I tak:
Płód nie jest potencjalną osobą, tylko osobą z potencjałem.
Nie nie można mylic istoty z funkcją.

Niekoniecznie. Płód nie jest jednostką rozumną.

ludzki płód ma potencjał, by rozwinąć się w strukturę, która będzie stanowić materialne oparcie dla osoby ludzkiej.

Inaczej.
Płód nie może rozumować i dokonywać wyborów podbnie jak osoba w spiączce.

Czyli inaczej:
ludzki płód ma potencjał aby zostać w przyszłosci osobą ludzką.
ergo:nie jest nią w fazie płodowej.

Dodałem "dorosła"specjalnie(...)

Dobrze by było azebyś podał jakąś konkretną definicję "osoby" i "człowieka".Może być zródło z encyklopedi,słownika,etc.

Płód nie może rozumować i dokonywać wyborów podbnie jak osoba w spiączce.
ergo:osoba w śpiączce (chwilowo) nie jest jednostką rozumną.
Albo:
Kazda jednostka która ma chwilowy zanik mozliwosci rozumowania nie jest jednostką rozumną
ergo;czasowy brak takiej mozliowsci wyklucza ją z kategorii istot rozumnych(czasowo nie jest jednostką rozumną).
Dobrze rozumiem ?

ludzki płód ma potencjał aby zostać w przyszłosci osobą ludzką.
ergo:nie jest nią w fazie płodowej.
Dobrze rozumiem?

Płod nigdy nie był zdolny do rozumowania.

W wypadku osoby w śpiączce osoba ludzka zaistnaiła, a jedynie w danym momencie pozostaje niejako w zawieszeniu.

Owszem, nie jest. Jakkolwiek w wymiarze społecznym może być postrzegany jako osoba, np. może mieć imię, rodzice moga do niego przemawiać, co zresztą często robią.

"Osoba" to ktoś kto ma naturalną zdolność do osobowych działań,takich jak myslenie i dokonywanie wyborów (Aborcja?Trzy punkty widzenia str 177)

Źle.
Każda jednostka która ma chwilowy zanik możliwości rozumowania zachowuje naturalną zdolność do osobowych działań,takich jak myślenie i dokonywanie wyborów, ergo jest osobą.
Płód nie ma i nigdy nie miał naturalnej zdolności do osobowych działań,takich jak myślenie i dokonywanie wyborów, czyli osobą nie jest i nigdy nie był.

A co ma znaczyc argument typu:

Płód nie jest jednostką rozumną.

Jezeli płód nie jest jednostką rozumną, tzn że nie może mysleć i dokonywac wyborów.(tymaczasowe ograniczenie).
Analogicznie, osoba w spiączce nie może myśleć i dokonywac wyborów bo ma chwilowa w stosunku do swojego poprzedniego stanu, niemoc w tym zakresie.

Mamy więc analogię w tym obszarze.

No i tutaj jasno widac że kolega odchodzi od logicznego ekstremum do kórego sprowadziłem jego rozumowanie i nagle zaczyna dowodzić że jednostka ludzka już wczesniej zaistniała.co ma byc dowodem na to, że istnieje faktyczna róznica w myśleniu i dokonywaniu wyborów przez te dwa podmioty .Mam więc klasycznie arbitralny determinant z przeszłosci,jako dowód "osobowy".
Biologicznie bez zmian

Co to zanczy "odnosimy".Masz na mysli,was czyli zwolenników wyboru?

Zespół komórek (chodzi ci o płód prawda?) to dość specyficzna kategoria jezykowa która ma na celu zdepersonalizowanie płodu.

Poza tym takiego słownictwa mogę równie dobrze użyć do kazdej istoty która skałada się z komórek np:mężczyzny.

wszyscy ludzie są ludzmi:embrion,płod, noworodek niemowlak,podlotek,starzec.Kazdy z tych opisów może należec do tej samej istoty.Genetycznie jest to ten sama osoba.

kazda istota gatunku ludzkiego to człowiek.Jezlei się z tym nie zgadzasz to podaj do jakiego gatunku istot żywych należy embrion.

