Jakich? I dlaczego uważasz je za absurdy?



Dlaczego się nie sprawdza?



Nikt takiego poglądu nie głosi. Utożsamienie się jest wtórne, ale nie ma to znaczenia.



Zupełnie nie rozumiem tego argumentu, tak, jak i nie rozumiem argumentu z nieumiejętności rozróżnienia zarodka człowieka od jaszczurki.



A utożsamianie się to nie jest "niedostrzeganie różnic".



Część z tych dylematów jest wydumana i wynika właśnie z uruchomienia filozofii do tego, by podważyć proste i jasne tezy naukowe, a to z kolei w celu socjologiczno-ideologicznym (żadnego dylematu "ciąży z gwałtu" nie widzę). Dylemat ciąży zagrażającej zdrowiu i życiu matki jest rzeczywisty, ale nie różni się istotnie od każdego innego przypadku, w którym zagrożenie życia dwóch lub więcej ludzi jest ze sobą wzajemnie skorelowane i niekiedy trzeba podjąć trudną decyzję w sytuacji, z której nie ma wyjścia "dobrego". Jest oczywiste, że decyzję w takich sytuacjach należy pozostawić głównym zainteresowanym, a prawo powinno brać pod uwagę fakt jej bezalternatywności.

Mnie bezpośrednio nie dotyczy ani problem ciąży pozamacicznej, ani ciąży zagrażającej życiu, ani ciąży w ogóle. Dlatego moja i tylko moja wolność w niczym nie zostanie ograniczona przez regulacje dotyczące ciąży.
Nie zmienia to faktu, że traktowanie matki i kilkudniowego płodu jako równorzędne osoby uważam za absurd.


Zgadza się, jeśli trzymamy się koncepcji "osoby od poczęcia". Wówczas kobieta nie ma prawa usunąć ciąży z gwałtu godzinę po poczęciu w takim samym stopniu, jak nie ma prawa zabić dziecka z gwałtu po upływie kilku lat.

Napisałem w poprzednim poście.


Tak to już jest, że jedne argumenty do nas trafiają, a inne nie.


Dla mnie traktowanie równorzędnie kilkudniowego zarodka i jego matki jest absurdem. Bo matka to osoba, a zarodek nie.

A czym jest zarodek - krową? Człowiekiem.

W którym miejscu?



No to może rozwiń?



Niestety, po pierwsze, argument oparty jest na wprowadzaniu niejasnego i kontrowersyjnego pojęcia "osoby", przy czym jako jedyną rację tego wprowadzenia przedstawiasz tezę, że jeśli go nie wprowadzimy, to uzyskamy "absurd". Więc pytam, gdzie ten absurd jest i dlaczego go za absurd uważasz.

A po drugie - nikt nie mówi o traktowaniu "równorzędnym". Niestety, często trzeba dokonać wyboru, w którym ktoś straci, a ktoś inny zyska, bo innej możliwości nie ma. Zazwyczaj przy takich wyborach korzysta się z jakichś kryteriów - które z kolei wykluczają pełne "równorzędne" traktowanie (inaczej: są decyzje, które trzeba podjąć, a jednocześnie podjęcie jakiejkolwiek oznacza, że ktoś będzie "nierównorzędnie" potraktowany). Na przykład, przy obronie koniecznej przed zamachem na życie "można wybrać" poświęcenie życia napastnika w celu ochrony życia ofiary, choć będzie to oznaczać nierównorzędne potraktowanie wartości, jaką stanowi życie jednego i drugiego.

Ponosisz taką samą odpowiedzialność za ewentualną aborcję jak matka Twego dziecka, a więc problem ciąży dotyczy i Ciebie. Zaniechanie działania i pozostawienie decyzji kobiecie jest przyzwoleniem na aborcję i fatalną oceną z człowieczeństwa. Właśnie wtedy jesteś bardzo potrzeby jako wsparcie.

