ja mam tak, że rano cięzko mi jest się modlić, natomiast wieczorem i w ciagu dnia, jest mi łatwiej, mam chęć, potrzebę..eh, bardzo długi czas modliłam sie o wysłuchanie mojej prośby w pewnej sprawie, Koronki, rózne nowenny, no i nic..oczywiscie nie przestałam wierzyc, ufać..wszystko jest bardzo trudne, ale przez to, że mialam wielki problem zblizylam się do Boga jak nigdy wczesniej - wlasciwie wczesniej wiara, religia, Bog, mnie kompletnie nie obchodzilo. Zblizylam się, gdy egoistycznie mialam nadzieje, że mnie wyslucha - nie wysluchal, ale ciesze sie z jednego - że mimo to, ja wciaz trwam przy Jezusie, ani myślę żyć jak wczesniej, nawet za kazdym razem, gdy na dzien, lub dwa moja wiara, zapal ulegaja 'upadkowi' zaraz jakas dziwna siła ciągnie mnie ku Bogu

na poczatku, gdy poznawalam wiarę, (w pewnym sensie, z chwilą dolączenia do forum, nawrocilam się, pare miesiecy temu) myslalam o nim czesto, co prawda przez pryzmat mojej prosby, ale jednak..wtedy chodzilam codziennie na nabozenstwa, staralam sie wystrzegac grzechu, wlasciwie stracilam juz orientację co grzechem jest, a co nie, teraz się wszystko ustabilizowalo, chociaz jestem w trudnej sytuacji. proszę Jezusa o pomoc codziennie, ale jak do tej pory nic się nie zmienia, tak się zastanawiam dlaczego czeka z pomocą, czy nie widzi jakie to jest dla mnie trudne..

dzieci podczs procesji nosili swiece dookoła koscioła, posród nich była pewna dziewczynka i za kazdym razem gdy maszerowała w procesji ta swieca jej gasła, ona bardzo sie z tego powodu smuciła. Gdy jej koledzy zauwazyli to chcieli ja pocieszyc, pomóc i mówil: daj my ci ja zaswiecimy, ale ona nie chciała, opusciła głowe i dalej w smutku maszerowała. I tak było za kazdym razem, az w koncu Karolinka wesoła, usmiechnieta od ucha do ucha weszła do koscioła zapalona swieca. Ksiadz sie jej zapytał czemu jest taka radosna, a Karolinka odpoweidziała: widzi ksiadz, mam chora mame poprosiłam Pana Boga aby ją uzdrowił.
Mówiłam sobie, ze jesli przejde przez procesje zapalona swiecą to moja mama zostanie uzdrowiona i w koncu mi sie udało, swieca mi nie zgasła.

jaki jest tego wniosek, nigdy nie mozna nam tracic nadziej, ze nasze modlitwy zostana niewysłuchane.

Znasz moze Nicka Vujicic - człowieka bez rąk i bez nóg ? W jednym jego filmie dokumentalnym powiedział mniej wiecej tak:
gdy o cos prosi Pana Boga, a tego nie dostanie to wie ze jego Ojciec przygotował dla niego cos wiekszego, że ta rzecz co onia prosił jest przedsmakiem tego co Ojciec mu przygotował. Tam bodajze podał przykład: spodobała mu sie dziewczyna, bardzo chciał ja poznac, modlił sie ale z tego nic nie wyszło i w tedy zrozumiał ze Ojciec przygotował dla niego cos wiekszego, ze ta dziewczyna która mu sie bardzo podobała jest przedsmakiem tego co otrzyma

Trzymaj sie

Na początku otrzymałaś Łaskę, dzięki której wzleciałaś wysoko. Ale ta Łaska stopniowo jest Tobie odbierana, abyś Samodzielnie, z Własnej Woli podążała z Miłością do Boga. Byś wykazała swoją Miłość do Niego. Od czasu do czasu będziesz otrzymywała Łaskę, aby znów się wzbić, jeśli będziesz zbyt nisko lecieć. To tak sobie tłumaczę wg doświadczenia mojego nawrócenia. Gdy staniesz mocno na swoich nogach, wzlecisz sama wysoko, nie zwrócisz uwagi, że Łaski już nie ma, a czujesz się jak pierwszego dnia otrzymania Łaski. Szatan będzie miał bardzo ciężko Cię dosięgnąć, gdyż stąpa mocno po ziemi.
Pamiętaj, aby karmić się Bogiem, szukaj GO i wyłącz masmedia, które zagłuszają Miłość.

no nie wiem czy łaska boża jest odbierana.. skąd ta teoria?

moje doświadczenie życiowe i obserwacja tego co się dzieje koło mnie

Równie dobrym pytaniem jest: przez kogo ta łaska jest zabierana?

Gdy swoim dzieciom dajesz wszystko to co chcą, czego się uczą? Jak mają dawać innym, skoro znają tylko brać? Czasem trzeba zabrać coś, aby zrozumieć, że się to miało i jaką to miało wartość.

Tak samo jest z drugiej strony, z jakimś pierwszym grzechem, wpierw wywołuje w nas oburzenie, sumienie się budzi, ale z czasem się przyzwyczajamy, tolerujemy go jak by był czymś naturalnym.

Im bardziej nieznośne jest nasze dziecko tym bardziej je kochamy, a my jesteśmy Jego dziećmi.

Czy jakieś dziecko może powiedzieć: “Kocham mojego ojca i szanuję go”, jeśli potem sprzeciwia się czynnie wszystkiemu, czego pragnie jego ojciec? Jak nie kocha się go jeszcze prawdziwie mówiąc: “ojcze, ojcze”, tak nie kocha się jeszcze Pana mówiąc: “Boże, Boże”.

Ludzkie dziecko może tak powiedzieć

albo zbyt pozna godzina, albo jestem zbyt glupia, aby to zrozumiec za pierwszym, drugim razem..