Jezus poszedł na krzyż dobrowolnie, chciał się ofiarować. Podobnie tutaj, to powinna być świadoma decyzja kobiety, gdzie ona także uwględnia bliskie osoby i to co czują. Kobieta powinna świadomie i dobrowolnie przyjać taką ofiarę, gdzie decyduje się na to aby poświęcić własne życie dla dziecka, w imię miłości do tego dziecka lub w imię wyznawanych zasad i religii.

W przeciwnym razie, używając przymusu, decydujemy o tym kto powninen żyć, a to także nie jest chyba najlepszym rozwiązaniem.

Equuleuss
Ja nie umniejszam cierpienia kobiety zgwałconej. To dziecko które nosi, jest tak samo dzieckiem bożym. Zlikwidowanie go jest po prostu zabójstwem.

Podałem też przykład.
,,Człowiek żył se w powodzeniu 40 lat i spadnie na niego krzyż. Bardzo ciężko zachoruje, do tego stanie się inwalidą. I zlecą się takie sępy i będą mówić. On tak strasznie cierpi, nie był na to przygotowany, nie jest temu winny, miał tyle planów, a teraz nawet jego dzieci i żona przez to cierpią. Nich mają prawu jemu i sobie ulżyć bo nie dają se rady, a przez ten krzyż wszyscy nabawią się urazów psychicznych i traumy. Niech mają prawo strzelić mu w łeb jak będzie spał, nawet nic nie poczuje, jak to bezbronne dziecko w łonie.''

Czy możesz powiedzieć że kobieta zgwałcona cierpi bardziej od człowieka z mojego przykładu? No, nie. I tak samo cierpi nie z własnej winy, cierpią przez to też jego bliscy, miał plany, a wszystko mu się burzy. Można tak samo mówić że on jak i jego bliscy tak se nie dają rady, że przez to wpadną w depresje, choroby psychiczne, traume. Można iść dalej, to będzie tak narastało że jest ryzyko że ktoś przez chorobę ojca popełni samobójstwo. I dokładnie tak samo można mówić że mają prawo go zabić.
W obu przypadkach, zgwałconej kobiety i tu ojca rodziny, mówimy o zabójstwie, tu dziecka w łonie, a tu dorosłego człowieka.
Tak samo w moim przykładzie mogę mówić innym, Ty nie wiesz jakie to cierpienie, Ty tego nie przeżyłeś, oni to widzą jakie to ciężkie cierpienie, jaka trauma dla całej rodziny, dlatego dajmy im prawo zabójstwa.
I tu i u zgwałconej kobiety, jedno i drugie to jest zabójstwo. Tu dziecka w łonie tu, dorosłego człowieka.
Można wymyślać inne przykłady i wszędzie będziemy mówić o tym samym prawie do zabójstwa.

To co napisałeś można równie dobrze odnieść do gwałtu jak i do niechcianej ciąży w związku, małżeństwie. Wszędzie jest to zabójstwo.

Zaznaczę że moje wsześniejsze wypowedzi dotyczyły dziecka z gwałtu.

Ona to zrobiła DOBROWOLNIE! Bo CHCIAŁA!
A ty chcesz do PRZYMUSIĆ!

I naprawdę nie widzisz, że "w imię miłości" wprowadzasz w ten sposób terror?

Kobiety, którym dziecko zmarło w łonie nie nakręcają takich filmów.... Czy dlatego sa poza twoją świadomością?

Mam bardzo ambiwalentne uczucia. Z jednej strony cieszę się, ze nie rozumiesz sytuacji, z drugiej strony smucę się, ze nie nawet próbujesz.
A skoro nie próbujesz, to po co z tobą rozmawiać?

equuleuss masz rację. Są czasem sytuację, które nas przerastają i ciężko jest wybierac między swoim życiem a życiem dziecka. Dlatego jest to jedyna sytuacja, która może budzić wątpliwości, ale tylko ta i żadna inna. Każda inna sytuacja jest do rozwiązania i nie trzeba posuwać się do najgorszych czynów. Choć ja jako matka oddałabym bez wahania życie za moje dzieci. Ja już coś tam przeżyłam i one też by chciały. Niech mają tę szancę

tak a propos ciekawe dla kogo byłam niewygodna hehe

A jeśliby okazało się że ich życie jest bardzo trudne i są nieszczęśliwi? Tak też może być i wtedy zamiast doceniać Twoją ofiarę będą myśleć że lepiej dla nich aby nie miały tego życia. Myślę że bardziej tutaj chodzi o to przykazanie - nie zabijaj. Ale jako matka masz swoje spojrzenie na to wszystko, kobieta odczuwa to w jakiś wyjątkowy sposób, będąc nawet w stanie uczynić taką ofiarę z własnego życia. Myślę że kobieta jest koroną stworzenia i ma jakąś cząstkę którą Bóg zostawił w niej, wyjątkową cząstkę ponieważ z natury jest zdolna do miłości, gdy tak często mężczyzna musi uczyć się jak kochać naprawdę.