Płod czy embrion nie dokonuje wyboru, tylko ma naturlaną(potencjalną) zdolność do tego typu działań.Nie korzysta z takiej możliwosci "obecnie",podobie jak człowiek w spiączce.

na przykład zwykły słownik SJP Dunaj:
Człowiek to gatunek ssaków zrodziny człowiekowatych.
Definicja ta obejmuje kazdą istote gatunku ludzkiego bez względu na stadium.

Gdybym miał podać swoja definicję, zrobilbym to podobnie, lecz bardziej zwięźle, na przykład: najbardziej rozwinięty ssak z grupy naczelnych (definicja robocza, nie zamierzam się upierać przy dokładnie takim brzmieniu).

To ta definicja doskonale obejmuje płód czy embrion.

Pierwsza częśc definicji to rzeczywisci tautologia czyli jak zapewne wiesz zdanie prawdziwe w kazdych okolicznosciach

W całej historii ludzkosci opowiadano sie za prawem wyboru a jeszcze i dzis istnieje ono w postaci kary śmierci oraz w czasie wojen. Dotyczy to istniejących ludzi, w stadium dojrzałym.

Traktuje to co napisałeś jedynie jako ciekawostkę historyczną nie mająca zbyt wielkiego związku z tym czy płod jest, czy nie jest człowiekiem.

Celowo unikam określenia "płód", bo trzeba by znów dyskutowac na jakim etapie. Skoro jednak i tak uważasz, ze człowiek jest od poczęcia, to praktyczniej jest dyskutowac o embrionie.

Jeśliby stwierdzić że płód nie jest człowiekiem bo nie może podejmować świadomych decyzji, to co powiedzieć o dziecku które jest tydzień po porodzie? Przecież też nie podejmuje decyzji.

btw: mówienie że "to coś", co się rozwijało w brzuchu kobiety można zabić, bo to przecież nie dziecko tylko, na przykład, płód - tak na chłopski rozum, wiadome jest że "to coś", co się rozwija w brzuchu kobiety będzie (a może już jest? ) takim samym stworzeniem jak jego rodzice, w sensie: nie będzie to cielak, lama, osioł czy jakaś roślinka. Czy naprawdę najprostsze rzeczy trzeba komplikować?

A to ciekawe.
Prof Kreft na kartach swojej ksiązki dowodzi, że płód jest zarówno osobą jak i człowiekiem, a SweetChild przeczy.No cóż, jest to zjawisko dość osobliwe

Kazda jednostka ludzka ma potencjał genetyczny azeby móc przejawiać wszelkie cechy osobowe jak myślenie i dokonywanie wyborów.

Tak więc płód nie tyle nie jest osobą co nie może przejawiać działąń osobowych.Podobnie jak osoba w spiączce.W obydwu przypadkach może to byc stan przejciowy.Natura o jotę się nie zmienia.

Bardziej łopatologicznie nie potrafię,wybacz

Bardzo słabą. W przypadku płodu osoba w ogóle nie zaistniała, jest zatem ewentualna/nieokreślona, w wypadku śpiączki - zawieszone zostało funkcjonowanie konkretnej osoby ludzkiej.

Owszem, bez zmian. Bo osobę ludzką w przeciwieństwie do człowieka definiuje nie biologia, a sposób uczestnictwa w rzeczywistości. Dokładniej - biologia dookreśla w tym wypadku jedynie drugi człon: ludzka.

Mam na myśli kontekst, w jakim na ogół używane jest to słowo. "Istota" to coś wiecej niz "organizm", chyba się zgadzamy?
Cytuj:

Odwrotnie: staram się unikać pochopnej personalizacji.
Celowo unikam określenia "płód", bo trzeba by znów dyskutowac na jakim etapie. Skoro jednak i tak uważasz, ze człowiek jest od poczęcia, to praktyczniej jest dyskutowac o embrionie.

