Coś jest czymś, to znaczy, że to coś istnieje. Ale wolałbym się nie wdawać w dalsze dywagacje, bo to będzie filozowanie...

Ja, oczywiście, jestem wieczny i się nie kończę, w sensie materii/energii z której się składam. Kończy się jedynie szereg efektów działania tej materii/energii, ale jej istota pozostaje.



Usunięcie teorii osobowości UPRASZCZA sprawę. Otrzymujemy JEDEN byt - Wszechświat nieosobowy. Brzytwa Okhama w akcji.

Zasadniczo chodzi o przyjmowanie jak najmniejszej liczby założeń. Nicość, stworzenie, Bóg - to już trzy założenia. Nieskończony ciąg bytów - jedno.

No ale jak chcesz się obejść bez filozofowania, zabierając głos na temat kwestii "pierwszej przyczyny"?



Istnieje więc Jajko, czy tylko jego części składowe? A może jego części składowe też nie istnieją - istnieją tylko części składowe tych części składowych? Uważasz, że istniejesz?



Bynajmniej. Czyż Wszechświat nie jest jedynie "szeregiem efektów"? Czy Wszechświat jest bytem prostym? Głosząc tezy o wiecznym Wszechświecie, głosisz nieskończoną ilość bytów przez nieskończoną ilość czasu. Czyli mnożysz je aż do nieskończoności - to dokładne przeciwieństwo brzytwy Ockhama. Natomiast osoba jest bytem prostym - nieredukowalnym. Składa się jedynie z siebie samej. Bóg nie ma "części składowych" - "składa się" wyłącznie z Boga.
Nieprzypadkowo konsekwentny ateizm prowadzi do zanegowania własnego istnienia, co, przynajmniej od czasów Kartezjusza, winno uchodzić za szczyt irracjonalizmu, jako że ostatecznie tylko własnego istnienia możemy być pewni - a nawet jeśli i tego nie jesteśmy pewni, to w każdym razie jesteśmy tego bardziej pewni, niż czegokolwiek innego.

Idąc tym tropem, ameba jest bardziej podobna do Boga niż człowiek - jest bowiem prostsza.

Sam Bóg zas jest czymś na kształt zóóópy, która nic nie umie poza tym, że zdarzyło się Jej raz wybuchnąć. Stwórczo.

Ja nie wiem, na jakiej zasadzie greccy poganie doszli do wniosku, że im byt prostszy, tym doskonalszy. My, dwa tysiące lat po Chrystusie, wiemy już, że im byt bardziej złożony, tym więcej może. Warto by było sobie tę wiedzę w końcu przyswoić, inaczej wyjdą nam absurdy.


To są właśnie skutki filozofowania w stanie czystym, bez oparcia się o eksperymenty.

Załóżmy jednak na chwilę, że Bóg jest (mniejsza o to, jaki). Czy Boga można zbadać? Nie filozofować na Jego temat, ale własnie zbadać, dokonać na Nim eksperymentu? Wyjaśnianie świata Bogiem jest jałowe poznawczo. Dlatego ludzie, którzy dociekają jak działa świat, unikają hipotezy Pana Boga jak ognia piekielnego.

Zadanie filozofii jest badać to, gdzie wzrok ani skalpel nie sięga. Badać nie wygląd rzeczy, ale jego istotę, sens itd.
Za takie badania płacą naukowcom prawie na wszystkich uczelniach świata. Widocznie ma ona jakiś sens.

Radzisz budować filozofię na doświadczeniach?
Kiedyś już była taka filozofia. Nazywała się marskizm-leninizm. A jako że jedynym doświadczeniem okazała się dla nich walka klas, to wiemy, co z tego wyszło!

Widzę, że Tobie ten ogień piekielny już wypalił zdolność do myślenia.
Nawet nie przypuszczasz, że ludzi myślących nie zadowala eksperymentalne zbadanie jak działa świat. To wystarczy krowie, kurze, ale rzadko człowiekowi, może z wyjątkiem niektórych, np. doświadczanych działaniem hormonów nastolatków! Myśl o sensie, początku, celu może się u nich nie pojawić.

To tylko zabieg retoryczny. Równie dobrze ja mogę powiedzieć, że "nicość, stworzenie, Bóg" to jest właśnie Pierwsza Przyczyna - i będzie już 1 do 1. Albo, że "Bóg Ojciec wszechmogący, stworzyciel nieba i ziemi" - to nadal jest to samo założenie. I nadal będzie 1 do 1. A prawda jest taka, że każdy kolejny byt w twoim nieskończonym ciągu jest kolejnym założeniem. Założeń jest de facto nieskończenie wiele.



To nie ciało jest tym, w czym Bóg jest podobny do człowieka.



A jesteś pewien, że to wiesz?

Zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego greccy poganie doszli do wniosku, że ciało jest więzieniem duszy?



Mógłbym z tym podyskutować, ale nie widzę związku z tym, co napisałem.

Oczywiście, że nauka musi unikać hipotezy Pana Boga - ale co w związku z tym?

