Pasterz odpowiada za owce a nie odwrotnie. Wiec jak mu owieczki ze stada się oddalają to powinien więcej wysiłku wnieś w opiekę nad nimi żeby je zatrzymać.

Duch Święty zaprowadził mnie do kościoła nieparafialnego?
Bo nie rozumiem co miałeś/łaś na myśli?

Dla mnie wygląda to na dwie wzajemnie wykluczające się koncepcje. Jeśli tak jest, to jedna z nich musi być błędna - pytanie, która?

arzachel
Człowiek sam siebie zbawić nie może. Bóg zbawia, a my chrześcijanie wiemy, że nie ma innego zbawienia niż w Jezusie Chrystusie, Panu naszym. Wspólnota jest Jego ciałem i dlatego życie chrześcijańskie zawsze winno być oparte na trzech elementach: Słowie Bożym, liturgii i wspólnocie. Dodam dodatkowo, że na wspólnocie nie anonimowej lecz na autentycznej, gdzie bracia się znają nie tylko z widzenia. Bo w takiej wspólnocie można realizować autentyczną miłość agape, caritas!

Brak jednego z powyższych elementów powoduje, że moje życie chrześcijańskie się chwieje i potem upada! Podobnie jak z urządzeniem na statywie, gdy w statywie-trójnogu brakuje jednego podparcia (jednej nogi) urządzenie upada, przewraca się.

@Otodox, widze ze jestes zwolennikiem tezy, ze Kosciol to duchowienstwo a reszta to ... barany do strzyzenia?
Mi bardziej podoba sie wizja sw Pawla, ze my wszyscy jestesmy Kosciolem i kazdy z nas jest kamieniem niezbednym do jego budowy.

Duch sw zaprowadzil ciebie do konkretnej parafii, gdzie mieszkasz. Parafia to nie tylko (niedoskonaly) proboszcz, ktory przychodzi i odchodzi. Parafia to ludzie, ktorzy wspolnie ida do Boga.
Porownanie z rodzina wydaje mi sie adekwantne. W koncu ani wlasnych rodzicow i krewnych ani rodziny zony sobie nie mozesz wybrac. Znosic musisz wszystkich " z dobrodziejstwem inwentarza". I to wlasnie w tej konkretnej wspolnocie masz dojrzewac duchowo. Nie masz sobie szukac wygodniejszego krzyza.

Uważam że wszyscy jesteśmy Kościołem, ale mój Kościół nie kończy na granicach parafii.



Ręce mi opadły. Duch Św. wyznaczył mi miejsce gdzie zamieszkałem? Taki sposób myślenia doprowadzi nas do dowolnego wydumanego wniosku.
Rozmawiajmy poważnie.

To znaczy ty uwazasz, ze twoim zyciem, jako chrzescijanina rzadzi slepy przypadek?
Jezeli masz takich a nie innych rodzicow, urodziles sie w tym a nie innym kraju, masz takie czy inne zdolnosci to slepy traf i do niczego ciebie to nie zobowiazuje i nic od ciebie nie wymaga?

Ktos kiedys otworzyl mi oczy na to czym jest ow krzyz, ktory mamy brac, jako dorosli i odpowiedzialni ludzie. a uczynil to za pomoca ... bajki.
http://www.grimmstories.com/pl/grimm_basnie/pani_zima
Polecam lekture

Mieliśmy rozmawiać poważnie, a nie bajki opowiadać.

Bajki sa madroscia ludowa, ktorej warto sie przysluchac.

Jezeli bedzie ci chodzilo tylko o nagrode (niebo) i zaniedbasz codziennosc, mozesz nagrode zapomniec.
Nagrode dostaje sie za wiernosc obowiazkom i dostrzeganie tych zadan, ktore masz po drodze.

Albo inaczej mowiac:


Latwiej jest wybierac sobie czyny, ktore tobie sie podobaja. Ale Pan Bog oczekuje od ciebie wiecej.

Całą dyskusja rozbija się więc o prywatny pogląd zsoborniki na to czym jest wspólnota. Jest pewien model, który zsoborniki uważa za "autentyczny" i już. Wszelkie inne modele są gorsze (nieautentyczne?- cokolwiek by to znaczyło) i nie można w nich "realizować autentycznej miłości agape, caritas" A co z tymi, co poza wspólnotą?

Jeśli miłość ma obowiązywać we wspólnocie Neo, a np w rodzinie już nie, to Neo to sekta. Ewangelia to przecież nawet miłość nieprzyjaciół. Rodzina, sąsiedzi, przyjaciele nie są już wystarczającym wyzwaniem do stworzenia żywej więzi?

I tak właśnie rodzą się brednie... Kto powiedział, że w rodzinie to nie? A swoją drogą można przecież udać się do Nuncjusza Apostolskiego w Polsce z napomnieniem, że Kościół trzyma w swych ramionach sektę, na dodatek wszyscy papieże począwszy od Pawła VI wielokrotnie z tą sektą się spotykali, ba Jan Paweł II czy Bemedykt XVI celebrowali nawet Eucharystie neokatechumenalne podczas Konwiwencji Katechistów Wędrownych z całego świata. Może Nuncjusz coś zaradzi tym neokatechumenalnym herezjom... Radzę spróbować jeśli uważa się, że obdarzonym się jest darem rozeznania przynależnym Kościołowi hierarchicznemu...


