Chyba jednak ogranicza. Przed piętnastym wiekiem na półkuli zachodniej jakoś nie było ani jednego chrześcijanina.

Mogę poprosić o jakieś dane statystyczne odnoszące się do rozkładu ateizmu?

http://pl.wikipedia.org/wiki/Demografia_ateizmu

bądź szerzej

http://en.wikipedia.org/wiki/Demographics_of_atheism

http://redcresearch.ie/wp-content/uploa ... 5-7-12.pdf
Tabela nr 7

"w przybliżeniu równomiernie" oznacza, że niemal wszędzie znajdzie się od kilku do kilkunastu % ateistów, podczas gdy różnice w odsetku wyznawców jakiegoś boga są znacznie większe.

Inaczej: w zasadzie nigdzie nie ma wielkich skupisk ateistów, których przodkowie też byli ateistami.

@Jajko jestem wprost zszokowana Twoją matematyką różnica między 2% w X a 15% w Y to "mniej więcej równomiernie"

Idą, ale dopiero po zrealizowaniu się w tym świecie na 100%. W chrześcijaństwie wystarczy być bardziej dobrym, niż złym by iść na wieczność do nieba (bo czym jest te n lat czyścca bez wieczności?).
Co do stapiania się z Bogiem - szkoła monistyczna uważa, że jest to na zasadzie "mleko do mleka, woda do wody", ale dualistyczna zakłada odrębność każdej jaźni połączonej z Bogiem.


Nie wiem o jakim sanskrycie piszesz, ale:
Kriszna Kriszna Hari Hari
Hari Rama Hari Rama
Rama Rama Hari Hari
Kriszna, znaczy ciemnoniebieski (kolor nieba, a także skóry większości indyjskich bóstw, czyli: boski, niebiański). Jest to imię bohatera eposu Maha Bharata - boga (m. in.) grającego na flecie (metafora duszy tęskniącej za Bogiem). Jest ósmym wcieleniem boga Wisznu.
Hari, to imię Boga
Rama - bohater eposu Ramajana (opowieść o Ramie), szóste wcielenie Wisznu. Bóg będący świętym władcą, który odbija ukochaną z rąk demona (metafora idealnego, świętego króla).
Nie wiem, kim jest "siva", jeśli chodzi Ci o boga Śiwę, to przydałaby się chociażby wielka litera na początku.
Sam Śiwa, to już zupełnie inna historia, ale w jednym masz rację - Śiwa jest (m. in.) bogiem zniszczenia, ucieleśnieniem energii destrukcyjnej. Wszak jego zadaniem jest unicestwienie świata podczas końca kosmicznego cyklu.


A wolisz biedę z woli boskiej, bez żadnych podstaw - podczas gdy sąsiad opływa w luksusy?

Miałam się nie udzielać, ale po 1 chciałam podziękować za pociągnięcie wątku tłumaczenia - sama nie mam kompetencji do akurat tego języka, a podskórnie wyczuwałam duuuże uproszczenia i naginanie kwestii do ustalonej z góry tezy.

Po drugie - zauważyłam na forum bardzo ciekawą wypowiedź, która w pewien sposób koresponduje z poruszanym tu zagadnieniem praktyczno-społecznego wymiaru idei reinkarnacji. Należy naturalnie odróżnić pierwotną ideę od zagadnień powiedzmy praktycznej realizacji i interpretacji przez pewne grupy (vide tłumaczenie nierówności społecznych). Tylko, że taki mechanizm funkcjonuje (jednej idei, która jest implementowana do innych zagadnień) najczęściej niezależnie od wyznania
Ostatni świeży post użytkownika frater zawiera jakże analogiczną wypowiedź (na czerwono, wołami ). Wiem, że @frater nie do końca się przejmuje oficjalnym stanowiskiem KK, dlatego posłużę się tym przykładem. Stwierdzenie o odwrotnej proporcjonalności, zachodzącej między "rzeczami ziemskimi" a "niebiańskimi rozkoszami" (w domyśle:po śmierci) ma całkiem niezłe zastosowanie w tych samych aspektach, w których niektórzy "korzystają" z reinkarnacji i co ciekawe dość rozpowszechnione wśród części wierzących. Przybiera różne formy - od takiego sformułowania jakim posłużył się frater, przez twórcze rozwinięcie (praktyki umartwiania, w celu "zasług"), po nadzieję ("nie dał Pan w tym życiu, oby dał po śmierci").
W takim wypadu, banowanie reinkarnacji przez twórcze zastosowanie tej idei przez niektórych w celu wyjaśnienia przez niektórych pewnych zjawisk w warstwie społecznej, nie powinno iść przypadkiem w parze z banowaniem idei nieba i życia wiecznego, skoro pojawiają się glosy wykorzystujące tą ideę do wyciągania co najmniej dziwnych wniosków, mogących posłużyć do wyjaśniania dokładnie tych samych zjawisk, które niektórzy tłumaczą ideą reinkarnacji?
Moim zdaniem analogia uzasadniona - w obu przypadkach jest to pomysł pochodny od idei, wykorzystywany przez niektórych, nienależący do "oficjalnej wykładni" i odwołujący się do podobnych zagadnień.

