Cześć, mam problem i proszę o pomoc. Otóż zaistniała kiedyś sytuacja, która mi się ostatnio przypomniała i zastanawiam się, co z tym zrobić.
Rozmawiały trzy osoby o samobójstwie. W tym ja. I powiedziałam, że ten grzech prawdopodobnie jest grzechem nie do wybaczenia. Nie wiem, dlaczego, pomyliłam wtedy fragment Biblii. Pamiętałam, że jest taki grzech, napisane jest tym zarówno w Ewangelii Marka, jak i Mateusza, ale, powtarzam - nie rozumiem swojego zaćmienia - wydawało mi się, że tym grzechem jest świadome odebranie sobie życia. Oczywiście rozmowa dalej zmierzała ku temu, że przecież Msze Św. nie miałyby celu, więc jak dobrze pamiętam, rozmowa skończyła się na tym, że wszystko i tak zależy od Boga. Po powrocie do domu, zajrzałam do Biblii, żeby sprawdzić, jak naprawdę jest. Dopiero wtedy zauważyłam, że wprowadziłam je w błąd. Ostatecznie do jednej z tych dwóch osób napisałam o swojej pomyłce, wytłumaczyłam, gdzie popełniłam błąd. Czy ten czyn jest grzechem ciężkim? Rozumiem, że grzech jest wtedy, gdy popełnia się coś w pełnej świadomości, a ja wtedy świadoma swojego błędu nie byłam i naprostowałam choć trochę później, to obawiam się, że ten czyn był herezją, która jest przecież bardzo ciężkim grzechem.

Grzech ciężki, jak sama napisałaś jest świadomy, oraz również dobrowolny. Sam fakt że dziś wyrażasz żal, za pomyłkę, w sprawie o której większość ludzi by nawet nie pamiętała już moim zdaniem wyklucza poważną materię. A herezja? Pomyłka to nie herezja. Herezja to uporczywe trwanie w błędzie, właśnie wtedy gdy już wiemy, ktoś nam powiedział, udowodnił, że to błąd. Nadal uważasz że masz powód do obaw? To jednostkowe, czy często masz takie wątpliwości i doszukujesz się najgorszych zbrodni w jakichś dawnych wydarzeniach, rozmowach?

Błąd nie jest winą (grzechem). Błąd jest błędem. Spokojnie...

Albo jeszcze inaczej: sama wiesz, że inaczej traktujesz sytuację, gdy ktoś się pomyli i niechcący zrobi Ci krzywdę i wtedy, gdy zrobi ją celowo. Każdy z nas bierze pod uwagę w ocenie czynu, że ktoś chciał najlepiej, ale się pomylił. Nawet jeśli go to boli.

Bóg nie jest gorszy od nas, prawda?

I na marginesie: nie istnieją grzechy, które nie mogłyby być wybaczone, jeśli ktoś żałuje. Istota grzechów przeciw Duchowi Świętemu polega na braku żalu. O żadnym człowieku nie wiemy, czy nie żałował w ostatnim ułamku sekundy, choćby był najgorszym zbrodniarzem. Dlatego możemy mieć nadzieję, że każdy został zbawiony. A w przypadku samobójców dochodzi jeszcze kwestia ich świadomości i dobrowolności w momencie dokonywania czynu...

Wiesz...
Moja przeszłość to błędne szukanie szczęścia, więc była to kręta ścieżka. Z czasem się pogubiłam, nie wiedziałam, gdzie iść. Ale, jak napisał Twardowski: "jeśli nie wiesz dokąd iść sama cię droga poprowadzi". Kiedy się potykałam, Bóg zawsze był przy mnie, tylko ja byłam za bardzo pochłonięta swoim bólem, by to zauważyć. Niejednokrotnie dawał mi do zrozumienia, że jest. Zaczęłam Mu ufać, ale wciąż tupałam nóżkami jak małe dziecko.
Dlaczego o tym piszę...
Pytasz, czy doszukuję się najgorszych zbrodni w dawnych wydarzeniach. Trudno mi jednoznacznie odpowiedzieć na te pytanie. Zrozumiałam, że nie ruszę do przodu, patrząc wstecz. Jestem grzeszna i zawiodłam, przyznaję to, by już więcej nie chować się przed wspomnieniami. Przebaczyć sobie jest bardzo trudno. Może dlatego tak surowo się oceniam.
Jeszcze dużo muszę się nauczyć, ale cieszę się, że coraz bardziej otwieram się na miłość Boga. To niesamowite uczucie

Dziękuję Wam za pomoc!
Pozdrawiam serdecznie!

I te słowa nie wymagają komentarza - takie świadectwa dawaj codziennie

A wina to grzech? Przesunięcie kategorialne - to raz. Zapomnienie o niedobrowolnych grzechach - dwa. A po grecku grzech to...