Ale bicie piany się zrobiło... już chyba nikt nie wie o co komu chodzi. W każdym razie twierdzenie, że człowiek przeznaczony jest do zbawienia jakoś poza wspólnotą jest zaprzeczeniem całego Objawienia.

Od Starego Testamentu, od początku Bóg działa we wspólnocie, poprzez wspólnotę i dla wspólnoty. Całe dzieje Izraela to prowadzenie wspólnoty do Boga. Nowy testament to silne już wejście w jednostkę, ale zawsze we wspólnocie, a szczytem tego są narodziny Kościoła jako wspólnoty wspólnot. Natomiast jak tysiące lat temu, tak i dziś Kościół złożony jest z mniejszych wspólnot, podobnie jak wspólnota parafialna.

Polecam przypomnieć sobie niedawne przemówienie papieża Franciszka na temat właśnie wspólnot o masie i zaczynie. Parafia jest właśnie masą, a wspólnoty w niej zaczynem.

Mnie wciąż zastanawia, jak to jest, że to właśnie "obrońcy" Kościoła najbardziej podważają rozeznanie Kościoła?


Odwagi!

Problem nie jest w fakcie istnienia wspolnot.
Problem jest w pewnej izolacji tych wspolnot od wspolnoty wspolnot czyli parafii.
Parafia ma byc miejscem, gdzie sie wspolpracuje dla dobra innych i budujac Krolestwo Niebieskie.
Nie powinno byc tak, ze neokatechumenat zyje sobie, domowy Kosciol sobie, Kolo rozancowe sobie, ministranci sobie i reszta parafian tez. A kazdy jest przekonany, mowiac dobitnie, ze "inni sa gorsi. My to jestesmy ta jedynie sluszna i wzorcowa wspolnota".
Proboszcz powinien moc integrowac wszystkich parafian, zlecac im zadania w ramach ich charyzmatu i w ramach potrzeb parafii. Jezeli trzeba wyczyscic zieleniec przy kosciele, to dlaczego nie wezwac wszystkich do pomocy, albo z odpowiedzialnymi wspolnot ustalic rozdzial prac?
Jezeli wypada odpust parafialny, to dlaczego nie zrobic przyjecia dla wszystkich, gdzie kazda wspolnota cos robi od siebie i wszyscy sie spotykaja przy wspolnej pracy i przy wspolnym posilku? Przeciez nie chodzi tylko o integracje na Eucharystii (ktora - wzorcowa - powinna byc jedna w niedziele z biskupem, w ostatecznosci z jego "delegatem2 - proboszczem a tylko ze wzgledow praktycznych tak nie jest). Kazda "uczta" moze nas jednoczyc.

Ale manipulacja! Dobrze wiesz, że nie chodzi o to czy we wspólnocie czy poza, tylko o to istotę tej wspólnoty. Albo nie czytasz ze zrozumieniem albo manipulujesz.

Ale jest wiele charyzmatów potrzebnych kościołowi. Sensem parafii nie jest to, by Krysia z Drogi Neokatechumenalnej siedziała obok Basi z Domowego Kościoła i razem jadły bigos czy ubierały ołtarz na Boże Ciało. Oczywiście, to byłoby piękne, ale tak nie jest bo jesteśmy grzesznikami, mamy swoją historię życia, często poranioną. Parafia jest dla nas matką, to parafia nas posyła byśmy nieśli Chrystusa do pracy, do szkoły, na uczelnię.

Nie wiem jak jest w innych wspólnotach, ale na pewnym etapie Drogi Neokatechumenalnej jest przyrzeczenie posłuszeństwa Kościołowi, czyli na co dzień - proboszczowi, realizacja artykułów Katechizmu, głoszenie po domach czy na placach jak ma to miejsce w obecne niedziele na całum świecie.

W tym roku inicjatorzy Drogi Neokatechumenalnej spotkali się z papieżem Franciszkiem i na jego pytanie o problemy i cierpienia neokatechumenatu odpowiedzieli, że Droga najwięcej cierpień otrzymuje właśnie od katolików, którzy wciąż zarzucają izolację wspólnot od parafii i wiele Eucharystii w jednym momencie zamiast jednej zbiorowej. Papież Franciszek był ogromnie zdziwiony i odparł, że przecież każdego ranka w Watykanie sprawowanych jest około 30 Eucharystii w czym więc problem, jedność nie wyraża się bowiem w czasie, ale we wspólnocie!

Zarzucają nie zarzucają, byłem swego czasu na kilku katechezach DN i tam wprost katechista budował opozycję wspólnota neo (prawdziwa) wspólnota parafialna (ułomna), przeżywanie liturgii prawdziwe kontra liturgia poza wspólnotą itd, itp.