Niestety, dylatacja czasu działa w drugą stronę. Jeśli przyspieszymy coś, to będzie to działało wolniej z naszego punktu widzenia, nie szybciej.

Dzięki temu możliwe jednak kiedyś będzie dotarcie do odległych gwiazd w ciągu ludzkiego życia. W czasie podróży do gwiazdy odległej o 100 lat świetlnych na statku mógłby minąć zaledwie 1 dzień, gdyby tylko będzie poruszał się odpowiednio szybko. Oczywiście problemem technicznym jest ilość energii jaka jest niezbędna, by tak rozpędzić statek. No i statek nie może przyspieszać zbyt szybko, bo ludzki organizm nie przetrwałby zbyt dużych przeciążeń. Ale gdyby połowę drogi przyspieszać z przyspieszeniem ziemskim, a drugą połowę spowalniać (zakładam, że chcemy się zatrzymać przy tej odległej o 100 lat świetlnych gwieździe), to na statku minęłoby ok. 9 lat, co wydaje się wcale niezłym wynikiem. Przy podroży do gwiazdy odległej o 2000 lat świetlnych byłoby to ok. 15 lat, wciąż nieźle.

Trzeba by dokonać drobnej modyfikacji - rozpędzić Ziemię dookoła komputera.

Cholera, faktycznie

Trudno definitywnie stwierdzić, co jest bardziej abstrakcyjne. Co do pól- można zauważyc, ze w zasadzie nie są dobrze zdefiniowane w sesnie fizycznym. W gruncie rzeczy pojęcie pola ma charakter aksjomatu. Pomimo to mozna je sobie wyobrazic jako obszary działąnia sił, tyle że nikt nie wie jaki jest mechanizm takiego oddziaływania na odległosć.
Przestrzeń i czas postrzegamy intuicyjnie, ale to oczywiscie nie wystarcza do celów naukowych. Wtedy potrzebna jest ścisła definicja. Gorzej jest z czasoprzestrzenią, choć i ją mozna sobie wyobrazić jako zmieniajacą się przestrzeń.
Sama jednak przestrzeń to abstrakcja. "Widzimy" ją tylko dzięki obiektom materialnym, jako miejsce pomiędzy nimi. Gdyby nie obiekty, nie byłoby też przestrzeni. (Przypuszczalnie nowe odkrycia "zmaterializują" przestrzeń, ale to juz osobna sprawa).
Tak, ale moze byc wybrana namiastka, pełniąca w praktyce te samą rolę

Te dwa zdania są sprzeczne. W pierwszym ten w spoczynku uwaza za dłuzszą, w drugim ten w ruchu też uwaza za dłuzszą.

Nie rozumiem co chcesz powiedzieć. Stan kwantowy atomu jest skwantowany;-), zreszta cząstek elementarnych też.
Jak wiec prędkosć ruchu mogłaby mieć wpływ na stan kwantowy? Do zmiany stanu kwantowego atomu potrzebna jest dokładna porcja enrgii, kwant właśnie.

A kto powiedział ze zajdą zasadniczo różne zmiany(chyba nie ja)?

Będą mieli po tyle samo lat, gdyz wszystko liczymy według czasu "przyziemnego". Na przykład, odnotowujemy, ze leciał 20 lat, to przybyło mu 20 lat. W podawanych w literaturze schematach obserwator, patrząc na poruszające się zwierciadła, widzi dłuższą (zygzakowatą) drogę, co obliczeniowo daje dłuższy czas, ze wzgledu na c=const. Nie znaczy to jednak, ze jest to czas powodujący jakieś materialne skutki.
Jednak samo odnotowanie ile powrcacający bliźniak ma formalnie lat, jest mało istotne. Chodzi o to czy moze faktycznie byc młodszy w sensie biologicznym, czyli m.inn. młodziej wyglądać, mieć mniej zużyty organizm itp. Gdyby ktos chciał wykazać ze tak istotnie moze być, powinien przeanalizować procesy biologiczne w organizmie, powodowane dylatacją czasu. Nie wystarczy ogólnikowe stwierdznie "czas płynie wolniej".

A czym uzasadnisz wybór tego akurat pomiaru?

Dopóki jest on arbitralnie wybierany, to nie mamy podstaw do nazywania go absolutnym. Ktoś inny może arbitralnie wybrać inny, równie dobry, i równie "absolutny", tym samym podważając sam sens słowa "absolutny". Podstawowym postulatem Szczególnej Teorii Względności jest to, że żaden inercjalny układ odniesienia nie jest wyróżniony, prawa fizyki w każdym z nich sa dokładnie takie same. To, że nam może być wygodnie jest wyróżnić jeden w żaden sposób nie czyni go bardziej absolutnym od innych.


Jedno zdanie mówi o tym, co uważa jedna osoba, drugie o tym, co uważa inna osoba. Nie muszą się one zgadzać we wszystkim. Nie muszą zgadzać się np. na temat tego, czy dwa zdarzenia zachodzą jednocześnie czy nie, a nawet na temat kolejności pewnych zdarzeń.

