a co tam pisal sw. Piotr ? Zielona

Cóż w tej sytuacji zwyciężył popęd seksualny, a na to nie należy pozwalać, człowiek musi umieć panować nad swoim ciałem, a nie ciało nad nim. Tak czy inaczej jest to grzech, z którego należy się wyspowiadać, zwykła ludzka słabość, osobiście uważam, że gorsza od tego jest np: masturbacja. Myślę też że powinniście jak najszybciej wziąć ślub skoro sądzisz że trudno będzie wam wytrzymać

To, że młodzi ludzie maja takie problemy, to jest wina Kościoła, ponieważ z chwila otwarcia się na materializm, zniekształcił pojęcie małżeństwa. Dzisiaj mamy daleko idące tego skutki:
Młodzi ludzie dojrzewający nie mogą normalnie żyć i tworzyć małżeństw.
Małżeństwami nazywa się już nawet grupy zboczeńców.
Małżeństwo jest to kobieta i mężczyzna złączeni miłością oblubieńczą, która jest czysta, a więc pierwsza i jedyna.
Z tego, co pisze autorka wątku, to taka miłość łączy właśnie ją i jej męża.
Oni są po prostu małżeństwem, które nie dopełniło formalności obrzędowych i cywilnych.
Gdyby Kościół prawidłowo uczył na temat małżeństwa, to ci młodzi ludzie przed wszelkimi kontaktami intymnymi, wiedzieliby co to jest małżeństwo, miłość oblubieńcza i odpowiedzialność za podejmowane wybory. Gdyby mieli do siebie miłość oblubieńczą i chcieli być małżeństwem, poszliby po prostu do księdza, on udzieliłby im ślubu i rozpoczynaliby samodzielne życie jako rodzina.
Jednak mamoniarstwo i otwarcie się Kościoła na nie spowodowało, że młodzi ludzie nie mają warunków, aby rozpoczynać samodzielne życie, bo nie są do niego przygotowani, ani nie są w stanie zdobywać środków na swoje utrzymanie i najważniejsze jest wesele. To cofnięcie wieku możliwości zawarcia małżeństwa jest doskonałym sposobem na doprowadzanie do wchodzenia w nieczystość, ponieważ młodzi dojrzewający ludzie najsilniej odczuwają potrzebę współżycia seksualnego, a to wykorzystują wszelkiego rodzaju gorszyciele, przy milczącej aprobacie Kościoła, a nawet naciskaniem na młodych ludzi, by powstrzymywali się od współżycia do trzydziestki i więcej, kiedy to będą mogli zawrzeć legalny związek. Taki wymóg wielu młodych ludzi odrzuca razem z całym Kościołem. Takie stanowisko Kościoła jest rozłączaniem tego co Bóg łączy!

Młodzi z tego wątku (a przynajmniej autorka) są na zaślepiającym hormonalnym haju. Czysta neurobiologia. Nie wiem, czym się zachwycać. To ma bardzo mało wspólnego z prawdziwą, dojrzałą miłością.

Wręcz przeciwnie. Stan zakochania dotyczyć może tylko jednej osoby, więc nie jest obojętne z kim.

Skoro widzą się co dwa miesiące, to nie znaczy, że są w ekstremalnych warunkach, tylko znaczy, że wcale nie są razem, bo nawet nie mieli możliwości się poznać.

Haj - zaprzeczenie dojrzałej miłości.

To naprawdę nie moja wina, że gloryfikujesz coś, czego nienawidzisz (biochemia, czyli sam materializm).

Dla kochających się osób nie być ze sobą razem to nie są warunki ekstremalne!?
Tak może napisać jedynie człowiek, który nie ma pojęcia o tym, co to jest miłość!
"Miłość dojrzała" w pojęciu materialisty, to seks i wyrachowanie, czyli spółka egzystencjalno - seksualna, czyli inaczej wyrachowany egoizm!
Tacy to chodzą do "medyków" uzgadniać kolor oczu i płeć dziecka.

Aby ludzi połączyła dojrzała miłość, wymaga to poznania się. A to z kolei wymaga spędzania ze sobą czasu. Inaczej to ułuda, same emocje, nic głębszego.

A jeżeli się okaże że nic z tego, to co, powiesz tej drugiej stronie:" Wybacz nie kupuję". Wszystko to z pamięci wykasujesz i będziesz startował od nowa?
Do małżeństwa człowiek ma być przygotowany w dzieciństwie i gdy dorasta ma być gotowy. Mają być stworzone warunki, aby młodzi ludzie mogli samodzielnie żyć. Mają się odnaleźć( tego też mają być nauczeni) pobrać i żyć. Wtedy rozejście się będzie wyjątkiem.
A co jest robione obecnie? Uczenie dzieci zabawy, konsumpcji i seksu. Nawet jakiś super złoczyńca wymyślił, a naiwniacy podchwycili, naukę przez zabawę. A co będzie, kiedy zabawa się znudzi?Poza tym ile taką "nauką" można nauczyć?
Nauka to jest praca i to do tego potrzebna praca, w odróżnieniu od pracy wielu urzędników i prawników!
Do pracy należy podchodzić jako do obowiązku i potrzeby życiowej, wymagającej wysiłku. Tak należy dzieciom przedstawiać naukę, a nie później płakać że dorośli ludzie są zdziecinniali, a mężczyźni nie nadają się na ojców.
To jest elementarz!

Dostrzegam tu jednak pewien problem. Gdy ktoś kocha kogoś, kogo ledwo zna, to powstaje bardzo istotne pytanie: kogo właściwie kocha? I jak niby mieliby być nauczeni się odnajdywać? Na oko? Nie można bez poznania się w odpowiednim stopniu. Kościół mówi o spotykaniu się przed ślubem bez seksu (i lepiej bez mieszkania razem). Własnie po to, aby się poznać i móc dojrzale zdecydować.

viewtopic.php?p=580071 - Zaostrzenie warunków dla kandydatów do małżeństwa?