Nie, gdyż dorosły jest zespołem komórek między innymi, zaś embrion prawie wyłącznie (plus plan rozwoju).
Cytuj:

Genetycznie tak, ale czy ne widzisz zasadniczej różnicy między embrionem a pozostałymi kategoriami? Więcej o tym napiszę dalej.
Cytuj:

Embrion nalezy do gatunku ludzkiego ale nie jest jeszcze człowiekiem. Ta nazwa jest zarezerwowana dla "gotowego" osobnika.

Szerszy opis mówi o wyglądzie i możliwosciach umysłowych. Wszystko to nie dotyczy embrionu, który pod tymi wzgledami w ogóle nie przypomina człowieka.

Co mówi szerszy opis? Że ten najbardziej rozwinięty ssak ma określony wygląd (i w pierwszej kolejności po tym go rozpoznajemy), określoną budowę (takze wewnętrzną) oraz fukcjonujący umysł ze zdolnoscią do abstrakcyjnego myślenia (co go odrożnia od innych naczelnych). Opis zajmuje zwykle ze dwie strony. Najwyraźniej nie dotyczy to embrionu.

Chyba nie do końca rozumiesz pojęcie tautologii.

Gdy sie prześledzi ten proces, widać, że miano na myśli typowego, przeciętnego człowieka (postac dojrzałą). Nikt nie rozwazał w tym kontekscie embrionu.

Przeciwnicy aborcji mówią w praktyce tak: skoro embrion jest człowiekiem, to przysługuja mu te same prawa co dojrzałemu osobnikowi.

Ale embrion jest człowiekim tylko w sensie potencjalnym, gatunkowym, a nie w sensie dojrzałym. Człowiekiem dopiero będzie i wtedy otrzyma pełnię praw.

Dziecko tydzień po porodzie ma rozwinięty mózg, więc ma naturalną zdolność do osobowych działań,takich jak myślenie i dokonywanie wyborów.

Nie przeczę, że każdy organizm ludzki ma potencjał genetyczny ażeby móc przejawiać wszelkie cechy osobowe. Ale nie rozmawiamy o potencjale genetycznym, a o naturalnej zdolności.

Nie, bo człowiek w śpiączce ma naturalną zdolność do osobowych działań,takich jak myślenie i dokonywanie wyborów. Czyli tłumacząc na nasze, ma działający mózg.

Definiujesz "osobę" kluczem socjologicznym całkowicie ignorując biologię.

Musiałbyś żyć na innej planecie, żeby nie słyszeć o książce z 2012 r. neurochirurga Ebena Alexandra, Dowód. Prawdziwa historia neurochirurga, który przekroczył granicę śmierci i odkrył niebo, która przekazuje jego bogobojne przeżycie podczas śpiączki, w jaką zapadł z powodu bakteryjnego zapalenia opon mózgowych.

Sprzedano ją w ponad dwóch milionach egzemplarzy i przetłumaczono na dziesiątki języków. Przez ponad rok była na czele listy bestsellerów “New York Timesa”

Mam nadzieję, że pokażę, iż książka Alexandra nie należy do kategorii „literatury faktu”.

Dlaczego ta książka jest tak popularna? Odpowiedź jest oczywista: daje ludziom pewność, że niebo istnieje naprawdę. Bowiem Alexander twierdzi, że podczas „śpiączki” odwiedził niebo: miejsce aniołów, utraconych krewnych, słuchał pięknej muzyki, widział motyle i doświadczył wiecznej szczęśliwości. A jest neurochirurgiem, który twierdzi, że jego „doświadczenie śmierci” (NDE) nie mogło być snem ani halucynacją, ponieważ podczas śpiączki jego kora mózgowa nie była funkcjonalna; to znaczy, że jego mózg nie działał. Jego kwalifikacje nadały więc książce specjalnego autorytetu.