Zefciu - nie ma czegoś takiego jak niedobrowolny grzech. Całkowity brak dobrowolności lub świadomości znosi winę. Bo istotą grzechu jest dokonany wybór zła. Sam fakt, że w wyniku czyjegoś czynu dokonało się zło jeszcze nie oznacza, że on sam zgrzeszył.

Błąd jako taki winą nie jest. Bo ten, kto wybiera, wybiera najlepiej jak potrafi, w zgodzie ze swoim sumieniem i oceną dobra /zła.

Ponieważ nie widzę sensu dyskusji o tym, proszę powiedzieć katolickiemu księdzu publicznie proszącemu o wybaczenie "grzechów dobrowolnych i niedobrowolnych" iż gada głupoty.
No tak - własne sumienie jako ostateczny wyznacznik bezgrzeszności.

Jurydyczne podejście do grzechu i sakramentu pokuty jest bardzo mocno zakorzenione w świadomości wiernych. Oznaką tego prawnego podejścia są pewne pytania stawiane nieraz przez wiernych, np. proszę księdza, czy to ... jest grzechem? W tak sformułowanym pytaniu nie chodzi najczęściej o świadomość sumienia, ale o istnienie pewnego prawa, przepisu kościelnego, którego samo nawet przypadkowe przekroczenie uważa się za grzech. O jurydycznym traktowaniu grzechu i spowiedzi świadczy także wyznawanie niedobrowolnych a nawet nieświadomych naruszeń przepisów kościelnych, np. zjadłem w piątek mięso, ale zapomniałem; nie byłem w niedzielę na Mszy św., ale byłem ciężko chory. Grzechy człowieka o jurydycznym podejściu najczęściej ograniczają się w jego mniemaniu do takich właśnie naruszeń przykazań. Przygotowując się do spowiedzi nie bada on swojego sumienia, ale szuka jedynie złamanych lub naruszonych przez siebie nakazów lub zakazów. Badania psychologiczne wykazują, że motywacje sumienia, a nieraz i cały obraz Boga, przesiąknięty jest w mentalności wielu chrześcijan wyobrażeniami sali sądowej. Jurydyzm widzieć trzeba w całym kontekście nastawienia religijnego. Tam, gdzie zawłada on stosunkami między Bogiem a człowiekiem, zatruwa je (A. Skowronek).

Józef Augustyn SJ: Adamie, gdzie jesteś?, XVII Sakrament Pojednania, 5. Podejście prawne a podejście osobowe do sakramentu pojednania

Przepraszam za te kopiuj wklej, ale właśnie czytałem tę książkę i nie mogłem się powstrzymać.

Oczywiście jest dokładnie odwrotnie, niż pisze ksiądz jezuita. Wyznawanie i żal za grzechy niedobrowolne świadczy o tym, że nie pojmujemy grzechów jurydycznie, tylko właśnie w kategorii choroby. Prosimy Boga, by nas uleczył z grzechu, a nie tylko staramy się nie łamać przykazań. Natomiast prawdą jest, że w Kościele Rzymskim jurydyzm jest zakorzeniony bardzo głęboko. jo_tka powyżej stosuje pojęcie "grzech" (u Greków "pudło") i "wina" zamiennie.

Czy głosisz własną naukę, czy też możesz przytoczyć na swoje poparcie jakiś autorytet duchowy, najlepiej Kodeks Prawa Kanonicznego albo Katechizm Kościoła Katolickiego?

Jeśli dla Ciebie KPK i KKK są "lepszymi" autorytetami duchowymi, niż święci, to jak już mówiłem trudno dyskutować. Proszę po prostu pójść do tych katolików, którzy się modlą publicznie o odpuszczenie niedobrowolnych grzechów i kazać im iść w cholerę, bo mówią głupoty.

Owszem, nauczanie świętego Kościoła jest dla mnie ważniejsze niż wypowiedzi poszczególnych świętych. W Credo modlimy się "Wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół", a nie w jakieś świętych nauczanie.

Czy zatem udasz się do swoich braci z Kościoła Katolickiego, którzy publicznie i otwarcie proszą Boga o odpuszczenie grzechów "dobrowolnych i niedobrowolnych" i wyjaśnisz im że głupoty gadają (a także zapytasz papieża, czemu z takimi heretykami utrzymuje łączność) czy nie? Jeśli nie, to dlaczego?

No bo wiesz - jaki sens Twojej dyskusji na ten temat ze mną, schizmatyckim psem, skoro Twoim współbracia wierzą tak jak ja.

A co to za ksiądz? Bo ja sobie nie przypominam, bym się z czymś takim spotkał.