Badania w obszarze neurologii wskazują na to, że ciało jest ośrodkiem wytwarzającym duszę.

Z drugiej strony, to że dusza jest w stanie pomyśleć rzeczy, których nie ma na świecie bożym, nie oznacza jeszcze, że jest w ciele uwięziona - nie mniej w każdym razie, niż pacjent w szpitalu psychiatrycznym.

Nonsens. Żaden z bytów w tym ciągu nie jest osobnym pojęciem (każdy jest takim czy innym bytem skończonym), nie jest też jakościowo niczym dodanym do obserwowanego przez nas wszechświata, w przeciwieństwie do "nicości", "stworzenia", czy "Boga". Jeśli w nocy usłyszę bzyczenie, zapalę światło i zobaczę komara, to potem każdorazowo mogę tłumaczyć sobie to samo bzyczenie obecnością komara właśnie i nie będzie to każdorazowo nowe założenie, choćbym domyślał się, że może to być - i zapewne jest - akurat inny osobnik.

No proszę, nie słyszałem, by jakiekolwiek badania naukowe wskazały na duszę..



Nie o to mi chodzi. Chodzi o to, że złożoność jest ograniczeniem.



Nie rozumiem. Obserwujesz jakoś ten nieskończony ciąg? O ile mi wiadomo, obszar obserwacji ogranicza się do kilkunastu miliardów lat. To już chyba naprawdę wystarczająco dużo. A ty chcesz dodać do tego nieskończoność.



Słysząc bzyczenie, nie tworzysz nieskończonego ciągu przyczyn. A przecież mógłbyś. Albo przykład z książki McGratha - czytając "Boga Urojonego", wiesz, że napisał go Richard Dawkins, choć nic nie przeszkadza, by powstanie tej książki rozbić na ciąg nieskończonych przyczyn. Jednak dobrze wiesz, że nie da ci to żadnej rozsądnej odpowiedzi na pytanie, czym jest "Bóg Urojony", jak powstał i jaki jest jego sens.

Obserwuję/obserwujemy wszechświat zmian/przyczyn. Niektórzy teiści twierdzą (np. w tym temacie), że poprzestając na takiej konkluzji, na jednym założeniu, że jest jak jest, należy w konsekwencji mniemać, że liczba tych zmian/przyczyn jest nieskończona. To nie jest zatem dodatkowe założenie, tylko proponowany przez samych (niektórych) teistów wniosek. Mi do szczęścia akurat niepotrzebny, ale też w niczym nie przeszkadzający. Owi niektórzy teiści twierdzą jednak, że taki wniosek jest absurdalny, wobec czego proponują zastąpienie założenia, że wszechświat jest taki na jaki wygląda założeniami że kiedyś go nie było (osobliwa koncepcja "nicości"), że został stworzony i że jego stwórca jest Absolutem.

To nie tak. Obserwacja nie jest założeniem - obserwacja po prostu jest. Sam fakt istnienia ciągu przyczyn/skutków jest już interpretacją, a nie obserwacją. Także więc o ciągu przyczyn/skutków nie można powiedzieć, że wygląda jak wygląda i tyle. Poza tym już we wcześniejszym poście pytałem, co mianowicie "wygląda" na nieskończone. Co ciekawe, naukowcy też mieli co do tego wątpliwości - znane są np. teorie (zdaje się np. Hawkinga), jak wyglądałby Wszechświat, gdyby był nieskończony i że bynajmniej tak nie wygląda. Nie rozumiem więc, co masz na myśli, pisząc "jest jak jest" albo "wszechświat jest taki, na jaki wygląda". W tym kontekście przecież w ogóle nie da się powiedzieć, na "jaki" wszechświat wygląda wszechświat, bo nie da się eksperymentować na wszechświatach.

Trochę śmiesznie by wyszło, gdyby się okazało, że żadnej osobliwości nie było, tylko... Nieskończenie długo "bijące się" brany. Tak czy siak, to wszystko bardziej podchodzi pod panteizm. Istnienia jakiegoś osobnego stwórcy nie da się uzasadnić na podstawie argumentów kosmologicznych, bo w ich kluczowym punkcie demiurg zostaje znokautowany fizycznym modelem odbierającym mu monopol na jego najważniejszą właściwość - wieczność.

Mam na myśli, że jak tak patrzę na ten wszechświat, to mam wrażenie, że on istnieje, wobec czego koncepcja nieistnienia wszechświata jest zbędnym, wydumanym i dodanym nie-bytem.



Istnienie czegoś/materii. Osobliwość sprzed WW byłą niewątpliwie czymś, prawda?

Dlaczego takie założenie że nie da się. Ja nie widzę tutaj żadnych sprzeczności. I dlaczego fizyczny model ma odbierać Bogu taki przymiot jak wieczność.

Widzisz, że istnieje. Ale nie widzisz, że istniał, ani nie widzisz, że będzie istniał.



Osobliwości chyba też nie widzisz? Ani WW?

A co to znaczy, że coś jest czymś?