest kategoria cudu tylko terapii i zapewne leków. Rozumiem, że trudno to osiągnąć tam gdzie mieszkasz, ale może poproś kogoś, z kim rozmawiasz, o pomoc w załatwieniu takiej wizyty?

Niestety na pewno nie pomoże forum