A to interesujące. Czym to się przejawiało i co skłoniło Cię do przyjęcia akurat takiej a nie innej wiary?

To strasznie długa historia Jajko

Ja mam czas

A ja zaraz spóźnię się do pracy Jajko , ale kto wie kiedyś...

Jeśli będziesz miała czas i chęć, to chętnie przeczytam dlaczego ktoś z zatwardziałego ateisty stał się zatwardziałym teistą. Mnie to ciekawi. Ale zrozumiem jeśli tego nie zrobisz i nie będę się już przypominał.

Magdaleno_i
Czekam również.
Jeśli chcesz...

Jesli beda pikantne momenty, to i ja sie przylaczam.

Panowie z całym Szacunkiem...
Wątek ten dotyczy kobiety która w wyniku utraty bliskiej osoby , traci wiarę, traci rozeznanie, być może sens wszystkiego i cel który jeszcze niedawno był zapewne głównym ogniwem Jej życia.

Napiszę jeszcze raz do autorki postu.
Człowiek potrafi się dźwignąć jak feniks z popiołu , wystarczy że zakiełkuje w nim siła wiary i siła chęci przezwyciężenia żalu i rozpaczy.
Nie Jesteś sama Luna - wszyscy na ziemi mamy podobny los i wszyscy się z tym borykamy.
Jak jednak przez to przejdziemy zależy od nas.
Możesz nie wierzyć , jeśli jednak chcesz Luna, oprócz wszystkich żalów wylanych do Boga -
- poproś Go o zrozumienie .
Chrystus nam obiecał - " o cokolwiek prosić będziecie mojego Ojca w Imię moje - da Wam "
Wiem , że wszystko co ludzie piszą bądź co radzą w takich chwilach wydaje się bezsensowne i bez najmniejszego znaczenia.
Ale Ty musisz dalej iść - prawda?
Dla Ciebie wędrówka na ziemi się nie zakończyła, być może dopiero teraz się zaczyna.


Jajko, Qwerty, Lokis - być może znajdę gdzieś odpowiedni do tego wątek, pomyślę

Utrata wiary, żal do Boga – wszystko to Bóg zsyła, aby Ciebie pouczyć. Spróbuj Go zrozumieć – co chce do Ciebie powiedzieć przez te wydarzenia. Oczekujesz zrozumienia od Boga, ale czy Ty próbujesz zrozumieć Jego? Nawet jeśli nie wierzysz, wzywaj Go, a przyjdzie Ci z pomocą i pociechą.

Dziękuje wszystkim za odpowiedzi, a jeszcze bardziej za to, że mogłam się tu wygadać. Macie rację, muszę sobie sama z tym poradzić, muszę chcieć sobie z tym poradzić.

Nie prawda. Wiesz gdy tu "przyszłam" chciałam jakby zanegować istnienie Boga. Może nawet miałam zamiar się pokłócić, spodziewałam się odpowiedzi typu Bóg jest dobry, kocha nas, co ty to opowiadasz. Czasem człowiek zamiast pouczenia potrzebuje zrozumienia. Coś zaczęło we mnie kiełkować, ale jestem dopiero na początku tej drogi, która myślę będzie dłuuuga i nie wiem gdzie zaprowadzi. Dalej mało rozumiem, dalej jest we mnie wiele ciężkich emocji, dalej boję się prawdy, którą coraz wyraźniej dostrzegam i którą będę musiała uznać... no cóż alternatywa jest straszna... Chyba nie ten jest bohaterem kto się pogrąża, choć to bardzo kusi, a ten kto się podnosi, a do tego trzeba odwagi i siły.

Pozdrawiam wszystkich i życzę wszystkiego co najlepsze.

tak bywa, że, jak piszesz - bardzo, bardzo kusi
(sama się dziwię, że aż tak badzo)
pogążenie się w buncie i rozpaczy

"alternatywa jest straszna..."
tak, to prawda, straszna ...

takie pytania są charakterystyczne dla chwili zwątpienia, załamania; jednak ich stawianie jest dodatkową ich afirmacją, w takich momentach należy skupić się Bogu, na jakiejś modlitwie, która do nas przemawia, bo to moze nam naprawdę pomóc; Jezus powiedział " dzień ma dosyć swoich trosk", nie ma sensu przenosic ich dalej...