@lurker
jednym słowem nikt z zachodu nie może rzec jestem buddysta ani nikt ze wschodu nie rzeknie jestem chrześcijanin (chociaż nie , nawet japończyk którego nazwiska zapomniał lurker wie co to buddyzm i jednocześnie wie co to chrześcijaństwo ) można tylko dołożyć , że ów japończyk wie tylko tyle o chrześcijanstwie co sam przeczytał .

nie wiem trup czy żartujesz czy nie,
ale Chrześcijaństwo jest na całym świecie..święci i męczennicy są na całym świecie.

nie w tym rzecz ,ale w tym , lurker napisał
i w tym lurker napisał
dlatego tak napisałem bo tylko takie wnioski mogą z tego wypływać .
żaden europejczyk nie może uważać , że zna buddyzm albo inna religię wschodu , natomiast każdy człowiek wschodu może zaakceptować religię zachodu .

a ten koleś z flaszka co u ciebie robi

przy takiej pogodzie - za oknem ulewa - nic innego nie pozostaje tylko zasiąść przy buteleczce winka i po każdym łyczku oddać się buddyjskiej medytacji (myślę , że doinformowani buddyści nie wezmą mi tego za złe gdyż i tak mam błędną wizję świata jak człowiek zachodu oczywiście - jednak z drugiej strony wątpię aby to forum przegladał prawdziwy buddysta .)

Nie przesadzałbym z tymi różnicami. To fakt, że ludzie wschodu i zachodu trochę inaczej patrząc na świat, czego wyraz można znaleźć choćby w religinych pojęcia, rozumienia Abosolutu itd. Człowiek zachodu patrzy na świat bardziej zero-jedynkowo, człowiek wschodu zaś dopuszcza wiele różnych możliwości czasami paradoksalnych. Oba te podejścia są słuszne w zależności do czego ich użyjemy. Dlatego właśnie na zachodzie rozwinęła się cywilizacja techniczna, będąca w dużym stopniu rozwinięciem owego binarnego patrzenia na świat. Religie zachodu (zaklasyfikowane jako tzw. "religie abrahamowe") też ucieleśniają binarność - jest Bóg i jego przeciwnik. Człowiek wybiera Boga bądź szatana. Jedna religia jest prawdziwa inne nie (jeszcze do niedawno obowiązywał taki dogmat, obecnie już nieco mniej).
Ludzie wschodu aż tak nie polaryzują. Napweno można by znaleźć wiele innych ciekawych przykładów itd.

Nie mniej jest coś co jest wspólne dla wszystkich ludzi, obojętne czy z zachodu czy wschodu - mianowicie doświadczenie egzystencjalne i często związane z nim poczucie braku całkowitego usatysfakcjnowania z powodou doświadczanych chorób, przemijania, cierpienia i śmierci.
Pamiętam jak pierwszy raz usłyszałem historię księcia Siddharty (późniejszego Buddy), byłem zaskoczony tym, że ktoś żyjący w zupełnie innych czasach, w zupełnie innej kulturze, stawiał te same pytania, które ja sobie zadawałem: dlaczego jest cierpienie, dlaczego jest śmierć itd.
Tak więc mimo różnic w pojmowaniu świata, wszyscy ludzie są niesamowicie podobnie w najgłębszym egzystencjalnym sensie. Wszyscy chcą być szczęśliwi i nie doświadczać cierpienia. Inna sprawa, że większość ludzi jest tak opanowa przez ignorancję, że nigdy nie zdobędzie się na próbę poszukiwania odpowiedzi na owe 'głębokie' pytania.

To prawda, że kultura wywodząca się z judaizmu (człowiek zachodu) patrzy na swiat w zasadzie zero-jedynkowo, ale nieustannie zwraca uwagę także na 1. niemożnośc poznania, 2. paradoks/
Obydwie te możliwości są nieustanie podnoszone w różnych teologiach.
O ile więc kultura świata zachodniego jest zero-jedynkowa, to teologia już nie.

Chyba troche się zagalopowałeś. Szatan nie jest równorzędną opcją dla Boga. Może co najwyżej konsekwencją buntu czy odejścia.

