Depresje lecze u siebie 12 lat, dopiero od roku jest lepiej.
Moim zdaniem samobojstwo w depresji nie jest grzechem, poniewaz ta choroba całkowicie odbiera wolę i trzeźwe myślenie - wielu w depresji doświadcza nawet epizodów psychotycznych a to juz jest całkowicie "urwany" kontakt ze światem, człowiek jest zniewolony i zamęczony chorobą do tego stopnia że nie jest w stanie racjonalnie myśleć, wiem co mowie, rok temu w czerwcu byłem w takim stanie ze siedzialem w kosciele i modliłem sie nonstop błagając Boga albo o ulgę albo o śmierć... po 5 dniach AGONII prosiłem juz tylko o (censored), wyszedlem z kosciola, wyjalem pasek ze spodni i szukalem odpowiedniego drzewa by to skończyć, powiedziałem sobie - poczekam do jutra, czekałem i nic... leki nie pomagały bo były w zbyt małej dawce, po 10 dniach trafiłem do psychiatryka skrajnie wyczerpany psychicznie, w kompletnym stuporze, az nie chce mi sie teraz tego wspominac - bo do dziś po tym mam sporą "rysę na mózgu". W szpitalu mi nie pomogli, tylko kazali przyjmować te same nieskuteczne leki, po miesiacu wyszedłem ze szpitala w takim samym stanie w jakim do niego trafiłem, myslalem ze to koniec, rodzina, znajomi... szukali jakiejkolwiek pomocy, codziennie obdzwaniali szpitale i pytali o pomoc dla mnie, niestety, czarna dziura, wszedzie nie ma miejsc i trzeba czekać... po 2 miesiącach tej ekstremalnej męczarni podczas której próbowałem się zabić kilka razy, ale rodzina błagała bym tego nie robił, mama płakała i sie tlumaczyla czujac sie winna za mój stan psychiczny, wiec postanowilem to przecierpieć tylko dla nich, Bóg praktycznie już nie istniał dla mnie - błagałem go 2 miesiące i NIC! Dopiero trafiłem na słynnego psychiatre (dyrektor jednego ze szpitali psych. w Warszawie), no i zaczelismy żonglować lekami, przerobiliśmy wiele wariantów, w końcu udało się dobrać tak leki że było 20% lepiej co było ogromnym sukcesem, ale z czasem to było dla mnie za mało bo nadal bardzo cierpiałem i dalej szukalismy odpowiednich lekow, sam przestudiowalem 3 ksiazki o psychofarmakologii i dotarłem w internecie do raportów paru lekarzy i pacjentow, że dawki leków które zażywam są prawdopodobnie za małe i na nastepnej wizycie zaproponowałem lekarzowi by zrobić eksperyment i przywalic dawkę ponadmaksymalną czyli poprostu przedawkowywać regularnie i tutaj zaczęło się moje zbawienie, maksymalna dawka Escitalopramu to 20mg, wiec spróbowaliśmy 30mg, po około 6h od wzięcia tej dawki poczułem się troszkę lepiej i przyszło mi do głowy by wziąć 40mg, bez zgody lekarza wziąłem odrazu 40mg, po 2 dniach doznałem cudu, wszystko co mnie przerażało, smuciło, wpędzało w obłęd dosłownie przeszło, tak jakby ktoś podniósł kurtynę, wsiadłem na rower i gdy zacząłem pedałować poczułem ciut radości i zadowolenia co było wczesniej anormalne i niemozliwe, wjechalem na pobliską górkę popatrzeć na zachód słońca i poczułem że znowu żyję. Na nastepnej wizycie wszystko powiedzialem lekarzowi i usmiechnal sie z zadowoleniem i powiedział "no! zaskoczyło w końcu", dalej nie ma co opowiadac, powoli powrocilem do normalnego zycia, odnowilem znajomosci, pochodzilem na terapie...

Byłem troszkę zły na Boga że to ja sam musiałem bawić się w lekarza, studiować farmakologie, robic na sobie eksperymenty, to że Bóg mi nie pomógł, że lekarze kompletnie olali, dopiero sam wziąłem wszystko na jedną kartę. Od tego czasu jestem sceptyczny i nie ufam lekarzom, sam wolę się leczyć i dobierać sobie leki, ponieważ poznałem idealnie swój organizm, a u lekarza prosze tylko o konkretną receptę.

Czemu Pan Bóg pozwolił na takie głupie rozwiązanie ? Udowodnił mi że lekarze są do niczego, żebym sam sterował swoją chemią w mózgu.

ps. ale bez odpowiedniej wiedzy nie łykajcie od razu całego opakowania antydepresantów
ale polecam jedno! nie bawcie się w minimalne dawki leków, starajcie się jak najszybciej wejsc na dawkę maksymalną. No i nie zabijajcie się jeśli nie wypróbowaliście wszystkich leków ze wszystkich grup! a tego jest bardzo duzo, są leki działające na serotoninę, dopaminę, noradrenalinę, gaba... dla kazdego coś dobrego, nie poddawajcie się, ja walczę już 12 lat i mimo drobnych dołków jeszcze żyje.

Z Bogiem!
... i z psychotropami

Akt samobójstwa to zawsze akt desperacji.

Ojciec Stanisław G. wyszedł ze swojej celi ze sznurem w ręce, przeszedł przez dziedziniec klasztoru do kaplicy i wydał na siebie wyrok śmierci. Przerzucił sznur przez drewnianą belkę, zacisnął na szyi pętlę. Na ratunek dla mnicha było jednak za późno.

http://www.se.pl/wydarzenia/kraj/skanda ... 94211.html

No i?
Super (s)Ekspres płaci ci za linkowanie?

Magdalena_i, fuller

No tak, wszystko można usprawiedliwić.
W każdym grzechu jest jakaś przyczyna, czasami twarda i bezwzględna.

Pamiętajcie jednak, że pisząc takie słowa, bierzecie na siebie sporą odpowiedzialność.

Ktoś, kto zastanawia się właśnie teraz, czy to zrobić, myśli sobie może - "tak! jestem w takiej sytuacji! Nie widzę drogi wyjścia, nic już dla mnie nie istnieje. Nawet tutaj na tym forum wierzących piszą, że to zrozumiałe i mogę podjąć taką decyzję! Usprawiedliwiają mnie ci wierzący ludzie - i Bóg mnie usprawiedliwi"

I nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, że rozwiązanie jest tuż za rogiem - jak u zaqzaxa i że zawsze jest nadzieja.

Czasami warto twardo powiedzieć, bo co może być gorszego niż śmierć? Nie usprawiedliwiajcie więc zanadto, bo znacie przykazanie "nie zabijaj".