Łudzenie samego siebie [Vt-3,36]

21 [Vt-3,162] Nie każdy, który Mi mówi: "Panie, Panie!", wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie.

22 [JK, JK] Wielu powie Mi w owym dniu: "Panie, Panie, czy nie prorokowaliśmy mocą Twego imienia, i nie wyrzucaliśmy złych duchów mocą Twego imienia, i nie czyniliśmy wielu cudów mocą Twego imienia?"

23 Wtedy oświadczę im: "Nigdy was nie znałem. Odejdźcie ode Mnie wy, którzy dopuszczacie się nieprawości!"

W imię Jezusa [Vt-4,40]

38 Wtedy Jan rzekł do Niego: «Nauczycielu, widzieliśmy kogoś, kto nie chodzi z nami, jak w Twoje imię wyrzucał złe duchy, i zabranialiśmy mu, bo nie chodził z nami».

39 [JK] Lecz Jezus odrzekł: «Nie zabraniajcie mu, bo nikt, kto czyni cuda w imię moje, nie będzie mógł zaraz źle mówić o Mnie.

40 Kto bowiem nie jest przeciwko nam, ten jest z nami.

Ewangelia dzisiejszej niedzieli ukazuje jeden z tych epizodów z życia Chrystusa, które choć przywołane są mimochodem, to zawierają głębokie znaczenie (por. Mk 9,38-41). Chodzi tu o fakt, że jeden z tych, który nie należał do uczniów Jezusa, w Jego imię wyrzucał złe duchy. Apostoł Jan, młody i gorliwy – jakim był – chciałby mu zakazać to czynić, ale Jezus nie pozwala mu na to, co więcej, wykorzystuję tę okazję, aby dać naukę uczniom, że Pan Bóg może czynić dobro, a nawet cuda poza kręgiem ich najbliższych i że można współdziałać dla sprawy Królestwa Bożego na różne sposoby, ofiarowując na przykład jakiemuś misjonarzowi zwykłą szklankę wody. W tym względzie pisze św. Augustyn: „Tak jak w Kościele katolickim można znaleźć coś, co nie jest katolickie, tak poza Kościołem katolickim można znaleźć coś, co jest katolickie” (Agostino, Sul battesimo contro i donatisti: PL 43, VII, 39,77). Dlatego członkowie Kościoła nie powinni zazdrościć, ale radować się z tego powodu, że ktoś spoza wspólnoty czyni dobro w imię Chrystusa; pod warunkiem że czyni to w czystej intencji i z szacunkiem. Może się także zdarzyć, że wewnątrz samego Kościoła niekiedy z trudem dowartościowuje się i docenia – w duchu głębokiej komunii – dobre dzieła dokonane przez różne środowiska kościelne. Tymczasem wszyscy i zawsze powinniśmy być zdolni do doceniania siebie nawzajem, do okazywania sobie wzajemnego szacunku, wielbiąc Pana za nieskończoną „fantazję”, z jaką działa w Kościele i w świecie.

W dzisiejszej Liturgii rozbrzmiewa także ostre napomnienie apostoła Jakuba skierowane pod adresem nieuczciwych bogaczy, którzy swoją ufność pokładają w bogactwach, jakie zgromadzili, popełniając nadużycia. (Jk 5,1-6). Na ten temat Cezary z Arles stwierdza w jednej ze swoich mów: „Bogactwo nie może zaszkodzić dobremu człowiekowi, ponieważ rozdaje on je z miłości; tak jak nie może pomóc ono człowiekowi złemu, póki chciwie trzyma je dla siebie albo trwoni bezmyślnie (Sermoni 35,4). Słowa Jakuba Apostoła z jednej strony są ostrzeżeniem przed żądzą dóbr materialnych, z drugiej zaś są mocnym wezwaniem do używania ich w duchu solidarności i dla dobra wspólnego, działając zawsze sprawiedliwie i moralnie na wszystkich płaszczyznach.
Drodzy przyjaciele, za wstawiennictwem Najświętszej Maryi Panny, módlmy się, abyśmy potrafili cieszyć się każdym gestem i każdą dobrą inicjatywą, wolni od zazdrości i zawiści, a także abyśmy używali mądrze dóbr ziemskich, poszukując nieustannie dóbr wiecznych.

Dlatego tak trudno jest odrzucić lub przyjąć wiarę o mocy uzdrawiania przez ludzi , którzy nie są kapłanami lub którzy są kapłanami

Temat napisałem coby nie wrzucać wszystkiego do jednego wora ani potępiać czy pouczać tych którzy w chwili zwatpienia szukają ratunku u wszelkiej maści ludzi leczących za pomocą ziół lub odmawiających modlitwy o uwolnienie .(a te modlitwy mogą być skuteczne i leczenie też może być skuteczne )bo odprawiane w imie Jezusa Chrystusa lub Boga (inaczej) .
homo_homini_canis_est - dobrze zauważył , że kapłani nie robią pewnych określonych rzeczy , lub robią to niedbale (i takie błogosławieństwo nie przynosi efektu ) .- może wstydzą się lub nie wierzą w posiadaną moc .