”O Panie, jestem winny dwóch grzechów. Po pierwsze, udałem się z pielgrzymką do twego miasta, zapominając, że jesteś wszędzie; po drugie modlę się do ciebie słowami, zapominając, że znajdujesz się poza wszelkim słowem”

Autor nieznany.

W świętej Ewangelii czytamy, że Pan wszedł do świątyni i wyrzucił wszystkich, którzy w niej sprzedawali i kupowali, a do tych, którzy wystawiali na sprzedaż gołębie i inne podobne rzeczy, powiedział: "zabierzcie to stąd, usuńcie to!"

Dlaczego Jezus wyrzucił sprzedających i kupujących a tym, którzy wystawiali na sprzedaż gołębie, kazał je usunąć?
Chciał, żeby świątynia była pusta! - do tego włąsniezmierzały jego słowa. Zupełnie tak, jakby powiedział: mam prawo do tej świątyni, sam tylko chcę tam przebywać i królować.
Co to znaczy? Świątynią, w której Bóg chce królować jak Pan i podług własnej woli, jest dusza ludzka, którą On ukształtował i stworzył dokładnie na własne podobieństwo. Czytamy przecież, że Pan powiedział: "Uczyńmy człowieka na nasz obraz i podobieństwo". Tak też postąpił. Uczynił ludzką duszę tak bardzo do siebie podobną, że ani w niebie, ani na ziemi, pośród wszystkich wspaniałych stworzeń, które tak cudownie powołał do istnienia, żadne nie jest równie jak ona do Niego podobne. I dlatego Bóg pragnie, by ta świątynia była pusta, nie chce w niej nikogo poza sobą. Ponieważ jest tak do Niego podobna, ma w niej wielkie upodobanie i z rozkoszą w niej przebywa, pod warunkiem, że jest sam.

A teraz uważajcie! Kim byli ludzie, którzy tam kupowali i sprzedawali i kim są oni dziś jeszcze? Posłuchajcie! Będę tu mówił wyłącznie o ludziach dobrych. Chcę jednak tym razem wskazać, kim byli oraz kim są jeszcze dziś ci, którzy w ten sposób kupowali i sprzedawali, a i teraz nie zaprzestają tego.
Pan ich przepędził i wygnał poza świątynię, a postępuje tak nadal ze wszystkimi, którzy kupują i sprzedają w tej świątyni; ani jednego nie chce w niej zostawić.

Otóż kupcami są ci wszyscy, którzy wystrzegają się większych grzechów, chcieliby być ludzmi dobrymi i spełniają na chwałę Bożą różnego rodzaju dobre uczynki: posty, czuwania, modlitwy i tym podobne. Pełnią je jednak po to, by Pan im za nie dał coś w nagrodę albo żeby Bóg w zamian uczynił im coś miłego. Wszyscy oni są kupcami!


Ludzie, którzy chcą w ten sposób kupczyć z Panem, są zgoła nie rozumni, prawdę pojmują bardzo słabo lub wcale. Dlatego Pan przepędził ich ze świątyni i poza nią wygnał. Nie mogą w tym samym miejscu znajdować się światło i ciemność. Bóg jest sam w sobie prawdą i światłem. Zatem kiedy On wchodzi do światyni, wtedy wyrzuca z niej niewiedzę, to jest ciemność, a za pomocą światła i prawdy objawia siebie samego. Kupcy odchodzą z chwilą gdy człowiek pozna prawdę, ta bowiem nie cierpi kupczenia.
Bóg nie szuka swego, we wszystkich swych dziełach jest swobodny i wolny, dokonuje ich z prawdziwej miłości.
Tak samo postępuje człowiek zjednoczony z Bogiem: on także jest swobodny i wolny we wszystkich uczynkach i spełnia je wyłącznie na chwałę Bożą, nie szukając swgo. A sprawia to w nim Bóg.
Powiem więcej: dopóki człowiek we wszystkich swoich uczynkach szuka czegoś, co Bóg może lub chce dać, podobny jest do tych kupców.