Może lepiej najpierw zapytać? To radosna twórczość Piotra1. Żadne badania nie potwierdzą wpływu nieszczęsnych pytań w przywoływanym rachunku sumienia na powstanie nerwic lękowych. Ich źródło leży w zupełnie innym miejscu.
A teraz korepetycje dla niezorientowanych.
Przed trzema laty ukazała się praca Vanessy A. Horsburgh i wsp., którzy przedstawili genetyczną analizę wytrzymałości psychicznej i jej związków z innymi składnikami osobowości. Wytrzymałość psychiczna jest złożoną charakterystyką osobowości obejmującą cztery składniki: kontrolę (poczucie i sprawowanie kontroli nad emocjami i różnymi sytuacjami życiowymi), zaangażowanie (w rozmaite działania), wyzwanie (zdolność rozumienia zmian jako czegoś normalnego) oraz zaufanie (do swoich możliwości i do innych ludzi). Osoby o wysokim poziomie wytrzymałości psychicznej doświadczają niskiego poziomu lęku oraz cechują się wysokim poziomem wiary w siebie. Charakteryzowane są także jako towarzyskie, spokojne, zdolne do konkurowania z innymi ludźmi i mające kontrolę nad tym, co ich dotyczy. To wszystko czyni je bardziej odpornymi na rywalizację i niepowodzenia życiowe w porównaniu z osobami o niskim poziomie wytrzymałości psychicznej.

W badaniu 219 par bliźniąt w wieku od 18 do 82 lat wykazano, że wytrzymałość psychiczna jest uwarunkowana genetycznie (współczynnik odziedziczalności wynosił 0,52, a pozostałą część wariancji wyjaśniał wpływ specyficznego środowiska). Wszystkie cztery składniki wytrzymałości okazały się w różnym stopniu uwarunkowane genetycznie.

Kształtowanie osobowości odbywa się w pierwszych latach życia, a więc to wpływ domu rodzinnego a nie katechetki.
Skrupulantyzm to objaw nerwicy, której źródła nie tkwią w pytaniach w rachunku sumienia.

BTW- nie odniosłam się do pytań, ale ich wpływu na psychikę dziecka. Dziecko jest przygotowywane do spowiedzi przez katechetki i rodziców. Pozostawienie dziecka samego z tym problemem dowodzi jedynie nieodpowiedzialności rodziców oraz braku relacji między nimi.
W naszych stronach dzieci nie uczą się też na pamięć dziesiątków grzechów a z kartki nie wolno im czytać. Siłą rzeczy muszą to zrozumieć.
Gdybym ja dostała w ręce taki rachunek sumienia to potrafiłabym go przystosować do warunków dziecka. Nie mam jedynie wiedzy czy mówimy o podręczniku dopuszczonym do użytku na zajęciach katechetycznych w klasie drugiej.

Nie wątpię, że potrafiłabyś doskonale przygotować swoje dziecko do spowiedzi również i bez tych pytań.

Moim zdaniem przesadzasz
z tym krytykowaniem.


ad. 1 i ad. 2 - grzechem jest zaniedbanie modlitwy
i przystępowania do sakramentów (bo to zaniedbanie
pielegnowania więzi z Bogiem)
spróbuj sformułować to lepiej niż tutaj
tak by przełożyć to na konkret

problematyczne jest jedynie słowo "częściej"
bo jest niejasne


3. dziwaczna konstrukcja myślowa
(może chodzi o to by w Komunii św.
szukać umocnieniaw czynieniu dobra?)

ad. 4 grzechem jest brak dbałości o samopoczucie
najbliższych
spróbuj sformułować to lepiej niż tutaj
dziecku potrzebne są konkrety

ad. 5 - grzechem jest nieliczenie się z potrzebami innych
spróbuj sformułować to lepiej

ad. 6 grzechem jest
zastrzeżenie budzi we mnie
wyłacznie słowo "chętnie", ale można to usprawiedliwić

ad. 8 i 9 (II część) oraz 6 - grzechem jest bycie nieżyczliwym
spróbuj sformułować to lepiej, przełożyć na konkret

ad. 10 grzechem jest nie szanowanie swojego życia i zdrowia
spróbuj sformułować to lepiej, podaj inny przykład

