Nie w tym rzecz, bo nie widzę nic złego w akcjach wiernych, ale tu jednak istotne jest czy to jest od Boga, czy od ludzi. Zupełnie inny kaliber. Objawienie od Boga to coś co uważam za konieczne do realizacji, również pewne. To co od ludzi jest w najlepszym wypadku wyrazem wiary, ale podlega kwestionowaniu i krytyce.

Właśnie coś wcześniej mnie natknęło, że chyba tak myślisz, ale teraz już wiem - ja nie jestem księdzem

- coś mi się nie chce wierzyć że akurat Ty troszczysz się o powage Episkopatu...

Pozwól że sami będziemy...

Po prostu przestaję z Tobą gadac.

Ale ja nie mówię o potwierdzeniu, tylko o innej bardzo ważnej rzeczy. To chyba dość istotne aby wiedzieć czy chce tego Bóg, czy ludzie. Bogu nie wypada odmówić, a ludzie mają swoje oczekiwania i można je spełnić, ale wcale nie trzeba. Tu intronizacja wychodzi od tych objawień i jak już napisałem, jeśli one nie są prawdziwe to mam duże opory przed uznaniem ich. Bo, powtórzę, jeśli ktoś chce kłamstwem, choroba psychiczną, swoją prywatną interpretacją, przeforsować swoje poglądy, to nie jest to coś w porządku. Nie tak się robi. Nie koniecznie interesują mnie akcje, które biorą swój początek w czyimś subiektywnym poczuciu mesjanizmu, w czyimś niezrozumieniu że Jezus jest panem i nie potrzebuje uznania naszego rządu, albo zwyczajnie w czyichś omamach. Uznano niesprzeczność. Czy to wystarczy, czy to coś da?

A czy uznano niesprzeczność tego jak niektórzy chcą tą akcję przeprowadzić?

Intronizacja Chrystusa Króla wg. Objawień Rozalii Celakówny

Intronizacja w duszy człowieka, uczynienie Chrystusa Królem w swoim sercu – jak to odczytujemy w przesłaniu Rozalii Celakówny – to konieczny warunek i nieodzowny fundament dla jakiejkolwiek intronizacji w szerszym zakresie, czy to w rodzinie, zgromadzeniu, parafii, diecezji, narodzie i państwie.

Pan Jezus wskazał przez Rozalię, że drogą do intronizacji jest poświecenie się Jego sercu bardzo osobiście i indywidualnie każdego człowieka. Indywidualne podjecie tego dzieła sprawia, że człowiek otwiera się na Chrystusa i zaprasza Go do przemiany swego serca mocą Jego Miłości.

Od 1930 roku, Pan Jezus zaczyna domagać się przez Rozalię od Polski uznania Go za swego Króla. Poucza Rozalię, że jest to sprawa ogromnej wagi i że w tej intencji trzeba wiele się modlić i wiele cierpieć, by przyśpieszyć intronizację w Polsce. Cóż może Rozalia uczynić w tej sprawie?Zwierza się swemu duchowemu kierownikowi: „Gdy przyszłam do szpitala, moje prace, małe krzyżyki i małe ofiary składałam Jezusowi, prosząc Go by Jego Królestwo przyszło do dusz, do wszystkich serc, by On, Jezus, mógł królować wszechwładnie w nich”. Jak należy rozumieć intronizację i na czym polega jej istota: „Pan Jezus chce być naszym Królem, Panem i zarazem Ojcem bardzo kochającym”. I dodaje: „Pan Jezus w szczególny sposób chce być naszym Królem, tego On sobie życzy- Polska musi w sposób wyjątkowy, uroczyście ogłosić Pana Jezusa swym Królem przez intronizację (…). Intronizacja to nie tylko forma ofiarowania się, ale odrodzenie serc, poddanie ich pod słodkie panowanie Miłości!” Od września 1937 roku Rozalia otrzymuje szereg proroczych wizji, w których żądania Jezusa wobec Polski i świata zostały bardzo wyraźnie sprecyzowane. Od spełnienia tych żądań Bóg uzależniał los naszej Ojczyzny i innych narodów. Istotę tych objawień można sprowadzić do warunku: jeśli Polska chce ocalić siebie, musi uznać Jezusa swym Królem w całym tego słowa znaczeniu poprzez Akt Intronizacji. Ma być on dokonany przez cały Naród, a w szczególności przez władze państwowe i kościelne, które w imieniu Narodu mają wspólnie dokonać w sposób uroczysty tego Aktu. W następstwie za przykładem Polski pójdą inne narody i także one dokonają Aktu Intronizacji Jezusa na swego Króla. Wszystkie narody, które nie uznają Jezusa swym Królem, zginą.

