Alusowi chodziło zapewne o to, co wskazał Elbrus: że grecki rzeczownik pospolity 'biblion', którego liczbą mnoga jest 'biblia', pochodzi od nazwy fenickiego miasta Byblos, skąd do Grecji docierał egipski materiał piśmienniczy. Być może miał na myśli nawet, że "nazwa Biblia wywodzi się od papirusu"???

Miała

Nie wejdzie Ammonita i Moabita do zgromadzenia Pana,
nawet w dziesiątym pokoleniu; nie wejdzie do zgromadzenia Pana na wieki
(Powt. Prawa 23:4)

Jak wyjaśnić to, że Rut została jednak częścią ludu Izraela (Rut 1:16; 4:10-11)?

Rut pochodziła z Moabu, gdzie osiedlił się i pojął ją za żonę jeden z synów Elimeleka. Elimelek jej teść pochodził z Betlejem, był więc Żydem. Po dziesięciu latach mieszkania w ziemi Moabu Elimelek zmarł, także jego synowie Machlon i Kilion. Rut zaślubiła bogatego Booza, który był krewnym Elimeleka.

Moje pytanie dotyczy strony czysto prawnej w odniesieniu do wyraźnego zakazu zawartego w Torze.
Nie chodzi o żadne symboliczne interpretacje w stylu:

(...) Nie wszyscy bowiem, którzy pochodzą od Izraela, są Izraelem,
i nie wszyscy, przez to, że są potomstwem Abrahama, stają się jego dziećmi,
lecz w Izaaku uznane będzie twoje potomstwo, to znaczy: nie synowie co do ciała są dziećmi Bożymi,
lecz synowie obietnicy są uznani za potomstwo.
(Rzymian 9:6-8)

Pismo nie wskazuje nigdzie, że małżonek Izraelity jest wyjątkiem.

Było więcej takich przypadków Wyjaśniono to w talmudzie tak, że zakaz ten dotyczy tylko mężczyzn z Moabu
(to znaczy żydówka nie może wyjść za Moabitę), nie kobiet. Innymi słowy Moabitki są koszer, a Moabici już nie
Ale tu zapewne chodzi o wyjaśnienie biblijne?

O to uzasadnienie pytałem (odpowiedź na pytanie Alus też nie znajduje się w Biblii).
Rabiniczne wyjaśnienie (również odnośnie potomstwa z nieprawego łoża i ze związku Najwyższego Kapłana z wdową)
znajduje się w traktacie Yevamoth (Szwagierki) 69a, 76b i 77b.
//w Torze zapisano przecież: Moabita, a nie Moabitka, prawda?
Podobnie interpretując wywodzi się z Tory zasadę matrylinearności żydowskiego pochodzenia:
http://poznan.jewish.org.pl/index.php/judaizmcom/Zasada-matrylinearnosci-w-Torze.html
Pisząc, że Abraham mógł być Amorytą, opierałem się również na tym artykule:
http://www.the614thcs.com/40.1398.0.0.1.0.phtml - ZASADA MATRYLINEARNOŚCI W TORZE
Wyjść za Moabitę może, ale jej męskie potomstwo nie wejdzie do Izraela (mimo że ich matką będzie Żydówka).


Krzysztof Pilarczyk ponadtwo wskazuje:

"(...) opór rabinów względem Księgi Judyty wynikał z tego, że narrator ukazał w niej tytułową bohaterkę, która sprawia, że Achior, Ammonita, uwierzył w Boga Izraela i – jak zapisano w księdze – „został przyłączony do domu Izraela” (14,10). Według Pięcioksięgu żaden Ammonita nie mógł zostać dopuszczony do wspólnoty z Bogiem Izraela („Nie wejdzie Ammonita i Moabita do zgromadzenia Pana, nawet w dziesiątym pokoleniu; nie wejdzie do zgromadzenia Pana na wieki”, Pwt 23,4). W czasie tzw. drugiej świątyni prawo to zostało skorygowane i odnoszone tylko do męskiej, a nie do żeńskiej linii tego ludu; tak więc Ammonitkę judaizm mógł zaaprobować i przyjąć do wspólnoty. Niemniej z przytoczonego opowiadania i innych zawartych w Księdze Judyty wynikało, że Ammonici-mężczyźni również mogą stać się wyznawcami judaizmu i zostać członkami żydowskiej wspólnoty, czemu sprzeciwiało się wielu rabinów (Jewamot 8 ). Można zatem sądzić, że wspomniany Achior mógł być – zgodnie z prawem żydowskim obowiązującym po 65 roku n.e. – co najwyżej obrzezany, ale nie poddany obmyciu rytualnemu. Wcześniejsza halacha nie nadawała jednak obmyciu takiego znaczenia, dopiero później stało się ono warunkiem sine qua non, bez którego dokonania przyłączenie kogokolwiek do judaizmu było niemożliwe (Tosefta, Megillot 4a). Milczenie księgi na temat tych prawniczych niuansów i kategoryczne stwierdzenie, że Ammonita został przyłączony do Domu Izraela było zapewne dostatecznym powodem, aby Księgi Judyty nie włączyć do kanonu, ponieważ nie akceptowała ani halachy obowiązującej przed 65 rokiem n.e. (w tym pozostawała w sprzeczności z Prawem zawartym w Pięcioksięgu) ani tej zmodyfikowanej po tym roku."
http://www.studiajudaica.pl/sj/SJ21_2008_Pilarczyk.pdf

