Boję się o swoją przyszłość, mój mąż nie jest zaradny i ciągle biedujemy. Ciężko mi udawać przed innymi że jest dobrze, nie zapraszam nikogo do siebie bo czasami nawet kawy nie mam w domu. Coraz gorzej się czuję, maż mnie nie rozumie i wymiguje się od odpowiedzi o naszej przyszłości. Mówi "co ty możesz wiedzieć o pracy skoro nigdy nie pracowałaś" czy tzn że mam cicho siedzieć w kącie i nie marudzić??? pomocy

A masz możliwość podjęcia pracy?

s Tak mam możliwość pracy w przeciągu miesiąca może dwóch. Strasznie się boję, mam problem sama ze sobą aby wychodzić z domu te ciągłe złe nastroje... byłam u lekarza by zapisać lek bo już nie dawałam sobie rady z dziećmi, ciągle je odpycham i śpię. Chcę wyjść z tych dołów. Czy sama sobie wmawiam beznadziejną sytuację, że nie mam własnego domu mąż nie ma stałej pracy ciągle brak pieniędzy i nie mam pomocy z nikąd.

Jest troszkę lepiej bo mąż zaczął pracować ale........... nie czuję się szczęśliwa, nie czuję radości z życia, dzieci, siebie itd

A jak po wizycie u lekarza? Bierzesz jakieś leki? Pomagają?

Ostatnio przy roznych "medycznych" poszukiwaniach wpadla mi rece informacja, ze jedn az przyczyn depresji moze byc brak magnezu, ktory moze byc znow spowodowany np lekami. zbyt duzo wapna wplyw np na obnizenie przyjmowania magnezu przez organizm.

Moze sprobujesz uzupelnic mineraly? Kuracja np miesieczna nie zaszkodzi, a moze cos pomoze?

kupię Biorę od 3msc lek trochę jest lepiej ,ale nie tak to sobie wyobrażałam leczenie, myślałam że znowu zaczną się śmiać, chętniej rano wstawać, cieszyć się życiem a tu......
Nic mnie nie cieszy, ciągle myślę że jestem gorsza od innych, nic nie warta, w ciągu dnia zapadam w drzemki i takie dziwne uczucie jakby wszystko było snem. Wszystkie sprawy(czas) dzielę "od soboty do soboty". Brak mi chęci do działania a przecież codziennie mam zajęcie przy dzieciach i w niedługim czasie pracę. Jak to będzie? co się ze mną dzieje? Wątpię w swoje możliwości, moją wiarę w Boga, że jestem niegodna przystępować do Komunii św itd itd

Kochana 3 miesiące leczenia depresji to zdecydowanie za krótko, abyś nie odczuwała jeszcze smutku, strachu, zniechęcenia, apatii.
Po ok 6 - 8 miesiącach dopiero możesz odczuwać ewidentne zmiany.
A cała kuracja to rok - półtora.
Musisz być wytrwała, zacisnąć zęby i nie rezygnować z leków.

To prawda. Podczas kuracji nastrój zmienia się tak powoli, że nie zauważysz ostrej granicy między depresją a normalnością. Wykorzystaj farmakoterapię do naprawienia tych rzeczy w życiu, które wymagają największych zmian. Dzięki temu zachowasz dobry nastrój nawet po odstawieniu leków.

Nadal źle mi jest. Pracuję mam kontakt z ludźmi a mimo to pustkę i żal w sobie. pomóżcie, może złe te leki albo wogle odstawić.....

A czy przebaczyłaś tym, którzy cię najbardziej skrzywdzili ? Pogodziłaś się z Bogiem ?
On Cie kocha i przyjmuje taką jaka jesteś, z całym " dobrodziejstwem inwentarza" ...

Helleki, na ludzi w depresji takie teksty nie działają. Nie ma sensu tak mówić, tu potrzebna jest pomoc medyczna. Dopiero po wyleczeniu można się zastanawiać nad życiem i naprawiać relacje.

Rozczarowana30, wypowiadasz się bardzo chaotycznie. Wpadasz na forum i znikasz. Napisz proszę, czy jesteś na psychoterapii? Jakie leki bierzesz i w jakiej dawce? Przyjmujesz je regularnie, czy zdarza Ci się zapomnieć? Jak oceniasz swojego lekarza? Dobry czy zły?

Leków w żadnym wypadku nie odstawiaj bez konsultacji z lekarzem. Jakoś jeszcze u nas do ludzi nie dotarło, że depresja to choroba. Gdybyś miała zawał serca, to też byś się zastanawiała, czy nie odstawić leków, bo serce często Cię boli? Depresję można normalnie wyleczyć jak grypę, tylko kuracja trwa trochę dłużej. I co najważniejsze, trzeba rozwiązać przyczyny, które do depresji doprowadziły, naprawić swoje życie i relacje z ludźmi. Nic się nie bierze z powietrza.

Boję się o swoją przyszłość, co zapewnię moim dzieciom.
Niewiem co jest w koncu przyczyną mojego wewnętrznego smutku.
Mam pracę mam dzieci męża a czuje się nic nie warta.Nie mam własnego domu i to mnie boli, mąż mi go nie zapewni. Smutno mi jeszcze że moi rodzice chyba nigdy mnie nie chcieli, byłam wpadką i nigdy mnie nie akceptowali taką jaka jestem.

Chodzisz na terapie z psychologiem? Na forum nie wiele jesteśmy Ci wstanie pomóc

Modlitwa o pogodę ducha:
Boże użycz mi pogody ducha abym godził się z tym czego nie mogę zmienić. Odwagi aby zmieniał to co mogę zmienić. I mądrości abym odróżniał jedno od drugiego. Niech się stanie wola Twoja a nie moja.

Warto to przemyśleć słowo po słowie.