Czekałeś wiele lat na dziecko, prawie utraciłeś nadzieję, bo każda dotychczasowa ciąża żony kończyła się poronieniem. Dowiadujesz się, że test ciążowy wskazuje nowe życie (jakiś płód?). Macie zaplanowany urlop w Alpach. Żona uwielbia jazdę na nartach. Jak zareagujesz na wieść o wyniku testu? Będziesz zachęcał żonę do wyjazdu? Płód to tylko materiał biologiczny?

Rola i prawa ojca to w ogóle kwestia, której w dyskusji o aborcji niemal nie da się zauważyć. Zwłaszcza wśród pokrzykiwań o "prawie do dysponowania własnym brzuchem" - tak, jakby dla tego, co się z tym brzuchem "dzieje" ojciec (no właśnie - ojciec?) nie miał w ogóle nic do rzeczy, nic wspólnego. Wszystko się ze sobą pląta, tworzy się kolejne niejasności, przemilcza się inne - a wszystko po to, by usprawiedliwić wszystkich ze wszystkiego.

Kiedyś prof W. Fijałkowski uczył swoich studentów, że powinni uświadamiać pacjentom, że oczekując dziecka są już rodzicami...a nie, że nimi będą.

Przecież pisałem, że określenie "człowiek" wprowadza pomieszanie pojęć. Biologicznie jest człowiekiem, ale nie jest osobą.


Mamy organizm ludzki, ale to zbyt mało, aby mówić o w pełni ukształtowanej osobie. Ta pojawia się duuużo później i jest nierozerwalnie związana z funkcjonowaniem mózgu. Gdy np. dostanę nogę, rękę, nerkę albo i serce z przeszczepu, to nadal będę to "ja". Gdy dostanę mózg, to już nie.


Absurdem jest narażanie życia matki dla ratowania zarodka.


Zgadza się, ale zarodka nie można potraktować jak napastnika, to nie jego wina, że zagnieździł się poza macicą albo jest wynikiem gwałtu.


Dlatego pisałem, że bezpośrednio mnie nie dotyczy. Moralnie zgoda, ponoszę odpowiedzialność, ale w razie czego to nie ja zapłacę życiem.


Nie, będę zachęcał żonę do zostania w domu. Więcej, jeśli żona nie jest w ciąży, ale ma szanse w nią zajść, a wyjazd te szanse istotnie zmniejszy, to też będę zachęcał żonę do zostania w domu. I jak żona cierpi na łamliwość kości, a wyjazd zwiększy ryzyko kalectwa, to też będę zachęcał żonę do zostania w domu. Itd.

Ale to nie ma nic do rzeczy. Kodeks karny mówi: "kto zabija człowieka", a nie "kto zabija w pełni ukształtowaną osobę". Wcale nie musi być "w pełni ukształtowana". Może mieć np. zespół Downa. Albo rozdwojenie jaźni. Albo w ogóle być np. w śpiączce, a zatem pozbawiona świadomości.



Czy ta teza jest przyjmowana na zasadzie dogmatu?

Czy jest takim samym absurdem narażanie życia matki dla ratowania 6-miesięcznego dziecka? Jeśli nie, to dlaczego nie?



Ależ można - niektórzy filozofowie (czy raczej filozofki) proaborcyjni wytworzyli już takie uzasadnienia, z "płodem" jako "intruzem" w ciele matki. Jeżeli ciąża jest "niechciana", to właściwie co za problem potraktować "płód" jako swego rodzaju nowotwór? Przecież nie jest to człowiek, no nie? Zresztą, istnieje też doktryna zakładająca, że to jest człowiek - a aborcja jest swoistego rodzaju "obroną konieczną". Niestety, nie znalazłem w niej wyjaśnienia, dlaczego w ten sam sposób nie można "usunąć" dziecka 6-miesięcznego. Albo trzyletniego. Ten problem zwykło się raczej z jakichś powodów pomijać milczeniem.

Pomyślałeś o zarodku czy dziecku? Czego boisz się utracić? Zarodka? Czy nie zamierzasz go chronić od poczęcia? Właśnie to uczyniłeś i nie próbuj mi wmawiać, że radość z powodu usłyszenia wieści o ciąży żony wywołała myśli o płodzie. Myślisz już o dziecku.
Myślisz jak człowiek: życie jest ciągłe. Od chwili wniknięcia plemnika do komórki jajowej rozpoczynają się ciągłe procesy. Tam nie ma skoków ani wytchnienia. Szalone tempo procesów fizjologicznych trwających aż do śmierci. Czy wiesz w jakim tempie odbywają się reakcje enzymatyczne w naszym organizmie?