Treść tych przesłań, tak brzemienna w skutkach stanowiła dla Rozalii i jej kierownika duchowego, nie lada -wyzwanie. Rozalia otrzymała wraz ze swą misją ogromny krzyż do dźwigania. Jak był on wielki i bolesny, świadczą o tym jej pisma.

W marcu 1938 roku głos wewnętrzny pouczał Rozalie; „Trzeba ofiary za Polskę, za grzeszny świat (…), straszne są grzechy Narodu Polskiego. Bóg chce go ukarać. Ratunek dla Polski jest tylko w moim Boskim Sercu”. Ponieważ mimo wielu starań do intronizacji w Polsce nie dochodziło, na parę miesięcy przed wybuchem drugiej wojny światowej Rozalia otrzymuje następną wizję ukazującą ogrom nieszczęść, jakie spadną na Polskę, a zarazem zapewnienie, że jeśli Polska, z rządem na czele, dokona intronizacji, do zapowiadanej wojny nie dojdzie. – „Pod koniec lutego 1939 roku -pisze Rozalia – Pan Jezus przedstawił mej duszy następujący obraz w czasie, gdy Mu polecałam naszą Ojczyzną i wszystkie narody świata. Zobaczyłam w sposób duchowy granicę polsko-niemiecką, począwszy od Śląska, aż po Pomorze, całą w ogniu. Widok był to naprawdę przerażający,zdawało mi się, – że ten ogień zniszczy całkowicie cały świat. Po pewnym czasie ogień ogarnął całe Niemcy niszcząc je tak, że ani śladu nie pozostało z dzisiejszej Trzeciej Rzeszy. Wtedy usłyszałam w głębi duszy głos i równocześnie odczułam pewność niezwykłą, że tak się stanie: Moje dziecko, będzie wojna straszna, która spowoduje takie zniszczenie(…). Wielkie i straszne grzechy i zbrodnie są Polski. Sprawiedliwość Boża chce ukarać ten Naród za grzechy, zwłaszcza za grzechy nieczyste, morderstwa i nienawiść. Jest jednak ratunek dla Polski, jeśli Mnie uzna za swego Króla i Pana w zupełności poprzez intronizację, nie tylko w poszczególnych częściach kraju, ale w całym państwie z rządem na czele. To uznanie ma być potwierdzone porzuceniem grzechów, a całkowitym zwrotem do Boga (…). Tylko we Mnie jest ratunek dla Polski”.

W lipcu 1938 roku otrzymała proroczą wizję i pouczenie,dotyczące wtedy dość dalekiej przyszłości, a dla nas, dziś żyjących, bardzo bliskiej. Tak to opisuje: „Znalazłam się na wysokiej górze, na której zobaczyłam kulę zupełnie podobną do globusa, lecz bardzo dużą. Z wielkim zainteresowaniem oglądam ją. Pod – względem geograficznym był to glob.Rozpoznawałam części świata i poszczególne państwa. Wtem staje przede mną postać męża pełna powagi i majestatu. Kto to był, nie wiem. Owa postać zbliżyła się do mnie, nawiązując rozmową. Mówi do mnie: To jest kula ziemska, polecając mi wymienić i określić granice części świata, a w nich poszczególne państwa. Gdy odpowiedziałam na pytania,wówczas ta osoba mówi do mnie głosem pełnym powagi i namaszczenia: Moje dziecko! Za grzechy i zbrodnie popełnione przez ludzkość na całym świecie ześle Pan Bóg straszną karę.Sprawiedliwość Boża nie może znieść dłużej tych występków. Ostoją się tylko te państwa, w których będzie Chrystus królował. Jeśli chcecie ratować świat,trzeba przeprowadzić intronizację (…) we wszystkich państwach i narodach na całym świecie. Tu i jedynie tu jest ratunek. Które państwa i narody jej nie przyjmą i nie poddadzą się pod panowanie słodkiej miłości Jezusowej, zginą bezpowrotnie z powierzchni ziemi i już nigdy nie powstaną. Zapamiętaj to sobie,dziecko moje, zginą i już nigdy nie powstaną!!! (…) Pamiętaj, dziecko, by sprawa tak bardzo ważna nie była przeoczona i nie poszła w zapomnienie. (…)Intronizacja w Polsce musi być przeprowadzona”.

Rozalia przypomniała sobie, że ofiarowała się Panu Jezusowi z miłości ku Niemu na całkowite wyniszczenie za Polskę na pierwszym miejscu, apotem za Niemcy, Rosję, Hiszpanię i za cały świat. W tej chwili postać wzięła ją za rękę i zaprowadziła na drugą stronę globu. Wskazała na Amerykę i Australię i rzekła z bólem: „Czyż za te dusze Chrystus nie cierpiał? Czyż one nie są odkupione Jego Najświętszą Krwią? Trzeba je, dziecko, włączyć, szczególnie Amerykę.