11. sformułowane niejasno
(i w ogóle sprawa dość trudna -
nadaje się do osobnego omówienie)

ad. 12.
grzechem jest nie wywiązywanie się ze swoich obowiązków
i obarczaniem innych robieniem tego co należy do mnie
spróbuj sformułować to lepiej, podaj inny przykład
inną sytuację

13. abstrakcja

14. bardzo ogólne,
nie wiadomo za bardzo o co chodzi




generalnie uważam, że nie ma się na co oburzać
w stosunku do dzieci trzeba mówić o konkretach
z drugiej strony trudno bardziej jeszcze uszczegóławiać
rachunek sumienia

Margaret_ka
spróbuj coś takiego stworzyć
przymierz się do tego a zobaczysz jakie to trudne

Świetnie napisane. Zgadzam się ze wszystkim.

A może poprostu wiedzą, co napisać by wygrać nagrodę ( a przynajmiej wziąść udział w konkursie i mieć szansę, jeśli kartki są wczesniej sprawdzane)
Wydaje mi się, że losowania, nagrody uczą dziecko tego, że dobre uczynki można spełniać jeśli dzięki nim można odnieść jakąś korzyść - dziecko pomysli sobie, po co mam np. komuś pomóc skoro nie ma za to żadnej nagrody.



Myślę, że rachunek sumienia powinien dotyczyc kwestii interpersonalnych, mojego stosunku do innych ludzi i samego siebie. Tego czy darzę ludzi szacunkiem, czy jest we mnie pogarda, niechęć, czy odczuwam gniew, czy kogos skrzywdziłam/em czy nie...
A nie takich rzeczy jak medaliki, komunie święte, modlitwy, obrazki

Martyna92, modlitwa przecież jest ważna dla wierzących.

Zgoda, ale co jest warta modlitwa z przymusu, z obowiązku?
Modlitwa ma iść z serca, a nie z nawyku, czy z obowiazku. chyba się ze mną zgodzisz.
Zachęcać do modlitwy - TAK, rozliczać brak modlitwy jako grzech w rachunku sumienia - NIE.

Nikt tych kartek nie sprawdza w kościele, są wrzucane przez dzieci do koszyka losowań. Stąd tyle zabawnych dobrych uczynków wywołujących czasem salwy śmiechu.

Nagroda jest środkiem wychowawczym silnie wzmacniającym. Największą nagrodą jest zabranie na jeden dzień pięknej figurki Maryi do domu. Inne nagrody to obrazki. To drobiazgi.

Dojrzewanie duchowe jest procesem. Niektórzy 50-latkowie spowiadają się nadal, że nie słuchali mamusi. W pewnym momencie kończy się wiara dziecka i zaczyna wiara dojrzalsza.
Praktyki religijne są niezwykle ważne we wzrastaniu duchowym i Kościół ma w tym zakresie ponad 2000-letnią praktykę. Odejście od modlitwy , Eucharystii prowadzi do iluzji duchowej i złudzeń. Końcowym przystankiem jest niewiara.
Ja noszę medalik w zakamuflowanej formie, tak, że nikt nie wie, że wisiorek to medalik.
Mam nadzieję, że temat dojrzy jakiś katecheta i wypowie się w sprawie zaprezentowanych pytań, ponieważ trudno mi uwierzyć, że nauczyciele nadal z nich korzystają na lekcjach religii.

Modlitwa jest najtrudniejsza praktyką religijną i należy wytworzyć nawyk jej odmawiania.
Gdyby mnie zachęcano do gry na pianinie to nigdy nie nauczyłabym się grać i nie ukończyłabym szkoły muzycznej. Zmuszano mnie do ćwiczeń i dziś dziękuję mamie za to, ponieważ siadałam do instrumentu w chwilach problemów i odreagowywałam stres. Podobnie jest z modlitwą. Nie tracimy z oczu Boga.

