Małe dzieci też takiego czegoś nie mają. To może do zaświatów idą tylko dorośli, a niemowlęta do piachu razem ze zwierzętami?



Co to jest "cierpienie niebytu"? Jak kogoś nie ma, to nie cierpi.

Powiedz to buddystom

http://www.youtube.com/watch?v=eUvFqwFPYac
Bogusław Wolniewicz o śmierci - wierzy w Boga, który nie ingeruje, i że po śmierci nic nie ma.

wierzy w Boga i nie wierzy w życie wieczne hmmm dziwne jakieś

Dla mnie bynajmniej takie życie traci swój głeboki sens. Cokolwiek zrobię i tak nie będzie miało większego znaczenia. Zrobię wielkie pieniądze, po co, i tak zniknę w niebycie. Będę sławny, po co mi pięć minut na ziemi i tak zniknę w niebycie. Masz dzieci, patrzysz na nie i myślisz - znikną kiedyś w niebycie. Uczucia, miłość, emocje, cokolwiek co przeżywałeś i doświadczyłeś w życiu traci swoje znaczenie. Taka perspektywa skłania raczej do przemyśleń że skoro nic nie ma po, to trzeba korzystać nie patrząc na morale. Liczy się tylko tutaj i teraz, bez żadnej perspektywy. Wtedy nadzieja i miłość traci swoje znaczenie.

A jeśłi wierzysz w życie wieczne, jest to samo: Zrobię wielkie pieniądze, po co, i tak nie będą potrzebne, co więcej, będą przeszkodą. Będę sławny, po co?

Ale jest sens czynienie dobra. Przy czekającym niebycie nie ma większego sensu

A jak do niebytu dużo czasu?

Tak, ale wtedy mając te pieniądze i sławę mógłbym starać się wykorzystać to także dla jakiegoś dobra, nie tylko dla siebie. Kiedy wiesz co zrobić z pieniędzmi i z popularnością, możesz robić wielkie rzeczy, ale niekoniecznie na pokaz, można też tak aby nikt nie widział. Wtedy masz pewną perspektywę że twój trud nie idzie w ten niebyt, bo jeśli istnieje niebyt to po co pomagać innym? Przecież czeka nas wszystkich to samo, czyli totalna zagłada i to nawet lepiej jeśli zginą z głodu albo wykończy ich jakaś choroba, bo szybciej znajdą się w nicości. Z taką perspektywą nicości równie dobrze można zlikwidować siebie już teraz i to bedzie prawie to samo, bo po się męczyć na tym łez padole.

Nie jesteś pewien ile masz czasu do nicości. Jutro może już nie istnieć dla mnie, skąd możemy wiedzieć kiedy zostanie przecięta nasza linia życia tutaj.

NIiebyt jest lepszy od piekła, niebyt jest lepszy od reinkarnacji, jedynie wieczna szczęśliwość może być lepsza od niebytu.

Niebyt jest lepszy od „wiecznego” piekła, to akurat jest oczywiste ale dla czego reinkarnacja miałaby być czymś gorszym od niebytu? Reinkarnacja tak naprawdę tłumaczy sens naszego istnienia, tłumaczy min. że nie ma szczęścia za darmo, że każdy musi sam na nie zapracować , że szczęście możemy osiągnąć jedynie przez trud i wysiłek. Nawet Bóg nie może nam dać szczęścia na siłę, po prostu takie szczęście nie miałoby dla nas żadnego znaczenia. Tylko przechodząc przez „piekło” tego świata można docenić prawdziwe szczęście. Do szczęścia (zresztą jak do wszystkiego ) trzeba dojrzeć, dorosnąć . A więc jest to sprawa przede wszystkim pewnej dojrzałości duchowej. Co prawda każdy z nas nosi w sobie potencjalne Niebo (Niebo to stan duszy a nie miejsce) ale nie każdy do niego dorósł. Bez reinkarnacji nikt nie miałby szans na tą dorosłość.

Zresztą nie istnieje coś takiego jak niebyt, skoro coś lub ktoś istnieje to istniał zawsze. Bóg to wszystko co istnieje, jest wszystkim i we wszystkim. Od Boga nie można niczego odjąć lub dodać. Skoro istniejesz istniałeś zawsze.

Reinkarnacja - czyli wieczne istnenie na tym łez padole. Oczywiście że od tego jest lepszy niebyt

Czyli, według tego, skoro nieśmiertelna dusza istnieje przed zaistnieniem świadomości, to świadomość nie jest koniecznym warunkiem posiadania nieśmiertelnej duszy. A skoro tak, to i mrówka może mieć nieśmiertelną duszę, bo z całą pewnością istnieje w czasie i przestrzeni. Swoją drogą, kiedy według ciebie mrówka ZACZYNA ISTNIEĆ W CZASIE I PRZESTRZENI? w przyrodzie jeden organizm przechodzi w drugi, nawet w przypadku jakiejś syntezy najpierwotniejszych praorganizmów z cząstek organicznych jest to też tylko zmiana stanu tej samej materii. To pd mojej arbitralnej decyzji zależy, czy jakiś obiekt nazwę nowym słowem i tym samym w łaskawości swojej ustanowię nowym bytem, czy uznam go za wersję starego bytu.




To prawda, nie potrafię sobie wyobrazić tego, że nie istnieję, to psychologiczna niemożliwość. Ale to dowodzi tylko ograniczenia mojego umysłu, a nie tego, że mam rację.

Nie wierzy w Boga, nazywa siebie "rzymski katolik niewierzący". Od lat działa na rzecz legalizacji w Polsce eutanazji, mianując eutanazję jako sacrum, a niegodziwy Kościół tego nie rozumie.
Ale za to podziela polityczne poglądy RM i przez słuchaczy tegoż "katolickiego radia" jest uwielbiany. Ba nawet nieświadomi słuchacze poglądów prof. o eutanazji, pielgrzymują na Jasną Górę przed obraz Matki Boskiej z plakatem Maryjo błogosław profesorowi Wolniewiczowi.