Dalej mówił z najgłębszym przekonaniem: Trzeba wszystko czynić, by intronizacja była przeprowadzona. Jest to ostatni wysiłek miłości Jezusowej na te ostatnie czasy! Pytam z bojaźnią tą osobę, czy Polska się ostoi? Odpowiada mi: Polska nie zginie, o ile przyjmie Chrystusa za Króla w całym tego słowa znaczeniu,jeśli się podporządkuje pod Prawo Boże, pod prawo Jego miłości. Inaczej, moje dziecko, nie ostoi się. I jeszcze na ostatek mówi do mnie przekonywująco: Oświadczam ci to, moje dziecko, jeszcze raz, że tylko te państwa nie zginą, które będą oddane Jezusowemu Sercu przez intronizację, które Go uznają swym Królem i Panem. Przyjdzie straszna katastrofa na świat – mówił – jak zaraz zobaczysz. W tej chwili powstał straszliwy huk. Owa kula pękła. Z jej wnętrza wybuchnął ogromny ogień, za nim polała się obrzydliwa lawa jak z wulkanu, niszcząc doszczętnie wszystkie państwa, które nie uznały Chrystusa.Widziałam zniszczone Niemcy i inne zachodnie państwa Europy. Z przerażeniem zwróciłam się o ratunek do tego Pana, a on mi mówił: Nie bój się, dziecko, i trzymał mnie za ramiona. Pytam go: Czy to jest koniec świata, a ten ogień i lawa, czy to jest piekło? Otrzymuję odpowiedź: Nie jest to koniec świata ani piekło,tylko straszna wojna, która ma dopełnić dzieła zniszczenia. Granice Polski były nienaruszone – Polska ocalała. Ta osoba nieznana mówi jeszcze do mnie: Państwa oddane pod panowanie Chrystusa i Jego Boskiemu Sercu, dojdą do szczytu potęgi i będzie już jedna Owczarnia i jeden Pasterz. Po tych słowach wszystko znikło. W dniu następnym po Komunii świętej pytałam Pana Jezusa, co to ma znaczyć ? Otrzymałam pouczenie: Tak się, dziecko, stanie, jeśli ludzkość nie zwróci się do Boga. Nie trzeba zaniedbywać sprawy przyspieszenia chwili intronizacji w Polsce”.

Rozalia w liście do swego kierownika duchowego wyjaśnia,jakie zrozumienie towarzyszyło jej podczas powyższej wizji: „Były to słowa do głębi przekonujące nie, że to wszystko się stanie, te państwa ostoją się tylko, które Mnie uznają swym Królem. Zniszczenie będzie wielkie wskutek grzechów, które się rozlały jak potop na ziemi, więc muszą być krwią zmyte, zwłaszcza tam, gdzie były popełniane w sposób najohydniejszy.

Gdy Pan Jezus będzie Królem i Panem naszego Narodu, wówczas my staniemy się bardzo silnymi, bo wszyscy będą się starali wypełniać wolę Pana Jezusa. Przyjdą straszne czasy, lecz my musimy wierzyć i ufać Panu Bogu, że On nas nie opuści, a zwłaszcza musimy odmienić życie, by było zgodne z prawem Bożym. Ludzie zobaczą skutki,ile intronizacja wleje siły : mocy w nas, nasze serce i nasze życie. Prośmy gorąco Pana Jezusa o zbliżenie się Jego Królestwa, bo zbliżają się czasy, kiedy nastanie jedna Owczarnia i jeden Pasterz„

Wśród wielu niepokojów, otaczającego nas grzechu, zła i ludzkiej słabości, przejawów ludzkiej nienawiści, uznanie Chrystusa za Króla stanowi źródło ratunku dla współczesnego człowieka. Jest On gwarantem i szansą przywrócenia do życia prawdziwych wartości, uporządkowania życia społecznego, wzajemnego szacunku i praktycznego realizowania bezwarunkowej miłości bliźniego. U świętego Pawła w liście do Koryntian czytamy, że Jezus otrzymał godność Króla od Ojca Boga Wszechmogącego, Jezus jest Królem, niezależnie od woli i decyzji człowieka. Człowiek nie nadaje Mu tego tytułu natomiast od każdego człowieka, od każdego z nas zależy, czy w konkretnym czasie, w którym przychodzi nam żyć, świadomie i dobrowolnie uzna królewska godność Chrystusa i czy podda swoje życie Jego władzy – czyli czy dokona Jego intronizacji.

