Nie napisałem tego ot tak dla szpanu, chciałem zaznaczyć, że w jakiś sposób mam poukładany światopogląd, mam jakieś swoje zasady ale co z tego. Mogę sobie odjąć od ust, dać komuś innemu a mimo to czuję jakąś ogromną pustkę. Jakby to nie miało żadnego znaczenia.

Mistrz z Ciebie - tysiące uczonych, teologów, archeologów, historyków przez 2 tys lat traciło czas, pieniądze na studiownie, weryfikowanie autentycznośći, wyjaśnianie ksiąg NT - a nie zauważyli niespójności, niechlujstwa, sklejeń.

Od czego zacząć?

Większość radzi czytaj NT a jakie praktyki dla początkujących polecacie?
Czytam dużo ostatnio nt. róznych dróg rozwoju duchowego i nurtów religijnych i zauwazyłam, ze wszystkie mają cos w rodzaju zestawu praktyk, inne dla poczatkujących neofitów inne dla bardziej zaawansowanych, najczęściej są to rózne formy medytacji ale tez inne.

A jak to wyglada w chrześcijaństwie?

Minęło około 9 lat, kiedy ostatnio byłem w kościele. Od tamtego czasu nie nazywam siebie katolikiem. Nie deklaruje się jako niewierzący, ale mówię, że nie chcę mieć nic wspólnego z kościołem. Ostatnio pomyślałem, że chyba czas przewartościować swoje życie. Nie uważam się za osobę złą - pomagam innym jak tylko mogę, nawet jestem od długiego czasu weganinem żeby nie krzywdzić zwierząt. Po prostu czegoś mi w życiu brakuje, czegoś co pozwoli osiągnąć wewnętrzny spokój. Myślałem nawet nad zmianą wyznania, ale stwierdziłem, że to nie ma sensu. "Patologie" występują wszędzie i grunt to się od tego oddzielić. Może ktoś nie widzi problemu - cóż za wielki wyczyn pójść do kościoła, ewentualnie się wyspowiadać. Wcale to takie proste nie jest. Może i ludzie nawracają się po dłuższym okresie, ale przez te 9 lat w moim światopoglądzie miejsce dla "istoty wyższej" zostało zupełnie zastąpione przez naukę. Dopiero niedawno, podczas wielu kontaktów ze śmiercią bardzo bliskich mi osób, uświadomiłem sobie, że czegoś mi brakuje do osiągnięcia spokoju ducha. Oczywiście nadal w moim umyśle trwa wielka wojna, dlatego pytam tutaj - w jaki sposób zacząć i poukładać sobie wszystko od nowa? Kiedyś byłem wierzący, nawet bardzo. W pewnym momencie nastąpiło jakieś załamanie. Pismo Święte znam, a przynajmniej częściowo. Historię, wszelkie zasady, przykazania itd. również, czasem nawet ludzie dziwią się, że wiem więcej niż osoby zadeklarowane jako wierzące. Co więc przeszkadza mi samemu się zadeklarować?

Jak powiadają-poważnie wygląda się tylko w trumnie.Fakt,ta smutna uroczystość nastraja do zadumy, napawa lękiem przed tym, co potem.Niepewność z tym związana, jest koronnym argumentem dla kościoła na rzecz wyznawania wiary, zwłaszcza systematycznego uczestniczenia w mszach itp

Mów do Boga, mów bez względu na to czy
wyda Ci się z sensem czy bez sensu.

Powiedziałeś mu to co napisałeś teraz?

Ale skoro potem nie ma nic to jaki problem żebym w tym momencie wyszedł na 7 piętrze na balkon i sobie skoczył. Przecież wszystko jest bez sensu, co za różnica czy odejdę teraz czy kiedyś. Ja tego już nie chcę, wyraźnie czuję, że czegoś mi brak w życiu.

Te zdania nacechowane są pychą, brak w nich odrobiny pokory - słabością siły jest wiara tylko w siłę.
Nie znasz przyszłości, nie wiesz czy nie staniesz w sytuacji, że nie tylko będziesz prosił, ale wręcz błagał.
Dzielenie się dobrem nie polega tylko na obdarzaniu innych, ale także na dopuszczaniu okazji, aby inni mieli możliwość dawania Tobie.

Tredje, podaj przykład takiego fragmentu.

Przepraszam, ale nigdy nie miałam zaufania do tej strony...

Poza tym chodziło mi o to byś sam wymienił ten fragment, a nie szukał po internecie jakiś linków.