Sama reinkarnacja od nieba zbytnio nie różni się. W obu przypadkach mamy wędrówkę do czegoś wspaniałego, różnicą jest fakt, że w pierwszym wędrujemy tylko przez jeden żywot (jeden dzień), a w drugim tyle ile trzeba (x dni).
Przy czym, jeżeli założymy, że reinkarnacja nie istnieje - pojawi się ogromna niesprawiedliwość z domieszką sadyzmu. Np. abordowane dziecko idzie prosto do nieba, a jakiś mnich męczy się całe życie itd. itp.

Twierdzisz, że Pitagoras, Sokrates albo Platon wymyślili usprawiedliwienie dla indyjskiego systemu kastowego? Koncepcja reinkarnacji istniała również w świecie greckim, ale dla naszej cywilizacji nie stała się częścią kulturowego dziedzictwa, bo chrześcijaństwo ją odrzuciło.

Zwłaszcza, że idea reinkarnacji w Indiach istniała już wtedy, kiedy warny i dźati (kasty) nikomu się jeszcze nie śniły.

Ponieważ zainicjowałem ten wątek, poczuwam się w obowiązku go zakończyć (a przynajmniej swój udział w nim). Uważam, że to moje spotkanie z HK na wakacjach nie było przypadkowe, bo coś co dotychczas było dla mnie totalnie nieznaną egzotyką, stało się o wiele czytelniejsze i zdołałam wyrobić sobie zdanie na ten temat. Sądzę, że kolejny raz w moim życiu zadziałała Boża opatrzność i dzięki poznawaniu HK, jeszcze bardziej sobie uświadomiłem jakie mam szczęście, że jestem chrześcijaninem. Zaś co do HK, to nie przesądzam całkowicie, ale jest to raczej ruch sekciarski (tylko znacznie bardziej zakamuflowany niż np. jehowi), zaś sam hinduzim jest po prostu religią pogańską w świetle rozumienia chrześcijańskiego.
Do zobaczenia na innych wątkach.

Niezwykle odkrywcze: spostrzeżenie, że hinduizm jest dla chrześcijaństwa "pogaństwem". Do tego trzeba było spotkania z HK i bliższego zapoznania się z hinduizmem. No weź! Ile trzeba mieć lat, żeby nie wiedzieć, że WSZYSTKIE religie politeistyczne są dla chrześcijan "religiami pogańskimi"?

HK skłania się bardziej, jak większość religii hinduskich, w stronę monoteizmu - choć dla chrześcijan może się to wydawać raczej dziwne.

Swoją drogą, tuż pode mną mieszka krysznistka - co jakiś czas organizują sobie spotkania i śpiewają przy gitarze i bębnie. Kobieta ma już swoje lata i wszyscy jednogłośnie twierdzą, że odkąd spotyka się z krysznistami, odmłodniała i stała się pełna radości.

Skłania się, podobnie jak pogańskie religie antyczne dryfowały w tę stronę, przynajmniej wśród warstw wyższych. Ale żeby nie wiedzieć choćby tego, że dominujący nurt chrześcijaństwa już półtora tysiąca lat temu oficjalnie odrzucił reinkarnację i potępił jako herezję? Żeby chrześcijanin nie wiedział choćby tego, że???