Zgrzeszyć można samą myślą. Z drugiej strony jesteśmy kuszeni. Gdzie jest granica pomiędzy grzechem a odparciem pokusy? Chodzi mi o sytuacje, gdy człowiek myśli o zrobieniu czegoś złego, ale tego nie robi. Na przykład chcę się na kimś zemścić, albo coś ukraść, planuję w głowie jak by to zrobić. Ostatecznie jednak odstępuję od niecnego czynu. Czy zgrzeszyłem myślą, czy też odparłem pokusę, więc grzechu nie ma?

Przede wszystkim, nikt nie odpowie za Ciebie samego (ani za inną hipotetyczną osobę targaną wątpliwościami) czy się zgrzeszyło, czy nie. Jesteśmy tylko internautami i w przeciwieństwie do Ciebie i Twojego spowiednika nie mamy ani dostatecznej wiedzy ani nawet takich uprawnień. A każdy przypadek może być inny (intencja, okoliczności, stopień świadomości, dobrowolności, zaangażowania, itd.).

Polecam do przeczytania:
Grzechy popełniane myślą- o. Jacek Salij OP - wartościowa i głęboka odpowiedź na podobne pytanie do Twojego
"Czy to grzech (ciężki)?" - zanim zapytasz - temat z naszego forum

Tutaj potrzeba przede wszystkim dużo modlitwy do Ducha Świętego o rozeznanie sytuacji.

W skrócie natomiast ja to widzę tak: pokusa to jest myśl/pomysł, który przychodzi do głowy i jest targany naszymi emocjami. Grzech staje się, gdy pojawia się element świadomości i dobrowolności podążania za tą myślą, angażowania się w nią, gdy zwracamy się wewnętrznie ku złu.

Wiem, że to określenie nie jest jasne ani jednoznaczne (szczególnie element zależności zaistnienia grzechu i jego wagi od emocji), ale trudno mi bardziej precyzyjnie to określić. Może ktoś inny wyrazi to lepiej.

Teksty Ojców opisują proces grzechu jako wielostopniowy. Pierwszym stopniem jest pokusa i jest ona wolna od grzechu. Ale warunkiem (wg św. Marka Ascety) jest wolność od poruszenia serca i od tworzenia w umyśle obrazów. Od takich pokus nawet doskonała, święta osoba nie może być wolna.

Pozostałe stopnie są już grzeszne. Jeśli wyobrażamy sobie zemstę, czujemy przyjemność w związku z tym wyobrażeniem, planujemy, to wchodzimy już na obszar, gdzie jesteśmy odpowiedzialni za to co czynimy. Oczywiście to nie znaczy, że grzech, z którym wchodzimy w "obcowanie" w naszym umyśle ma taką samą wagę, jak rzeczywiście popełniony. Nie możemy się jednak usprawiedliwiać z takich myśli - powinniśmy ich żałować i prosić o przebaczenie.