szyszkownik
to żle rozumiesz , jeżeli pragnę od czegoś zacząć coś w stylu sakramentu spowiedzi to dąże do tak zwanej pustki , aby nic nie mogło stanąć na drodze między mnie a Boga bo inaczej nie dostąpie przebaczenia i odpuszczenia win popełnionych .czyli zaczynam od zera , ale z punktem wyjścia.dlatego skojarzenie pustki jest równoznaczne z pustką w kazdej społeczności , chyba , że istnieje inne słowo w buddyzmie oznaczające stan pustki - ale które pustką nie jest .
szyszkownik
coś jak w buddyzmie budda.
szyszkownik
oczywiście , dlatego cały czas mówię o medytacji i kontemplacji , i wspomniałem o pustce jako pustce w każdej społeczności i o pustce - której nie można określic jako pustka - dlatego przeniesienie tego słowa - pustka i określanie pustki jako pustka w buddyzmie jest nieprawidłowe .raczej jestem przekonany , że istnieje inne określenie tego stanu świadomości (a jednak stanu ).
szyszkownik
zrzucasz swoje nie do końca spójne wypowiedzi na trupa .a jak są niespójne to mżna przeanalizować składajac to co mówisz o buddyzmie . teraz to np pustka - która jak mówisz jest pustka , ale nia nie jest , albo ma inne znaczenie .
szyszkownik
a wcześniej szyszkownik i .
szyszkownik jak by to ująć chyba możesz powiedzieć gdzie chodziłeś na medytacje buddyjskie i kto był twoim nauczycielem - mistrzem czy jak to ująć .(bo jeżeli nic takiego nie miało miejsca to o jakim teoretyzowaniu mówisz i do kogo sie to teoretyzowanie odnosi) natomiast twoje tłumaczenie jest niepełne , nie ujmujesz pojęć takimi jakimi są w buddyzmie - tak jak w przypadku pustki . ważne jest zaznaczenie odmienności np pustki rozumianej jako nie pustka w sensie pustki (myśle ,że łapiesz ) i zastapienie tego słowa innym , które najprawdopodobniej istniej w pojęciu medytacji buddyjskiej .

Przyznam, że już nie bardzo rozumiem o jakiejś pustce piszesz (inna sprawa, że raz uważasz, iż pustka zła, innym razem stwierdzasz że do niej jednak dążysz...).
W każdym razie ja piszę o tzw. 'siunjata" w jej dwóch aspektach. Jako ontologiczna podstawa bytu (a raczej jako jej braku) i o siujacie jako realizacji pustki w sensie oświecenia. Samo zaś pojęcie 'suniata' oznacza brak (brak własnej natury, brak 'ja'). To dość wyrafinowane zagadnienie filozoficzne, które może być zupełnie niezrozumiałe dla osób bez odpowiedniego przygotowania.
W filozofii Mahajany, siuniata jest podstawowym pojęciem ontologicznym. Ale posiada nie tylko znaczenie teoretyczne, jako zasada wyjaśniająca istnienie (a raczej nieistnienie) rzeczwysitości przez spsób przejawiania się poszczególnych tzw. dharm (form fizycznych, zmysłowych, wolitywnych, mentalnych i świadomościowych). Oprócz tego praktykowanie dharmy w buddyzmie mahajany polega właśnie na realizowania suniaty. To właśnie miałem na myśli pisząc o pustce.
Więcej na ten temat:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Siunjata
W tym sensie siuniata nie ma nic wspólnego z pustką rozumianą jako próżnią bądź nicość.



No jednak nie. W buddyzmie Budda nie jest bogiem, mimo, że w niektórych krajach oddawana jest mu boska cześć. Tak naprawdę jest to forma praktykowania wdzięczności dla Buddy jako tego, który nauczał Dhammy.



Tak oczywiście - ashram Amaravatii w Anglii. Obecnie pojawiam sie tam co pół roku na odosobnieniach medyt. Kiedyś tam mieszkałem.
http://www.amaravati.org/about_us/photo_gallery/

Tam pobierałem instrukcje dotyczące medytacji itd. Wcześniej jakieś 10 lat temu, praktykowałem japoński Zen w Falenicy pod Warszawą. W Amaravatii otrzymałem trzy schronienia i pięć wskazań od Ajahn Plien. On ten nauczył mnie kilku technik med.

Nie mam żadnego formalnego nauczyciela. Natomiast mam kilku ulubionych mnichów, z nauczania których czerpię inspirację np.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Ajahn_Sumedho
http://pl.wikipedia.org/wiki/Ajahn_Brahm



Oczywiście, że tak się nie da, gdyż mój umysł jest nietrwały i choćby dla tego nie może być żadnym centrum. Nie mam też nieuporządkowania w głowie, wręcz przeciwnie. W sferze duchowej dopuszczam poprostu logikę czterowartościową - czyli m.in. paradoks.