Nie wiem czy to równouprawnienie zarodków ludzkich ma być remedium na spadek liczby urodzeń i problemy demograficzne,ale porównywanie ich z w pełni ukształtowanym czlowiekiem to chyba mała przesada.Postępująca znieczulica społeczna,uprzedmiotowienie człowieka to powinny być tematy do rozwiązania

Dlaczego moralnie uprawnione jest zabicie zwierzęcia ale nie zabicie człowieka na podobnym poziomie rozwoju. Znam argument o potencjale ale jest on niewystarczający, ponieważ potencjał to nie fakt.

W dawnych czasach za "wielką przesadę" uważano porównanie człowieka do np. niewolnika. Albo kobiety do człowieka. No jak to - kobieta człowiekiem?? Tak całkiem równym mężczyźnie?! Cóż za piramidalna bzdura!

Zabobony te często prowadziły do zbrodni - skoro ktoś nie jest człowiekiem, to jak trzeba, można go swobodnie uśmiercić. Na szczęście, z nich już się wyzwoliliśmy. Pozostał nam jeszcze tylko jeden zabobon do wyeliminowania (który dziś co roku kosztuje życie 50 milionów niewinnych ludzi): że dziecko nienarodzone nie jest człowiekiem i w związku z tym można je zabić. Ten ohydny przesąd, nie mający żadnych naukowych podstaw, a wynikający wyłącznie z obłędnych ideologii, właściwie nawet gorszy od wymienionych poprzednio (w przeciwieństwie do poprzednio wypisanych grup, gdzie zawsze można hipotetyzować czy szukać usprawiedliwień, dzieciom nienarodzonym nawet nie sposób przypisać jakiejkolwiek winy) jest w tej chwili największą hańbą ludzkości. Niestety, potrzeba jeszcze wiele pracy - tak, jak i było jej potrzeba wobec niewolnictwa, dyskryminacji kobiet, rasizmu, antysemityzmu itp. to nigdy nie jest łatwe - by ludzie do tego dojrzeli.

Niestety, przesąd ten, co trzeba podkreślić, podtrzymują dziś głównie ateiści. NIGDY nie zdarzyło mi się spotkać ateisty (i niniejszy wątek jest już kolejnym na to przykładem), który byłby przeciwny legalizacji aborcji. NIGDY. ANI RAZU. NEVER. Co nie tylko świadczy o tym, jak to jest z tym "wolnomyślicielstwem" ateizmu (gdyby ateiści rzeczywiście byli "wolnomyślicielami", to ich opinie na temat aborcji powinny się rozkładać mniej więcej równomiernie - tymczasem WSZYSCY, których spotykam, mają IDENTYCZNE zdanie na ten temat. Pod tym względem różnice między ludźmi wierzącymi - nawet tylko chrześcijanami - są nieporównanie większe, co wcale nie przeszkadza ateistom bezsensownie i wbrew faktom wrzeszczeć, że za sprzeciwem wobec aborcji stoi "religianctwo"), ale także pokazuje, że ateizm jest sprzeczny sam w sobie. NAJŁATWIEJ jest uzasadnić sprzeciw wobec aborcji na gruncie ateizmu - odpadają bowiem wtedy choćby wszelkie argumenty odwołujące się do problemu "duszy" i momentu jej "wnikania w ciało", wszelkie argumenty z "nieba, do jakiego i tak te dzieci trafiają" itp.itd. To ateiści twierdzą, że nie ma żadnej duszy i nikt nie trafia do żadnego nieba - zabijesz człowieka, to go nie ma i nie ma znaczenia, na jakim etapie jego powstania to zrobisz. Ateiści powinni być głównym frontem walki z legalną aborcją. Nie tracę nadziei, że tak się kiedyś stanie.