hmm Danka - ja nie usprawiedliwiam innych za ich czyny i nie pogardzam złodziejem, ludźmi czasem kieruje wiele pobudek - nieświadomość, bieda, nieszczęście, krzywda, żal, zazdrość i wiele innych podobnych, nie pogardzam człowiekiem bez względu na to jaki czyn popełni, ponieważ - jest człowiekiem . Nie należy oceniać takich sytuacji, ponieważ ludzie chcą być szczęśliwi i nie ma w tym nic złego - a fakt bycia szczęśliwym nie powinien powodować skreślania ludzi z prawa do Chrystusa , bo to właśnie Jezus dał nam prawo do Miłości.

łatwo nam nie pogardzać i nie osądzać innych, dopóki krzywdzą innych, a nie nas.

Do Komuni Świętej się przygotowywuje przez Rachunek Sumienia, Spowiedź, Zadośćuczynienie i Powiedzenie Grzechowi NIE. Wszystko po to by wyrazić skruchę i z czystym sercem przyjąć Jezusa do swego serca. Jeśli trwam w grzechu, świadomie, to nie da się pogodzić brudu z czystością.
Małżeństwo zawiera się z własnej woli, z wybranym przez siebie człowiekiem. Łączy ta decyzja wzajemna Miłość. Gdzież ona jest gdy się rozpada? Małżeństwa nie da się rozdzielić, Duchowo zawsze będzie istnieć.
Gdy się zrodziła nienawiść, to należy szukać przyczyn u siebie, wziąść krzyż swój i naśladować Jezusa. Lepiej cierpieć na tym świecie "chwilę", niż wiecznie w piekle.

Oraz Używanie Wielu Wielkich Liter.

Magdalena - wydaje mi się, że najpierw należałoby doprecyzować pojęcie "szczęścia i Miłości" - to jedno. A drugie to pytanie: Jak rozumiesz określenie - Ludzie mają prawo do Chrystusa?
A skoro już jesteśmy na poziomie praw - do wydaje mi się, że wielu ludzi pamięta tylko o tym, że ma prawa (bo to miłe, przyjemne i dla mnie dobre) a zapomina, że z każdym prawem wiąże się również obowiązek (a to już wymaga trudu).

Bardzo prosto Danka rozumiem - "ludzie mają prawo do Chrystusa"

Ofiarował się dla nas z Miłości do człowieka - dał nam prawo do poznania Siebie , objawił nam Prawdę stworzenia i istnienia , pokazał nam najważniejszą i najistotniejszą wartość życiową , sam dał nam prawo do Siebie.
I nikt tutaj nie pisze o zapominaniu o obowiązku bo naszym obowiązkiem jest kochać i " dawać siebie "

jest tylko jedna rzecz, która może nas odzielić od Chrystusa, pozbawić praw dziecka bożego,
a mianowicie ---> grzech ciężki, będący naszym dobrowolnym, świadomym wyborem pewnego zła.
tak, ze można powiedzieć, ze 'ludzie maja prawo do Chrystusa',
ale na swoje nieszczęście, często sami tego prawa się wyrzekają, dokonując złych wyborów.

dlatego ja osobiscie, bardzo boje się grzechu, bo wtedy jestem tym dzieckiem bożym, wrzuconym w świat,
ale bez kontaktu z Mocą Boga, która mi pomaga i chroni, bo grzech odcina mnie od niej.
dlatego grzech, to jest jedyna rzecz, której ludzie powinni się naprawdę wystrzegać.

Dziękuję - odpowiedziałaś na jedno moje pytanie, dalej jednak nie wiem jak rozumiesz pojęcie miłości i pojęcie szczęścia.

Bardzo prosto : dawać siebie - pomimo wszystko
być zawsze - pomimo wszystko
kochać - bez oczekiwania dowodu miłości

mówić - dobrze że jesteś

trzymać za rękę - gdy ktoś cierpi

Prawdziwe szczęście i prawdziwa miłość zawiera się w dawaniu siebie bez ograniczeń , bez pytań - dlaczego i po co, bez oczekiwania zysku czy nagrody - oddanie siebie z miłości do drugiego człowieka jest głównym źródłem szczęścia i miłości.