No tak Czytałam na stronie jakiegoś rabina, że wg niego bez talmudycznego wyjaśnienia tej kwestii sami chrześcijanie stają w kłopotliwej sytuacji (Rut w rodowodzie Jezusa), bo Pismo zabrania wyraźnie Moabicie wejść do domu Izraela...(nie wiem czy dość jasno piszę, bo jak na mnie jest już późno )

Fajna zagadka.

Żeby każdy wiedział skąd to:

Izali nie jesteście podobni synom Murzyńskim przedemną, o synowie Izraelscy? mówi Pan;
izalim Izraela nie wywiódł z ziemi Egipskiej jako Filistyńczyków z Kaftor, i Syryjczyków z Kir?
(Amosa 9:7)(BG)

Jeśli wierzyć rodowodowi podanemu w Ew. wg Mateusza,
to Rachab była przodkiem Dawida i Salomona (tradycyjnych autorów kiku biblijnych ksiąg).
Ten fragment z Megillah (Zwoju) 14b brzmi mniej więcej tak:

R. Nachman powiedział: "Chulda była potomkinią Jozuego." Jest napisane tutaj [w powiązaniu z Chuldą]: "syna Charchasa" (26)
i jest napisane w innym miejscu [w powiązaniu z Jozuem]: "W Timnat-Cheres" (27).
R. Ena Saba cytował następującą obiekcję wobec R. Nachmana:
"Ośmiu proroków, ktorzy byli także kapłanami, było potomkami nierządnicy Rachab,
mianowicie Neriasz, Baruch, Serajasz, Machsejasz, Jeremiasz i Chilkiasz, Chanameel i Szallum."
R. Juda mówi: "Chulda, prorokini, była także jedną z potomkiń nierządnicy Rachab."
[Wiemy to] bo jest napisane tutaj: "syna Tikwy" (26)
i jest napisane gdzie indziej [w połączeniu z Rachab]: "powróz [tikwa] z purpurowej nici" (28).
On odrzekł: "Ena Saba" (29) lub według innej relacji: "Czarna misa" (30).
Prawda może być odnaleziona przez połączenie mojego stwierdzenia i twojego (31).
Musimy zalożyć, że stała się prozelitką i Jozue poślubił ją.
Ale czy miał Jozue jakieś dzieci? Czy nie jest napisane: "synem jego Nun, synem jego Jozue"? (32)
Nie miał synów, ale miał corki.

(26) 2 Królewska 22:14.
(27) Sędziów 2:9. Jest to interpretowane jako "Timnat należy do Cheresa", który jest identyfikowany jako Charchas.
(28) Jozuego 2:18.
(29) Dosł. "stare oko".
(30) Nawiązując być może do jego brzydoty (Maharsha).
(31) Dosł. "ode mnie i od ciebie jest zakończona sprawa".
(32) 1 Kronik 7:27. Genealogia zatrzymuje się w tym punkcie, z czego jest interpretowane, że Jozue nie miał synów.