Nie jest to może żadna nowość, ale twierdzenia Alexandra były przez ostatni rok nie tylko poważnie kwestionowane (skąd, na przykład, wie, że jego NDE nie zdarzyło się w okresie, kiedy mózg ponownie ładował się w momencie przebudzenia?), ale w artykule pod tytułem The Prophet w sierpniowym numerze „Esquire” Luke Dittrich pisze, że Alexander nie był całkiem uczciwy w relacjonowaniu tej historii i w rzeczywistości wiele z tych opowieści jest fantazjowaniem.

Artykuł jest długi (10 tysięcy słów), ale naprawdę wart przeczytania jako przykład najlepszego dziennikarstwa śledczego. Autorowi udaje się rozbić w puch historię Alexandra, ale nie w sposób mściwy, a po prostu przez podanie faktów. Oto kilka z tych faktów:
Alexander został zwolniony z co najmniej dwóch posad neurochirurga po wielokrotnych pozwach do sądu za błędy w sztuce lekarskiej. Na przykład, Dittrich pisze, że “W sierpniu 2003 r., UMass Memorial zawiesił prawo Alexandra do operowania ‘z powodu zarzutu o niewłaściwe przeprowadzenie operacji’”.
W dwóch sprawach sądowych Alexander zmienił lub sfałszował karty choroby, by ukryć swoją niekompetencję. Te sprawy skończyły się ugodą i nadal ma legitymację lekarską, ale nie praktykuje już jako lekarz.
Wygląda na to, że Alexander zmyślił historię, od której zaczyna książkę. Opowiada jak udało mu się uniknąć wypadku podczas skoku ze spadochronem dzięki jakiemuś mechanizmowi, który zadziałał zbyt szybko, by mógł być uruchomiony przez odruch wywołany działaniem jego mózgu. To było, praktycznie rzecz biorąc, jego pierwszym NDE: pierwszym „dowodem istnienia nieba”. Jak pisze Alexander:

“Ta książka traktuje o wydarzeniach, które zmieniły moje poglądy. Przekonały mnie, że niezależnie od tego, jak cudownym mechanizmem jest mózg, to nie mózg uratował mi życie owego dnia. Tym, co zadziałało, by otworzył się drugi spadochron Chucka, była inna, znacznie głębsza część mnie. Część, która potrafiła działać tak szybko, ponieważ w ogóle nie zależy od czasu, w sposób jaki to robią mózg i ciało”.

Dittrich nie mógł znaleźć żadnych zapisów, że taki wypadek miał miejsce, a jedyny “Chuck” w klubie spadochroniarskim Alexandra, zaprzecza, że coś takiego się zdarzyło. W odpowiedzi Alexander powiedział, że zmienił imię „Chucka” z przyczyn prawnych, chociaż nie było żadnych prawnych powodów, by je zmieniać.
Okazuje się, że Alexander fałszywie podał również dane o pogodzie, jaka była w czasie jego śpiączki. Dittrich pisze:

“Pod koniec opowieści [Alexandra] każda część wydaje się w jakiś tajemniczy sposób związana z każdą inną. Na przykład, jego śpiączka zaczęła się w poniedziałek 10 listopada i do soboty ‘padało bez przerwy przez pięć dni, od popołudnia, kiedy znalazłem się na OIOM-ie’. Potem, w niedzielę, po sześciu dniach ulewy, tuż zanim się przebudziłem, deszcz ustał:

Na wschodzie słońce wysyłało promienie przez szczelinę w pokrywie chmur, oświetlając piękne, stare góry na zachodzie, a także warstwę chmur powyżej, nadając szarym chmurom złotą poświatę.
Potem, patrząc ku odległym szczytom, naprzeciwko miejsca, gdzie listopadowe słońce wznosiło się, tam była doskonała tęcza”.