Reszta postu, jak najbardziej dla mnie OK

Chodziło mi raczej o to, że są poprostu dwie opcje - Bóg, szatan, nie tyle o równorzędność wyboru.
Rzeczywiście teologia zachodnia juz nie jest tak binarna i dopuszcza niewiadomą i paradoks (zwłaszcza prawosławna). Chciałbym jeszcze dodać, że w związku z tym, że ludzie wschodu uznawali poznawczą równorzędność niewiadomej i paradoksu, to być może dzięki temu wynalezli i rozwinęli narzędzie do poznawania właśnie czegoś niezanego i paradoksalnego. Chodzi oczywiście o medytację, która zajmuje poślednie miejsce w hierarchi użyteczności w racjonalno-technicznej cywilizacji zachodniej (sprowadzona jest do aktywności ściśle religijnej). Dzięki temu właśnie wschód rozwinął czegoś, czego praktycznie nie ma na zachodzie. Filozoficzno-praktyczną naukę o stanach umysłu. Bo właściwie taki był buddyzm na samym początku - bardziej nauką, zaś mniej religią. Nauką spekulacyjno-indukcyjną opartą na logicznych tautologiach i sylogizmach.

Co ciekawe doktryna ta nie miała ambicji aby wyplenić dotychczasowe wierzenia i religie. Zamiast tego wplatała się w zastaną kulturę społeczeństw, do których buddyzm docierał, częstokroć tworzą nową jakość kulturową. Mogę powiedzieć że buddyzm prowadził (i myślę, że nadal prowadzi) niezwykle udany dialog religijny. Najlepszym przykładem, moze być Tybet, gdzie tradycyjna przedbuddyjska szamanstyczna religia bon, funkcjonuje obecnie jako jedna z pięciu wielkich szkół lamaizmu (buddyzmu tybetańskiego).

Dlatego osobiście myślę, że jest sens prowadzić dialog międzyreligijny. Zwłaszcza jestem zainteresowany dialogiem chrześcijańsko-buddyjskim, który jak wierzę, napewno przyniesie dużo pożytku, choć trudne chwile się zdażają fakt. Ktoś pytał wcześniej co lama (zgaduję, ze chodziło o Dalajlamę) sądzi o papieżu. Nie wiem co sądzi o obecnym, który nieładnie się wobec niego zachował, odmawiając spotkania się z nim, ale o poprzednim mówił wiele dobrego.
Przytaczam list dalajlamy, gdy dowiedział się o śmierci JPII.
http://wiadomosci.ngo.pl/x/104935

Tylko, jeżeli buddyzm jest filozofią, a nie religią, to trudno tu mówić o "dialogu międzyreligijnym".

Jeżeli filozofią, to znowu w znaczeniu, hm, niestandardowym dla naszej kultury. Czy okcydentalne filozofie zawierały w sobie element praktyki? Zakładały klasztory?

Johnny99, a powiedz: wyobrażałbyś sobie dialog międzyreligijny z pitagorejczykami?

Buddyzm jest bardziej filozofią niż religią ale wierzą w istoty nadprzyrodzone (dewy), co będzie po śmierci, zakładają klasztory. Łatwiej więc buddyzm nazwać religią nieteistyczną jak to jest często klasyfikowana.

Po prostu buddyzm ma mnóstwo różnych oblicz. Często w wersji popularnej na Wschodzie jest w sumie zupełnie normalną religią. Ale to w sensie praktyki, a trudno prowadzić dialog międzyreligijny dotyczący praktyki (no, chyba, że po to, by zdecydować, czy nasza świątynia nie będzie zawadzać waszej, jak ją zbudujemy po drugiej stronie ulicy). Natomiast w głębszym sensie ta religijność jakby zanika. Dlatego buddysta, jak Gandhi, może pewnie powiedzieć, że jest i hinduistą, buddystą, i chrześcijaninem, i muzułmaninem, i żydem. Po prostu dla buddysty to jest do pewnego stopnia wszystko jedno, co innego jest ważne. Stąd też zapewne dialog z buddyzmem dotyczyłby właśnie praktyk (choćby przekonywanie chrześcijan do medytacji, oczywiście, w duchu chrześcijańskim - buddystom to nie przeszkadza), więc raczej nie byłby dialogiem międzyreligijnym.

skąd wziąłeś ta teorie?
ludzie chodzą do buddyjskich świątyń aby się modlić i wypraszać łaski dla siebie.
wcale nie mieszają się z ludźmi, którzy chodzą do hinduskich świątyń czy do Kościołów lub meczetów. wszystko to, to zupełnie różne sprawy i miejsca.

Myślę, że buddysta nie miałby problemów z pójściem na Mszę.

znam ich sporo i żaden się nigdy nie wybierał, bo i po co.
jedna babka co miała męża katolik, a chodziła do świątyni,
nawróciła się po 16-tu latach małżeństwa i teraz chodzi do Kościoła Katolickiego.