Dlaczego na przekór rozumowi?

To "coś w mózgownicy" to właśnie rozum, bo tylko bezrozumni mogą wierzyć, że świat powstał sam z siebie, a życie traci sens kończąc się nicością.

Nie wiem.

Improwizując: ponieważ sacrum jest dość ściśle powiązane z tajemnicą i tzw. poczuciem mocy, wrażeniem przerastającej nas potęgi. Co zaś zostało zrozumiane i wyjaśnione, ani nie stanowi żadnej tajemnicy, ani nie jest postrzegane jako potężne. Z tym, że mózgownica potrafi zapuścić dwa "procesy" równocześnie, jeden rozumowy i drugi sakralny, tak że np. ekolog może być czcicielem Matki Ziemi. Dlatego napisałem "na przekór", a nie np. "wbrew". Istotne jest tylko, żeby nie ubijać ciągle tego drugiego drugiego "procesu", jak robią to scjentyści.

Bosz, co za bełkot.

Alus, tylko bezrozumni mogą wierzyć, że życie kończące się nicością nie ma sensu.

Powiedz to ludziom chorym, cierpiącym, oddającym życie za wiarę, za ojczyznę.

Tak, właśnie: powiedz im że nie mają niczego, czego mogliby się uchwycić, oprócz idiotycznej nadziei, że może jest coś tam, skąd nikt jeszcze nie wrócił...

I nawiasem mówiąc, przypominam, że sam jestem chory.

No ok, ale czemu koniecznie "na przekór", "wbrew" itp.? Rozum to rozum, ponadrozumowe to ponadrozumowe. Dlaczego trzeba tu sugerować jakiś konflikt?



Nie rozumiem. To ty utrzymujesz, że nie ma sensu.

Bo człowiek rozumny będzie potrafił nadac swojemu życiu sens. Człowiek bezrozumny - no cóż...

I nie sugeruję konfliktu, tylko coś na kształt podchodów. Grę sprzecznych interesów.

Skoro sens trzeba nadać, to znaczy, że go wcześniej nie ma, prawda? Ale z chwilą śmierci on i tak zniknie, prawda? Może nie dla innych, ale dlatego, kto umarł, na pewno, czy nie tak?



Jakich sprzecznych interesów?

Jak masz takie problemy, to proszę, okłamuj siebie, że istnieje sens obiektywny, nikt Ci tego nie broni. Ale rozumiesz, nie okłamuj innych. Chyba że sami o to proszą.


(facepalm) Wyjaśnianie vs. tajemnica.

O, mam: "Jak wykazały ujęcia funkcjonalne, mitologia i doktryna religijna pełnią tę samą funkcję – bronią przed destrukcyjnymi efektami rozumu." Szyjewski, Religia Słowian. W okolicach tego passusu pojawiają się nazwiska Mailnowskiego i Eliadego.

A ty nie masz takich problemów? A jak się przed nimi bronisz? Udawaniem że ich nie ma?

I dlaczego cały czas piszesz o "okłamywaniu"? Ja nikogo nie okłamuje. Okłamywałbym, gdybym mówił, że istnieje sens obiektywny, wiedząc, że faktycznie go nie ma. Ja niczego takiego nie wiem. A ty wiesz? Bo jeśli nie, to może to ty okłamujesz nas, utrzymując, że coś tu jest oczywiste?



Nie widzę tu odpowiedzi na moje pytanie.



Dobrze powiedziane. Przy czym tak samo słusznie można powiedzieć, że rozum broni przed destrukcyjnymi efektami religii. Nie widzę tu więc konfliktu, raczej współpracę

I Wikipedia napisała bzdury i ten komentaerz na forum.
Czemu piszesz o czymś, na czym się nie znasz, bo nie masz wiary?

We wierze religijnej nic nias ma na przekór rozumowi!!
Najpierw zauważ, że zwykła wiara międzyludzka nie jest na przekór rozumowi: ani wiara dana słowom rodziców, koledze, nauczycielowi, książce... Ona zawsze ma jakieś uzasadnienie rozumowe, słabsze lub mocniejsze. Jest ona też warunkiem zaistnienia wiedzy życiowej i naukowej.

Z wiarą religijną jest tak, że nie możemy przemawiać za inne religie. Każda w tej dziedzinie jest inna! Niekóre ograniczają sie np. tylko do życia wspólnotowego i praktyk rytualnych, nie mając żadnej wiary, ani bóstwa!

Jako chrześcijanin mogę bezpiecznie mówić w sprawie chrześcijańskiej wiary. Np. spotykamu historyczną postać Chrystusa. Analizujemy o Nim świadectwa historyczne z Jego czasów, kóre tylko prymitywny umysł lekkomyślnie zlekceważy.

Na podstawie tych świadectw analizujemy Jezusową osobowość, czyny i dzieło zbawienia, i przekonujemy się: To Emmanuel, to Pan Mój i Bóg mój! Świadectwa o Nim sa wiarygodne. On sam jest godny zaufania!

Mniej lub bardziej świadomie formułujemy w sobie dwa sądy: wiarygodności i konieczności wiary (w teologicznej analizie wiary zwane: iudicuium credibilitatis i iudicuium credenditatis).
Te sądy są podstawą rozumności aktu wiary:
Rozumnego przyjęcia Chrystusa i jego objawienia, i poddania się mu z miłością, posłuszeństwem i zaufanie (jak napisano w katechiźmie). To właśnie znaczy wierzyć!

Oczywiście dziecko w rodzinie ma tę drogę uproszczoną, ale jako dorastający czy dorosły człowiek w trakcie katechezy i własnych przemyśleń przechodzi tę samą drogę wiary, choć niekiedy o tym nie wie.

Zauważ, jeszcze w XIX wieku Kościół potępił herezje fideizmu, według której można domagać się od kogoś wiary bez podania mu racjonalnych argumentów.
Ta herezja naywa się fideizm - to wiara "w ciemno", wiara oparta na samej sobie.

Nie, nie okłamuję. Dla mnie jest oczywiste, że sens jest czymś, co wytwarza mózgownica. Nie wiem tylko, czy faktycznie jest to intelektualna odpowiedź na pytanie "po co", czy raczej wrażenie, odczucie sensu, które znów może zjawić się na przekór rozumowi.


Rozum wyjaśnia, wiara potrzebuje tajemnicy. Przynajmniej wiara w sensie przeżywania sacrum, bo zawierzenie w sensie Atimeresa - nie.


Powtarzam, że ja również nie widzę konfliktu, tylko grę, na zasadzie, powiedzmy, rywalizacji dwóch przyjaciół - akademików: ja mu na przekór zrobię doktorat. A ja mu na przekór zrobię habilitację!