Tu się zgadzam. Też pisałem o tej teologii w innym temacie na tym forum. Dlatego właśnie zacząłem rozważać nawet opcje przejścia na prawosławie (również z innych powodów). Ale nie jestem do końca przekonany (trzeba "sterczeć" w cerkwii przez prawie 1.5 godziny ... ).

szyszkownik
nie pisałem , ze jest zła tylko , że oznacza po prostu pustkę - bez żadnych odniesień emocjonalnych
ani stanów .
natomiast już jedno się wyjaśniło - otóż pojęcia pustki w buddyzmie nie ma .przynajmniej tak to przedstawiasz i tak też myślałem mówiąc , że jest inne określenie stanu niby to pustki .
szyszkownikto podobnie jak w katolicyzmie gdzie , praktykowana jest forma wdzięczności do świetych , którzy nauczali tego co przekazał im Jezus Chrystus - z tym , że nie oddaje sie im boskiej czci .(tą cześć oddaje sie Jezusowi Chrystusowi jako Bogu) .
natomiast cała reszta jest zawiła - dlatego prostota medytacji chrześcijańskiej , modlitwa jest wspaniałą formą doskonalenia swojego ciała i ducha . w modlitwie chrześcijanin nie zatraca swojego ja to wlaśnie dana osobowość człowieka jest ważna - ona się nie rozmywa ani nie zanika ona wędruje aby odnależć się w duchowym człowieku , czyli w duszy człowieka .i to tam w tej małej izdebce człowiek może spotkać się ze swoim Bogiem sam na sam .(ale jest to uzależnione od Boga ) .jeżeli twoja medytacja prowadzi cie do Boga to medytuj . dla jednych Bóg to budująca pustka , dla drugich dobroć dla jeszcze innych spokój .jak by nie rozbierać wszystkie atrybuty w sensie pozytywnym oznaczają Boga lub drogę do Boga .chrześcijanin przed wyruszeniem w drogę ma dobre buty i mapę inny człowiek musi o drogę zapytać i poprzez to błądzi (co nie oznacza , że nie dojdzie do celu)

Widzę, że jednak dochodzimy do porozumienia. To dobrze. Ja też chciałbym powiedzieć, ci że jeśli Twoje modlitwy przynoszą Tobie i innym jakiś pożytek, to się poprostu módl i nie zawracaj sobie głowy zawiłą buddyjską filozofią (notabene - filozofia ta jest zwiła i pełna paradosków, aczkolwiek sama praktyka jest przyjemna i nadzwyczaj prosta).



Bardzo ciekawe porównanie. Ja też mam swoją analogię do sytuacji buddystów i chrześcijan w kontekście bytu absolutnego (Boga).
Posługuję się czasami porównaniem do firmy w której pracują różni pracownicy. Powiedzmy że firma taka ma swoją siedzibę w wysokim wielopientrowym budynku. Na każdym pietrze znajdują się pracownicy a także wiszą portrety głównego bosa. Problem polega na tym, że pracownicy znają tego głównego szefa tylko z opowieści i tych protretów. Nawet ich bezpośredni przełożeni nigdy go nie widzieli. Wiadomo tylko, że ktoś taki istnieje i urzęduje na najwyższym piętrze i że od niego wszystko zależy.
Oczywiście pracownicy tej firmy starają się awansować aby móc przenieść się na wyższe piętro, a może i nawet w bezpośrednie otoczenie głównego szefa. Niektórzy z tych pracowników to chrześcijanie a niektórzy buddyści. Chrześcijanie poza pracą starają się dostać do głównego szefa, nieustannie wydzwaniają do jego gabinetu, piszą pisma, przedstawiają prośby, sugestie i porady.
Buddyści zaś nie robią niczego takiego. Zamiast tego starają się wykonać swoje obowiązki najlepiej jak to jest możliwe i w sumie nie obchodzi ich nawet czy ów Głowny Szef to dostrzeżeczy nie. Wiedzą bowiem, że najważniejsze jest bycie "tu i teraz", a więc w przypadku pracy, wykonywanie jej najlepiej jak to jest możliwe. Dzięki temu firma może prosperować i się rozwijać.