Można też zaczynać od nowa. Nawet po śmierci małżonka (a już na pewno po odejściu jakiegoś dupka, który okazał się żonaty). Jeśli ktoś nie jest w stanie nawet po dłuższym czasie otworzyć na nowy związek, wskazuje to często na jakieś głębsze przyczyny. Ma to raczej cechy uzależnienia, czyli jest zagłuszaniem problemów i pustki w życiu za pomocą marzenia. Marzenie to może być wyidealizowanym wspomnieniem lub - jeśli słabo się kogoś zna - wyobrażeniem drugiej osoby (jak u Wokulskiego).

Kościół naucza o małżeństwie bardzo przejrzyście, bardzo czytelnie mówi co jest dobre a co złekt też nigdy nie woła od nikogo pieniędzy , a wesele jest dzisiaj ważniejsze gdyż ludziom jest coraz wygodniej i odchodzą od tradycji

Soul33!
"Gdy ktoś kocha kogoś, kogo ledwo zna, to powstaje bardzo istotne pytanie: kogo właściwie kocha? I jak niby mieliby być nauczeni się odnajdywać? Na oko? Nie można bez poznania się w odpowiednim stopniu. "
Tak mogą postąpić tylko ludzie wychowani na bajkach i oderwani od życia!
Ludzie przygotowani do życia, a więc i do małżeństwa, wiedzą o tym wszystkim. Najpierw przyglądają się sobie z dalsza, próbują sondować wzajemną sympatię, potem nawiązują kontakt słowny i to stanowi proces rozpoznania małżonków. Jeżeli po paru spotkaniach zostaną ze sobą, to już się nie rozejdą i ta miłość trwa do końca ich życia, a na starość odgrywa największą dla nich rolę.
Zdolność do miłości oblubieńczej ludzie mają od końcowej fazy dojrzewania do parę lat po niej. Potem stopniowo zatraca tą zdolność. Jedną z głównych cech miłości oblubieńczej, jest otwartość na drugą osobę płci przeciwnej. Po okresie zdolności do miłości oblubieńczej, człowiek zamyka się w sobie, co najlepiej widać po starych pannach i kawalerach.
Jeżeli chodzi o zaczynanie od nowa w jakimkolwiek przypadku, to może być już tylko mowa o spółce egzystencjalno - seksualnej, czyli o seksie i wyrachowaniu. Nie ma już tego wzajemnego oddania.

Ja chciałabym wrócić do początku wątku bo tak się akurat składa że doskonale rozumiem uczucia autorki (z autopsji tak zwanej). Myślę że problemem poruszonym i tematem wątku jest to że będąc osobą wierzącą nie odczuwa specjalnie wyrzutów sumienia a wie że współżycie przed ślubem to grzech i trudno jej to jakoś pogodzić. Kochana, wbrew całej złożonej dyskusji to co odczuwasz jest wydaje mi się normalne, częste i wcale nie dziwne. Dla mnie przynajmniej. Z twojej wypowiedzi wynika że kochacie się z chłopakiem, tęsknicie za sobą, chcecie się pobrać, jest wam dobrze razem. Trudno jest odczuwać wyrzuty sumienia z powodu czegoś co jest przyjemne, co was do siebie zbliża, łaczy itp. Ale jednak.... wierzysz w Boga, ufasz Mu i gdzieś tam wiesz że On może wie lepiej niż my co dla nas najlepsze. Uwierz mi, ON wie. W tym co teraz odczuwasz powinnaś z całą szczerością powierzyć się Bogu, On zna Ciebie najlepiej i nie odrzuca nikogo z nas nawet jeśli popełniamy grzech. Jeżeli uda ci się teraz ofiarować ten czas jaki wam pozostał do ślubu jako wasze wyrzeczenie w intencji trwałości i świętości waszego przyszłego małzeństwa, to będzie bardzo piękne i cenne. Od mojego ślubu minęło już 13 lat, ale pamietam dokładnie kiedy czułam to samo co ty. Teraz wiem jaką wielką wartoscią i jedynym gwarantem trwałości jest przeżywanie małzeństwa w obecności Boga, ale wtedy jeszcze tego nie rozumiałam. Teraz wiem też jaką kompletną bzdurą jest obiegowa opinia o "mieszkaniu ze sobą na próbę" - jaką próbe? W miłości? To co to za miłosć, jeśli musimy kochaną osoba "wypróbować", "przetestować" a jak nam nie przypasuje to zamienić na inny model? Miłość małżeńską buduje się rok po roku, przez całe życie, przez wiele lat, przez wychodzenie z kryzysów, przez pokonywanie siebie i swojego egoizmu, ona jest inna na początku, inna gdy dzieci są malutkie, inna gdy rosną, napewno inna w starszym wieku. Inna nie znaczy gorsza
Niedawno mój maż powiedział mi 13 lat po ślubie że ma teraz najlepszy okres w życiu I tobie życzę tego samego za 13 lat

Zgadzam się z Tobą kropeczka_ns.
W jednym tylko nie masz racji: To nie Pan Bóg sprawia, że młodzi ludzie zmuszeni są tak długo czekać na ślub.
To robią źli ludzie!

Nie, to nie źli ludzie, to często sytuacja finansowa (znalezienie pracy, mieszkania), lub niedojrzałość albo niepewność którejś ze stron.

W tych przypadkach winą złych ludzi jest złe wychowanie i złodziejstwo.