[quote="Magdalena_i Prawdziwe szczęście i prawdziwa miłość zawiera się w dawaniu siebie bez ograniczeń , bez pytań - dlaczego i po co, bez oczekiwania zysku czy nagrody - oddanie siebie z miłości do drugiego człowieka jest głównym źródłem szczęścia i miłości.[/quote]
Magdalena w tej pięknej i słusznej definicji nie do końca jestem się w stanie z tobą zgodzić. Już wyjaśniam dlaczego: Według mnie prawdziwa miłość pragnie dobra osoby kochanej dlatego musi stawiać ograniczenia nawet w dawaniu siebie.
- Prawdziwie kochający rodzice dla dobra swojego dziecka stawiają ograniczenia wyjaśniając dlaczego tak a nie inaczej i jeżeli te ograniczenia wynikają z troski o dobro dziecka są w porządku. Niestety nie zawsze dziecko chce się zastosować do tych zasad i wtedy następują pewne zakazy i nie jest to ograniczenie miłości (jak niejednokrotnie może być odbierane przez dziecko), ale ograniczenie ze względu miłość do dziecka. Kiedy dziecko zrozumie swój błąd kochający rodzic "zdejmuje szlaban"
- Kochający małżonek ze względu na dobro współmałżonka nie zgadza się na zdrady, pijaństwo, agresję i wiele innych spraw. Nie zgadza się i w przypadku złamania tych zasad stosuje odpowiednie ograniczenia ze względu na miłość do drugiej osoby. Ciągle jednak pozostawia możliwość odnowienia właściwych relacji - stąd ślub - że cię nie opuszczę aż do śmierci.
- A Bóg, który sam jest miłością też nie zgadza się na grzech (ze względu na dobro człowieka).

W pewnym sensie masz rację - tylko definiując pojęcie szczęścia i miłości nie to miałam na myśli o czym napisałaś , to raczej jest ukierunkowaniem w stronę dobra ( fakt - kierując się miłością do drugiego człowieka )- zapytałaś , więc odpowiedziałam - "bezgraniczne ofiarowanie siebie - pomimo wszystko i bez powodu " daje poczucie szczęścia i miłości - różnica w rozumieniu jest taka , że każdy człowiek pojmuje to na swój własny sposób , dlatego "wizja" tego stwierdzenia i dla mnie i dla Ciebie jest inna.

Magdalena, dlatego pytałam, żeby mówić o tym samym, albo wiedzieć o czym mówimy. Pozwolisz jeszcze że podsumuję twoją wypowiedź. Napisałaś, że każdy człowiek pojmuje miłość na swój własny sposób - ok. Wtedy jednak należałoby sobie zadać pytanie, nie dlaczego nie mogę przystąpić do komunii chociaż "kocham" mojego życiowego partnera, tylko czy to moje pojęcie miłości jest tym Bożym pojęciem. Jeżeli nie jest, to trudno się dziwić, że Bóg jako kochający Ojciec stawia pewne ograniczenia - dla naszego dobra.

Wszystko rozumiem - tylko że ja pisze o ograniczeniach które stawia człowiek drugiemu człowiekowi odbierając mu prawo do godnego życia - zasłaniając się " Prawem Boga"

Magdalena nie za bardzo rozumiem gdzie człowiek człowiekowi odbiera prawo.... Przecież to nie człowiek dał przykazanie "nie cudzołóż", czy też "nie będzież pożądał żony bliźniego swego". Resztę uzupełnił Jezus w Kazaniu na Górze (Mt 5,27-32).
Osobiście znam ludzi, którzy z różnych względów rozstali się ze swoimi współmałżonkami (żyją w separecji), przystępują do spowiedzi i komunii dlatego, że żyją w wierności dla złożonego ślubu i nie związali się z innym "życiowym partnerem". I teraz wypada mi się tylko zapytać: czy uważasz życie tych ludzi za mniej godne niż takich, którzy po rozwodzie cywilnym związali sie z jednym, drugim czy też kolejnym "partneram życiowym"?

Odpowiem pytaniem na pytanie - choć przeczy to dobremu wychowaniu.
Czy uważasz że ludzie którzy żyją z innymi partnerami są gorsi? czy będą za to potępieni? czy to ze chcą przeżyć życie " dobrze" jest złe? czy oni nie są godni? bo odnoszę wrażenie że nie są godni nawet patrzeć w stronę tych którzy żyją " osobno pomimo wszystko" nigdy jednak nie wiemy do końca co Ci którzy żyją pod przykrywką bieli są na prawdę biali.