Rozważmy trzy zdarzenia:
A: dwaj poruszający się względem siebie obserwatorzy mijają się. W chwili, w której się mijają uruchamiają stopery.
B: stoper pierwszej osoby pokazuje upływ 1 sekundy
C: stoper drugiej osoby pokazuje upływ 1 sekundy.
Rzeczywistość jest taka, że pierwsza osoba uzna zdarzenie B za wcześniejsze względem zdarzenia C (czyli drugi stoper działa wolniej), a druga osoba odwrotnie: według niej zdarzenie C zaszło wcześniej niż zdarzenie B (czyli pierwszy stoper działa wolniej). Hipotetyczna trzecia osoba, która stale pozostaje w równej odległości od tamtych dwóch stwierdziłaby z kolei, że zdarzenia B i C są jednoczesne, as stopery działają z tą samą prędkością. Te trzy opisy rzeczywistości są wzajemnie niesprzecznie, gdyż są właśnie tylko opisami, które mają prawo się różnić.


Niezupełnie. Jeżeli jesteś w stanie odróżnić dwie sytuacje, to masz do czynienia z różnym stanem kwantowym. Potrafimy odróżnić cząstka poruszającą się od cząstki spoczywającej - różnią się m.in. pędem i energia kinetyczną - zatem są to różne stany kwantowe. Nie jest ogólnie prawdą, że stanu kwantowego nie można zmienia zmieniać w sposób ciągły. Czasem tak jest, np. w przypadku atomu utrzymywanego w jednym miejscu przez np. sieć krystaliczną. W takim wypadku stany atomu mogą być ponumerowane liczbami naturalnymi i przejście od jednego do drugiego wymaga ściśle określonej, skończonej porcji energii. Ale w przypadku atomów swobodnych, aby w pełni określić stan kwantowy, oprócz liczby naturalnej określającej poziom jego wzbudzenia musimy podać także całkowity pęd atomu. Zmiana stanu kwantowego od stanu o jednym pędzie do stanu o innym pędzie może odbywać się w sposób ciągły, jeżeli podczas tej zmiany poziom wzbudzenia atomu pozostaje stały.

Pęd i energia kinetyczna nie są jedynymi wielkościami, które odróżniają cząstki poruszające się i cząstki w ruchu. W szczególności cząstki będące w ruchu mają też dłuższy czas życia (potwierdzone doświadczalnie) - efekt, który wyjaśnia się właśnie dylatacją czasu.


Tak właśnie będzie: bliźniak podróżujący będzie po powrocie biologicznie młodszy niż bliźniak z Ziemi. Nie trzeba jednak do tego tak szczegółowej analizy. Wystarczy policzyć jak zachowa się prosty zegar mechaniczny podróżujący (w szczególności podlegający przyspieszeniom przy starcie i przy zawracaniu) z tym bliźniakiem. Analiza taka wskazuje, że zegar podróżujący wskaże mniejszą liczbę. Gdyby jeden bliźniak starzałby się w tempie wskazywanym przez jego zegar, a drugi starzał się wolniej niż wskazuje jego zegar, znaczyłoby to, że prawa fizyki w obu układach są różne, co jest sprzeczne z teorią względności.

Tym, ze krótszy czas jest odbierany przez obserwatora ziemskiego, obserwującego statek a nie przez obserwatora w statku. Ten krótszy czas jest tylko złudzeniem ("obserwatorowi wydaje się", jak sie zwyjkle określa) i należy sobie z tego zdawać sprawę.

Oczywiście. Ja nie uznałem go za absolutny, ale za wybrany faktycznie dla wygody, a nawet z konieczności. Można by go nazwac wybranym czy jakos tam jeszcze.

Ten przykład w podanej postaci jest trudny do zozumienia. Czy obserwatozry są ludźmi? Wtedy wchodziłyby w gre czasy reakcji, Jeśli są urządzeniami, nie interpretuja co było wczesniej a co później. Nie jest tez jasne, kto ma interpretowac które zdarzenie, kto jest pierwszym a kto drugim obserwatorem itd.

Obawiam sie ze mylisz stan energetyczny atomu (który moze przyjmować dowolne wartosci i moze zależeć np. pd pędu) od stanu kwantowego, który moze przyjmowac tylko wybrane wartości. Istotnie, we wzorach występuja liczby kwantowe determinujące te stany kwantowe. Liczby kwantowe są całkowite, z jednym drobnym wyjątkiem.
Gdybyśmy przyjęli Twój sposób rozumowania, rónie dobrze moglibyśmy mówic o stanach kwantowych pana Kowalskiego, atom nie były niczym specyficznym.

Był jakiś tam eksperyment z mionami,a le nie wiadomo jak to interpretować. Czas życia raczej nie jest typową własnoscia czastek elementarnych.

W tych wszystkich dyskusjach wciaz uciekają konkrety: który obserwator, który zegar. Na typowych schemtach z fotonem odbijającym się od luster nie ma zegara jako takiego, a nawet nie ma zegara domyślnego. Jest tylko droga przebyta przez foton przy braku ruchu ukłądu (1) i w ruchu układu (2). Obserwator nie jest w ruchu. Czas oblicza się z normalnego wzoru na prędkosc. To, ze obserwator "widzi" (po obliczeniu) czas dłuższy w przypadku (2), interpretuje się jako "wolniej chodzący zegar" (którego to zegara w ogole tam nie ma). Wnioski raczej pochopne.

