Może jeszcze inaczej, Bóg może nie być bezradny, on może panować nad Wieloświatem, bo jest wszechmocnym Bogiem, ale zapytajmy o nas samych. Która nasza replika jest prawdziwa? Jeśli w niezliczonych ilościach kopii może zdarzyć się że wszystko przebiega tak samo, to jednak istnieją dla nich niezliczone możliwości podjęcia różnych wyborów. Czy to oddziałuje na siebie? Bo jeżeli decyzje twojego alter ego nie mają wpływu na Twoją osobę to w takim razie jest to osobny i niezależny byt, stworzony z innych atomów, mający swoją włąsną duszę ale wyglądający tak samo jak Ty. Ile dusz Bóg tworzy dla Ciebie? I sprawa o której wspomniałem - sąd ostateczny. Kto będzie odpowiadał za moje życie, czy ja sam za swoje własne, czy też niezliczona ilość mojego alter ego? Przecież każdy z nich mógł mieć inne życie, odmienne od mojego.

No nie bardzo może panować, wynika to z natury wieloświata, na logikę nie może. Można się zastanawiać czy nie ma wpływu na warunki początkowe czyli na ustawienia "pola gry", tego, co nas spotka. Która nasza replika jest prawdziwa ? Wygląda na to, że z każdą najmniejszą zmianą powstaje nowy osobni człowiek. Tylko przeszłość jest wspólna. A jeszcze: jakie ma znaczenie prawdopodobieństwo. Tzn. jeżeli mogę teoretycznie zamordować ukochaną osobę ale prawdopodobieństwo jest minimalne, czysto teoretyczne, to czy ten wątek, ta opcja jest tak samo uprawniona, ma taką samą "moc" jak ta najbardziej prawdopodobna (że będę jej bronił ze wszystkich sił)? No i ten Sąd Ostateczny - kto za co odpowiada? W momencie Sądu jest mnie milion czy miliard ale sam odpowiadam tylko za ostatni grzech. Za to im dalej w przeszłość tym więcej grzeszników do tego samego grzechu. Może to i logiczne ale zrozumieć trudno. Nie chcę myśleć co gdyby jeszcze te rozgałęzienia oddziaływały na siebie, liczba kombinacji nie do wyobrażenia.

A jak człowiek może się "podzielić"? Ty przed podziałem to będziesz ty, a po podziale to będziesz którymś z nich a drugi to będzie ktoś zupełnie nowy, więc sytuacja nie jest symetryczna.

Jak człowiek może się podzielić - a jak świat może się podzielić ? To jest właśnie pomysł niejakiego Hugha Everetta, fizyka kwantowego. Trudno to zrozumieć ale to teoria naukowa nie sf, wszystkie osoby po podziale są tak samo prawdziwe, my akurat spotkaliśmy się w tym świecie ale nie jest on w żaden sposób wyróżniony ani bardziej prawdziwy. Najbardziej fascynujące w tym wszystkim jest to właśnie, że to nie bajka, fantazja, to może być prawda! Być może uda się to udowodnić za 100 czy 1000 lat ale pomysł sam wziął się z wnioskowania naukowego.

Nie wiadomo, czy nieskończona. Jeżeli czasoprzestrzeń jest skwantowana (czas i długość Plancka są elementarnymi, niepodzielnymi jednostkami odpowiednio czasu i długości), to liczba naszych wersji (kopii) jest olbrzymia, ale jednak skończona.

Każda wersja ciebie jest tak samo prawdziwa, jak każda z pozostałych.

Wszystkie kopie. Aby sąd był sprawiedliwy, każda kopia powinna mieć osobną duszę i powinna być sądzona osobno (niezależnie od pozostałych).

A jak byś zdefiniował sformułowanie "może się zdarzyć"? Co ono oznacza? Ja przyjmuję, że oznacza ono właśnie to, że istnieje świat, w którym dana rzecz się dzieje. Wówczas twoje zdanie jest tautologią (jest w sposób oczywisty prawdziwe na mocy samej definicji wyrażenia "może się zdarzyć").

Nie można wykluczyć, że w żadnym ze światów nie jesteś ani papieżem ani mordercą. Zauważ, że np. twój genom (częściowo determinujący twoje cechy) jest taki sam we wszystkich światach.

Dlaczego?

Bardzo dobre pytania. Sam chciałbym znać odpowiedź.

Dlaczego?

Według mechaniki kwantowej nie oddziaływują na siebie nawzajem.

Nie jest symetryczna tylko z ludzkiego, subiektywnego punktu widzenia (z punktu widzenia pojedynczej kopii). Obiektywnie jest symetryczna.

Niejakiego
No właśnie. Moim zdaniem Hugh Everett był jednym z najbardziej niedocenianych geniuszy XX w. Być może nawet najbardziej.

Definitywnego rozstrzygnięcia eksperymentalnego być może nigdy nie będzie, ponieważ nie chodzi tu o wybór jednej z kilku różnych teorii, ale o wybór jednej z kilku różnych interpretacji tej samej teorii (mechaniki kwantowej). Za interpretacją Everetta przemawiają przede wszystkim argumenty teoretyczne i logiczne. Są też pewne argumenty doświadczalne, choć tylko pośrednie:

http://tygodnik.onet.pl/cywilizacja/kocia-blaszka/ymwlg

Skoro makroskopowa blaszka może znajdować się w kwantowej superpozycji dwóch stanów (dwie kopie), to makroskopowy obserwator (np. człowiek) również i tzw. "redukcja funkcji falowej" (postulowana sztucznie w innych interpretacjach) jest zbędna.

