Świetnie, tyle że człowiek jak podmiot z definicji nie jest obiektem i posiada zazwyczaj nawet nie nazwę ale imię, zaś pomijanie tego i próby obiektywizowania w tej materii mogą prowadzić tylko do zafałszowań.

Badasz skuteczność leku na agresję. W tabelach, opisujących kurację i efekty, piszesz pacjent nr 1, 2 ,3 zamiast Elunia, Misiaczek, Krwawy, Hiena... I teraz powiedz: co taki zapis ma fałszować.

Za to ja Ci powiem, co używanie imion (czy nawiązywanie relacji) fałszuje: lubianym (nawet tylko o fajnym, łagodnym imieniu) będziesz miał tendencję poprawiać wyniki, nielubianym (zwłaszcza o imieniu Krwawy) pogarszać. Nawet ktoś, kto tych ludzi nie zna, będzie się - jakże indywidualną i odprzedmiotowującą - ksywką sugerował. Nawet jeśli to tylko imię - Ela skojarzy się ze zołzą z liceum i już podświadomie wpłynie na ocenę. Dlatego np. stosuje się podwójnie ślepe próby. Wiesz, co to jest i jak działa? Wiesz, czemu jest stosowane? Na pewno nie dlatego, żeby sobie życie utrudnić.

Człowiek może w życiu być podmiotem, ale gdy jest badany - staje się przedmiotem, obiektem tych badań i tyle. Podmiotem badań jest badacz.

Traktujesz ludzi jak przedmioty?

Nic, bo to badanie nie dotyczy podmiotowości, tylko zachowania. Nie twierdziłem przecież nigdzie, ba, nawet pisałem o tym, że są parametry człowieka, które można traktować przedmiotowo, obiektywizować. Nie rozumiem też do końca dlaczego wciąż wracasz do badań naukowych, mówiliśmy przecież o poznaniu w ogólności, prawdaż, którego badania naukowe są tylko szczególnym przypadkiem.



Owszem. I dlatego właśnie w poznaniu pomiotu potrzebne jest wyjście poza paradygmat badań, wejście w dialog.

Nie rozumiesz określenia "przedmiot badań".


To ja nie rozumiem w takim razie, czego dotyczą badania przedmiotowości. Co z pozostałymi badaniami? Emocje w nich przeszkadzają czy nie?

Czymże się poznanie ogóle od poznania naukowego różni? Tylko rozległością, systematycznością i stopniem zorganizowania. Im więcej w zwykłym, codziennym badaniu metodologii naukowej, tym prawdziwszy wynik.

Jeśli badanie polega na dialogu - to tak. Jeśli badasz np czy delikwent woli oglądać TV Polo czy TV Kulturę, to lepiej o tym z nim nie gadać (bo choćby wstydząc się wyboru, zawyży Kulturę kosztem Disco Polo). Najlepiej obserwować. A jeśli chcesz zbadać wagę, to gadanie w ogóle nie ma sensu. Można, ale nic to nie powinno zmienić.

To się dotyczy osób, a jeszcze bardziej Boga

Co się dotyczy osób i Boga?

Żeby poznać Boga należy nie traktować Go neutralnie ale z życzliwością

Ciekawa ewolucja. Najpierw było, że miłość potrzebna jest do poznania wszystkiego, potem, że to nie miłość, ale życzliwość, potem, że to do poznania ludzi, teraz bardziej Boga...

I dalej pozostaje zagadką (bo zapomniałeś o czymś tak banalnym, jak argumentacja) - niby czemu życzliwość, a nie np senność?

Bo senność nie funkcjonuje w ramach dialogu?

Bo życzliwość niweluje psychologiczne mechanizmy obronne i potencjalnie umożliwia zaprzyjaźnienie się?

Nie, zwłaszcza głęboka senność - wtedy dialog zanika - chyba że masz na myśli gadanie przez sen.


Jeżeli eksperymentatorzy uznają, że się pojawił i do tego istnieje potrzeba przełamania takiego mechanizmu - to pewno moga go użyć. Np w wywiadzie psychistrycznym/psychologicznym. To jednak bardzo konkretne, jednostkowe zastosowanie i do tego odległe od miłości.

Dla porządku dodajmy, ze czasem konieczne jest użycie "nieżyczliwości' z tego samego powodu - np przy badaniach agresji.

No właśnie, masz zatem odpowiedź, dlaczego życzliwość tak, miłość tak, a senność i czkawka - nie

A życzliwość funkcjonuje w ramach dialogu? Np w zdaniu "pięniądze albo śmierć" życzliwości nie masz nic, a dialog konkretny.

No i ciągle jest ten temat, że bynajmniej nie zawsze dialog jest potrzebny do badania człowieka.

Pewnie, że nie zawsze. Bo i do badania w sensie naukowym zasadniczo nie służy.