Intronizacja Jezusa jest wprowadzeniem Go na tron ludzkiego serca, jest przyrzeczeniem przez które oddajemy Bogu prawo do swego życia, a przez to wyprowadzenia go z zagubienia, niepokoju, słabości i grzechu oraz moralnego upadku. Jakie są przyczyny współczesnych nieszczęść człowieka? Wsłuchując się w przesłanie Piusa Xl papieża, stwierdzamy wyraźnie, że we współczesnym świecie rozlewa się zło gdyż ludzie odsuwają się od Chrystusa. Jego prawa próbuje się ograniczać do murów kościoła, by przypadkiem nie znalazły swojego miejsca w codziennym życiu człowieka. Stąd wartość i świętość życia, rodzina,małżeństwo, jakość życia publicznego coraz mocniej narażone są na podeptanie w imię stworzonej pseudo wolności, wolności bez Boga. Świat, w którym nie ma Boga jest miejscem, w którym człowiek gubi poczucie tego kim jest. Liczą się w takim świecie prawa silniejszego, które nie szanują i niszczą człowieka słabego i bezbronnego. Papież Pius XII przestrzegał ludzkość, że niegodziwe i zbrodnicze usiłowanie, by pozbawić Chrystusa Jego Królewskiej obecności w świecie i w codziennym życiu człowieka łączy się z odrzuceniem prawa miłości, które jest Bożym tchnieniem,życiodajną siłą, treścią dla życia i mocą Jego władania. Tam gdzie nie ma miłości, tam rodzą się wszelkie niegodziwości wtrącające człowieka w niewolę szatana. Gdzie znaleźć lekarstwo na dzisiejsze nieszczęścia człowieka, na nasze trudne czasy? Wobec wielu niepokojących zjawisk, które niszczą współczesny świat i życie codzienne człowieka, jawi się potrzeba ponownego uznania Chrystusa za Króla naszego życia, czyli Jego intronizacji. Trzeba nam na nowo uznać Jego uprawnienia wynikające z władzy jaką On sprawuje. Nie jest to władza rozumiana na sposób ludzki, która może łączyć się z siłą, brakiem poszanowania godności, chęcią dominacji i przedmiotowego traktowania człowieka.

Królestwo Chrystusa to: miłość, sprawiedliwość, dobro i pokój. Takie wartości nadają wartość ludzkiemu życiu i dają możliwość budowania szczęścia każdej osobie. Są to wartości, które nigdy i w żadnych warunkach nie tracą swoje aktualności i ogromnego znaczenia dla jakości życia człowieka. Wynika z tego, że na nas ludziach wiary, ludziach Chrystusowych, spoczywa obowiązek rozgłaszania w świecie Królestwa Bożego, budowania i rozwijania tego Królestwa. Ci, którzy uwierzyli w Chrystusa Odkupiciela człowieka, źródło życia,mają moralny nakaz uczynić Go Panem swoich własnych wyborów i decyzji. Sługa Boży Jan Paweł II przypominał, iż my, którzy jesteśmy wspólnotą, Kościołem, z racji przynależności do Chrystusa, Pana i Króla Wszechświata,jesteśmy wezwani do służenia Królestwu Bożemu i do jego rozszerzania w dziejach ludzkości. Tak, więc wierzący w Chrystusa posiadają odpowiednią misję, posłanie, by swoim życiem, sposobem postępowania i wartościowania kierować wzrok wszystkich ludzi ku Chrystusowi jako jedynemu Panu i Władcy. Dokonując w swoim życiu intronizacji Chrystusa, czyli poświęcenia się Jemu, stajemy się całkowicie Jego własnością i zobowiązujemy się do bezwzględnego posłuszeństwa. Nie jest to posłuszeństwo niewolników, ale ludzi wolnych, którzy idą za tym kto ma słowa życia i ma moc wyzwolenia nas od wszelkiego zła.

Niech Jezus Król będzie uwielbiony.

Jeśli coś ma się odbyć nie bez Kościoła, to nie można wymagać że Kościół tego nie zbada i nie weźmie za to odpowiedzialności.

I tak wszystko sprowadza się do jakiegoś działania. Jak nie za objawienia, to za czyny trzeba brać odpowiedzialność. Ja wymagam tylko wiarygodności.

Jeśli jedni ludzie mówią że to od Boga, drudzy że nie ważne bo fajna akcja

a trzeci że zobaczymy, ale wszystko ma swój początek w objawieniach, to ja czekam na przekonanie mnie że istotnie jest to akcja boża.

A jeśli nie mamy pewności co do objawień, czyli zakładamy że nie musza być prawdziwe to pochodzą z innego źródła

Jeśli coś ma u niektórych ludzi metkę made by God, to nie może być zarazem traktowane jako ok, skoro to równie dobrze może by objaw choroby, czy prywatnych interesów, nawet jeśli w dobrej wierze podejmowanych.

To nie musi wyglądac dobrze, to nie musi być po to aby komuś dogodzić. Albo robimy itronizacja na powaznie, albo jako przedstawienie dla słabszych.

To mnie też nieprzekonuje. Mojej wierze nie są potrzebne żadne intronizacje

ani tym bardziej dla ratowania wiata takie gesty nie mają żadnego znaczenia.