Witam mam 13 lat i chodzę do szóstej klasy. Problem jest taki ,że nie wierzę w Boga a teraz idę do gimnazjum i mam wybór etyki. Moi rodzice nie są specjalnie wierzący ale chcą abym chodził na religię, płacz i rozmowa w żaden sposób nie pomagają. Proszę mi nie mówić jaki to Bóg jest dobry itd. bo nie wierzę i już.

Moje pytanie czy powinienem chodzić na religię, bo według mnie to pranie mózgu i głupoty (może jakiś ksiądz się wypowie[SPRAWA PILNA])???????

Uważam, że tak, powinieneś. Nie ze względu na samą wiarę, ale ze względu na wiedzę ogólną.
Nie wiem jakiego księdza masz w szkole, ale my zwykliśmy prowadzić dyskusje na różne tematy i nie ważne czy ktoś był wierzący czy nie, póki rozmowa była kulturalna to wymienialiśmy się poglądami i ksiądz naprawdę fajnie nam tłumaczył.

Wszystko pewnie zależy od twojej klasy i to jak bardzo potrafi się zachować, ale jeżeli chcesz czemuś zaprzeczać, to nie możesz tego robić na zasadzie: "bo tak". Dlatego warto czerpać wiedzę z każdej dziedziny:)

pozdro

Jeżeli rodzice chcą żebyś chodził, a rozmowa z nimi nie daje żadnych rezultatów, to nie masz większego wyboru. Na pocieszenie powiem ci, że lekcje religii w większości przypadków to siedzenie w ławce i słuchanie muzyki, odrabiane lekcji, rozmawianie itp.

Zdanie rodziców się dla Ciebie nie liczy, a posłuchasz
obcych ludzi, których w życiu na oczy nie widziałeś?
Pod zastanowienie.
Poza tym nie ma możlwości zmiany tego przedmiotu na etykę
jakby Ci się kompletnie nie podobało?

Możliwość jest nawet przy wysyłaniu podania. A ten temat jest poto ,żeby ich może przekonać.

Chciałbyś pokazać rodzicom forum i tym ich przekonać?
Nie znamy póki co ani twoich argumentów, ani argumentów twoich rodziców.

Zasugerowałabym etykę, gdyż jest to zgodne z tym co czujesz, z Twoimi poglądami. Na pewno bardziej przysłużą Ci się takie zajęcia, niż te, do których jesteś nastawiony na "nie". Poza tym uważam, że praktykować wiarę powinno się z własnej woli i potrzeby.
Ponieważ jednak to Twoi rodzice tu decydują, jest tak jak pisze John_n00b - nie masz większego wyboru.

W Polsce prawo rodziców do wychowywania jest ponad twoimi prawami. I tak jest prawidłowo.
Przedstaw katechecie sprawę jasno, ze jesteś niewierzący, to ułatwi sytuację.
Na lekcji możesz dowiedziec się czegoś interesującego lub je zupełnie olać. Na twoim miejscu bym się pytał, drązył i uzupełniał swoja wiedzę. Przyda się, a przynajmniej nie będziecie się nudzić.

Argumenty:

Ja: Nie chcę chodzić. Nie wchodzi mi to. Nie widzę problemu dlaczego nie chodzić na etykę. Nie uznaję boga (istnienia). Jak dla mnie te historie z biblii itd. to banieluki. Nie będę wierzył gdy będę do tego zmuszany. Bardziej wierzę w naukę niż w Boga, potwierdzenia świata szukam w nauce. Powodów jest na pęczki.

Mama: Masz chodzić. Ja chodziłam, gdyby była taka opcja to byś nie chodziła na polski, matmę.... ( Coś za coś religia za etykę a z matmy to na kółko nawet chodzę). Potraktuj to jako naukę ( przez 9 lat nauki umiem dosyć by się wypowiedzieć). Itd. itd.

Tata: Na początku "To chodź na etykę." ale potem mama go przekręciła i myśli to co mama.

I to jest właśnie argument za etyką. Bo jeśli będzie miał taką postawę, to te zajęcia są bez sensu.
A z etyki, na którą chce chodzić, skorzysta. Tu się dowie wielu różnych i przydatnych rzeczy. A na religii nie bardzo - to nie religioznawstwo, i tu się uczy pod określonym kątem. A On w to nie wierzy, Jego to nie interesuje. Najpewniej nastawi Go to jeszcze bardziej negatywnie.

Właśnie drążę w wiedzy zasypuję katechetę pytaniami z czego sam już się czasem śmieje. Postawcie się na miejscu młodego człowieka który nie wierzy w Boga a jest zmuszany do chodzenia na religię uczy się modlitw na pamięć pisze notatki uczy się tego a uważa to za jakiś kit. No normalnie złość zżera od środka. Np wmawiają mi to jest zielone a dla mnie jest to czerwone i już i muszę wysłuchiwać jakie to jest zielone.

-Vi- właśnie chciałem wywołać dyskusję między osobami z portalu. Dzięki za wsparcie i ,że chce wam się wszystkim marnować czas żeby pomóc mi rozwiązać problem.

A jak powiem ,że nie więżę to mi pojedzie po ocenach i nie postawi 5/6. Uwierzcie w ludzką złośliwość i niesprawiedliwość.

Wierzę Ci. Ja nie miałam na szczęście nigdy tego typu problemów z rodzicami, ale za to u dziadków, których odwiedzałam często, trzeba było chodzić do kościoła, przestrzegać wszystkich świąt, postów itp. Męczyłam się z tym strasznie i nie znosiłam tego. A od katolicyzmu później i tak odeszłam.

A w jaki sposób rozmawiasz z rodzicami? Na spokojnie starasz się przedstawić swoje racje, czy jednak jest to bardziej ten wspomniany płacz? Bo wiesz... zupełnie inaczej traktuje się argumenty młodego człowieka, który zachowuje się jak dziecko, a inaczej takiego, po którym widać pewną dojrzałość i to, że przemyślał już to i owo. Przynajmniej u mnie tak było

Rozmawiam jak człowiek z człaowiekiem ale nie i basta masz chodzić nie będę z tobą dyskutować i wychodzą emocje. Rodzice specjalnie wierzący nie są. Żadne posty, kościółek modlitwa. Poprostu Bóg istnieje.