Twierdzenie, że dobry Bóg stworzył piekło, to kolejna potwarz wymierzona w Jego "policzek". Piekło to stan w jakim znajduje się anioł czy człowiek, po odrzuceniu Boga. Piekło to stan-bez-Boga, będący skutkiem odrzucenia Boga, zatem tylko ktoś dalece nierozsądny może wierzyć, że to Bóg stwarza piekło.

Oczywiście nie ma nic nonsensownego w tym, aby konsekewncją odejścia od Boga nie było cierpienie, a jedynie brak nagrody w niebie. Rozumiem jednak osoby, którym wydaje się to pozbawione logiki. Ludzki umysł przy kreowaniu swoich wyobrażeń dąży do kompensacji. Skoro istnieje nieskończona rozkosz to człowiekowi nasuwa niejako automatycznie, że musi także istnieć nieskończone cierpienie. Jest to jednak myślenie czysto intuicyjne. Wykroczenie poza nie, nie oznacza oczywiście wyjścia poza logikę. Choć wiele osób może mieć z tym problem.

..to ty chyba masz problem w "zaskoczeniu", ze Bóg nie ma z brakiem miłości i piekłem nic wspólnego, a człowiek we współpracy (świadomej czy nie, z szatanem) może sobie niezłe piekło sam wykreować i nie potrzebuje do tego Boga.

A dlaczego to "po" liczy się od jakiegoś konkretnego momentu? Czemu Bóg w określonej chwili odbiera człowiekowi szansę zwrócenia się ku Niemu?

A z urządzeniem świata i konsekwencjami jego funkcjonowania ma coś wspólnego?

nic nie wiadomo jak urządzone jest piekło, a jak niebo. Według różnych wierzeń niebo jest dobrem, a piekło złem. Ale co konkretnie za tym się kryje, to również ludzka wyobraźnia. A interpretacja co jest cierpieniem jest długa i szeroka. I każdy ma inne wyobrażenie.

Trochę nie rozumiem pytania. Jest ono dla mnie z gatunku tych: "a dlaczego niebo jest niebieskie?", "a dlaczego krowa nazywa się krowa?", "a dlaczego deszcz pada z góry na dół, a nie odwrotnie?", "a dlaczego Słońce świeci zamiast tylko pachnąć?".

Dlaczego jest tak, jak jest, a nie jest inaczej? Tak już po prostu jest.


Dlaczego zakładasz, że to Bóg odbiera taką szansę?

Jestem zdania, że serce osoby jak już naprawdę czegoś bardzo pragnie, to pragnie całej pełni. Dajesz sercu palec, a ono zawsze chce całej ręki. Serce jest tak stworzone, by coraz bardziej otwierać się na nieskończoność Boga. Poznać trochę i chcieć więcej. Poznać więcej i chcieć jeszcze więcej. Poznać jeszcze więcej i ... i tak w nieskończoność. Ludzkie serce jest przygotowane na to, aby w pełni i nieskończenie "zatopić się" w Bogu. Jeśli osoba odrzuca Boga, to jednak jej serce nadal chce pewnej nieskończoności, lecz tym razem jest to ciężenie w nieskończoność-bez-Boga.

Czy Bóg odbiera szansę? Wątpię. Wierzę raczej, że to dana osoba permanentnie ją odrzuca. Bóg jako wszechwiedzący po prostu wie, że to już się w wypadku tej osoby nie zmieni.

Wynika to z nauczania KK. Człowiek może wybierać do momentu fizycznej śmierci - potem, choć niby zachowuje wolną wolę- wyboru nie ma. Ergo: to Bóg swoją wolą ustanawia piekło, nie człowiek.

Przyznam, że nie przypominam sobie, bym spotkał się ze stwierdzeniem Kościoła, że Bóg "odbiera taką szansę" Natomiast rzekome "wynikanie" może być dowolną interpretacją tegoż nauczania.

Czyli dopuszczasz możliwość, że po śmierci ciała możliwe jest wpłynięcie na swój los, podjęcie jakiegokolwiek istotnego wyboru?

Przyznam, że to dla mnie nowość, zdawało mi się, ze KK kładzie taki nacisk na nawrócenie i skruchę przed śmiercią dlatego, że później wyboru już nie ma...

Nie ma później. Z perspektywy bożej, a także z perspektywy życia wiecznego, nie ma czasu, a tym samym nie ma kolejności zdarzeń. Z tej perspektywy cały byt człowieka, jest jedną wilka decyzja, za czy przeciw Bogu. To tylko z perspektywy uwięzionego w czasie bytowania człowieka na ziemi mówimy, że coś trzeba zrobić, przed czymś, bo potem już nie można.

ty tak twierdzisz, a inni twierdza coś innego.
byli ludzie, którzy mieli widzenia piekła,
może ty widzenia nazywasz wyobraźnia,
ale ja nie uważam aby to było to samo.

@silgar

Czyli we własnej perspektywie człowiek w dowolnym momencie może zdecydować na powiedzenie "tak" Bogu, niezależnie od tego, czy moment ten ma miejsce przed czy po śmierci? Natomiast z perspektywy bożej - każdy jest już (w znaczeniu:aktualnie) potępiony lub zbawiony?

Niestety, nigdy "tam" nie byłem, by wiedzieć, jak "tam" jest. Chyba że nasza dusza przez kontakt duchowy z Bogiem dostępuje jakoś tego "tam".

Niemniej nie wydaje mi się, by Bóg dawał człowiekowi wolną wolę, by ją później zabierać. Tylko dlatego twierdzę, że człowiek "tam" nie traci wolnej woli. Różnica polega na tym, że "tam" już nie zmienia fundamentalnej decyzji. Teologia nazywa ją bodajże "opcją fundamentalną".

Bóg nie zabiera, a człowiek nie zmienia.

W tym kontekście głębiej można zrozumieć słowa Biblii:


Posłuszeństwo w miłości. Ale niektórzy wdrukowali zbyt głęboko w siebie słynne "non serviam!". Dlatego nigdy nie będą chcieli służyć kochającemu ich Bogu... Dlatego wybiorą swój własny świat, świat-bez-Boga i uczynią go piekłem.

Jak rozumiem - w takim ujęciu Piekło jest czymś w rodzaju szaleństwa duszy, jakiejś jej bezwyjściowej fiksacji, błędnego koła?