Oczywiście jest to bardzo uproszczony obraz. Wśród chrześcijan można spotkać takich, którzy są doskonale osadzenie w "tu i teraz". Niektórzy zaś buddyści myślą, że obracając młynkami modlitewnymi zapewnią sobie dobrobyt itd. Jest to może bardziej analogia do tych, którzy z modlitwy czynią "koncert życzeń" i tych którzy wiedzą, że wszystko jest dobre takie jakie jest.

napisałeś
a nasz Pan Jezus Chrystus mówi - szukajcie , proście , kolaczcie ...... taka jest różnica .Bóg nie zostawia nikogo w samotności ani bez pomocy . Bóg czeka na nasze słowa do niego .
nie mniej chyba wspólna staje sie taka forma - tu i teraz gdyż osadza nas w pewnej przestrzeni gdzie nie istotne jest co było i co będzie .
natomiast porównanie do firmy odrzuca Boga stawiając na piedestale człowieka i jego pracę obojętnie jak wykonywaną - w przypadku medytowania - sam dojdę tam gdzie chcę lub tam gdzie dojdę .

Dlaczego od razu odrzuca? Czy rzeczywiście muszę coś mówić, o coś prosić, kołatać itd. Takie podejście to właśnie strawianie na piedestale mojego małego "ja". Ja chcę to, ja chcę tamto. Czemu nie można by w ciszy i spokoju, bez żadnych uwarunkowań mentalnych, kontemplować tego wszystkiego co jest i jakie jest?

Gdy o coś proszę, czegoś chcę, domagam się, to znaczy najważniejszy jest mój problem.
Praktyka buddyjska, jaką znam pomaga przezwyciężyć ciągły mentalny niepokój ego. Że niby wszystko powinno być takie czy śmakie, według mnie. Taki czy inny ustrój polityczny, stan konta, naród żyjący według jednego określonego schematu itd. Poprostu "let it go" - to znaczy puść swoje pragnienia, awersje, wszystko to co wydaje ci się, że będziesz szczęśliwy gdy coś osiągniesz, bądź czegoś się pozbędziesz. Zamiast tego doświadcz teraźniejszości w jej pełni i doskonałości.

Oczywiście nie każdy chce mieć taką postawę. Większość ludzi pragnie różnych rzeczy, wcielenia w życie ich ideałów, dzięki czemu wkońcu będą szczęśliwi. Bardzo często ludzie chcą użyć religii w taki właśnie magiczny spsób, żeby Bóg coś sprawił itd.
Jednak prawdziwe źródło szczęścia to nieuwarunowaność i wydaje mi się, że to jest właśnie to co ludzie nazywają Bogiem. To stan (a raczej brak stanu, nie-stan), gdzie nie ma już żadnych rządań, wizji, pragnien, niechęci - to puszczenie wszystkiego.

tak postawiona sytuacja przypomina przypowieść o synu marnotrawnym , mam co mam , idę sobie sam poukładać świat według własnej wizji .odchodzisz od światła (może to być paradoks aby znależć się w świetle )ale koniec odejścia może być w rzeczywistości różny .
to jest różne podejście do Boga , jeżeli mówisz , że zdążasz do Boga poprzez medytację . widzieć i być świadomym celu do którego zmierzam , mogę błądzić , upadać powstawać - ale choć krętymi drogami to jednak idę do określonego celu .natomiast rozmowa , dialog - jak można mówić o dialogu jeżeli nie mówi się do drugiej osoby .dialog międzyreligijny wtedy gdy prowadzę dialog lub przynajmniej moje słowa dziękczynienia lub wysławiania Boga są porównywalne do podobnych zachowań ze strony człowieka będącego wyznawcą innej religii .ty szukasz , ja znalazłem .możesz tunel drążyć i odkrywać a możesz tunel poszerzać i wzmacniać .więcej spokoju odnajdę w umacnianiu i poszerzaniu - tak myślę .

czyli totalne unicestwienie , które nie jest normalne jeżeli przyjmiemy , że posiadamy duchowość i jesteśmy przede wszystkim człowiekiem duchowym , którey nigdy nie umiera .czy to będąc tu , czy będąc po drugiej stronie gdy nasz Pan nas zawoła - zawsze jesteśmy ja i ty odrębnymi istotami , nigdy nie unicestwionymi .ja będę oddawał chwałę Panu i ty będziesz to robił będziemy to robili razem , ale każdy indywidualnie. jesteśmy tu iteraz i tam będziemy tu i teraz.