"Koniec czasów" to dość ogólne określenie; koniec czasów jest właściwie teraz,
choć nie widać, żeby narody nie zaprawiały się już do wojny.
Przekuwanie mieczy na lemiesze będzie miało miejsce po tym, jak zostaną wydane wyroki dla narodów (Iz 2:4; Mi 4:3).
Wezwanie do przekuwania lemieszy na miecze jest wezwaniem przed Ostateczną Bitwą,
która jest zapowiadana na chwilę przed nią (Jl 4:12), a co do której czasu trwania nie jestem pewien,
ale nie wykluczone, że wojna bohaterów Pana i wyrok dla narodów są tym samym
(por. w. 19 - wyrok na Egipt i Edom; w. 21 - pomsta krwi).
Czy dotyczyło to czasów za życia proroka? Kolejne wersety, a szczególnie takie zwroty jak:
Zapuśćcie sierp, bo dojrzało żniwo; pełna jest tłocznia; Słońce i księżyc się zaćmią; niebiosa i ziemia zadrżą;
Jeruzalem będzie święte i przez nie już obcy nie będą przechodzić; [ziemia] Judy na wieki będzie zamieszkana
sugerują, że chodzi o całkiem ostatnie czasy (ostatnie ostatnie).

Moim zdaniem Biblia nie radzi ani jednego ani drugiego (chyba że ktoś uważa, że właśnie teraz nadszedł czas),
tzn. ani oracz ani miecznik nie ma porzucać swojego dotychczasowego zajęcia,
dopóki nie dostanie innego powołania (tak jak np. Szymon i Andrzej - Mateusza 4:18-20).
Jan uważał, że już siekiera do korzenia drzew jest przyłożona (Łk 3:9),
a mimo to nie zalecał żołnierzom, żeby rezygnowali ze służby (Łk 3:14).

Tak - według Listu Pawła do Galatów.
Dzieje Apostolskie sugerują, że z Damaszku udał się do Jerozolimy.

Tak - według Mateusza 14:2 i Marka 6:14-15.
U Łukasza rozpoznanie Jezusa jako Jana Chrzciciela zostało przypisane tylko tłumom*:

O wszystkich tych wydarzeniach usłyszał również tetrarcha Herod i był zaniepokojony.
Niektórzy bowiem mówili, że Jan powstał z martwych; inni, że Eliasz się zjawił;
jeszcze inni, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał.
Lecz Herod mówił: Jana ja ściąć kazałem. Któż więc jest Ten, o którym takie rzeczy słyszę? I chciał Go zobaczyć.
(Łukasza 9:7-9)

*Por.:

Gdy raz modlił się na osobności, a byli z Nim uczniowie,
zwrócił się do nich z zapytaniem: Za kogo uważają Mnie tłumy?
Oni odpowiedzieli: Za Jana Chrzciciela; inni za Eliasza;
jeszcze inni mówią, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał.
(Łukasza 9:18-19)


To tak pro forma.

Jeśli do 14-ej nie zadam żadnej zagadki to zadaje kto ma chęć (kto pierwszy ten lepszy ).
Myślę, że to dobry pomysł, aby osoba która przewiduje, że w najbliższym czasie nie wyszuka nic ciekawego
dawała wcześniej znać, że odstępuje ten przywilej innym (?)

Prorok pochowany wg. tradycji żydowskiej i chrześcijańskiej razem z dwoma innymi.
Pod koniec XIXw. Rosyjski Kościół Prawosławny nabył prawa do miejsca, gdzie wg. tradycji zostali pochowani i planowano wybudować tam świątynię.
Budowę wstrzymano ze względu na protesty żydów, którzy nie chcieli tam symboli innej religii, pomimo że sam KP zgodził się, aby ich tam nie umieszczać (właśnie ze względu na fakt, że miejsce jest święte dla chrześcijan i żydów).

W jakiś (jaki?) sposób jego osoba powiązana jest z Janem Chrzcicielem.

Jeśli się nie mylę to tym prorokiem był Malachiasz, wedle tradycji pochowany obok Aggeusza i Zachariasza, ojca Jana Chrzciciela.
Malachiasz zapowiedział misję Jana Chrzciciela poprzedzająca przyjście Chrystusa - Oto Ja poślę wam proroka Eliasza przed nadejściem Dnia Pańskiego(Mal 3,23).

Tak!

Dodatkowo podaje się:
"Oto ja wyślę anioła mego, aby przygotował drogę przede Mną, a potem nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego wy oczekujecie, i Anioł Przymierza, którego pragniecie. Oto nadejdzie, mówi Pan Zastępów"
Mal 3,1

Według wyznawców judaizmu ortodoksyjnego proroctwo ustało po Malachiaszu.
Chodzi o innego Zachariasza - syna Barachiasza, syna Iddo,
prorokującego w czasach Aggeusza niedługo po powrocie z niewoli babilońskiej.

http://en.m.wikipedia.org/wiki/Tomb_of_the_Prophets_Haggai,_Zechariah_and_Malachi

Komu wcześni pisarze chrześcijańscy (II-IIIw) przypisywali autorstwo Pięcioksięgu?