Poza tym cała mechanika kwantowa powinna być tylko przybliżeniem tzw. Teorii Wszystkiego (jeszcze nie sformułowanej). Być może Teorii Wszystkiego nie będzie już można interpretować na kilka różnych sposobów i pozostanie tylko sposób zgodny z interpretacją Everetta.

Przede wszystkim, to wieloświat nie jest faktem, tylko czystą spekulacją.

A co musiałoby się stać, żebyś przestał uważać "wieloświat" (zakładam, że odnosisz się do interpretacji Everetta mechaniki kwantowej) za "czystą spekulację"? Czy "wieloświat" jest dla ciebie większą spekulacją niż "redukcja funkcji falowej"? Jeżeli tak, to dlaczego?

Rzeczywiście, nie wszystko musi się zdarzyć, choćby ze względu na prawa przyrody. Nie możemy np. tacy jak jesteśmy przebywać w jądrze Słońca. Ale też położenie cząstek w momencie "wielkiego wybuchu" (zakładając, że się zdarzył) mogłoby wykluczyć moją szansę zostania Papieżem. I tu byłaby poprawka w moim myśleniu (przepraszam, nie jestem fizykiem ani teologiem, piszę "z głowy czyli z niczego"). Otóż możnaby założyć istnenie Boga jako istoty poza wszelkimi prawami a właśnie tworzącej te prawa. Obrazowo można Go przedstawić jako kogoś, kto ułożył wielkie domino. Klocki nawzajem potrącają się, nawet w bardzo złożony sposób, sposób zaprojektowany przez Twórcę. Wszystko jest z góry przewidziane, wystarczy tylko pchnąć pierwszy klocek. Ale póżniej można tylko patrzeć jak plan się spełnia. W tym sensie Bóg jest bezradny. I w tym sensie żadne nasze działanie nie ma sensu. Brzmi to bardzo defetystycznie. Ale jeszcze zapytałem o prawdopodobieństwo. Czy naprawdę nie ma znaczenia, że ja nie chcę kogoś zamordować? Po co istniałyby ludzkie marzenia, pragnienia, uczucia. A one są. Przyznaję, że ta moja teoria domina wydaje się bardzo smutna i w sumie prostacka. Na swoją obronę powiem, że sam Hugh Everett miał do życia stosunek fatalistyczny, przez to pewnie nie zdobył należnej mu sławy i zaszczytów.

Bo interpretacja Everetta jest żartem. Nie można tego inaczej traktować. Nie ma sensownej teorii unifikacji, w ramach której można przetestować te wynurzenia, pisane po pijanemu, na restauracyjnej serwetce. Sam mógłbym swobodnie wybełkotać teorię równie romantyczną i sensacyjne brzmiącą, która miałaby wszelkie pozory naukowości poza możliwością jej udowodnienia.

Na szczęście większość fizyków podziela moje zdanie, a w doktryna "zamknij się i licz" jest wciąż obowiązująca.

Skoro to wszystko dzieje się według planu Boga, to gdzie tu Jego bezradność?

Dlaczego? Przecież zbawienie każdej kopii zależy w dużym stopniu właśnie od jej działań i dokonanych przez nią wyborów.


Tego się obawiałem. Zamiast merytorycznych odpowiedzi na moje pytania otrzymałem tylko niczego nie wnoszący bełkot. Wypowiadanie się w tak autorytarny (a na dodatek obraźliwy) sposób o rzeczach, o których najwyraźniej nie masz zielonego pojęcia (gdybyś miał, to byłbyś w stanie odpowiedzieć merytorycznie) jest po prostu głupie. W ten sposób tylko się ośmieszasz. Czy przyszło Ci do głowy, że w ten sposób możesz pośrednio szkodzić organizacji, do której obaj należymy (chyba, że już do niej nie należysz)? Dla jej dobra nie wymienię jej nazwy, ale na pewno wiesz o co mi chodzi.

Dziwię się, że nie dostrzegasz, jak prymitywna jest ta doktryna (nawet sama nazwa jest prymitywna). Przecież to dobrowolne i zupełnie niepotrzebne ograniczenie własnych horyzontów myślowych, które może tylko hamować dalszy rozwój fizyki.

Wieloświat to SF

Nie, on się nie ośmiesza. W każdym razie nie w moich oczach. Wieloświat Everetta to faktycznie sci-fi, tam zajmuje poczesne miejsce. W nauce... już się kiedyś o to pytałem, a teraz zapytam nieco inaczej: dlaczego moja linia świata, którą pamiętam i jestem jej świadom, przebiega przez taką, a nie inną konfigurację Wszechświatów? Innymi słowy: dlaczego ja to ja?

Otóż niezaleznie od odpowiedzi na to pytanie sama możliwość podobnego "poszerzenia" horyzontów myślowych źle wróży danej filozofii. Następne w kolejce czekają równie głębokie (a sensowne!) pytania: "dlaczego na krowę mówimy krowa, skoro moglibyśmy mówić koń?" oraz "czy jeśli ja widzę kolor czerwony, to może on być dla kogoś niebieski?". Można je naturalnie rozważać, ale szczerze wątpię, czy postulat rozważania podobnych problemów wiedzie do płodnego programu badawczego, płodniejszego w każdym razie od generowanego podejściem shut up and calculate.

Nie wiem po co się tym zajmować. Ja mógłbym wymyśłeć teorię, że mój obraz w lustrze robi głupie miny i ogólnie zmienia się gdy na niego nie patrzę, a tylko gdy patrzę, to mnie naśladuje

Tego nie jesteśmy tak do końca pewni... uważam że świat ma więcej wymiarów niż to co zdołaliśmy poznać dotychczas.