I ja sie z ks. Grefkowiczem zgadzam.
Nawet egzorcysci moga ulec pokusie dialogu z (ewidentnie) zlym duchem. A sami przed wywolywaniem duchow i chodzeniem do wrozek przestrzegaja...
Jak latwo wpasc w pulapke zlego. I jeszcze mu reklame robic i zamet siac.

Trudno nie przyznać Ci racji

Szacunek dla Pana Profesora.

"Nigdy nie wchodź w dialog ze złem, bo zawsze jestes na straconej pozycji" - to zdanie zapamiętałam z rekolekcji.
Św. Ignacy po mistrzowsku rozeznawal duchy. I ja się tego trzymam, jak potrafię.

Ja - jakkolwiek nie podzielam jego wiary - również. To wygląda rozsądnie, natomiast te wszystkie wywiady z demonami to coś bardzo niezdrowego, czym by one nie były. Z mojej perspektywy niewiernego pozwole sobie jeszcze dodać, że jeżeli opętanie jest czymś innym, niż KRK sądzi, to bardzo prawdopodobne, że kapłan urządzający sobie z "demonem" pogaduszki może fatalny stan danej osoby pogłębić, podczas gdy podejście ks. Grefkowicza (koncentracja na osobie, sposobie, w jaki dotyką ją problem) chyba w najmniejszym stopniu na coś takiego naraża.

W sumie każdy egzorcysta powinien stosować zasadę że najpierw, przed przystąpieniem do egzorcyzmu powienien wysłać tą osobę do psychiatry. Dopiero kiedy psychiatra oceni że problemy są natury duchowej a nie psychicznej, wtedy egzorcysta może podjąć działanie.

"Nie jest tu naszym celem przedstawienie aż nazbyt dobrze znanego żałosnego obrazu nieładu, jaki przedstawia się naszym oczom: stroje tak skąpe, bądź takie, które raczej wydają się być wyprodukowane po to by jeszcze bardziej podkreślać to co winny ukrywać; występy sportowe, które odbywają się w warunkach co do strojów, pokazów, towarzystwa, nie do pogodzenia choćby z najmniej wymagającą skromnością; tańce, spektakle, audycje, odczyty, ilustracje, zdobienia, gdzie chęć rozrywki i przyjemności skupia najpoważniejsze niebezpieczeństwa. Chcemy tu raczej przypomnieć wam i po raz kolejny przedstawić zasady wiary katolickiej, które w tej materii winny oświecać wasz osąd, kierować waszą postawą oraz waszym postępowaniem, ożywiać i podtrzymywać waszą walkę duchową.
(...)
Prawdą jest, że dobry nawyk często potrafi sprawić, iż umysł mniej poddaje się takim wrażeniom, zwłaszcza kiedy jest od nich odwrócony, zaabsorbowany w swych żywotnych siłach wykonywaniem wyższej działalności zawodowej lub intelektualnej. Lecz wyobrażanie sobie, że wszystkie dusze, tak skłonne do pożądliwości potrafiłyby być obojętne na wzbudzenia wywołane przez obrazy, które ubarwione powabami przyjemności, podżegają i zatrzymują na nich uwagę, byłoby zakładać i utrzymywać, iż złośliwe porozumienie, jakie te niebezpieczne poduszczenia znajdują w instynktach upadłej i nieuporządkowanej natury ludzkiej mogłoby kiedykolwiek ustać czy zmniejszyć się.
(...)
I tak, anielski święty Tomasz z Akwinu (...) dodaje w końcu, iż jest zasługującym aktem cnoty w wyglądzie niewiasty, jeśli jest on zgodny z obyczajem, stanem osoby i dobrą intencją. Kiedy niewiasty noszą ubrania skromne w harmonii z ich stanem i godnością, gdy stosują się w tym z umiarem do zwyczajów w ich krajach, wówczas dbanie o wygląd jest także aktem cnoty umiarkowania, która nadaje umiaru w chodzie, postawie, stroju i wszystkich ruchach zewnętrznych.

W postawie jaką należy zachować względem mody, cnota znajduje się zawsze pośrodku. To czego Bóg od was żąda to stała pamięć, że moda nie jest i nie może być nadrzędną regułą waszego postępowania, że ponad modą i jej wymogami, są prawa wyższe i nakazujące, zasady nadrzędne i niezmienne, których nie można się wyrzec kosztem przyjemności czy kaprysu i przed którymi bożek mody winien umieć pochylić swą przemijającą wszechpotęgę. Zasady te zostały ogłoszone przez Boga, przez Kościół, przez świętych i święte, przez rozum i moralność chrześcijańską. (...) Święty Tomasz z Akwinu te oto zasady dotyczące stroju niewiasty formułuje i przypomina, wskazując jaki winien być porządek naszej miłości i naszych uczuć: dobro naszej duszy przewyższa dobro ciała, i musimy przedkładać nad wygodę naszego ciała dobro duszy naszego bliźniego. Stąd też, czy nie widzicie, iż istnieje granica, której żadna forma mody nie może sobie pozwolić na przekroczenie, granica poza którą moda staje się źródłem upadku dla duszy niewiasty i dla dusz innych osób?