Czyli krotko mówiąc uważasz, że należy ZMUSZAĆ dzieci do modlitwy, a gdy jej w jakiś sposób nie dopełnić (jakościowo, ilościowo, technicznie), to MUSZĄ się z tego spowiadać!

Kozioł, a co według ciebie jeśli człowiek wcale nie ma kontaktu z Bogiem bo się nie modli? Przecież modlitwa to rozmowa człowieka z Bogiem, a Bóg próbuje zawsze w jakiś sposób dotrzeć do każdego z nas. Chce mieć z nami kontakt. Jest naszym Ojcem i nas kocha.

Jeśli Kozioł uzna za zmuszanie formę dopilnowania, żeby dziecko to uczyniło to tak. Zmuszanie to opcja dziecka, rodzic to postrzega w kategoriach nakłaniania. Semantyka.
Owo dopilnowanie (również siebie) to wspólna modlitwa rodzica z dzieckiem, tylko wówczas przyniesie to efekt. Myślałam raczej o sytuacji, ze dziecko kombinuje, żeby wmówić rodzicowi, że jest zbyt zmęczone (tu mamy bogaty repertuar możliwości). To zachowania, które praktykuje się już z maleńkimi dziećmi. Mając roczek odruchowo klękają i powtarzają Aniele Boży...
Jeśli masz przyjaciela i odmawiasz mu rozmowy (niecelowo) to z własnej winy przerywasz kontakt z nim. Wszelkie relacje z ludźmi należy podtrzymywać bo inaczej rozluźnią się, modlitwa wpisuje się tu w zachowanie człowieka.
To nawyk, który raz wykształcony nigdy nie zanika; czasem wraca w dramatycznych dla człowieka okolicznościach, kiedy to jedyny sposób uczepienia się nadziei. Może mieć znaczenie w kategoriach nadziei/beznadziei i walki/rezygnacji.
Dziecko musi się nauczyć, że to ważne. Tym razem sygnałem wzmacniającym będzie kara.
Ono z czasem zrozumie, że rano wystarczy uśmiechnąć się i powiedzieć: witam Cię Boże, błogosław mi i moim bliskim w dzisiejszym dniu...a jeszcze coś... ułatw podejmowanie mądrych decyzji. Będę zła jak mi nie podsuniesz mądrego Stróża w krytycznej chwili. Masz optymistyczny początek dnia. Wszystko w odpowiednim czasie.
Bezstresowe wychowywanie dzieci i nieprzymuszanie ich do niczego oraz pozwalanie im na wybór w sprawach nie podlegających negocjacji jest błędem wychowawczym. Wystarczy powiedzieć 4- latkowi, że ta sprawa nie podlega negocjacji i ono wie, że rodzic nie ustąpi. Zakodowuje też, że to ważne.

Inaczej postrzegamy relację z Bogiem. Dla mnie modlitwa nie wynika z wyrobionego nawyku ale z potrzeby serca. To potrzebę trzeba kształtować, a nie trenować dzieci pod karą grzechu. Kształtować relację trzeba na pozytywach, a nie na negatywach. Jeżeli chcesz trenować dzieci, to nie dziwię się, że w okresie dojrzewania bunt wchodzi na teren wiary.
Życzę wszystkim dzieciom aby wyrosły na chrześcijan czujących potrzebę relacji z Bogiem, w tym także modlitwy. Życzę im aby nie modliły się z nawyku, z przyzwyczajenia, czy z trwogi.

"Modlitwa to nie danina, która spłacam Bogu. Modlitwa to najpierw odwracanie uwagi od siebie i proste bycia dla Boga" o.Dariusz Piórkowski

Modlitwa jako wystukany automatycznie paciorek jest tyle warta co jej deklinacja jako wiersza.

Czy ośmioletnie dziecko w ogóle rozumie czym jest modlitwa i jaki jest jej sens?