Myślisz, że to totalne unicestwienie, ponieważ jak na razie nie jesteś w stanie sobie wyobrazić innej rzeczywistości aniżeli tej, która jest nierozerwalnie związana z psycho-fizyczno-kulturowym "ja".
Nie jest to nic dziwnego, ponieważ jest to samonarzucająca się (w pewnym sensie naturalna) strategia poznawcza (konkretne ciało i umysł jako 'ja', istota najwyższa też jako 'ja' lecz możliwie najdoskonalsze 'ja').
Tymczasem jest możliwa też inna opcja. Mówi o tym również Biblia w zdaniu "Kto nie zaprze się samego siebie, nie może iść za mną". Często jest to interpretowane jako zmiania pewnego sposobu życia. Tymczasem z doświadczeń medytacyjno-mistycznych wynika, że poczucie silnego 'ja' zanika, gdy doświadczamy coraz subtelniejszych stanów umysłu. Co wchodzi na miejsce tego 'ja'? Mówiąc krótko najwyższa możliwy rodzaj wolności - wolność od samego siebie. Oczywiście dalej się jest jakąś konkretną osobą, lecz z tą różnicą, że jest ma się poczucie i doświadczenie wolności w stosunku do swoich dawnych nawyków, tendencji, pragnień, awersji, słowem tego wszystkiego co jest składową 'ja'.
Jednak jest to coś co przychodzi wraz z rozwijaniej praktyk medytacyjno-kontemplacyjnych w ramach różnych tradycji religijnych.

Oczywiście doświadczenie utraty "ja", jakie się miało poprzednio, potrafi być bolesne. To dlatego, że coś się zmienia i to diametralnie. Świat przestaje być tak binarny, zero-jedynkowy. A my w dużym stopniu chcielbyśmy mieć poczucie, mojego ... 'ja'. W miejsce trzech kropek można wstawić wiele przymiotników np: wielkiego, świętego, doskonałego, miłosiernego itd.
Dzięki temu możemy patrzeć na świat przez pryzmat ja co nieuchronnie wiąże się z oceną jakiegoś innego 'ja'. To daje na poczucie słuszności naszych własnych działań, poczucie szczęścia itd.
Gdy to zanika okazuje się, że to Wielce-Do-Tej-Pory-Pielęgnowane 'ja', jest tylko kulturowo-mentalną konwencją, swego rodzaju interfejsem, dzięki któremu można się dogadać z innymi. Bez tego, zaczynamy widzieć świat i innych z zupełnie innej perspektywy, choć częstokroć w praktyce funkcjonujemy nadal w konwencji konkretnego 'ja', aczkolwiek wiemy już wtedy, że to nie jest wszystko czym w istocie jestem.

Że się tak wtrącę: spoko, tylko nigdy nie mogłem zrozumieć, dlaczego miałaby być do tego potrzebna medytacja, ani co w ogóle "techniki medytacyjne" miałyby mieć z tym wspólnego. To kwestia zrozumienia pewnych rzeczy, a nie sposobu oddychania.

św teresa
pozwolilem sobie na trochę przydługi cytat , ale to dlatego aby wyjaśnić ,że odbieranie medytacji w sposób chrześcijański to jest właśnie to o czym mowi św teresa - pierwsze - stan łaski i drugie to łaska Pana sprawia , że możemy być w miejscu gdzie Pan spotyka się z nami i do nas mówi .dlatego człowiek sam nie dojdzie do tego miejsca .interwencji Boga . jeżeli jesteś buddystą a dojdziesz to oznacza tylko , że twoje czyny są dobre i to przez wzgląd na te czyny dostąpisz łaski od Pana . tak myślę .
akurat z tym mogę polemizować , gdyż nie chodzi o wyrzeczenie się swojego ja , to właśnie z pełną swiadomością na plan pierwszy ustawiam drogę do Pana i akceptuję wszystko co na tej drodze spotkam .
jeszcze jeden cytat ze św teresy
to jest właśnie mistyka .i jeszcze jeden cytat św teresaa to po części zgadza się z tym co piszesz szyszkownik .

dopowiem jeszcze , że po takim przeżyciu świat staje się wybitnie zero-jedynkowy (tak myślę ).

Uważam, że bardzo istotną (najistotniejszą) wartością buddyzmu jest walka z egoizmem i egocentryzmem. Gdzie nie spojrzę, zdaje mi się, że dosłownie całe zło na świecie ma swój początek w jakimś egoizmie. To zresztą jest też odzwierciedlone w nauce Kościoła, gdzie często spotkałem się z opiniami (choć nie wiem, jaka i czy w ogóle jest ich doktrynalna ranga), iż spośród siedmiu grzechów głównych, pierwszy (pycha) jest rzeczywiście pierwszy, tj. najgorszy, a na dodatek wszystkie pozostałe z niego wypływają. Ten element buddyzmu jest wart szerokiego rozpropagowania.

Zwłaszcza wśród katolików

lepiej to rozpropagować nic lepszego nie wymyslono ,
albo to
to są grzechy lub inaczej ujmując ułomności naszej natury , której ulegamy , a którym powinniśmy sie przeciwstawić i tym samym doskonalić siebie .

Otóż to - powinniście
Od kiedy zaczynacie ?