Zakaz zabicia dziecka to rzeczywiście wielki terror

Każde życie jest na swój sposób trudne a to co wydaje nam się ciężarem, z czasem może okazać się łaską. Nie możemy bawić się w Pana Boga. Bóg jest tylko jeden.

Istnieje też ryzyko że nasze dziecko w młodzieńczym wieku ulegnie wypadkowi i będzie kaleką. To co, zabić w łonie, bo mogłoby być pózniej nieszczęśliwe. To absurd.

Nie to miałem na myśli pisząc takie słowa, nie o tym że powinniśmy bawić się w Boga, tylko to że nie zawsze życie jest wielką szansą i czymś miłym, łatwym i przyjemnym. Życie trzeba w jakiś sposób zrozumieć, każdy indywidualnie powinien odnaleźć sens własnego życia i nadać temu jakieś znaczenie. Nie zawsze dzieci będą błogosławić rodziców za dar życia, bo życie może nie wydawać się dla nich żadnym darem. Aby zrozumieć tą wielką rzecz o której mówisz, zrozumieć sens cierpienia, potrzeba być w szczególny sposób blisko Boga, a nie każdy ''dotyka'' Boga.
Twoje dzieci mogą wybrać zupełnie inną drogę w życiu, przeciwną temu w co wierzysz, to jest zawsze możliwe.



A czy ja coś takiego twierdzę że należy tak zrobić? Czytałem kiedyś na pewnym forum wyznania młodego mężczyzny który planował samobójstwo, bo choruje na jakąś rzadką chorobę i jego codzienność to ból. Jego marzenia to nie są marzenia takie jak mają inni ludzie w jego wieku, ale jego marzeniem jest aby chociaż jeden dzień przeżyć bez bólu. Zresztą jego życie jest podtrzymywane przez leki. To są bardzo trudne sprawy, nikt nie odbiera mu prawa do życia ale on sam chce to zrobić na sobie. I co w takiej sytuacji? Jak pocieszyć takiego człowieka? Jak wskazać mu sens cierpienia, sens takiego życia? Jak znaleźć odpowiednie słowa?

Tożeś dobrze powiedziała - my nie możemy. Ale wy nie żyjecie sami na świecie.


Dla żywych jest eutanazja, vulgo samobójstwo z pomocą. A dla odważnych - bez pomocy.

Samobojstwo poprzedza syndrom presuicydalny. Znane są kolejno następujace po sobie przejawy tego pragnienia prowadzace do realizacji samobójstwa. To objaw choroby a nie odwaga.

Samobójstwo i eutanazja jest wyborem osoby, która ma odejść z tego świata(choć uważam, że i to nie jest rozwiązanie) a zabicie dziecka w łonie matki jest decyzją drugiego człowieka. Nikt nie ma prawa decydowania o życiu lub śmierci drugiego człowieka. Nie ma takiej sytuacji abyśmy mieli do tego prawo.

Nie ma sytuacji bez wyjścia i problemu nie do rozwiązania. Tylko ludzie są niecierpliwi i chcą już teraz a niekiedy trzeba poczekać i pozwolić sytuacji potoczyć się samej.

Mało razy wydaje nam się, że jest tak źle że już gorzej być nie może? A potem z perspektywy czasu widzimy , że nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Różnie w życiu bywa, ale czasem po prostu trzeba z pokorą przyjąć to co nas spotkało.
"co nas nie zabije to nas wzmocni"

http://www.youtube.com/watch?v=AfKrKl6U-do
Obejrzyjcie i wtedy odpowiedzcie sobie na pytanie czy z góry trzeba zakładać, że czyjeś życie i cierpienie nie ma sensu. Tylko obejrzyjcie do końca by pojąć o co chodzi wżyciu

Po pierwsze nie dziecka, tylko płodu, po drugie, tlumaczono ci już, że decyzja o ratowaniu płodu niekiedy prowadzi do śmierci matki. Innymi słowy, i tak się bawisz w Pana Boga, tylko że kosztem dorosłego.

Sytuacje bez wyjścia, oczywiście, istnieją. Dajmy na to jesteś kapitanem okrętu podwodnego, który wpłynął na starą minę. Dziura w kadłubie, woda zalewa okręt. W przebitym przedziale są ludzie. Jeśli zamkniesz grodzie wodoszczelne, skażesz tych ludzi na śmierć; ale jeśli ich nie zamkniesz, woda może zalać cały okręt i zginiecie wszyscy. Zabijasz czy dajesz szansę?