O czym Ty piszesz? Przecież żaden z nich nie odbiera czasu jako krótszy czy dłuższy. Nic się nikomu nie wydaje. Obaj odczuwają czas jako niezmienny. Dopiero porównanie zmian, które zaszły, wskazuje, że czas na ziemi płynął wolniej a w statku szybciej. Nie uzasadniłeś zatem w żaden sposób wyboru jednego z czasów jako tego "właściwego".

Można założyć że sa ludźmi posiadającymi odpowiednią aparaturę o wystarczającej czułości. Albo wydłużyć czas o którym mowa do tego stopnia, że czas reakcji przestanie mieć znaczenie. A interpretować wydarzenia może każdy obserwator: nikt nie jest fizycznie wyróżniony. Interpretacje różnych obserwatorów będą się różnić.


Jak najbardziej można mówić o stanach kwantowych złożonych obiektów: cząsteczek, kryształów, kotów, pana Kowalskiego a nawet, przy pewnych założeniach, o stanie kwantowym całego Wszechświata.

Jeśli chodzi o nomenklaturę, to jest właśnie odwrotnie: mówiąc o poziomach energetycznych atomu rozważa się je w układzie, w którym atom spoczywa, poziomy energetyczne numerujemy liczbami. Stan kwantowy atomu jest definiowany przez określenie jego pędu i poziomu energetycznego. Przejście pomiędzy poziomami energetycznymi wymaga konkretnej porcji energii, ale przyspieszenie atomu i nadanie mu pędu, co może być dokonywane w sposób ciągły, też zmienia jego stan kwantowy.


Jeśli masz na myśli to, że moment, w którym cząstka się rozpadnie jest losowy, to się zgadzam. Ale miony spoczywające rozpadają się średnio (statystycznie) po ok 2 mikrosekundach. Owa średnia dla mionów poruszających się z prędkościami bliskimi prędkości światła jest dużo wyższa. Naukowcy nie mają wątpliwości jak to interpretować: procesy dotyczące cząstek poruszających się (w tym przypadku procesy odpowiedzialne za rozpad) zachodzą wolniej (z naszego punktu widzenia) niż ma to miejsce w przypadku cząstek względem nas spoczywających. To, ile razy wolniej, zależy tylko od prędkości cząstki o której mowa, a nie od tego, o jakim procesie mówimy, czy to tykanie zegara, czy biologiczne starzenie.


Jeśli zapytamy się np. "ile razy zegar statku tyknął w trakcie podróży" i "ile razy zegar na Ziemi tyknął pomiędzy startem a powrotem statku", to odpowiedź nie może zależeć od obserwatora. Tak samo jeśli zapytamy się "Jak bardzo biologicznie postarzał się astronauta pomiędzy startem a powrotem na Ziemię". Tu oczywiście może pojawić się problem braku precyzji, ale przy odpowiednich prędkościach obserwowalny upływ czasu to mógłby być np. 30 lat na Ziemi i 1 rok na statku, różnica byłaby wyraźna i nie dałoby się jej zaprzeczyć.

Nie ma czasu właściwego i niewłaściwego, jest czas, który sobie wybraliśmy (nawet i arbitralnie).
(Według lansowanych poglądów na statku wolniej, ale mniejsza o to, chodzi o istnienie lub nieistnienie różnicy).
To, że jakiś zegar chodzi wolniej, nie znaczy, ze procesy biologiczne tez zwalniają (to nadinterpretacja). Jak już sie zgodziliśmy, czas jako taki nie istnieje, jest to tylko miara zdarzeń.
Jeśli wiec mówimy o zwalnianiu czasu biologicznego, musimy skonkretyzować co mamy na mysli.
Czy zwalniają wszelkie procesy, np. myślenie? Czy maleje szybkosć reakcji chemicznych? A moze ich ilosć? Czy zwalnia puls, maleje ciśnienie krwi? A moze wszystko jest normalnie, tylko dzień jest krótszy? Każdą odpowiedź należałoby uzasadnić. Nie przekonuja mnie ogólniki typu: czas płynie wolniej.

Procesy związane z cząstkami zachodzą wolniej (jak w eksperymencie z mionami). Dlatego wolniej działa wszystko, co składa się z cząstek.

Uzasadnienie jest proste. Jak dotąd każdy eksperyment potwierdził, że zmiany da się precyzjnie przewidzieć przyjmując jedno założenie: proporcjonalnie do przyspieszenia zwalnia sam czas.

Twierdzenie, że czegoś (np. procesów, które opisujesz) miałoby to nie dotyczyć, jest zatem bezpodstawne, nic na to nie wskazuje. Co więcej: gdyby było tak, że na jednym poziomie dylatacja czasu działa, a na innym nie, wówczas zbliżenie się do prędkości światła byłoby niemożliwe, ponieważ każda złożona struktura niewątpliwie by się rozpadła.

Czy przekroczenie prędkości światła powoduje, że czas zmienia orientację?