Niektóre młode dziewczęta powiedzą być może, iż taki a taki sposób ubierania się jest wygodniejszy, a równie higieniczny; lecz jeśli staje się on dla zbawienia duszy ciężkim i bliskim zagrożeniem, z pewnością nie jest on higieniczny dla waszej duszy i waszym obowiązkiem jest z niego zrezygnowanie. Pragnienie zbawienia duszy uczyniło heroicznymi męczenniczkami święte Agnieszki, Cecylie, pośród tortur i rozszarpywania ich dziewiczych ciał. Wy, ich siostry w wierze, w miłości Chrystusowej i w poszanowaniu cnoty, czyż nie znajdziecie w głębi serca odwagi i siły do niewielkiego zrezygnowania z wygody, czy też dogodności fizycznej, aby zachować w zdrowiu i czystości życie waszych dusz? A jeśli, dla zwykłej przyjemności osobistej nikt nie ma prawa narażać cielesnego życia innych, to czyż nie mniej jeszcze wolno zaprzepaszczać zbawienia, czyli samego życia dusz? Jeśli, jak utrzymują niektóre, zuchwała moda nie wywiera na nich żadnego złego wrażenia, to cóż wiedzą o wrażeniu jakie inni z tego powodu odczuwają? Któż je upewnia, że inni nie wynoszą z tego złych podniet? Nie znacie głębi ludzkiej słabości, ani jak zepsuta krew sączy się z ran pozostawionych w naturze ludzkiej przez grzech Adama wraz z zaślepieniem rozumu, złośliwością woli, zapalczywością żądzy i słabością względem dobra trudnego w namiętnościach zmysłów, do tego stopnia, że człowiek, podatny jak wosk na zło, widzi to co dobre, pochwala, a przywiązuje się do zła, z powodu tego ciężaru, który zawsze niczym ołów ciągnie go w przepaść. Och, ileż to razy zwracaliśmy uwagę, iż gdyby niektóre chrześcijanki domyślały się do jakich pokus i do jakich upadków doprowadzają innych przez swój strój i poufałości do których, przez ich płochość, przywiązują tak mało uwagi, przeraziłyby się swoją odpowiedzialnością!

Do tego nie wahamy się dodać: O chrześcijańskie matki, gdybyście wiedziały jaką przyszłość udręk i wewnętrznych niebezpieczeństw, wątpliwości źle tłumionych, wstydów źle ukrytych gotujecie waszym synom i waszym córkom, niebacznie przyzwyczajając je do życia w skąpych ubraniach, sprawiając, iż zatracają delikatne poczucie skromności, rumieniłybyście się same przed sobą, drżałybyście przed hańbą, jaką same sobie wyrządzacie i krzywdą jaką wyrządzacie tym dzieciom, które Niebo wam powierzyło, byście je wychowały po chrześcijańsku. A to co mówimy matkom, powtarzamy do niezliczonej liczby wierzących, a nawet pobożnych niewiast, które przyjmując i naśladując taką czy inną zuchwałą modę, obalają swym gorszącym przykładem ostatnie wahania, które powstrzymywały całą masę ich sióstr z dala od tej mody, która może stać się dla nich powodem ruiny duchowej. Jako, że niektóre prowokujące stroje – to żałosny przywilej kobiet o wątpliwej reputacji i jako ich znak rozpoznawczy, nie wolno ośmielać się zakładać je dla siebie. Lecz gdy nadejdzie dzień, w którym owe stroje noszone będą przez osoby będące poza wszelkim podejrzeniem, ludzie nie zawahają się iść za prądem, za prądem, który powiedzie być może do najgorszych upadków.
(...)
Gdybyście były odosobnione, wasza dzielność byłaby małej wagi, by sprzeciwić się inwazji zła, które was otacza; ściśle zjednoczone i zorganizowane, będziecie wystarczająco silnym i potężnym zastępem, aby narzucać poszanowanie praw dla skromności chrześcijańskiej.
(...) Dziś, drogie córki, krucjata dla was nie tkwi w mieczu, krwi czy męczeństwie, lecz w przykładzie, słowie i napomnieniu. Przeciwko waszym poczynaniom i zamiarom powstaje ów główny nieprzyjaciel, demon nieczystości i rozpasania obyczajów. Podnieście wysoko głowę ku Niebu, skąd Chrystus i Dziewica Niepokalana, wasza Matka, na was patrzą. Bądźcie dzielne i nieugięte w wypełnianiu waszego obowiązku chrześcijanek. Stańcie w obronie czystości krocząc przeciwko zepsuciu, demoralizującemu młodzież. Oddajcie waszej drogiej ojczyźnie tę posługę o wartości nieocenionej pracując i współdziałając skutecznie nad roztaczaniem w duszach jak najwięcej czystości i niewinności; przez to uczynicie je roztropniejszymi, czujniejszymi, bardziej prawymi, odważniejszymi i szlachetniejszymi."
(Sł. B. Pius XII, Przemówienie skierowane do młodych dziewcząt, wygłoszone w Rzymie w Bazylice Św. Piotra, dnia 22 maja 1941 r.)
http://www.ultramontes.pl/pius_xii_moda.htm

