Uwazam ze jestes daleki od pychy,tym bardziej ze sam doskonale zdajesz sobie sprawe jak sie przejawia.Kryzys wiary spotyka kazdego,sa to chwile w ktorych mamy czas na znalezienie odpowiedzi sami,na dojscie do pewnych wnioskow.Do kosciola nie chodza ludzie swieci ale przewaznie grzeszni aby tam wlasnie w chwilach rozterki odnalezc Boga i odpowiedz na nasze pytania.Kim a nawet czym byliby ludzie grzeszni ktorzy by wlasnie w swojej pysze siedzieli w domu nie chodzac do kosciola, nie poszukujac (nawet po omacku) wiary czekajac na milosierdzie bo "Bog jest milosierny i nawet bez staran mnie zbawi".Nie ma nic zlego w modlitwie do Pana Boga trzymajac w reku medalik, symbol naszej wiary,przeciez to nie sfastyka.Jest wiele takich symboli dawanych nam przez kosciol chociazby medalik sw.Benedykta.Jak rowniez sanktuaria maryjne.Wielu ludzi jezdzi do tych swietych miejsc mimo, ze Matka Boza jest w kazdym kosciele obecna na kazdej mszy sw.Dlaczego? poniewaz w takich miejscach ludzie bardziej potrafia sobie wyobrazic i odczuc Maryje poprzez to miejsce,kult do niej sprawowany ,czuja ze wlasnie tu a nie gdzie indziej sa wysluchiwani bardziej i prosza szczerze ,goraco i prosto z serca( ja prosilam Maryje Jasnogorska o dziecko o ktore staralam sie 5 lat i po trzech miesiach od pobytu w Czestochowie,dowiedzialam sie ze jestem w ciazy).Dlatego medalik w Twoim przypadku posluzyl jako droga otwarcia sie na Pana Boga i glebsza wiare w wysluchanie modlitwy za posrednictwem naszej Matki Maryi.Wysluchanie z kolei tej modlitwy przez Pana Boga bylo odpowiedzia na to ze nie jestes Mu obojetny, ze bardzo cie kocha i wciaz na ciebie czeka.Ta modlitwa okazales milosierdzie blizniemu poprzez szczere checi jego wyzdrowienia i bezinteresownosc a to wyklucza pyche moim skromnym zdaniem.pozdrawiam

Tu nie chodzi nawet o sprawiedliwość, ale o to czego Jezus nauczał. Mamy się modlić i ufać, oraz wierzyć. Ja chciałbym jedynie, aby ci którzy propagują tego typu dewocjonalnia, lub modlitwy dali też jasny przez jaki jest ich sens, oraz że nie zastepują one szczerej wiary, ani nie są magią. Trzeba zrozumiec że dla wielu ludzi to jest taki talizman, bo tak to niestety brzmi. A jeśli ktoś nie rozumie wielu spraw, a takich ludzi u nas nie brakuje, to dla niego będzie to zwykłe noszenie talizmanu. Mam nadzieję że każdy rozumie jaki to dziś spory problem. Problem nie jest w tych przedmiotach i słowach ale w nas. I tylko o to zawsze miałem pretensje.


Rzecz chyba w tym że tutaj widać jak Bóg zadziałał. Z Twojej strony pragnienie było podparte wiarą i to jest bardzo fajne świadectwo

trzy sprawy:
- moja żona razem z córką są od kilku miesięcy daleko ode mnie - codziennie kilka razy dziennie rozmawiamy, i kocham Obie na potęgę, ale to nie zastępuje ich twarzy, ich uśmiechu, ich obecności tuż obok - tęsknota jest! Może Wist tu jest sedno sprawy? Ludzie wierzą w Boga i kochają Boga - Ci którzy chcą oczywiście - ale wielu łatwiej jest z Nim być kiedy jest jakoś "zmaterializowany"? tak się zastanawiam tylko? (z drugiej strony - ja zawsze widzę Go wiosną - w tym jak się wszystko budzi
- druga sprawa - potrzebowałem z kimś podzielić się tym co stało się moim udziałem -może mi tą historią - a nie ma w niej krzty fałszu - uda się kogoś choć zmusić do zastanowienia - fajnie by było
- odpowiadając na wcześniejszego posta - nie wiem dlaczego akurat mój kolega wyzdrowiał a nie miliony innych chorych - bardzo bym chciał zdrowia dla wszystkich - nie wiem ale to nie zabrania, i nie zakazuje mi myśleć - może się będę "smażył" za taką pychę ale ja tylko zapytałem nieśmiało - skojarzyłem fakty - zapytałem -za innych też będę się modlił - ale są pytania na które nie poznamy odpowiedzi - przepraszam, to zbiór nie uczesanych myśli
- i jeszcze kwestia czwarta - we mnie coś drgnęło - to taka mała przemiana - tylko pozwólcie że podzielę się trochę później!

Pozdrawiam

Myślę że dla wielu ludzi problemem nie jest wiara jako wiara, zasady moralne itp, ale raczej to że Bóg przedstawiany jako niesamowity, zdaje się być zwyczajnie nienamacalny. Wiele razy slyszłem jednak od innych ludzi, że jest On kimś tak bliskim, że można by pomyśleć że mówili o człowieku z krwi i kości stojącym obok. Ja bym nie chciał aby moja wiara sprowadzała się tylko do tego że ktoś mi mówi w co mam wierzyć jako prawda, czy jako rzeczywistość, a ja nie móglbym nawet tego odczuć w żaden sposób. Czy mam wierzyć że Słowo Boże jest prawdą, czy raczej widzieć to i żyć tym? Czy mam wierzyć że Bóg jest przyjacielem i tym się pocieszać, czy raczej poprostu być z tym przyjacielem i być pocieszonym?

Twoja sytuacja i odczucia jakie masz zapewne mają swój udział. Dzielić się swoimi odczuciami warto, warto te rozmyślać,nawet jeśli nie umiesz jeszcze nadać temu jakiegoś porządku - nawet nie trzeba.