Słyszałem dziś w radiu początek ciekawej dyskusji. Zostało postawione pytanie: czy i w jakim zakresie posłowie mogą/powinni kierować się swoim sumieniem/światopoglądem, a czy i w jakim zakresie powinni reprezentować swoich wyborców.

Pytanie jest o tyle uzasadnione, że w ordynacji do sejmu nie głosujemy na poszczególnych posłów ale w zasadzie na partię/komitet wyborczy.

Temat jest o tyle na czasie, że mamy w sejmie nowe-stare tematy: aborcja i in-vitro.

Słyszałem dziś w radiu początek ciekawej dyskusji. Zostało postawione pytanie: czy i w jakim zakresie posłowie mogą/powinni kierować się swoim sumieniem/światopoglądem, a czy i w jakim zakresie powinni reprezentować swoich wyborców.

Pytanie jest o tyle uzasadnione, że w ordynacji do sejmu nie głosujemy na poszczególnych posłów ale w zasadzie na partię/komitet wyborczy.

Temat jest o tyle na czasie, że mamy w sejmie nowe-stare tematy: aborcja i in-vitro.

Nie widzę problemu - wystarczy by nie kłamali w obietnicach wyborczych i przed wyborami jasno deklarowali jakie mają faktycznie poglądy.

(...)Poseł katolik powinien w pierszym rzędzie proponować rozwiązania najbardziej zbliżone do ewangelicznych, a gdy te nie są możliwe do zastosowania, może proponowac rozwiązania i głosowac na takie rozwiązania, ktore przybliżają, a nie oddalają do rozwiązań wynikających z nauczania Kościoła, nawet jeśli nie są z nimi w 100% zgodne (oczywiście z zastrzeżeniem, że wynikiem takich propozycji jest większe dobro, niż to mozliwe do uzyskania na podstawie aktualnie obowiązujących przepisów prawa).
Czym innym jest nauka Kościoła, a czym innym stanowienie prawa, które przede wszystkim musi służyć dobru wspólnemu.
Wystarczy zapoznać się z encykliką Evangelium Vitae, 73.

„73. Przerywanie ciąży i eutanazja są zatem zbrodniami, których żadna ludzka ustawa nie może uznać za dopuszczalne. Ustawy, które to czynią, nie tylko nie są w żaden sposób wiążące dla sumienia, ale stawiają wręcz człowieka wobec poważnej i konkretnej powinności przeciwstawienia się im poprzez sprzeciw sumienia. Od samych początków Kościoła przepowiadanie apostolskie pouczało chrześcijan o obowiązku posłuszeństwa władzom publicznym prawomocnie ustanowionym (por. Rz 13, 1-7; 1 P 2, 13-14), ale zarazem przestrzegało stanowczo, że „trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi” (Dz 5, 29). Już w Starym Testamencie znajdujemy wymowny przykład oporu wobec niesprawiedliwego rozporządzenia władz — i to właśnie takiego, które było wymierzone przeciw życiu. Żydowskie położne sprzeciwiły się faraonowi, który nakazał zabijać wszystkie nowo narodzone dzieci płci męskiej: „nie wykonały rozkazu króla egipskiego, pozostawiając przy życiu [nowo narodzonych] chłopców” (Wj 1, 17). Trzeba jednak zwrócić uwagę na głęboki motyw takiej postawy: „położne bały się Boga” (tamże). Właśnie z posłuszeństwa Bogu — któremu należy się bojaźń, wyrażająca uznanie Jego absolutnej i najwyższej władzy — człowiek czerpie moc i odwagę, aby przeciwstawiać się niesprawiedliwym ludzkim prawom. Jest to moc i odwaga tego, kto gotów jest nawet iść do więzienia lub zginąć od miecza, gdyż jest przekonany, że „tu się okazuje wytrwałość i wiara świętych” (Ap 13, 10).

Tak więc w przypadku prawa wewnętrznie niesprawiedliwego, jakim jest prawo dopuszczające przerywanie ciąży i eutanazję, nie wolno się nigdy do niego stosować „ani uczestniczyć w kształtowaniu opinii publicznej przychylnej takiemu prawu, ani też okazywać mu poparcia w głosowaniu” [KONGR. NAUKI WIARY]

Szczególny problem sumienia mógłby powstać w przypadku, w którym głosowanie w parlamencie miałoby zdecydować o wprowadzeniu prawa bardziej restryktywnego, to znaczy zmierzającego do ograniczenia liczby legalnych aborcji, a stanowiącego alternatywę dla prawa bardziej permisywnego, już obowiązującego lub poddanego głosowaniu. Takie przypadki nie są rzadkie. Można bowiem zauważyć, że podczas gdy w niektórych częściach świata nadal prowadzi się kampanie na rzecz wprowadzenia ustaw dopuszczających przerywanie ciąży, popierane nierzadko przez potężne organizacje międzynarodowe, w innych natomiast krajach — zwłaszcza tych, które doświadczyły już gorzkich konsekwencji takiego permisywnego ustawodawstwa — pojawia się coraz więcej oznak ponownego przemyślenia sprawy. W omawianej tu sytuacji, jeśli nie byłoby możliwe odrzucenie lub całkowite zniesienie ustawy o przerywaniu ciąży, parlamentarzysta, którego osobisty absolutny sprzeciw wobec przerywania ciąży byłby jasny i znany wszystkim, postąpiłby słusznie, udzielając swego poparcia propozycjom, których celem jest ograniczenie szkodliwości takiej ustawy i zmierzających w ten sposób do zmniejszenia jej negatywnych skutków na płaszczyźnie kultury i moralności publicznej. Tak postępując bowiem, nie współdziała się w sposób niedozwolony w uchwalaniu niesprawiedliwego prawa, ale raczej podejmuje się słuszną i godziwą próbę ograniczenia jego szkodliwych aspektów.".

Trudno się przyczepić do Twojego rozumowania (i prawdę mówiąc, jestem całym sercem za nim), ale widocznie nasi biskupi są innego zdania, skoro posłom nie grozi publiczna ekskomunika za głosowanie za in vitro i za aborcją

Biskupi Urugwaju stwierdzili, że prawodawcy, którzy głosowali za legalizacją aborcji podlegają automatycznie ekskomunice.
- Automatyczna ekskomunika obejmuje tych, którzy w jakikolwiek współpracują w dokonaniu aborcji – powiedział sekretarz urugwajskiej konferencji biskupów bp Heriberto Bodeant.

Czy jeżeli klub parlamentarny/partia do której należy reprezentuje ogólnie inny nieco kierunek, to głosowanie na inne rozwiązanie, czy przeciwko propozycji tej partii nie jest oszukaniem wyborcy? (Oczywiście poruszamy sie w Polsce, w naszej ordynacji wyborczej).

W związku z tym uważam, że reprezentując swoich wyborców w sprawach zasadniczych, w sprawach w których jest określone stanowisko danego klubu poselskiego, poseł powinien głosować w dyscyplinie zgodnie ze stanowiskiem klubu.