Maluczki, ciesze się, ze cie znów widzę..dobrze prawisz o tym niebie.

E tam. Ja wyznaję materializm, uważam że lepiej mieć pieniądze niż nie mieć i w ogóle jestem złośliwym mizantropem - a wcale nie używam świata, żądzę władzy trzymam w ryzach, bo zdaję sobie sprawę z jednej strony z własnych ograniczeń, odpowiedzialności z drugiej...


Kruk krukowi oka nie wykole. Maluczkich tylko tak traktują. : P

mam wrażenie, ze ludzi razi to słowo wprowadzane przez Maluczkiego "mamoniarz"..
a przecież jest to nic innego jak inne określenie materialisty.

No być może niektórych

Już się trzepoczę w Twoich sidełkach miłych.
Tu chodzi jednak o udział w królowaniu Chrystusa, czyli bycie przy Nim w Jego chwale.
Bardzo mi przykro, ale nie ma to nic wspólnego z panowaniem.
Panowanie, jest to posiadanie władzy.

mkb! Dzięki za miłe słowa.
Gdy widzę Twojego gołąbka, robi mi się ciepło na sercu.

Słowo jak słowo. Mamoniarze używają o wiele gorszych, do tego kłamliwych i oczerniających.
Mamoniarzy w tym słowie najbardziej boli zawarta w nim prawda o ich religii.
Mamoniarze to ludzie żyjący w zakłamaniu ( ich mistrz, to przecież książę kłamstwa) i wolą się określać słowem "ateista", które przykrywa prawdę o nich, bo słowo "ateista", znaczy tyle co bezbożnik, a przecież materialiści to nie są bezbożnicy, bo mają swoje bóstwo, jest nim MAMONA!

U mamoniarzy obowiązuje zamordyzm, dlatego mamoniarze drobniejsi nie mogą nawet o władzy marzyć, ale to nie znaczy, że jej nie pragną.
Mamoniarski kruk startuje do wykolania oka drugiemu krukowi, dopiero wtedy, gdy uzna się zdolnym do tego wykolania, bo inaczej jest po nim.

no jak to w dżungli tez bywa..
jednak istnieje świat duchowy, nie jest tak źle..
ludzie nie tylko idą za instynktami, ale także szukają pożywek duchowych.

nie prawda.
chyba, ze mowisz o epitetach. akurat tego znajdziesz pelno po obu stronach barykady.

1. Mamona - to imie demona
2. bezboznik to nie ateista - bezboznik to osoba, ktora odrzucila sciezke Pana, choc nie koniecznie w niego watpi.
2. ateista nie uznaje kultu zadnej istoty nadprzyrodzonej. nie wazne, czy to jakies bostwo, demon, heros czy zwykly jednorozec.

opisales typowe zachowania wszedzie tam, gdzie jest hierarchia. mozemy rozwinac ten watek na przykladzie hierarchii w KRK
btw. w KRK jest calkiem zacieta walka o duza "mamone"

i z tej wlasnie dzungli chcialbym was wyprowadzic

Ateista też przecież odrzucił

zgadza sie.
a teraz przeczytaj do konca.

Przeczytałem sobie dyskusję i pozwolę sobie odpowiedzieć na jedną rzecz.



Dlatego na szczęście mamy jeszcze czyściec, który pozwoli nam tę doskonałość osiągnąć po życiu a przed wstąpieniem do nieba.
A co do Jezusa to nie mówił że niewielu przez nią przechodzi - co najwyżej to, że Bogatym jest ciężko przez nią przejść i tyle (poczytaj o symbolice liczby 144 000 z ST).

A teraz czas na kilka słów od siebie.

Tematem jest Sens życia w Niebie.

Ciężko mi się do tego odnieść, bo z reguły sens rozumie się jako "cel"
łatwiej byłoby zrozumieć pytanie jako - "jaki jest cel życia w niebie", ale przecież to życie w niebie jest celem który chcemy osiągnąć jeszcze za życia.

Zatem pytanie "jaki jest sens/cal życia w niebie" ma tyle samo sensu co pytanie "jaki jest cel celu" albo "jaki jest sens sensu".

Mi się wydaje, że autorowi chodziło bardziej o pytanie - "Jeśli dusza pójdzie do nieba to co potem?"
Ale tu się pojawia kolejny problem - bo odczuwanie /płynącego/ czasu w niebie wygląda zupełnie inaczej, a w gruncie rzeczy o ile się dobrze orientuje to tam czasu nie ma w ogóle (choć dobrze zakładać, że jest jakiś jego inny odpowiednik - jednak który działa zupełnie inaczej).

Ja pozwolę sobie na przytoczenie tutaj koncepcji o. Szustaka, która dzisiaj usłyszałem. Według niej, jako istoty stworzone na obraz Boga, nieskończenie skomplikowane, tudzież głębokie, jesteś my wstanie poznać się tylko w niewielkim stopniu. W niebie natomiast, nie będzie raczej powszechnych obecnie problemów do rozwiązania, ani różnych tandetnych rozrywek. Będzie natomiast doskonała wspólnota. Oczywiście z jednaj strony będziemy czerpać radość z bliskości Boga, ale tez z bliskości siebie nawzajem. Pomysł jest taki, że niebo to jedna wielka, wiecznie trwająca integracja, i zgłębianie nawzajem naszej nieskończonej różnorodności. Nie jest to oczywiście jakieś twierdzenie teologiczne, o takim nie może być mowy. Sam pomysł wydaj mi się być jednak bardzo sympatyczny i pociągający. Ja się na takie niebo piszę

Jeśli to chrześcijańskie forum, to dlaczego odp. nie szukacie w Piśmie Świętym?
Apokalipsa, rozdział 14 mówi o gronie osób "wykupionych z ziemi" jako "pierwociny dla Boga i Baranka".
Oznacza to więc, że tylko wybrani przez Boga (pierwociny) dostąpią zaszczytu bycia w niebie. Czym się będą zajmować, co będzie ich celem?
W odniesieniu do tego grona Apokalipsa w 5 rozdziale, a 10 wersecie mówi, że "mają królować na ziemi" (inne przekłady: "nad ziemią").
Chodzi więc o Boże Królestwo o które się modlimy w Modlitwie Pańskiej słowami: "Niech przyjdzie królestwo Twoje; niech Twoja wola spełnia się na ziemi, tak jak i w niebie. "

Jeśli więc do nieba powoływane są "pierwociny", a więc niewielka część obfitego plonu (patrz przypowieść Jezusa o siewcy), i mają królować z Jezusem z nieba nad ziemią w myśl Modlitwy Pańskiej, to logiczny wniosek, że reszta dobrych ludzi ma żyć na ziemi pod ich panowaniem.

Panowanie w niebie to wyjątkowy zaszczyt tylko dla wybranych przez Boga. Wygląda na to, że reszta ludzi dostąpi tego, czego mieli dostąpić pierwsi ludzie, gdyby nie zgrzeszyli - bezkresnego życia na ziemi pod Bożą opieką.
To naprawdę wspaniałe, że Bóg nie zrezygnował ze swojego pierwotnego zamierzenia. Przecież zanim pojawił się grzech, Bóg rzekł o całym swym dziele, że "jest dobre"