Ale meteorolog, z którym konsultował się Dittrich, zapewnia, że w ogóle nie było deszczu ani 10 ani 11 listopada i że w żaden sposób nie mogło być tęczy 16 listopada, w dniu, w którym Alexander „przebudził się”.
Śpiączka, jakiej doświadczył Alexander, nie była spowodowana przez bakteryjne zapalenie opon mózgowych, ale – według lekarzy Alexandra (którym niebacznie dał pozwolenie przekazywania informacji!) – była spowodowana farmakologicznie. Podważa to jego kluczowe twierdzenie, że jego mózg nie działał podczas śpiączki. Alexander nie wspomina o tym w książce. Oto fragment artykułu Dittricha:

“W Dowodzie Alexander pisze, że spędził siedem dni w ‘śpiączce spowodowanej rzadkim przypadkiem bakteryjnego, E. coli, zapalenia opon mózgowych’. Nie ma w książce żadnej wskazówki, że to Laura Potter, nie zaś bakteryjne zapalenie opon mózgowych, spowodowała jego śpiączkę, ani że lekarze na OIOM-ie utrzymywali tę śpiączkę podczas następnych dni przy pomocy środków znieczulających. Alexander pisze także, że podczas tygodnia na OIOM-ie obecne tam było ‘wyłącznie ciało’, że atak bakterii ‘praktycznie zniszczył mózg’. Pisze, że zgodnie z konwencjonalnym rozumieniem naukowym ‘jeśli nie masz działającego mózgu, nie możesz być świadomy’. Kluczowym punktem jego argumentu na rzecz rzeczywistości sfer, które odwiedził, jest, że jego wspomnienia nie mogły być halucynacjami, ponieważ nie posiadał mózgu zdolnego do tworzenia takich halucynacji.

Zapytałem Potter, czy maniakalny, pobudzony stan, w jakim był Alexander za każdym razem, gdy wybudzano go ze śpiączki farmakologicznej podczas tych pierwszych dni, spełniałby jej definicję bycia świadomym.

‘Tak – odpowiedziała. Świadomy ale deliryczny’”.
Wygląda również na to, że Alexander zmyślił ważną część swojej opowieści, tę, w której przywołuje Boga na pomoc zanim traci świadomość. Jak pisze Dittrich:

“Jedna z najbardziej dramatycznych scen książki dzieje się tuż zanim [lekarka] wysyła go z oddziału pomocy doraźnej na OIOM:

W końcowych momentach przed opuszczeniem oddziału pomocy doraźnej i po dwóch pełnych godzinach gardłowych ryków i jęków zwierzęcych, uspokoiłem się. Wtedy nagle wykrzyknąłem trzy słowa. Były kryształowo wyraźne i słyszeli je wszyscy obecni tam lekarze i pielęgniarki.
‘Boże, pomóż mi!’
Wszyscy rzucili się do noszy. Kiedy dopadli do mnie, zupełnie na nic nie reagowałem.

Potter [lekarka Alexandra] zupełnie nie przypomina sobie takiego incydentu ani krzyku Alexandra o pomoc. Pamięta natomiast, że intubowała go ponad godzinę przed opuszczeniem przez niego oddziału pomocy doraźnej, wpychając plastikową rurkę w jego gardło, obok strun głosowych i w dół do tchawicy. Czy mogła sobie wyobrazić, by jej zaintubowany pacjent był w stanie w ogóle mówić, a co dopiero w kryształowo wyraźny sposób?

Odpowiedziała, że nie”.

W sumie, cała historia wygląda jak oszustwo sporządzone przez niegdyś świetnego, ale obecnie zagubionego neurochirurga, który odzyskuje miejsce pod reflektorami przez udawanie, że widział niebo. Mógł istotnie mieć jakieś wizje, ale opowieści wokół nich – o wypadku ze spadochronem, pogodzie, wzywaniu Boga oraz fakcie o braku pracy mózgu – są zasadnicze dla jego książki i nie ostają się badaniom Dittricha.

Kiedy Dittrich przedstawił Alexandrowi wyniki swoich dociekań i zapytał, dlaczego nie wspomniał o swoich zawodowych błędach i problemach, Alexander zaczyna kręcić, a potem błaga dziennikarza o litość.

Co jest naturalne i logiczne, zważywszy, że pojęcie osoby ani nie wywodzi się, ani nie funkcjonuje na gruncie nauk biologicznych.