Mnie dziwi jedno. W Krk ksztalci sie ksiezy w bardzo szerokim zakresie. Czemu nie ma profesury egzorcysta-psychiatra? Wiele spraw by bylo rozwiazanych bez niepotrzebnych odwolan.

Hello everyone!

Tytułem wstępu chciałam zapytac co to jest Krk? Kościół Katolicki? Jeśli tak, to psychiatra jest lekarzem który uzyskuje tytuł lekarza medycyny kończąc wydział lekarski na Akademii Medycznej. Program nauczania dotyczy funkcjonowania ciała i psyche za życia człowieka, kwestie pośmiertne dotyczą ustalenia przyczyn zgonu ograniczając się również do wiedzy czysto naukowej na poziomie komórkowym. Tak wiec egzorcysta-psychiatra to "twór" czysto hipotetyczny nie mający prawa znaleśc odzwierciedlenia w rzeczywistości.

A co ma egzorcysta do kwestii życia pośmiertnego?

Poza tym księża egzorcyści dość często odsyłają swoich ''pacjentów'' do psychiatry ponieważ częściej stan tej osoby jest wynikiem choroby psychicznej niż prawdziwym opętaniem.

Tak że egzorcyści starają się współpracować z lekarzami.

chodzi o demony która ma wypędzic

Ale ja nie o tym, chodzi o egzorcyste-psychiatre w jednej osobie... umiejętnosc czytania ze zrozumieniem to dosc przydatna cecha .... oszczędnosc energii dla dwóch stron.

A to czemu? Jest jakieś prawo zabraniające księżom mogącym być egzorcystami studiować medycynę i specjalizować się w psychiatrii?

Fakt, że w praktyce się tego nie robi, bo trudno by było to pogodzić logistycznie.

Tzw. demony jesli w ogóle takowe istnieją oczywiście że nie są duchami zmarłych (jesli zakładamy że istnieje życie po śmierci) , a mówiąc o kwestii życia pośmiertnego miałam na myśli to, że w kontekscie egzorcyzmów duchowny nie skupia sie na organizmie jako całości anatomiczno-fizjologicznej, tylko interesuje go strona duchowa, a konkretnie kwestia wypędzania tzw. demona, czyli złego ducha.

Demony to istoty żywe? Ciekawe spostrzeżenie, istota żywa charakteryzuje sie pewnymi cechami które pozwalają zdefiniowac ją jako istotę żywą, metabolizm, homeostaza, informacje genetyczne , itd, np. taki wirus jest dla mnie jakąś prostą formą życia ale nie pokusiłabym sie o stwierdzenie, ze to istota żywa, to pewien odcinek DNA czy RNA który nie jest w stanie funkcjonowac poza komórką istoty żywej, tak samo bakterie, niby bardziej złożone bo mające forme komórki ale nie posiadają ważnych organeli charakterystycznych dla istot żywych np. mitochondriów które determinują oddychanie komórkowe poprzez łańców oddechowy czyli innymi słowy możliwe jest pozyskiwanie energii dla celów życiowych.
A Ty mówisz mi o demonach jako istotach żywych, to szczyt ignorancji i braku podstawowej wiedzy.

cytowałam lokisa który jasno przedstawił sprawe, cyt. Czemu nie ma profesury egzorcysta-psychiatra?

Odpowiedziałes sobie sam, fakt, w praktyce sie tego nie robi.

Jeżeli byłabyś na forum ateistycznym i ktoś by napisał o żyjących istotach duchowych np. aniołach to faktycznie nie zdziwił bym się Twoim wytykaniem ignorancji czy braku wiedzy. Ale jesteś na forum wiara.pl, więc szczyt ignorancji i brak wiedzy raczej dotyczą Ciebie niż Equuleussa.

Jeżeli mówimy o życiu to jego pełnię mają aniołowie Boga. Tak więc to słowo bardziej pasuje do aniołów niż do ludzi na wygnaniu, pozbawionych prawdziwego i pełnego życia, bo i wieczna śmierć może być przed człowiekiem.

Można się zastanawiać co do mówienia o demonach jako istotach żywych. One istnieją, ale ich udziałem jest tylko śmierć.