Założyłem temat o kolędzie noworocznej księdza tutaj kontynuuję trochę inny temat. Dla mnie takie wyzwanie gdzie poddany jestem jakiejś próbie jest niekorzystne, ponieważ nie mogę się spotkać. Powiem o co chodzi, ja nic złego nie robię ale jestem ciągle jeszcze kawalerem przez co jestem dyskryminowany przez księdza, pytania trzeba kogoś znaleźć, dlaczego nie szukam itp. Te stwierdzenia brzmią mi w głowie do dzisiaj i często przychodzą myśli poczucia winy, niezrozumienia i ucieczka od świata w swój podobno wyimaginowany (tak inni mówią), choć sam uważam, że to jest wszystko w porządku. Piszę, szukam pomocy. Byłem już u niejednego specjalisty ale jeden zbagatelizował sytuację, drugi cos nadmiernie to nazwał, inny stwierdził wprost, szansa na wyjście z tego to 50 % przy dobrych układach, kilka lat czasu na wyjście z tego dziadostwa. Choć obecnie mam taką niesamowitą chęć pomagania słabym, tylko nie wiem od czego to jest, albo to mnie wszystko tak przerosło, albo Bóg ode mnie tego wymaga (od najmłodszych lat). Obecnie podejrzewam, że ksiądź jest na mnie obrażony, choć zawsze był dla mnie srogi. Inni ludzie dziwią się, że się nie żenię, uważając mnie za takie i owakiego. Ciężko mi z tym, czuję potworny lęk przed wyzwaniem, lęk przed porażką. Mam dużą inteligencję, wiedze, dobrze wyglądam (choć sam mam takie huśtawki myśląc raz mocno negatywnie i mocno pozytywnie o swojej urodzie). Czytam wiele nt. swoich dolegliwości ale cały czas mnie łapie pustka w głowie, nie dająca na analize sytuacji. Lęk przed wizyta księdza, lęk przed jakimś człowiekiem, który będzie czegoś ode mnie wymagał, lęk przed rozmową o pracę, lęk przed niezbyt dobrym wykonaniu powierzonego zadania w pracy(jak pracowałem), lęk przed spotkaniem z dziewczyną, że mnie odrzuci, lęk przed tym, że w domu coś zapomnę, coś zepsuję, dalej lęk przed obwinianiem mojej osoby. Kolejne to lęk przed mysleniem o tematach tj co bedzie ze mną za ileś lat (jesli o tym pomysle to dołek kilkudniowy). Jak chodziłem do specjalisty to lęk przed niezrozumieniem, a więc lęk przed wszystkim. To tylko namiastka moich dolegliwości nie mówiąc o hustwkach nastrojów, o bierności, apati o częstych dolegliwościach somatycznych, niemożności pracowania więcej jak godzinę. Podejmowałem juz kilka prac ale najdłużej pracowałem 14 miesiecy, kiedy odpocząłem od poprzedniej (tamta mnie zrujnowała). Ta ostatnia praca początkowo była dla mnie super, potem zaczynały się schody, kilkuminutowe odcinki kiedy byłem wyłączony z rzeczywistości i wpadka (nie zamknąłem bramy wjazdowej). Obwinianie mnie, posądzanie o olewkę, a jak tak sie starałem, potem lęk przed nie zamknieciem tej bramy, niekiedy potworny paraliż i kolejne wpadki, nie tylko z brama. Kiedyś przyjechała szefowa i powiedziała, w tobie nie ma życia, a ktoś z biura, jak się nie nadaje do pracy to niech nie pracuje. Powiedziałem sobie muszę przetrwać ale to się pogłębiałe, potem już nie mogłem funcjonować, obwinianie siebie o nieudolność i rezygnacja z pracy (zwolnienie lekarskie 6mies).

I tylko jedno może unicestwić marzenie - strach przed porażką.
Paulo Coelho — Alchemik

Ja też jestem kawalerem i nie spieszy mi się do ożenku, a już 31 na karku Nie dawaj sobie wmawiać głupot, bo wiesz jak to jest, ludzie dużo mówią i najczęściej fanzolą 3po3. A tak generalnie to radzę poszukać Tobie dobrego psychologa, to odnośnie Twoich lęków.

a zwróciłeś się z prośbą do Boga o pomoc ?

lęk pochodzi tylko od oszusta..

Lęki nie pochodzą od nie wiem kogo ale z powodu przebywania z niedobrymi ludźmi. Choć jak sie wypowie jakiś psycholog to będzie ok, nie chce aby ktoś pochopnie się wypowiadał, rzucał słowa na wiatr.

I co powiesz, że lęk jest winą człowieka, który je ma, myślę, że odpowiesz na to pytanie

zenon52 jak chcesz odpowiedzi psychologa, to idź do niego na wizytę. Nie licz na odpowiedzi anonimowych osób w internecie.
Lęk – negatywny stan emocjonalny związany z przewidywaniem nadchodzącego z zewnątrz lub pochodzącego z wewnątrz organizmu niebezpieczeństwa, objawiający się jako niepokój, uczucie napięcia, skrępowania, zagrożenia. W odróżnieniu od strachu jest on procesem wewnętrznym, nie związanym z bezpośrednim zagrożeniem lub bólem.
http://pl.wikipedia.org/wiki/L%C4%99k
Nie wiem czy tutaj można ,mówić o winie, lub nie winie człowieka.

Zenon, zwróciłeś się z prośbą do Boga o pomoc ?

powracam do tego tematu. Zenon już nie żyje odszedł 3 lata temu. Nie chciał żyć, bo to nie był świata dla niego. Jednak ja jestem i jestem podobny do niego. Jednak ja sobie jakoś radzę, jak, samotność rozwiązaniem. Jeśli jestem w grupie to mam swoje zdanie i tyle, a po drugie jestem buntownikiem

Ja z Zenonem to już od jakiegoś czasu gadam, a przynajmniej kiedyś tam coś z nim gadałem, i powiem wam że w żaden sposób nie można sie porozumieć bo najpierw mówił że jest mu bardzo źle, później jak zacząłem mu coś tam doradzać, to już sie okazuje że zawsze było mu dobrze, a później gada że mu źle i tak w kółko.

no bo to był Zenon, mój kolega. Po drugie ja tez mam zmienną naturę

I przez tą twoją zmienną nature nijak tobie nie można pomóc, można powiedzieć że jesteś skazany na takie życie.
Bo nawet jak dzisiaj jest ci źle, i ktoś by ci doradził co masz robić żeby było lepiej, to i tak z tego nic nie wyjdzie, bo już następnego dnia przez tą zmienną nature, zrobi ci sie lepiej, więc po co masz cokolwiek robić jak ci sie samo z siebie polepszy.

bo ja sam siebie nie rozumiem i nie wiem co u mnie gra. Mogę być zadowolony a po chwili, ktoś coś powie negatywnego i od razy uważam, że jestem do kitu i włacza sie negatywne myślenie

W tej sytuacji nie sposób tobie pomóc.

wiem i dlatego sobie żyję samotnie. Pracuje jako kurier i to mi odpowiada. Jeżdzę spotykam cały czas nowych ludzi. Jak byłem w pracy takiej w zakladzie to zawsze uważany byłem za jakiegoś cudaka. Postanowiłem nie ryzykować i napewno do zakladowej pracy nie pojde